ILPB1/415-1002/14-2/AN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 1 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest komplementariuszem, poniosła koszt w wysokości 470 tys. zł netto w związku z remontem nawierzchni drogi dojazdowej do nowo wybudowanego biurowca spółki. Na koszt remontu składały się: koszty wykonania prac remontowych nawierzchni drogi, koszt niezbędnej dokumentacji projektowej oraz koszty nadzoru technicznego realizowanego w trakcie samego remontu. Spółka komandytowa posiada udział w prawie użytkowania wieczystego działki drogowej w wysokości 5,69% jej powierzchni całkowitej. Pozostałe udziały są w posiadaniu innych właścicieli posesji położonych wzdłuż drogi. Droga ta jest jedyną drogą dojazdową do biurowca. Remont drogi polegał na wymianie znacznie zdegradowanej i nierównej nawierzchni z trylinki i ułożeniu nowej z kostki betonowej, wraz z niezbędną wymianą podbudowy tej nawierzchni, ułożeniu nowych krawężników i odtworzeniem zniszczonej i praktycznie nieczynnej kanalizacji deszczowej. Prace te były niezbędne z uwagi na znaczne zniszczenia powstałe na skutek jej użytkowania przez ciężki sprzęt wykorzystywany W trakcie budowy biurowca oraz koniecznością zapewnienia odpływu wód opadowych gdyż stara instalacja kanalizacji deszczowej w tym rejonie była praktycznie nieczynna. Przeprowadzone prace nie spowodowały zwiększenia powierzchni drogi w stosunku do stanu pierwotnego.

Poniesione wydatki na remont miały na celu utrzymanie w należytym stanie nawierzchni drogi i zapewnienie sprawnego odpływu wód opadowych z jej powierzchni, a tym samym stanowiły prace odtworzeniowe nawierzchni drogi istniejącej - jedynego dojazdu do posesji spółki, niezbędnego dla prawidłowego funkcjonowania firmy. Droga ta zapewnia bowiem sprawny transport materiałów i urządzeń, a poprawa jej stanu sprzyja także bezpieczeństwu dojeżdżających do pracy pracowników oraz umożliwia dojazd potencjalnym kontrahentom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na remont drogi w części przypadającej proporcjonalnie do posiadanych udziałów w Spółce, czy koszty remontu drogi powinny być uznane jako inwestycja w obcym środku trwałym i amortyzowane.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione na remont drogi może zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu ich poniesienia w części przypadającej proporcjonalnie do jego udziałów w spółce. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia "inwestycji w obcym środku trwałym", również ustawa o rachunkowości definicji takiej nie zawiera - a zdaniem Wnioskodawcy inwestycją taką są nakłady poniesione na ulepszenie środków trwałych, które używa się na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp., które mają na celu przystosowanie środka trwałego na potrzeby podatnika.

W omawianym przypadku nie można więc mówić o inwestycji w obcym środku trwałym, ponieważ nie ma żadnej umowy najmu, dzierżawy, i tym samym brak jest przesłanek aby poniesiony koszt jej remontu rozliczać w formie odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Zainteresowanego, ponieważ droga stanowi jedyny dojazd do biurowca spółki, to koszt jej remontu/odtworzenia jest kosztem pośrednio związanym z przychodem a wydatki tego typu mogą być uznawane za koszty podatkowe w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z przepisu tego wynika, że poniesione wydatki, z wyjątkiem zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia prawa wieczystego użytkowania gruntu. Czynią to natomiast przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. poz. 121). Zgodnie z art. 232 § 1 ww. Kodeksu grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. Użytkownik wieczysty może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób oraz rozporządzać prawem użytkowania wieczystego jak właściciel w granicach określonych przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste (art. 233 ww. Kodeksu). Zgodnie z art. 239. § 1 ww. Kodeksu sposób korzystania z gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika powinien być określony w umowie.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że prawo użytkowania wieczystego gruntu samo w sobie stanowi niepodlegający amortyzacji składnik majątku.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego współwłaścicielem prawa wieczystego użytkowania gruntu jest ten sam podmiot, który dokonał inwestycji na przedmiotowym gruncie. Dlatego też wskazane we wniosku nakłady ponoszone na ww. grunt nie mogą stanowić inwestycji w obcym środku trwałym. Warunkiem bowiem istnienia inwestycji w obcym środku trwałym jest dokonywanie nakładów na środek trwały będący własnością innego podmiotu.

Poniesione wydatki na remont drogi mają jednak związek z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, gdyż mają w znaczny sposób ułatwić dojazd do firmy i jej funkcjonowanie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Ponieważ wydatki poniesione na remont drogi, przy której znajduje się siedziba Wnioskodawcy nie są związane z powstaniem konkretnego przychodu, należy stwierdzić, że wydatki te należy zaliczyć do kosztów pośrednio związanych z uzyskaniem przychodów.

Należy również podkreślić, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła.

Skoro więc, wykonane prace związane z drogą stanowią remont, to zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te w części przypadającej proporcjonalnie do posiadanych udziałów w Spółce, mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie wydatki te - jako remontowe - nie są ulepszeniem, zatem nie muszą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcych środkach trwałych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.