ILPB1/415-1079/11-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2011 r. (data wpływu 12 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 12 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej jako: "Spółka") zamierza powierzać swoim pracownikom samochody pochodzące z produkcji Spółki. Samochody te będą użytkowane przez pracowników w jazdach lokalnych, w tym również w celu dojazdu do miejsca zamieszkania, jak i w delegacjach służbowych. Obowiązkiem pracowników korzystających z tego rodzaju samochodów będzie sporządzanie miesięcznych raportów z użytkowania. W raportach tych pracownicy będą miel obowiązek opisać swoje spostrzeżenia dotyczące użytkowanego samochodu, wszelkie stwierdzone usterki lub niedogodności jakie zauważą w trakcie użytkowania samochodu. Na podstawie raportów użytkowników sporządzane będą dyspozycje dotyczące koniecznych modyfikacji poprawek jakie powinny być uwzględnione w procesie produkcji. Samochody będą wymieniane przez pracowników każdorazowo przed upływem 12 miesięcy. Planowane rozwiązanie pozwoli ograniczyć koszt napraw gwarancyjnych i lepiej przygotować pojazdy do potrzeb klientów, a co za tym idzie z jeszcze większym sukcesem sprzedawać je na rynku.

Intencją stron nie jest udostępnienie samochodu do celów prywatnych (zapewnienie środka transportu do pracy) ale uzyskania informacji na temat użytkowania produkowanych przez Spółkę pojazdów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisany stan faktyczny obliguje Spółkę do doliczania pracownikowi na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodu z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń w związku z przejazdami samochodem z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21 wymienionej ustawy o podatku dochodowym oraz zwolnionych od podatku na podstawie odrębnych przepisów.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalent za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawa o PIT nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojecie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne, zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zdaniem Spółki, udostępnienie przez Spółkę pracownikom samochodów w celach przeprowadzania testów w formie opisanej w stanie faktycznym, nie stanowi w świetle powyższych regulacji w żadnym zakresie nieodpłatnego świadczenia, będącego przychodem ze stosunku pracy.

Świadczenie o charakterze nieodpłatnym powstanie wyłącznie wówczas kiedy pracownik nie będzie wywiązywał się ze swoich obowiązków tj. nie będzie dostarczał poprawnie kompletnie wypełnionych raportów z użytkowania, w terminach wymaganych przez Spółkę. W takim przypadku Spółka będzie doliczała pracownikowi przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT kalkulując ten przychód tak jak w przypadku pojazdów, na których pracownicy nie prowadzą testów lub pojazdów leasingowanych, które pracownicy wykorzystują w pewnym zakresie do celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się odpowiednio: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie zdefiniował przy tym tego pojęcia.

Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, pojęcie to obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Należy zatem przyjąć, iż nieodpłatne świadczenie ma miejsce gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że obowiązkiem pracowników korzystających z samochodów pochodzących z produkcji Spółki będzie sporządzanie miesięcznych raportów z użytkowania, w których zobowiązani będą opisać swoje spostrzeżenia dotyczące użytkowanego samochodu, wszelkie stwierdzone usterki lub niedogodności jakie zauważą w trakcie użytkowania samochodu. Na podstawie raportów użytkowników sporządzane będą dyspozycje dotyczące koniecznych modyfikacji poprawek jakie powinny być uwzględnione w procesie produkcji. Planowane rozwiązanie pozwoli ograniczyć koszt napraw gwarancyjnych i lepiej przygotować pojazdy do potrzeb klientów, a co za tym idzie z jeszcze większym sukcesem sprzedawać je na rynku.

Intencją stron nie jest udostępnienie samochodu do celów prywatnych (zapewnienie środka transportu do pracy) ale uzyskania informacji na temat użytkowania produkowanych przez Spółkę pojazdów.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawa oraz informacje zawarte we wniosku stwierdzić należy, iż przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki samochodami pochodzącymi z produkcji Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych (sporządzania miesięcznych raportów z użytkowania ww. samochodów) - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym w takiej sytuacji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.