ILPB1/415-1042/09-3/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 29 września 2009 r.), uzupełnionym w dniu 14 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 29 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji blokad samochodowych. w tym celu zaopatruje magazyn w odpowiednią ilość materiałów, aby zapewnić sprawny cykl produkcyjny. z uwagi na różne typy blokad, uzależnione od rodzaju, marki samochodu i typu, a także nieustannie rozwijający się rynek motoryzacyjny i konieczność dostosowywania do nowych realiów, niektóre z zakupionych materiałów stają się bezużyteczne i nie mogą zostać wykorzystane w procesie produkcyjnym. Najczęstszą przyczyną jest wycofywanie z produkcji danego typu zabezpieczenia, lub też zastępowanie go zgodnie z nowymi trendami i nową myślą technologiczną nowymi typami zabezpieczeń, oraz kompletny brak zainteresowania ze strony odbiorców starymi typami i modelami blokad. Niektóre materiały ulegają też zniszczeniu w czasie transportu, bądź też zostają zakupione w większej partii, a ich ukryte wady techniczne stwierdzone zostają dopiero w trakcie cyklu produkcyjnego. Aby nie gromadzić zbędnych materiałów, nie doprowadzać do braku miejsca w magazynach, a także nie zniekształcać aktualnego stanu zapasów w sprawozdaniach finansowych, a tym samym zawyżać majątku spółki, przedsiębiorstwo powołuje Komisję likwidacyjną, która na wniosek osób odpowiedzialnych za zaopatrzenie i prawidłowe funkcjonowanie magazynów w firmie dokonuje fizycznej likwidacji bezużytecznych zapasów. Następstwem tych działań jest sporządzenie odpowiedniego protokołu likwidacyjnego, oraz sprzedaż powstającego w wyniku likwidacji złomu do skupu. Fakt ten zostaje potwierdzony fakturą sprzedaży, a przychód otrzymany w związku z likwidacją stanowi dla spółki przychód podatkowy. Wnioskodawca informuje, że prowadzi księgi rachunkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy straty w środkach obrotowych powstałe w związku z likwidacją materiałów w wysokości kosztów zakupu poniesionych w przeszłości stanowią podatkowo koszt uzyskania przychodu w momencie fizycznej likwidacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, straty poniesione w związku z likwidacją materiałów stanowią podatkowo koszt uzyskania przychodu. Praktyka działalności gospodarczej w ogromnej większości powoduje, iż w ramach normalnej działalności nieuchronne są straty czy ubytki w środkach obrotowych. Obecnie obowiązująca ustawa nie zawiera przepisu, który wprost reguluje kwestię uznania tej straty za koszt podatkowy. o ile w poprzedniej ustawie wyraźnie wymieniono ją w katalogu kosztów nie stanowiących koszty uzyskania, to obecnie ustawodawca odnosi się tylko do strat w środkach trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Tym samym należy domniemać, iż likwidacja środków obrotowych stanowi koszt uzyskania przychodu. Należy zauważyć, iż ponoszone straty w środkach obrotowych nie są bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu, ale ubytki są bez wątpienia efektem ubocznym normalnie prowadzonej działalności gospodarczej. Istotnym jest, aby poniesiona strata była rzeczywista, tzn. aby posiadane środki obrotowe faktycznie uległy zniszczeniu.

(NSA z 17 grudnia 2002 r. III SA 1152/01) Konieczne jest udokumentowanie poniesionego ubytku, co ma miejsce - sporządzany jest protokół zawierający informacje o rodzaju szkody, ilości, typie materiału oraz przyczynie straty. Następnie służby księgowe sporządzają dokumentację wartościową. Strata z tytułu likwidacji zbędnych materiałów w opinii Wnioskodawcy stanowi koszt uzyskania, gdyż materiały zostały zakupione w celu osiągnięcia przychodu (co w większej części miało miejsce), w związku z tym likwidacja będzie kosztem uzyskania. w chwili likwidacji zbędnych zapasów dla celów podatkowych kosztem uzyskania będzie cała wartość likwidowanych zapasów, gdyż przychody z likwidacji stanowią przychód do opodatkowania. Przy ustaleniu kosztów podatkowych podatnik powinien wykazać, że wszystkie poniesione koszty były w sposób bezpośredni lub pośredni związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz że były racjonalne, celowe i zmierzały do osiągnięcia przychodu. Zakup materiałów do produkcji jest niewątpliwie takim kosztem. Ponieważ straty w środkach obrotowych firmy powstały w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, nie są wynikiem braku staranności lub nieracjonalnego działania to mogą one być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu (pismo MF z 26 kwietnia 2001 r. PB-3MD-289-8214-35/2001, interpretacja US w Płocku z dnia 24 czerwca 2005 r. 1419/UPO-415-82/PD/05/GS, WSA ISA/1608/07). Ponieważ firma likwidację przeprowadza sporządzając protokół likwidacji, fizycznie poprzez sprzedaż złomu, bez winy podatnika i pracowników, to zdaniem Spółki, stanowi ona koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w 23 ust. 1 ww. ustawy nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Każdy przypadek obciążenia kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie pod kątem ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów jest ocena zdarzenia w aspekcie:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

* udokumentowania straty,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Ze złożonego wniosku wynika, że specyfika branży, w której działa Wnioskodawca powoduje częste zmiany parametrów sprzedawanych produktów. z tego powodu niektóre z zakupionych materiałów stają się bezużyteczne i nie mogą zostać wykorzystane w procesie produkcyjnym. Część materiałów ulega też zniszczeniu w trakcie transportu, bądź ma ukryte wady techniczne. w związku z powyższym Spółka, aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie magazynów dokonuje fizycznej likwidacji bezużytecznych zapasów. Następnie sporządza protokół likwidacyjny i sprzedaje powstały w wyniku likwidacji złom.

W związku z powyższym Spółka ma prawo ujęcia w kosztach uzyskania przychodów całości poniesionych wydatków związanych z wyprodukowaniem towarów, które zostały zlikwidowane.

Jednocześnie należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje straty w środkach obrotowych w związku z tym znaczenie to należy postrzegać w wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół startą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi, kradzieży, czyli jest następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika.

Możliwość uznania strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów wymaga odpowiedniego ich udokumentowania w sposób nie budzący wątpliwości.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że straty powstałe w związku z likwidacją środków obrotowych dotyczą zapasów, które utraciły swoją wartość nie z winy podatnika, ale ze względu na zmiany rynkowe, uszkodzenie w transporcie lub ukryte wady techniczne.

Podstawą rozliczenia tego rodzaju strat będzie protokół likwidacyjny, w którym należy potwierdzić komisyjne zlikwidowanie zbędnych surowców (tj. zniszczenie, złomowanie).

Reasumując, wartość strat w środkach obrotowych powstałych w związku z likwidacją materiałów, ustalona w wysokości rzeczywiście poniesionych strat, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego Urzędu Skarbowego w Płocku co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.