ILPB1/415-1039/12/14-S/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 686/13 - stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2012 r. (data wpływu 26 października 2012 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 26 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej "A" i "B" z siedzibą we W. (dalej jako "A"). "A" jako inwestor prowadzący projekt deweloperski zawarł umowę o generalne wykonawstwo ze spółką akcyjną z siedzibą we W. (Generalny Wykonawca). W kwietniu 2012 r. Generalny Wykonawca ogłosił upadłość z możliwością zawarcia układu.

Generalny Wykonawca nie wypłacał wynagrodzenia swoim podwykonawcom za prace wykonane w ramach realizowanego projektu deweloperskiego na rzecz "A". Z tego też względu podwykonawcy zaczęli występować wobec "A" z roszczeniami o zapłatę wynagrodzenia z uwagi na solidarną odpowiedzialność inwestora z Generalnym Wykonawcą zgodnie z art. 647 (1) § 5 Kodeksu cywilnego.

"A" uiszczał na rzecz podwykonawców wymagalne wynagrodzenia z tytułu wykonanych robót budowlanych w oparciu o przedstawiane faktury VAT, które były wystawiane na rzecz Generalnego Wykonawcy. Następnie "A" potrącał kwoty zapłaconych wynagrodzeń na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy z należności Generalnego Wykonawcy wobec "A"-u z tytułu wykonanych usług budowlanych.

Nie wszystkie jednak kwoty zapłaconych wynagrodzeń na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy zostały potrącone z zobowiązań "A"-u względem Generalnego Wykonawcy. Tym samym, z uwagi na solidarną odpowiedzialność inwestora z Generalnym Wykonawcą, "A" poniósł rzeczywisty wydatek i dodatkowy ciężar związany z realizowanym projektem deweloperskim.

Nadmienić należy, iż "A" jako inwestor uiszczał na zasadzie odpowiedzialności solidarnej wynagrodzenia należne podwykonawcom w trybie przedsądowym w celu uniknięcia dodatkowych obciążeń.

"A" prowadzi pełną księgowość zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dla wspólnika spółki cywilnej wydatki poniesione przez "A" na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy w ramach odpowiedzialności solidarnej inwestora, które nie zostały zwrócone w jakikolwiek sposób przez Generalnego Wykonawcę, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez "A" na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy w ramach odpowiedzialności solidarnej inwestora, w części, w której nie zostały zwrócone w jakikolwiek sposób przez Generalnego Wykonawcę, stanowią koszt uzyskania przychodu wspólnika spółki cywilnej.

UZASADNIENIE przyjętego stanowiska.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebęcącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Posługując się pojęciem kosztów uzyskania przychodów ustawodawca określił, które z wydatków poniesionych przez podatnika wpłyną na osiągnięty przez niego wynik finansowy. Z uwagi na to, że nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie wszystkich racjonalnie uzasadnionych kosztów, jakie podatnik mógłby ponieść w wyniku zdarzeń gospodarczych zachodzących na rynku, określono jedynie cechy, jakie poniesione koszty muszą posiadać, aby mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów. Koszt poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy spełnia następujące przestanki:

Przedstawione uregulowania wskazują na to, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem. Zasadniczo zatem każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu (por. wyrok NSA z 6 stycznia 2010 r., II FSK 1271/08, CBOSA).

Na podstawie dostępnej na ten temat literatury można wysnuć tezę, że określenie "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" uzależnia uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodu od istnienia pomiędzy tym wydatkiem a przychodem lub źródłem przychodu związku o charakterze przyczynowo-skutkowym albo też gospodarczym. Efektem istnienia tego związku jest bądź to osiągnięcie przychodu przez podatnika (nawet przewidywanie jego osiągnięcia), bądź też osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Nie będą więc stanowić kosztu uzyskania przychodu poniesione przez podatnika wydatki, które obiektywnie, tzn. po poddaniu ich racjonalnej "zdroworozsądkowej" ocenie, nie mogą przyczynić się (po uwzględnieniu ryzyka gospodarczego) do osiągnięcia przychodu z danego źródła (por. J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz 2012, Legalis).

Pomiędzy wydatkami poniesionymi przez "A" z tytułu odpowiedzialności solidarnej inwestora istnieje szczególny związek nie tylko przyczynowo-skutkowy, co też gospodarczy, wynikający z rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, jak i z mocy samego prawa dotyczącego umów o roboty budowlane.

Jak wynika z art. 647 (1) § 5 Kodeksu cywilnego, zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę.

Odpowiedzialność solidarna, dająca możliwość uzyskania zaspokojenia wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników, jest najdalej idąca odpowiedzialnością za powstałe zobowiązanie. Odpowiedzialność taka dotyczy całości zobowiązania i nie zależy od czyjejkolwiek winy. Zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel (w tym przypadku jest nim podwykonawca) może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Przepis paragrafu drugiego tego artykułu stanowi zaś, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

W przypadku, gdy inwestor wypłaci podwykonawcy żądane przez niego wynagrodzenie, będzie mógł on wystąpić z roszczeniem wobec wykonawcy generalnego. Jednakże możliwość wystąpienia z roszczeniem regresowym inwestora wobec generalnego wykonawcy nie wpływa w żaden sposób na kwalifikację podatkową poniesionych wydatków związanych z solidarną odpowiedzialnością i możliwością ujęcia tych wydatków w kosztach podatkowych przez wspólnika spółki "A".

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż w przypadku zwrotu tego rodzaju wydatku przez Generalnego Wykonawcę, po stronie "A", a w konsekwencji (od strony podatkowej) po stronie wspólników spółki cywilnej pojawi się przychód podatkowy (a contrario art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując, wydatki poniesione przez inwestora z tytułu jego solidarnej odpowiedzialności wobec podwykonawców zgodnie z art. 647 (1) § 5 Kodeksu cywilnego powinny stanowić po stronie wspólników spółki "A" koszt uzyskania przychodu. Wydatek ten jest bowiem związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, ma na celu osiągnięcie przychodu i nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponadto obowiązek jego poniesienia wynika wprost z obowiązujących przepisów prawa.

W dniu 25 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-1039/12-2/AP, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2012 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 11 lutego 2013 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 7 marca 2013 r. znak ILPB1/415W-12/13-2/AP.

W dniu 8 kwietnia 2013 r. wpłynęła do tut. Organu skarga (adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu) na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie skarżonej interpretacji indywidualnej.

Wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 686/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

Dnia 17 października 2013 r. do tut. Organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 października 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 686/13 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu, decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozostaje kryterium celu poniesienia kosztu. Poza tym niezbędne jest istnienie bezpośredniego lub pośredniego tylko związku pomiędzy kosztem a realizacją wymienionych w tym przepisie celów.

Kosztami Strony, będącej wspólnikiem spółki cywilnej, są z jednej strony koszty związane efektywnie z jej zarobkową działalnością (w tym oczywiście wynagrodzenia za wykonane usługi budowlane), a z drugiej strony koszty ogólne, związane z organizacją wykonywanych czynności zawodowych (tak materialną, jak i prawną).

Sąd zauważył, że do przepisów regulujących wykonywanie działalności gospodarczej przez Stronę należą przepisy nakładające na Stronę/inwestora solidarną odpowiedzialność inwestora i generalnego wykonawcy, względnie wykonawców, za umowy z podwykonawcami (art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego). Z solidarnego charakteru zobowiązania inwestora wynika, że podwykonawca #61485; wierzyciel #61485; może żądać zapłaty całości albo części należności od wszystkich zobowiązanych solidarnie łącznie, od niektórych z nich lub od każdego z osobna. Oznacza to możliwość skierowania przez podwykonawcę w całości żądania zapłaty należnego wynagrodzenia bezpośrednio do inwestora. Odpowiedzialność inwestora wobec podwykonawców wynika z ustawy, ma charakter gwarancyjny, a jej ramy określa umowa wykonawcy z podwykonawcą. Inwestor nie może zatem zwolnić się od przewidzianej w art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialności wobec podwykonawcy. Zobowiązany jest zapłacić podwykonawcom należne wynagrodzenie także wtedy, gdy już zapłacił całe wynagrodzenie wykonawcy.

Ponoszenie tej odpowiedzialności w odniesieniu do prowadzonej przez Stronę działalności gospodarczej jest zatem w sposób konieczny i nieuchronny związane z wykonywaniem tej działalności - jest jednym z prawnych warunków jej wykonywania, a nadto jest jednym z elementów prawnej organizacji źródła dochodu. Jeżeli zatem, przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Stronę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 Kodeksu cywilnego, wydatek powstały z tej odpowiedzialności jest kosztem uzyskania przychodu, jako spełniający podane wyżej warunki. Pod względem prawnym wydatek ten nie różni się bowiem niczym od innych kosztów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i podpada #61485; na równi z innymi #61485;¬ pod pojęcie kosztów uzyskania, zachowania i zabezpieczenia przychodów z tej działalności oraz nie może być traktowany jako oddzielne zdarzenie, odrębne od całokształtu prowadzonej przez Stronę działalności, a nawet jakoby w ogóle z nią nie związane, gdyż składa się na ostateczny finansowo-ekonomiczny wynik podatnika.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił również uwagę na to, że dokonując wykładni art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy także uwzględnić sposób interpretowania prawa podatkowego oparty na tzw. wykładni gospodarczej. Przewiduje ona m.in. przyjęcie założenia, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, tj. przykładowo dąży do osiągnięcia zysku a nie strat. Obok racjonalności działań podatnika, drugim założeniem jest to, że wszyscy podatnicy winni podlegać adekwatnemu obciążeniu podatkowemu. Obciążenie to jest adekwatne wtedy, gdy podatnik płaci podatek w wysokości odpowiadającej ogólnym założeniom konstrukcji podatku, z uwzględnieniem przysługujących mu ulg i zwolnień.

Jak zauważył Sąd, założenia te w pełni spełnia uznanie - według wykładni gospodarczej #61485; że inwestor może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatek poniesiony na zapłatę określonych kwot na rzecz podwykonawców w ramach solidarnej odpowiedzialności z generalnym wykonawcą, w części, w jakiej nie zostały one zwrócone w jakikolwiek sposób przez generalnego wykonawcę, nawet wtedy, gdy już zapłacił on (inwestor) wynagrodzenie wykonawcy.

Podkreślono również, że w podatku dochodowym regułą jest opodatkowanie dochodu będącego, co do zasady, nadwyżką przychodów nad kosztami ich uzyskania. Natomiast interpretacja dokonana przez organ, wskazująca sposób rozliczenia kosztów uzyskania przychodów bez uwzględnienia w ich ciężarze wydatków związanych z zapłatą podwykonawcy wynagrodzenia za wykonane prace budowlane w ramach solidarnej odpowiedzialności z generalnym wykonawcą wynikającej z ustawy, skutkuje nałożeniem na Stronę nieadekwatnych obciążeń podatkowych, sprzecznych z konstrukcją tego podatku.

Uznanie w powyższej sytuacji, że koszt nie miał związku z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu, wykracza - zdaniem Sądu - poza ogólną regułę wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sąd zauważył przy tym, że bez znaczenia dla sposobu interpretacji w sprawie pozostaje, że inwestor (spółka) wypłaciła wynagrodzenia podwykonawcom bazując na fakturach VAT wystawionych przez tychże podwykonawców na rzecz generalnego wykonawcy, nie zaś na rzecz inwestora.

Zważywszy na przedstawione argumenty, uprawniona jest konstatacja, że organ podatkowy dokonał błędnej wykładni art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 686/13 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. Spółka ta #61485; jako inwestor prowadzący projekt deweloperski #61485; zawarła umowę o generalne wykonawstwo ze spółką akcyjną (Generalny Wykonawca). W kwietniu 2012 r. Generalny Wykonawca ogłosił upadłość z możliwością zawarcia układu. Jak wskazuje Wnioskodawca, Generalny Wykonawca nie wypłacał wynagrodzenia swoim podwykonawcom za prace wykonane w ramach realizowanego projektu deweloperskiego na rzecz spółki cywilnej. Z tego też względu podwykonawcy zaczęli występować wobec spółki cywilnej z roszczeniami o zapłatę wynagrodzenia z uwagi na solidarną odpowiedzialność inwestora z Generalnym Wykonawcą, zgodnie z art. 6471 § 5 Kodeksu cywilnego. Spółka cywilna uiszczała na rzecz podwykonawców wymagalne wynagrodzenia z tytułu wykonanych robót budowlanych w oparciu o przedstawiane faktury VAT, które były wystawiane na rzecz Generalnego Wykonawcy, a następnie potrącała kwoty zapłaconych wynagrodzeń na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy z należności Generalnego Wykonawcy wobec spółki cywilnej z tytułu wykonanych usług budowlanych. Nie wszystkie jednak kwoty zapłaconych wynagrodzeń na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy zostały potrącone z zobowiązań spółki cywilnej względem Generalnego Wykonawcy. Tym samym, z uwagi na solidarną odpowiedzialność inwestora z Generalnym Wykonawcą, spółka ta poniosła rzeczywisty wydatek i dodatkowy ciężar związany z realizowanym projektem deweloperskim. Spółka cywilna uiszczała na zasadzie odpowiedzialności solidarnej wynagrodzenia należne podwykonawcom w trybie przedsądowym w celu uniknięcia dodatkowych obciążeń.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy dla wspólnika spółki cywilnej, wydatki poniesione przez spółkę cywilną, której jest wspólnikiem, na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy w ramach odpowiedzialności solidarnej inwestora, które nie zostały zwrócone w jakikolwiek sposób przez Generalnego Wykonawcę, stanowią koszt uzyskania przychodu.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w myśl art. 6471 § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze. zm.), zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę.

Ponadto - zgodnie z art. 366 Kodeksu cywilnego - kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z przytoczonego przepisu wynika, że podwykonawca może żądać zapłaty całości lub części należności od wszystkich zobowiązanych solidarnie łącznie, od niektórych z nich bądź od każdego z osobna. Zatem podwykonawca ma możliwość skierowania w całości żądania zapłaty należnego wynagrodzenia bezpośrednio od inwestora (Wnioskodawcy).

Tut. Organ zauważa, że odpowiedzialność inwestora wobec podwykonawców wynika z ustawy. Co więcej, inwestor nie może zwolnić się z tej odpowiedzialności. Ponoszenie odpowiedzialności przewidzianej w art. 6471 § 5 Kodeksu cywilnego jest nierozerwalnie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, warunkuje jej prowadzenia, a przy tym jest jednym z elementów prawnej organizacji źródła dochodu.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy zauważyć, że wydatki poniesione przez "A" na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy w ramach odpowiedzialności solidarnej inwestora, które nie zostały zwrócone w jakikolwiek sposób przez Generalnego Wykonawcę niewątpliwie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami spółki cywilnej. Wydatki te mają na celu osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu spółki cywilnej, a tym samym mają wpływ na osiągany przez Wnioskodawcę przychód z tytułu udziału w tej spółce. Co więcej, wskazane przez Zainteresowanego koszty nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że wydatki poniesione przez "A" na rzecz podwykonawców Generalnego Wykonawcy w ramach odpowiedzialności solidarnej inwestora, które nie zostały zwrócone w jakikolwiek sposób przez Generalnego Wykonawcę, stanowią dla Zainteresowanego koszt uzyskania przychodu, proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku tej spółki.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.