ILPB1/415-1073/09-6/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2009 r. (według daty wpływu), uzupełnionym w dniach: 27 października 2009 r., 2 listopada 2009 r. oraz 19 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 6 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 października 2009 r. znak ILPB1/415-1073/09-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 21 października 2009 r., a w dniach: 27 października 2009 r., 2 listopada 2009 r. oraz 19 listopada 2009 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi gabinet logopedyczny, w którym obejmuje terapią dzieci z bardzo różnymi i często poważnymi dysfunkcjami typu: mózgowe porażenie dziecięce, autyzm, ADHD, dysfagia (brak umiejętności jedzenia, żucia, gryzienia, przełykania). Wnioskodawczyni w pracy musi wykorzystywać produkty spożywcze, które z jednej strony są formą gratyfikacji, a z drugiej wspomagają techniczną stronę działalności Wnioskodawczyni, są to np. paluszki, lizaki, ciastka, cukierki, wafelki itp. wykorzystywane podczas pracy przełamują opory dziecka do często nieprzyjemnych i długotrwałych ćwiczeń i ułatwiają nawiązanie kontaktu z terapeutą, często eliminują też zachowania agresywne i autoagresywne oraz wzmacniają pozytywne relacje.

Jest też szereg produktów spożywczych typu: olejki spożywcze, zapachowe, kasza, ryż, fasola, groch, kawa itp. stanowiące podstawowe narzędzie do prowadzenia terapii sensorycznej, w wyniku której uaktywniane są wszystkie zmysły.

Podczas rozwijania narządów artykulacyjnych w obrębie orofacjalnym wykorzystywany jest miód, czekolada, wafle czy soki. Artykuły spożywcze są więc podstawowym narzędziem pracy Wnioskodawczyni, tak jak zabawki, materac czy materiały pomocnicze. u niektórych pacjentów tylko one są stosowane.

Wnioskodawczyni w żaden sposób nie traktuje tych środków jako reprezentacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może ww. koszty zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponoszone koszty mają związek z osiąganym przychodem. Zainteresowana uważa, że wymienione we wniosku koszty mogą i powinny zostać uznane jako koszty ponoszone w ramach prowadzonej działalności. Przy takiej specyfice pracy nie ma możliwości prowadzenia działalności bez obciążania jej kosztami związanymi z zakupem produktów spożywczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Z powyższego wynika, iż nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów.

Z kolei w myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego odwołując się do znaczenia nadanego w języku ogólnym, określonego w słownikach "reprezentacja" to "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną" (Słownik Języka Polskiego red. M. Szymczak, PWN, Warszawa 1989). w odniesieniu do działalności gospodarczej reprezentacja jest rozumiana jako kształtowanie i utrwalanie korzystnego wizerunku firmy, poprzez np. jej wystrój, kontakty oficjalne i handlowe z innymi podmiotami gospodarczymi, sposób podejmowania kontrahentów, wręczanie upominków. z powyższego wynika, że o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań, mających na celu stworzenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacjach z kontrahentami, gośćmi i potencjalnymi klientami, tj. demonstrowanie pozycji firmy poprzez wytworność i wystawność.

Wydatki na zakup produktów spożywczych takich jak: paluszki, lizaki, ciastka, cukierki, wafelki, olejki spożywcze, zapachowe, kasza, ryż, fasola, groch, kawa, miód, czekolada, wafle czy soki, stanowiące podstawowe narzędzie do prowadzenia terapii sensorycznej, w wyniku której uaktywniane są wszystkie zmysły, ponoszone przez Wnioskodawczynię nie spełniają tej przesłanki. Nie służą bowiem kształtowaniu pozytywnego wizerunku prowadzonej przez Zainteresowaną działalności, a są nierozerwalnie związane z charakterem wykonywanej działalności.

W konsekwencji ww. wydatki, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.