ILPB1/415-1041/13-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zakupu artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zakupu artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z oprogramowaniem (edycyjną, pozostałą), działalność w zakresie sprzętu komputerowego oraz działalność związaną z informatyką, bazami i przetwarzaniem danych. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy przede wszystkim koncentruje się na wykonywaniu specjalistycznych usług informatycznych dla podmiotu będącego jego jedynym udziałowcem. Wnioskodawca posiada dobrą pozycję w branży komputerowej, opinię rzetelnego podmiotu gospodarczego oraz dobrego partnera biznesowego. Wykonanie usług świadczonych przez Wnioskodawcę w każdym przypadku wymaga współpracy i ścisłego współdziałania jego pracowników z osobami współpracującymi (tekst jedn.: osobami niebędącymi jego pracownikami). Usługi te polegają na realizacji różnorodnych koncepcji informatycznych, w ramach których Wnioskodawca przy udziale swoich pracowników oraz pozostałych osób współpracujących, tworzy przede wszystkim ściśle określone moduły oprogramowania. Osoby współpracujące wykonują na rzecz Wnioskodawcy różne usługi z branży IT oraz dzieła w rozumieniu prawa autorskiego (programy komputerowe wraz z dokumentacją techniczną) na podstawie umów cywilno-prawnych, w ramach których: piszą programy komputerowe (na podstawie specyfikacji funkcjonalno-technicznych), tworzą aplikacje komputerowe wykorzystywane w ramach jego działalności, testują i usuwają błędy oprogramowania, wdrażają oprogramowanie, w tym dokonują jego konfiguracji, integracji i dostosowania do preferencji, tworzą dokumentacje techniczne dotyczące oprogramowania oraz realizują pozostałe zadania programistyczne związane z przedmiotem działalności Wnioskodawcy. Osoby współdziałające posiadają status przedsiębiorców, samodzielnie występują w obrocie gospodarczym, prowadzą własne działalności rynkowe i wykonują swoje usługi w siedzibie Wnioskodawcy lub poza nią. Wnioskodawca udostępnia im również odpłatnie (za określonym wynagrodzeniem) miejsca we własnych pomieszczenia biurowych, wyposażenie, sprzęt komputerowy oraz pozostałe narzędzia i materiały niezbędne do realizacji umów. Osoby współpracujące przenoszą na Wnioskodawcę autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworowi ich elementów składowych na ściśle określonych (w treści umów) polach eksploatacji.

W toku całego 2012 r. Wnioskodawca dokonywał w hurtowniach spożywczych systematycznych zakupów artykułów konsumpcyjnych o drobnej, nieznacznej wartości i przeznaczał je w całości na potrzeby związane z bieżącym funkcjonowaniem sekretariatu. Były to zakupy takich produktów jak woda pitna, kawa, herbata, mleko, słodycze, jogurty, płatki, soki, napoje oraz artykuły spożywcze przeznaczone na drobne posiłki (przekąski czy kanapki). Pracownicy korzystają z nich wyłącznie w siedzibie Wnioskodawcy oraz w godzinach pracy. Zdarzyły się również sytuacje, w których zakupione artykuły spożywcze były spożywane przez pracowników podczas spotkań, zebrań oraz narad (tekst jedn.: szkoleń wewnętrznych, konferencji i spotkań projektowych), odbywających się w ramach realizacji poszczególnych projektów informatycznych. Nabyte artykuły spożywcze nie były serwowane klientom oraz nie były one spożywane podczas spotkań z kontrahentami Wnioskodawcy. Dokonane zakupy postrzegane są przez Wnioskodawcę jako wyraz zwykłej dbałości o pracowników, które w obecnych standardach rynkowych dokonywane są przez wszystkie podmioty gospodarcze, funkcjonujące nie tylko w branży IT. Wnioskodawca zatrudnia wysoko wykwalifikowanych pracowników, profesjonalistów, o specjalnościach inżynierów, programistów, projektantów oraz twórców modułów programów komputerowych. Wnioskodawca stworzył odpowiednie, dobre i konkurencyjne warunki pracy. Zakup tego rodzaju artykułów to typowy wydatek wszystkich przedsiębiorców, stanowiący powszechny element tzw. etykiety biznesowej, do której należy zapewnienie pracownikom drobnych artykułów do spożycia w siedzibie firmy w toku wykonywanej pracy, który już dawno wpisał się na stałe w obecne realia gospodarcze. Opisane transakcje zakupów drobnych artykułów spożywczych zostały sfinansowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy oraz udokumentowane stosownymi fakturami VAT. Wnioskodawca dokonał ww. wydatków w toku bieżącej działalności gospodarczej, kierując się zasadą racjonalizacji i minimalizacji kosztów oraz ich związkiem z osiągnięciem, zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że poniesionych w roku 2012 wydatków na zakup artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych, Wnioskodawca nie ma obowiązku doliczyć do przychodów ze stosunku pracy i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wydatków poniesionych na zakup artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz spożywanych przez pracowników podczas szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych, wykorzystywanych podczas bieżącej pracy pracowników, stanowi koszt świadczeń związanych z wykonywaną pracą, które nie maja charakteru osobistego, a Wnioskodawca jako pracodawca, płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie ma obowiązku doliczenia ich do wynagrodzenia pracowników, opodatkowania podatkiem dochodowym oraz wykazania w informacji rocznej PIT-11.

Zgodnie z zapisami art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. Nr 51, poz. 307, ost. zm. Dz. U. z 2012 r. poz. 1540), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródłem przychodów jest między innymi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub inne spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura i renta (art. 10 ust. 1 pdf).

Stosownie do art. 11 ust. 1 pdf przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika (por. wyrok WSA z 23 września 2011 r., I SA/Po 407/11).

Na podstawie art. 12 ust. 1 pdf, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z ww. przepisu wynika, że przychodami są: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach ustawy o podatku dochodowym sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Sposób obliczania wartości dla każdej ze wskazanych kategorii świadczeń został określony odmiennie, w zapisach art. 12 ust. 2 i ust. 3 pdf oraz art. 11 ust. 2, ust. 2a i ust. 2b pdf.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 pdf, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pdf konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, iż ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Ustawa podatkowa nie zawiera definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Orzecznictwo sądowe wskazuje, że dla celów podatkowych ww. pojęcie posiada szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Zatem co do zasady, do nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy, zaliczyć należy wszystkie poniesione przez pracodawcę wydatki (tekst jedn.: ich wartość). Jednakże, przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisania poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia, która na niego przypada.

W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca dokonywał zakupów artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz spożywanych przez pracowników podczas szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych. Korzystanie przez pracowników z nabytych artykułów spożywczych było dobrowolne, a ich wykorzystanie było różne. Pracownicy, w zależności od sytuacji, spożywali nabyte artykuły w toku powszednich dni pracy, w tym również w trakcie szkoleń projektowych związanych z tworzeniem poszczególnych modułów programów komputerowych. Nabyte przez Wnioskodawcę artykuły spożywcze zostały udostępniane pracownikom do swobodnego, nielimitowanego spożycia, wykorzystane podczas bieżącej pracy pracowników w czasie wykonywania przez nich czynności służbowych. Są one nierozerwalnie związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy, stanowią element kosztów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie mają indywidualnego charakteru i zostały przekazane dla pracowników jako jeden z elementów oferowanych warunków pracy. Podkreślić trzeba, iż w stanie faktycznym nie można w żaden sposób ustalić, w jakim zakresie dany pracownik korzystał z nabytych artykułów spożywczych, w którym okresie czasu oraz czy w ogóle z nich korzystał. Nie sposób również przyjąć, iż każdy pracownik Wnioskodawcy wykorzystał (używał) zakupione artykuły spożywcze w taki sam sposób (tekst jedn.: w tej samej skali, w tym samym wymiarze i w takim samym stopniu). W niniejszej sprawie nie ma bowiem żadnej możliwości zindywidualizowania świadczeń otrzymanych przez poszczególnych pracowników. Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera legalnej definicji przychodu. Pomimo szerokiego określenia przychodów pracowników, zasadniczym jest ustalenie, czy w danym stanie faktycznym przychód ma charakter trwały, realny i skonkretyzowany, a nie jedynie hipotetyczny, czy szacunkowy. Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że "przychodem jest trwałe, realne powiększenie majątku podatnika", a opodatkowaniu podlega jedynie przychód możliwy do określenia w sposób jednoznaczny i konkretny. Zatem przychód dla pracownika może powstać wówczas, gdy istnieje możliwość określenia wartości świadczenia, które pracownicy faktycznie otrzymali oraz gdy istnieje obiektywna możliwość ustalenia, jaka część określonego świadczenia przypada na konkretnego pracownika. Ponoszenie różnych wydatków na rzecz pracowników związanych z prawidłowym przebiegiem codziennego procesu pracy, jak również z tytułu odbywających się szkoleń, zebrań oraz narad (dotyczących procesu tworzenia modułów programów komputerowych), jest bezsprzecznie dokonywane w interesie samego Wnioskodawcy, który zatrudnia pracowników w celu realizacji przychodów. Nie ulega przecież wątpliwości, że zapewnienie odpowiednich warunków pracy dla profesjonalnej i wykwalifikowanej siły roboczej zwiększa efektywność pracy i przyczynia się do wzrostu efektywności prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Nie można również uznać, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty nabycia drobnych artykułów spożywczych stanowią dla jego pracowników realną korzyść i konkretne przysporzenie o wymiarze finansowym. Z tytułu korzystania przez pracowników z nabytych przez Wnioskodawcę drobnych artykułów spożywczych, przeznaczonych na potrzeby sekretariatu oraz szkoleń, zebrań i narad w toku wykonywania stosunku pracy, pracownicy nie otrzymują żadnych korzyści, a wartość wymienionych artykułów nie stanowi jakiegokolwiek przysporzenia na ich rzecz. Wydatków Wnioskodawcy na drobne artykuły spożywcze nie można uznać za wydatki ponoszone "za pracowników", ani w ramach wypłat pieniężnych, ani świadczenia w naturze, ani kategorii nieodpłatnych świadczeń. Ponadto, zakupy artykułów spożywczych, które zużywane są przez pracowników w trakcie podnoszenia wiedzy i umiejętności zawodowych w toku szkoleń, zebrań oraz narad, niezbędnych dla prawidłowego wykonywania obowiązków pracowniczych w ramach wykonywanej pracy, koniecznych do tworzenia poszczególnych modułów komputerowych, stanowi koszt ponoszony przez Wnioskodawcę, który nie może być w ogóle kwalifikowany jako przychód określony w regulacji prawnej art. 12 ust. 1 pdf. Przychodu pracownika stanowić nie może nie tylko koszt szkolenia, którego obowiązek przeprowadzenia wynika z przepisów k.p., ale również wszystkich tych, bez przeprowadzenia których pracownicy nie mogą wykonywać pracy zgodnie z warunkami zatrudnienia u danego pracodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że opisane zakupy Wnioskodawcy nie stanowią przychodu pracowników i nie podlegają podatkiem dochodowym. Nie można bowiem ustalić wartości zindywidualizowanego świadczenia otrzymanego przez poszczególnych pracowników, a ponadto udział pracowników w szkoleniach wewnętrznych, konferencjach oraz spotkaniach projektowych jest ściśle związany z wykonywaniem obowiązków zawodowych pracowników, które wynikają na wprost ze stosunku pracy.

Reasumując, Wnioskodawca jako pracodawca, nie ma obowiązku opisanych wydatków poniesionych na drobne artykuły spożywcze, wykorzystanych na potrzeby sekretariatu oraz podczas spotkań, zebrań oraz narad pracowników, opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz wykazać w informacji rocznej PIT-11 sporządzonej dla pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl bowiem przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Wyjaśnić należy, że przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty - bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Należy zauważyć, że przeznaczenie zakupionych przez Wnioskodawcę artykułów spożywczych na potrzeby sekretariatu, jak również skorzystanie z tych artykułów w trakcie szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych nie generuje po stronie pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te są bowiem w istocie wydatkami poniesionymi w ramach działalności, w związku z funkcjonowaniem firmy. Z tych też względów wartości wskazanych we wniosku świadczeń nie można uznać za nieodpłatne świadczenia, które należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazane we wniosku świadczenia nie są przychodem podatkowym.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że poniesionych w roku 2012 wydatków na zakup artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych, Wnioskodawca nie ma obowiązku doliczyć do przychodów ze stosunku pracy i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Natomiast odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego, tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.