ILPB1/415-1169/13-3/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2013 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 21 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia i zaliczenia delegacji do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 11 października 2013 r. Pani, złożyła do Biura KIP w Toruniu wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia i zaliczenia delegacji do kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie zwolnień przedmiotowych. Pismem z dnia 16 października 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy - działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - przekazał wniosek Pani do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek wpłynął do tut. Organu w dniu 21 października 2013 r.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 18 grudnia 2013 r. znak ILPB1/415-1169/13-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku w części dotyczącej zwolnień przedmiotowych bez rozpatrzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatniczka od stycznia 2013 r. świadczy usługi w zakresie obróbki mięsa, na rzecz niemieckiego kontrahenta. Prace wykonywane są w siedzibie zleceniodawcy w Niemczech przez 35 pracowników wysyłanych w podróż służbową. Pracownicy jako miejsce świadczenia pracy mają wskazane terytorium Polski oraz teren poza nią. Mając na względzie treść art. 77 ustawy - Kodeks pracy, pracownicy świadcząc usługi na rzecz zleceniodawcy znajdują się w podroży służbowej. Nie jest to oddelegowanie.

Pracownicy w podróż służbową udają się własnymi samochodami (35 pracowników jeździ 10 samochodami). Na terenie Niemiec pracodawca opłaca pracownikom noclegi w hotelach, nie zapewnia im wyżywienia. Pracownicy nie przebywają w Niemczech okresu 183 dni w roku podatkowym. W Niemczech ich pracą kieruje kierownik zatrudniony przez pracodawcę. Wnioskodawczyni nie posiada zakładu w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzeczpospolitą Polską i Niemcami. W regulaminie pracy firmy Wnioskodawcy, jest zagwarantowane, że pracownicy otrzymują diety i zwrot innych wydatków, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie podróży krajowych i zagranicznych. W związku z tym, tytułem odbywania podróży służbowych pracownicy, na podstawie przedłożonych dokumentów wewnętrznych "rozliczenia podróży służbowych", otrzymują zwrot kosztów za kilometrówkę i diety. Diety w wysokości 49 EUR za dobę, zwrot za przejazd według rozliczenia kilometrowego 0,8358 za kilometr. Pracownicy prowadzą wymaganą ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych ewidencję przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie rozliczenia i zaliczenia delegacji do kosztów uzyskania przychodów.

1. Czy wartość diet, rozliczenia kilometrów i innych wydatków zgodnych z rozporządzeniem w sprawie podróży krajowych i zagranicznych, w momencie wypłaty stanowią koszty uzyskania przychodów pracodawcy... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

2. Po jakim kursie należy przeliczyć delegację... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy wartość diet, rozliczenia kilometrów i innych wydatków zgodnych z rozporządzeniem w sprawie podróży krajowych i zagranicznych, w momencie wypłaty stanowią koszty uzyskania przychodów dla pracodawcy.

Delegację należy przeliczyć po kursie z dnia uzyskania przychodu.

Niniejszą tematykę normują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361) zwanej w dalszej części "ustawą" lub "ustawą o PIT".

Podróżą służbową jest wykonywanie zadania służbowego określonego przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stale miejsce pracy pracownika, w terminie i miejscu określonym w poleceniu wyjazdu służbowego. Definicja podróży służbowej wynika z art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Artykuł ten stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Szczegóły w tym zakresie zostały uregulowane w obowiązującym od 1 marca 2013 r. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. W rozporządzeniu tym uregulowano zasady rozliczania podróży służbowych krajowych i zagranicznych. Co do zasady, wydatki ponoszone przez pracodawcę w związku z podróżami służbowymi pracowników mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych (wydatki te są bowiem ponoszone w celu osiągnięcia przychodów albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Jednak w odniesieniu do kosztów używania prywatnych samochodów pracowników ustawodawca wprowadził ograniczenie. W art. 23 ust. 1 pkt 36 lit. a ustawy o PIT, ustawodawca wskazał, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) #8722; w wysokości przekraczającej "kilometrówkę". Wydatki z tytułu używania prywatnego samochodu pracownika do celów służbowych stanowią koszty podatkowe u pracodawcy pod warunkiem, że pracownik prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu. Bez takiej ewidencji ww. wydatki nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo pamiętać należy, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Przepisami tymi są rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, które to mówi m.in., że koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które w przypadku samochodów osobowych nie mogą być wyższe niż 0,52214 zł, jeżeli pojemność skokowa silnika takiego pojazdu nie przekracza 900 cm#179;, albo 0,8358 zł dla samochodów o większej pojemności.

Ustawodawca nie określił, jakie wydatki należą do wydatków z tytułu używania prywatnych samochodów pracowników do celów służbowych. Z prezentowanego w ostatnim czasie przez organy podatkowe stanowiska wynika, że są to wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania samochodu dla potrzeb pracodawcy. Chodzi o takie wydatki jak np: zakup paliwa, ogumienia i innych materiałów eksploatacyjnych.

Z tytułu podróży służbowej w myśl wcześniej określonego rozporządzenia przysługują pracownikowi diety. Dieta w czasie podróży zagranicznej przeznaczona jest na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Przysługuje ona w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej.

Jak już wspomniano wyżej kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Kosztami podatkowymi są zatem między innymi tzw. koszty pracownicze, jeżeli spełniają wskazane kryteria, określone w art. 22 ust. 1 ustawy. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Obejmują one również wydatki w postaci wypłaconych diet oraz zwrotów kosztów podróży służbowych.

Co do zasady, podróże służbowe pracowników związane są z osiąganiem przychodów przez pracodawcę. Podejmowane są bowiem w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei można przypisać zamiar, intencję podjęcia ich w celu uzyskania przychodu.

Wobec powyższego wydatki ponoszone w związku z podróżą służbową pracowników (w tym wydatki na wyżywienie pracowników podczas tej podróży), służą funkcjonowaniu podatnika i stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy (Interpretacja indywidualna, nr PSUS/PBOI/423/33/P2/05/AG).

Należy podkreślić, że w odniesieniu do wydatków związanych z wyjazdami służbowymi pracowników, w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów, zatem wydatki ponoszone przez podatnika w związku z podróżami służbowymi pracowników, w tym koszty wyżywienia w czasie podróży, zwracane pracownikom na podstawie przedłożonych dowodów zakupu, także ponad wysokość diet określonych w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży krajowych i zagranicznych, podatnik może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (Interpretacja indywidualna, nr IPPB5/423-329/11-5/RS).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 11a ust. 2 ustawy o PIT, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 22 ust. 5d ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Przy podróżach służbowych takim dniem jest moment złożenia przez pracownika rozliczenia kosztów podróży. Dlatego do przeliczenia na złote kosztów zagranicznej podróży służbowej, dla celów podatkowych (a także bilansowych) stosuje się średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień rozliczenia delegacji.

W związku z rozliczeniem kosztów zagranicznej podróży służbowej mogą powstać różnice kursowe, zarówno na rozrachunkach z pracownikami, jak i od własnych środków pieniężnych. Różnice kursowe powstają bowiem m.in. wtedy, gdy wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według średniego kursu NBP różni się (jest wyższa lub niższa) od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia. Różnice kursowe powstają także wtedy, gdy wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu różni się od ich wartości w dniu zapłaty lub innej formy ich wypływu, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Tak wynika z 24c ust. 2 pkt 2-3 i ust. 3 pkt 2-3 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być należycie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w powołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie obróbki mięsa, na rzecz niemieckiego kontrahenta. Prace wykonywane są w siedzibie zleceniodawcy w Niemczech przez pracowników wysyłanych w podróż służbową. Pracownicy w podróż służbową udają się własnymi samochodami. Na terenie Niemiec pracodawca opłaca pracownikom noclegi w hotelach, nie zapewnia im wyżywienia. W regulaminie pracy firmy Wnioskodawcy, jest zagwarantowane, że pracownicy otrzymują diety i zwrot innych wydatków, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie podróży krajowych i zagranicznych. W związku z tym, tytułem odbywania podróży służbowych pracownicy, na podstawie przedłożonych dokumentów wewnętrznych "rozliczenia podróży służbowych", otrzymują zwrot kosztów za kilometrówkę i diety. Pracownicy prowadzą wymaganą ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych ewidencję przebiegu pojazdu.

W odniesieniu do zagranicznych podróży służbowych należy zauważyć, że do dnia 28 lutego 2013 r. wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju regulowały przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Natomiast od dnia 1 marca 2013 r., kwestie o których mowa powyżej, regulowane są przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), które zastąpiło ww. rozporządzenie.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju #8722; w brzmieniu obowiązującym przed 1 marca 2013 r. #8722; z tytułu podróży odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Natomiast zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. #8722; w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2013 r. #8722; z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Skoro wydatki, o których mowa we wniosku są związane z odbywanymi przez pracowników podróżami służbowymi, to uznać należy, że są ponoszone w celu osiągania przychodów, a zatem spełniają ogólną przesłankę uznania ich za koszty uzyskania przychodów w świetle wyżej powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Wskazany przepis nakazuje jednak uwzględnienie również regulacji wynikających z art. 23 ww. ustawy, zawierającym zamknięty katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Do tej kategorii ustawodawca zaliczył również wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby wykonywanej działalności:

Przy czym, przez stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu zgodnie z art. 23 ust. 4 ww. ustawy rozumie się stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku zastosowanie znajduje art. 23 ust. 1 pkt 36 lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do jazd zamiejscowych odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

Stosownie do treści § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów używania przez pracownika pojazdu do celów służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika, określają przepisy w sprawie szczegółowych zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zgodnie z § 2 ww. cytowanego rozporządzenia, koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż:

W myśl art. 23 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie wartość diet, rozliczenia kilometrów i innych wydatków zgodnych z rozporządzeniem w sprawie podróży krajowych i zagranicznych, w momencie wypłaty stanowią koszty uzyskania przychodów pracodawcy do wysokości określonej w cytowanych wyżej rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministra Infrastruktury.

Odnosząc się do kursu, zgodnie z którym należy przeliczyć delegację należy wskazać, że zgodnie z art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Przepis art. 22 ust. 5d ww. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl art. 22 ust. 6b cytowanej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tekst jedn.: prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

W przypadku podróży służbowych za dzień poniesienia kosztu przyjmuje się dzień złożenia przez pracownika rozliczenia kosztów podróży.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym do rozliczenia kosztów zagranicznej podróży służbowej stosuje się średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień rozliczenia delegacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Wniosek w zakresie zwolnień przedmiotowych został rozstrzygnięty postanowieniem z dnia 10 stycznia 2014 r. nr ILPB1/415-1169-13-4/AMN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.