ILPB1/415-108/12-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2012 r. (data wpływu 31 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 6 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 3 kwietnia 2012 r. nr ILPB1/415-108/12-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 3 kwietnia 2012 r. (skutecznie doręczono w dniu 5 kwietnia 2012 r.), natomiast w dniu 6 kwietnia 2012 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 kwietnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej także: "Wnioskujący") jest wspólnikiem w spółce komandytowej Sp. z o.o. sp. k. (dalej: "Spółka"). Z uwagi na fakt, że spółka komandytowa jest spółką osobową, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają jej wspólnicy.

Spółka ta działając w branży transportowej zawiera umowy przewozu oraz spedycji. Z uwagi na fakt, iż Spółka nie posiada własnych samochodów, przy realizacji zleceń korzysta ona z usług podwykonawców. Spółka zarejestrowana jest na dwóch największych internetowych giełdach transportowych: polskiej - XX i europejskiej - YY. Korzystanie z obu giełd jest odpłatne (opłata abonamentowa).

Spółka realizuje transporty na terenie Unii Europejskiej oraz innych krajów europejskich (np. Chorwacja). Spółka nie prowadzi jednak działalności w krajach szczególnego ryzyka, jak np. Białoruś czy Rosja.

W związku z powyższym Spółka współpracuje zarówno z polskimi, jak i zagranicznymi przewoźnikami. W większości przypadków Spółka poszukuje przewoźników za pośrednictwem powyższych giełd. Część przewoźników zarejestrowanych na giełdzie XX zamieszcza tam swoje dokumenty rejestrowe.

Dokumenty dotyczące podwykonawcy gromadzone są w formie elektronicznej (pobierane z giełdy XX lub przesyłane mailem przez przewoźnika) albo w formie wydruku z faksu (przesyłanego przez przewoźnika). Krótki czas na zorganizowanie przewozu uniemożliwia uzyskanie oryginałów dokumentów drogą pocztową.

W Spółce stosowana jest także inna metoda pozyskiwania podwykonawców. Zdarzały się sytuacje, że to podwykonawca zgłaszał się do Spółki, zainteresowany podjęciem z nią współpracy i oferował swoje usługi. Zgłoszenie się podwykonawcy następowało drogą mailową lub telefoniczną.

W Spółce miały miejsce dwie sytuacje, w których przewoźnik, któremu Spółka zleciła transport towaru, dokonał kradzieży.

W pierwszym przypadku Spółka zleciła dokonanie transportu przewoźnikowi z Węgier. Przewoźnik ten sam zgłosił zainteresowanie podjęciem współpracy ze Spółką. Zleceniobiorca Spółki przesłał na jej prośbę skany dokumentów takich jak: licencja, wyciąg z węgierskiego rejestru, polisa ubezpieczeniowa. Dokumenty te nie wzbudziły podejrzeń Spółki co do ich prawdziwości. Dokumenty zostały przesłane w języku węgierskim. Spółka dokonała ich tłumaczenia w części.

W drugim przypadku nieuczciwym przewoźnikiem, który dokonał kradzieży, był polski podmiot. Spółka nawiązała z nim relacje poprzez giełdę transportową. Spółka pobrała z giełdy transportowej: odpis z KRS, potwierdzenie nadania numeru NIP oraz REGON, polisę OC oraz licencję transportową.

Po fakcie kradzieży okazało się, że licencja została przez przewoźnika sfałszowana. Spółka powzięła także wątpliwości co do prawdziwości polisy OC.

Zgodnie z procedurą obowiązującą w Spółce zlecenie transportowe przesyłane jest przez Spółkę podwykonawcy drogą elektroniczną i tą samą drogą odsyłane po zaakceptowaniu przez przewoźnika. Pracownik Spółki utrzymuje z przewoźnikiem kontakt telefoniczny, ewentualnie za pośrednictwem komunikatora giełdy XX lub YY. Podwykonawcy przekazywany jest numer załadunku, na podstawie którego nadawca wydaje ładunek podlegający przewozowi. Zleceniodawcy (klientowi) Spółki przekazywane są numery rejestracyjne samochodu, który ma zostać załadowany. Podstawą wydania ładunku jest jednak numer załadunku wskazany na zleceniu transportowym.

Spółka nie wyklucza możliwości powierzenia przewozu także dalszemu podwykonawcy.

Działając w ramach powyższych procedur Spółka powierzyła transport towarów wybranym przewoźnikom (węgierskiemu oraz polskiemu). Przewoźnicy ci okazali się jednak nierzetelni i dokonali kradzieży ładunków.

W pierwszym przypadku kradzieży dokonał węgierski przewoźnik, jako bezpośredni podwykonawca Spółki. W drugim z przypadków bezpośredni podwykonawca Spółki (polski podmiot) najpierw wynajął dalszego podwykonawcę, któremu wskazał inne miejsce rozładunku, skąd następnie ukradł towar. Dalszy podwykonawca, który odebrał towar od nadawcy zawiózł towar na wskazane przez podwykonawcę Spółki (który następnie dokonał kradzieży) miejsce, posiadał zlecenie transportowe od podwykonawcy Spółki oraz CMR.

Po otrzymaniu zlecenia od Spółki zarówno polski, jak i węgierski przewoźnik utrzymywali kontakt telefoniczny ze Spółką jeszcze przez krótki czas po załadowaniu samochodu. Spółka powzięła podejrzenia, co do kradzieży dopiero, gdy przewoźnicy nie stawili się w umówionym terminie na miejscu rozładunku. Od tamtej chwili próby kontaktu z przewoźnikami były bezskuteczne - telefony nie odpowiadały. Spółka niezwłocznie poinformowała swojego zleceniodawcę, złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz zgłosiła wypadek ubezpieczeniowy swojemu ubezpieczycielowi w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Spółka poniosła lub poniesie (jeżeli ubezpieczyciel nie wypłaci odszkodowania) koszty związane z wypłatą poszkodowanym w kradzieży zleceniodawcom odszkodowań za skradziony towar. Spółka zobowiązana jest do zapłaty tego odszkodowania zgodnie z konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238), a także przepisami polskiego Kodeksu Cywilnego.

Spółka posiada i posiadała w momencie dokonania kradzieży ubezpieczenie OC spedytora.

Wnioskodawca nadmienia, iż w analogicznej sprawie, będącej przedmiotem zapytania spółki Sp. z o.o. będącej wspólnikiem w spółce komandytowej, w której wspólnikiem jest także Wnioskujący, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 19 stycznia 2012 r. wydał interpretacje indywidualne o sygn.: (...) (dla stanu faktycznego) oraz (...) (dla zdarzenia przyszłego), w których potwierdził, że spółka ta ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wypłacane na rzecz klientów odszkodowania z tytułu kradzieży towaru będącego przedmiotem transportu.

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, doprecyzowano przedstawiony stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego wskazując, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, proporcjonalnie do udziałów posiadanych w Spółce, ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wypłacane na rzecz klientów odszkodowania, wypłacone z tytułu kradzieży towaru będącego przedmiotem transportu.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do udziałów posiadanych w spółce komandytowej, wydatek z tytułu wypłaty odszkodowania na rzecz klienta, w przypadku gdy towar został skradziony.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodu podatnik prowadzący działalność gospodarczą ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów są jedynie wydatki enumeratywnie wskazane w art. 23 ww. ustawy. Katalog zawarty w tym przepisie stanowi listę wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae, wyjątki wskazane w tym przepisie nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Podstawową zatem przyczyną eliminacji poniesionych kosztów kar lub odszkodowań z kosztów podatkowych - w myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy - jest wada usługi (towaru). Zatem nie wszystkie odszkodowania i kary umowne wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy nie stanowią kosztu podatkowego, lecz tylko te, które wynikają z wad sprzedawanych towarów, wad wykonywanych robót i usług, kary za zwłokę w zamianie towaru wadliwego na niewadliwy lub kary za zwłokę w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest wobec tego wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych związanych z wadami towarów lub usług, nie odnosi się on natomiast do kar umownych i odszkodowań należnych w związku z zobowiązaniem do pokrycia straty (szkody) powstałej w związku z kradzieżą powierzonego przez klienta towaru. Oznacza to, że kary umowne czy też odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kar umownych / odszkodowań wiążących się z nienależytym wykonaniem usług, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem, a możliwością uzyskania przychodu.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w przypadku, jaki miał miejsce w Spółce, w której jest On wspólnikiem (kradzieże towaru podczas jego transportu do odbiorcy) nie można mówić o wadliwie wykonanej usłudze. Usługa przewozu towarów została rozpoczęta, ale z powodu nieuczciwości podwykonawcy, nie została zakończona zgodnie z umową. Nie można zatem mówić o wadzie jej wykonania, ale o jej nieukończeniu z powodu dokonanej kradzieży.

Biorąc pod uwagę, że doszło do kradzieży towaru i tym samym wystąpiła trwała przeszkoda w jego dostarczeniu do miejsca przeznaczenia, należy przyjąć, iż w takim przypadku nie doszło do wykonania umowy. W konsekwencji nie może tutaj znaleźć zastosowania wspomniany art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który dotyczy usług wykonanych, choć w sposób wadliwy.

Na takim stanowisku stanął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2010 r. sygn. IPPB1/415-51/10-4/MT:

"Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale i jego rezultat. W sytuacji kradzieży towaru nie doszło do wykonania umowy, gdyż zaistniała trwała przeszkoda w dokonaniu przewozu, która uniemożliwiła dostarczenie przesyłki do miejsca przeznaczenia. W ocenie organu z uwagi na fakt, że zlecona Spółce usługa przewozowa nie została wykonana, w niniejszej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy podatkowej".

Podobne stanowisko zostało także zaprezentowane w interpretacji wydanej w dniu 26 lutego 2010 r. sygn. IPPB3/423-882/09-4/GJ.

Odnosząc się natomiast do art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odszkodowanie wypłacane przez Spółkę, w której wspólnikiem jest Wnioskodawca, ma niekwestionowany związek z zabezpieczeniem źródła przychodów. Z uwagi na prowadzoną przez Spółkę działalność w zakresie przewozu towarów, zdarzają się sytuacje, jak te będące przedmiotem zapytania: towar klienta Spółki został skradziony i Spółka wypłaca z tego tytułu odszkodowanie. Spółka zobowiązana jest do zapłaty tego odszkodowania zgodnie z konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238), a także przepisami polskiego Kodeksu Cywilnego. Obowiązek zapłaty odszkodowania wynika z przepisów prawa. Spółka nie może go uniknąć. W przypadku bowiem, gdyby Spółka prowadziła działania zmierzające do uniknięcia zapłaty odszkodowania, oznaczałoby to dla niej nie tylko wejście w konflikt z prawem, ale także podważałoby jej wiarygodność wobec potencjalnych klientów. W konsekwencji, jej oferty byłyby odrzucane. Potencjalni klienci nie byliby zainteresowani usługami spedytora, który nie gwarantuje im, że w przypadku kradzieży otrzymają odszkodowanie lub otrzymają je po trudach sporu sądowego.

Wypłata odszkodowania klientom przyczynia się nie tylko do ilości podpisywanych kontraktów i otrzymywanych zleceń, ale także wpływa na wizerunek Spółki na rynku usług transportowych. Dzięki terminowej i bezproblemowej wypłacie odszkodowań Spółka buduje silną i solidną markę, co również wpływa na liczbę otrzymywanych przez nią zleceń, a co się z tym wiąże - na wysokość uzyskiwanych przychodów. Należy zatem stwierdzić, że wydatek, jakim jest wypłacone odszkodowanie, ma związek z osiąganymi przychodami. Zrealizowany jest zatem warunek pozytywny uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje także potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w interpretacji z dnia 30 lipca 2009 r., sygn. ITPB1/415-389/09/HD wydanej na gruncie ustawy o podatku od osób fizycznych (która jednak w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań jest co do zasady analogiczna jak w ustawie PIT) dla bardzo podobnej sytuacji, jaka miała miejsce w Spółce. Organ podatkowy stwierdził, że:

"Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że wydatek w postaci kary umownej ponoszony jest w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Niezrealizowanie przez Spółkę przedmiotowego kontraktu (przewozu towarów) nastąpiło w wyniku bezprawnych działań podwykonawcy. Wypłata kary umownej służy natomiast zachowaniu źródła przychodu, ma ona na celu naprawienie szkody powstałej w wyniku prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej i stanowi warunek dalszej współpracy oraz zapewnienia kolejnych zleceń.

Na tle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, w szczególności informacji o złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przyjęto, że w rozpatrywanej sprawie niewykonanie umowy nastąpiło z przyczyn niezawinionych przez Spółkę. Jeśli więc wspólnicy dołożyli należytej staranności zarówno przed podjęciem współpracy z Firmą transportową, jak i po ujawnieniu oszustwa właściciela tej Firmy oraz posiadają dowody jednoznacznie potwierdzające te okoliczności - wówczas istnieje możliwość uznania zapłaconej w związku z zaistniałą sytuacją kary umownej za koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że poniesiony przez Spółkę wydatek, mający charakter odszkodowawczy, może stanowić koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Wnioskodawca chciałby też wskazać, że fakt związku poszczególnych wydatków z przychodami, z ich zachowaniem lub zabezpieczeniem, winien być oceniany szeroko.

Brzmienie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w bardzo ogólny i szeroki sposób definiuje, jakie wydatki mogą być zaliczone do kosztów podatkowych. Ustawodawca celowo użył w tym przepisie pojęć niedookreślonych, dopuszczając tym samym ich elastyczne stosowanie w zależności od okoliczności faktycznych sprawy. Stało się tak dlatego, że każda działalność gospodarcza jest specyficzna i wiąże się z najróżniejszymi wydatkami, nie jest zatem możliwe określenie ich wszystkich w zamkniętym katalogu. Najistotniejszą cechą wydatku, który może być następnie uznany za koszt uzyskania przychodu jest to, by wiązał się z osiągnięciem przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto związek z przychodem nie musi być bezpośredni. Istnieje bowiem szereg wydatków, których nie sposób przypisać bezpośrednio do określonego przychodu. Są to przede wszystkim wydatki mające zabezpieczyć i zachować źródła przychodów, sprawić, aby dane źródło przychodów przynosiło przychód w przyszłości.

W literaturze podkreśla się, iż z uwagi na fakt, że "ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć "zachowanie albo zabezpieczenie" źródła przychodów, pojęcia te należy zatem określać na gruncie języka potocznego. Tak więc zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność" (M. Pawlik, Nowe pojęcie kosztów uzyskania przychodów, Monitor Podatkowy 2007, nr 2).

W odniesieniu do zaistniałej sytuacji, będącej przedmiotem niniejszego zapytania, należy wskazać, że gdyby Spółka uchylała się od wypłaty odszkodowania, straciłaby wiarygodność w oczach potencjalnych i faktycznych klientów, traciłaby zlecenia, nie otrzymywałaby nowych. Wypłata odszkodowania jest zatem krokiem służącym zabezpieczeniu utracie przyszłych przychodów. Ten wydatek bezdyskusyjnie zatem jest wydatkiem, który powinien być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślić należy, że zarówno w literaturze, jak i w orzecznictwie, kwestie związane z kwalifikowaniem określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów były i są szeroko rozważane. Przykładowo w wyroku z dnia 1 czerwca 2001 r., sygn. akt I SA/Gd 1694/98, NSA - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku uznał, iż: "Wydatek zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli podatnik udowodni fakt poniesienia wydatku i wykaże celowość, racjonalność poniesionych kosztów z punktu widzenia związku przyczynowego pomiędzy poniesionym kosztem a zasadnie oczekiwanym skutkiem w postaci przychodu. Wystarczające jest wykazanie potencjalnej możliwości przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a nie bezwzględny związek wydatku z uzyskanym przychodem. Istotna jest jednak relacja, że bez danego wydatku spodziewany racjonalnie skutek w postaci przychodu nie mógłby wystąpić."

Artykuł 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w bardzo szeroki i ogólny sposób określa, jakie wydatki mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu, uzależniając to jednocześnie od racjonalności i celowości takiego wydatku. Przesłanka poniesienia kosztu w celu uzyskania przychodu odsyła do badania, czy biorąc pod uwagę prawa rządzące gospodarką i występujące w niej prawidłowości, poniesienie określonego kosztu mogło choćby w pośredni sposób przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub uniknięcia straty. Odpowiedzi na to pytanie nie dają przepisy ustaw podatkowych: można jej udzielić na podstawie wiedzy i doświadczenia z obszaru rzeczywistości gospodarczej (por.: B. Brzeziński, H. Filipczyk, Dyrektywa wykładni gospodarczej jako postulat wykładni operatywnej prawa podatkowego, Prawo i podatki, nr 7/2010 z lipca 2010 r.). Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie może stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia, zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest objęte wyłączeniem, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, a wypłata odszkodowania, jak wskazał Wnioskodawca, wykazuje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i służy zabezpieczeniu źródła przychodów.

Na zakończenie Wnioskujący chciałby podkreślić, że mimo dołożenia starań w zakresie wyboru podwykonawcy zdarzają się sytuacje kradzieży. Spółka ani Wnioskodawca, będący jej wspólnikiem, na takie zdarzenia nie ma wpływu i nie jest w stanie przewidzieć, że wybrana firma jest firmą nierzetelną.

Wnioskujący chce także zaznaczyć, że takie kradzieże, jak ta będąca przedmiotem niniejszego wniosku, nie zdarzają się notorycznie (do tej pory takich wypadków były tylko 3).

Kradzież towaru, którego transport Spółka zleca nie jest zdarzeniem, na które Spółka, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, ma wpływ, jest ono spowodowane czynnikiem zewnętrznym - nieuczciwością podwykonawcy. W związku z powyższym Wnioskodawca nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji podatkowych, związanych z brakiem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych klientom odszkodowań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Również odwołanie się do publikacji podatkowych, jako że co do zasady nie stanowią one źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadmienia się, iż wniosek Zainteresowanego w zakresie opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 19 kwietnia 2012 r. nr ILPB1/415-108/12-5/AP.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.