ILPB1-1/4511-1-77/16-3/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2016 r. (data wpływu 19 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 29 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 19 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 19 września 2016 r. nr ILPB1-1/4511-1-77/16-2/PP wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 19 września 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 21 września 2016 r., natomiast w dniu 29 września 2016 r. wpłynęła do tut. Organu odpowiedź na ww. wezwanie (nadano w polskiej placówce pocztowej 28 września 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 marca 2016 r. Wnioskodawca ma zatrudnionego pracownika na podstawie umowy o pracę na okres do dnia 29 lutego 2018 r. na stanowisku pracownik administracyjno-biurowy i zgodnie z polisą nr (...) - ubezpieczenie na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi plan inwestycyjny (...)- Wnioskodawca dokonał wpłat, które dołączył w załączniku.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, co następuje.

Uprawnionym do otrzymania świadczenia z tytułu umowy wskazanego we wniosku ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym jest ubezpieczony pracownik, a w przypadku jego śmierci środki zgromadzone na polisie mogą przypaść uposażonym - będącym innymi podmiotami niż ubezpieczony i ubezpieczający.

Umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

Jako wartość odstąpienia od umowy Wnioskodawca rozumie pełną wartość polisy, ponieważ do końca wspomnianego pięcioletniego okresu nie jest możliwe odzyskanie pełnej wartości polisy bez konieczności zapłaty opłaty likwidacyjnej.

Stronami ww. umowy ubezpieczenia jest zakład ubezpieczeń oraz Wnioskodawca. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy nie ma formalnie wdrożonego programu lojalnościowego lub motywacyjnego, ponieważ Wnioskodawca zatrudnia tylko jednego pracownika. Zawarcie ww. umowy ma na celu budowanie stosunku lojalności między ubezpieczonym pracownikiem a ubezpieczającym Wnioskodawcą przynajmniej do końca trwania umowy ubezpieczenia. W trakcie trwania stosunku pracy pracownik nie ma wprawdzie żadnej (ani materialnej ani niematerialnej) korzyści z tego tytułu, że ubezpieczający opłaca składki na jego ubezpieczenie, jednak po dożyciu przez ubezpieczonego określonego w umowie wieku lub w związku z decyzją ubezpieczającego o prawie do wypłaty środków zgromadzonych na polisie na rzecz ubezpieczonego (tzw. wykup przez ubezpieczonego bez opłat likwidacyjnych) ubezpieczony pracownik odniesie określoną korzyść materialną.

Pracownik objęty ww. ubezpieczeniem nie jest ani małżonkiem ani małoletnim dzieckiem Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wpłaty z tytułu polisy nr (...) - ubezpieczenie na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi plan inwestycyjny (...) - mogą stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, gdzie ubezpieczającym jest firma, a osobą ubezpieczoną jest zatrudniony pracownik?

Zdaniem Wnioskodawcy, składki zaliczane są do kosztów podatkowych zgodnie z podstawami prawnymi: art. 23 ust. 1 pkt 57 i art. 23 ust. 1 pkt 10 (ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zdaniem Wnioskodawcy wpłaty opisane powyżej powinny stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, powstać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu, a więc winien być poniesiony przez podatnika w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a ponadto wydatek ten nie może znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości. Kosztami będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i wydatki inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy także nadmienić, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Co jednak istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Albowiem, w myśl wspomnianych wcześniej zasad, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w ww. art. 23 ust. 1 ustawy. Należy przy tym zaznaczyć, że poniesione wydatki muszą być należycie udokumentowane, a na podatniku ciąży obowiązek wykazania wspomnianego związku przyczynowego przed organem podatkowym.

Przechodząc do wymienionego przez ustawodawcę w ww. art. 23 ust. 1 katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, należy zauważyć, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka, o którym mowa w dziale I w grupach 1, 3 i 5 oraz w dziale II w grupach 1 i 2 załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. poz. 1844), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

Zatem z powyższej regulacji prawnej wynika, że w przypadku zawarcia przez pracodawcę umowy ubezpieczenia na rzecz pracownika, kosztami podatkowymi dla tego pracodawcy mogą być jedynie składki, które opłaca on z tytułu umów ubezpieczenia dotyczących ryzyka z grupy 1, 3 i 5 działu I oraz z grupy 1 i 2 działu II (według klasyfikacji wymienionej w ww. załączniku do ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej), przy równoczesnym spełnieniu innych warunków wskazanych w ww. przepisie.

Z powyższego zaś załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. poz. 1844) wynika, że do wskazanych w ww. art. 23 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umów ubezpieczenia możliwych do rozliczania w ramach kosztów podatkowych pracodawcy - należy m.in. wymieniona w dziale I w grupie 3 umowa ubezpieczenia na życie, jeżeli jest związana z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (na ten rodzaj umowy wskazuje Zainteresowany w opisie stanu faktycznego).

Zatem składki opłacone przez pracodawcę z tytułu zawartej na rzecz pracownika umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem wypełnienia pozostałych przesłanek wyłączających z ww. art. 23 ust. 1 pkt 57 ustawy a dotyczących zawartej umowy ubezpieczenia - tj. uprawnionym do otrzymania świadczenia nie może być pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy, możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy oraz wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie. Jednocześnie w celu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych pracodawca musi wykazać i udokumentować związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem (opłaconą składką ubezpieczeniową) a uzyskiwanymi przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - prowadzący działalność gospodarczą - zatrudnia jednego pracownika, dla którego w celu budowania stosunku lojalności z pracodawcą, założył polisę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Z zapisów umowy ubezpieczenia wynika, że ww. umowa spełnia warunki, o jakich mowa w art. 23 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które umożliwiają pracodawcy (Wnioskodawcy) zaliczenie do kosztów podatkowych opłaconych składek wynikających z ww. umowy ubezpieczenia.

Jednocześnie, skoro zawarta przez pracodawcę przedmiotowa umowa ubezpieczenia ma na celu budować stosunek lojalności pracownika wobec pracodawcy - a zatem ma na celu umacnianie więzi tego pracownika z przedsiębiorstwem prowadzonym przez Wnioskodawcę i ma służyć podtrzymywaniu stosunku pracy - to należy stwierdzić, że przedmiotowy wydatek może być uznany za koszt pracowniczy pozostający pośrednio w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy dodatkowo podkreślić, że z opisu stanu faktycznego wynika również, iż pracownik objęty ww. ubezpieczeniem nie jest ani małżonkiem ani małoletnim dzieckiem Wnioskodawcy. Tym samym nie ma podstaw uniemożliwiających zaliczenie ww. wydatku do kosztów podatkowych w myśl regulacji zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, a mianowicie stwierdzającej, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy stwierdzającym, że wpłaty poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu składek na ubezpieczenie pracownika na życie, jeżeli są związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy dodatkowo podkreślić, że Organ wydając interpretacje indywidualne opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, przyjmując argumenty podnoszone przez Wnioskodawcę bez ich weryfikowania. Dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały zatem analizie ani weryfikacji w ramach przedmiotowego postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest uprawniony, a tym bardziej obowiązany, do oceny dołączonych dokumentów. Związany jest wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Tut. Organ nadto informuje, że stosownie do treści art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z tym, niniejsza interpretacja dotyczy tylko i wyłącznie Wnioskodawcy, nie odnosi się natomiast do skutków podatkowych występujących po stronie pracownika zatrudnionego w przedsiębiorstwie prowadzonym przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.