ILPB1/415-1141/12-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 28 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 lutego 2013 r. znak ILPB1/415-1141/12-2/AG, ILPP2/443-1200/12-2/AKr, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 lutego 2012 r., a w dniu 15 lutego 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 13 lutego 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zajmuje się handlem hurtowym i detalicznym rowerami, częściami i akcesoriami rowerowymi. Na potrzeby działalności korzysta z kredytu obrotowego oraz kredytu w rachunku bieżącym. Zabezpieczeniem kredytu przyznanego na rok 2012 oraz nowego - na rok 2013, jest hipoteka na nieruchomości niezabudowanej, należącej do x Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa.

Zainteresowany jest komandytariuszem w tej spółce oraz jedynym udziałowcem w spółce x spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która jest komplementariuszem w spółce komandytowej.

Za udzielenie gwarancji spółka komandytowa wystawiła fakturę w wysokości 2% kredytu obrotowego (taką kwotę Wnioskodawca musiałby zapłacić na rzecz banku, gdyby uzyskał gwarancję bankową, zabezpieczającą kredyt), jako kwotę netto ze stawką 23%.

Podstawową działalnością spółki komandytowej są usługi budowlane, jednak w najbliższym czasie nie przewiduje sprzedaży działki budowlanej, która do niej należy i dlatego nieruchomość ta mogła zostać obciążona na rzecz podmiotu trzeciego.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, iż prowadzi księgi handlowe. Koszty prowizji, gwarancji i innych opłat niezbędnych do uruchomienia kredytu księgowane są na koncie: Rozliczenia międzyokresowe czynne, a następnie rozliczane w czasie, stosownie do okresu, na jaki został przyznany kredyt.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty udzielonej gwarancji przez x spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, są dla niego kosztami uzyskania przychodów. Warunkiem udzielenia przez bank kredytu jest stosowne jego zabezpieczenie. Natomiast kredyt jest niezbędny do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - stanowi główne źródło finansowania.

Tak więc, aby móc prowadzić działalność gospodarczą Zainteresowany musiał skorzystać z kredytu i ponosić wydatki nie tylko w postaci prowizji, odsetek od kredytu, ale również wydatki na zabezpieczenie kredytu.

Na podstawie artykułu 23 ustawy nie można wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów kosztów poniesionych na zabezpieczenie kredytu, zaciągniętego na potrzeby działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 22.5c Wnioskodawca uważa, że koszty gwarancji udzielonej przez x spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp. komandytowa powinien rozliczać w czasie - proporcjonalnie do czasu na jaki został kredyt przyznany. Są to koszty pośrednie i stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu spełnione muszą być łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek nie może być wymieniony w art. 23 ust. 1 ww. ustawy tj. w katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* musi być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy podlegają podziałowi na koszty bezpośrednie i pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast koszty pośrednie obejmują wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, choć podmiot zobowiązany jest do ich ponoszenia, ponieważ dotyczą całokształtu działalności podatnika i związane są z funkcjonowaniem firmy.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, na której potrzeby korzysta z kredytu obrotowego oraz kredytu w rachunku bieżącym, gdzie środki z tych kredytów stanowią główne źródło finansowanie firmy.

W związku z udzielonym kredytem, kredytobiorca zobowiązany był uiścić kwotę zabezpieczenia kredytu. Kwota jaką Zainteresowany winien byłby uiścić na rzecz banku za udzielenie takiej gwarancji wynosi 2% wartości kredytu. Wnioskodawca jednak uzyskał taką gwarancję (zabezpieczenie kredytu) od spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem.

Zainteresowany podał ponadto, iż prowadzi księgi handlowe, w których koszty prowizji, gwarancji i innych opłat niezbędnych do uruchomienia kredytu księgowane są na koncie: Rozliczenia międzyokresowe czynne, a następnie rozliczane w czasie, stosownie do okresu, na jaki został przyznany kredyt.

Z powyższego wynika, iż kwota jaką Wnioskodawca uiścił na rzecz spółki komandytowej za udzielenie gwarancji zabezpieczającej kredyt udzielony jego firmie, spełnia definicję kosztu uzyskania przychodów, wynikającą z powołanego art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy.

Zainteresowany wykazał bowiem, iż celem poniesienia wydatku (pośrednim) było zabezpieczenie finansowe źródła przychodów. Ponadto przedmiotowy wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy w katalogu kosztów negatywnych, nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, a także został właściwie udokumentowany (faktura).

Wobec powyższego należy uznać, iż kwotę uiszczoną przez Wnioskodawcę na rzecz spółki komandytowej tytułem zabezpieczenia udzielonego kredytu, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Pozostałą kwestią do rozstrzygnięcia jest określenie bezpośredniego, bądź pośredniego charakteru poniesionego przez Wnioskodawcę wydatku oraz momentu jego ujęcia w kosztach podatkowych. W niniejszej sprawie, w świetle przestawionego we wniosku stanu faktycznego istnieje pośredni związek poniesionego kosztu z przychodem.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c powołanej ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie z brzmienia art. 22 ust. 5d tej ustawy wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca w ramach działalności prowadzi księgi handlowe, natomiast koszty prowizji, gwarancji i innych opłat niezbędnych do uruchomienia kredytu księgowane są na koncie: Rozliczenia międzyokresowe czynne, a następnie rozliczane w czasie, stosownie do okresu, na jaki został przyznany kredyt.

Reasumując, wydatek związany z uiszczeniem kwoty z tytułu udzielonej gwarancji, jako pośrednio związany z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami, Zainteresowany powinien rozliczyć w czasie - to znaczy proporcjonalnie za każdy miesiąc, w którym może korzystać z kredytu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ informuje, że w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług wniosek został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.