IBPP4/4512-58/16/EK - VAT w zakresie określenia miejsca dostawy towarów opisanej transakcji łańcuchowej oraz jej opodatkowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu 20 kwietnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z 24 maja 2016 r. (data wpływu 31 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca dostawy towarów opisanej transakcji łańcuchowej oraz jej opodatkowania jest:

* nieprawidłowe - w zakresie pytania drugiego przedstawionego we wniosku,

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

W dniu 20 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca dostawy towarów opisanej transakcji łańcuchowej oraz jej opodatkowania.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 24 maja 2016 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 17 maja 2016 r. znak: IBPP4/4512-58/16/EK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca zamierza podjąć działalność gospodarczą w zakresie handlu międzynarodowego towarami. Towary będą kupowane w Polsce u producenta z przeznaczeniem pod konkretny kontrakt eksportowy do odbiorcy z kraju trzeciego (poza Europejskim Obszarem Gospodarczym). Polski producent towarów jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Odbiorca jest z państwa trzeciego, nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce.

Wnioskodawca rozważa trzy warianty organizacji dostawy:

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

4. Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. W jaki sposób należy opodatkować podatkiem od towarów i usług transakcję sprzedaży towarów pomiędzy polskim producentem a Wnioskodawcą, jeżeli transport towaru do odbiorcy w kraju trzecim organizuje polski producent towaru na zlecenie Wnioskodawcy (towar faktycznie nigdy nie trafia do magazynu Wnioskodawcy).

2. W jaki sposób należy opodatkować podatkiem od towarów i usług transakcję sprzedaży towarów pomiędzy polskim producentem a Wnioskodawcą, jeżeli transport towaru do odbiorcy w kraju trzecim organizuje Wnioskodawca, za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika odbiera towar u polskiego producenta i wysyła do odbiorcy w kraju trzecim.

3. W jaki sposób należy opodatkować podatkiem od towarów i usług transakcję sprzedaży towarów pomiędzy polskim producentem a Wnioskodawcą, jeżeli transport towaru organizuje odbiorca z kraju trzeciego, który za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika odbiera towar u polskiego producenta towaru (towar nigdy nie trafia do magazynu Wnioskodawcy).

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane transakcje spełniają przesłanki transakcji łańcuchowych z uwagi na to, że towary są bezpośrednio wydawane przez producenta odbiorcy, natomiast sprzedaż towarów następuje od producenta do Wnioskodawcy i następnie od Wnioskodawcy do odbiorcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

* eksport towarów;

* import towarów na terytorium kraju;

* wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

* wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej dostawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Pod pojęciem towarów rozumie się, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. W praktyce takie transakcje nazywane są transakcjami łańcuchowymi. W przedmiotowej sprawie dostawa dokonywana jest od producenta do Wnioskodawcy i od Wnioskodawcy do odbiorcy, przy czym towar jest transportowany bezpośrednio od producenta do odbiorcy. W niniejszym przypadku spełnione są zatem przesłanki transakcji łańcuchowych opisane w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT.

Miejscem dostawy towarów, na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl ust. 2 art. 22 ustawy o VAT w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany;lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, dostawę towarów, która:

* poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

* następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza że odrębnie ustalane jest miejsce dostawy. Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, które są przedmiotem następujących po sobie dostaw, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

W celu odpowiedzi na pytanie, czy sprzedaż od producenta do Wnioskodawcy stanowi dostawę krajową w pierwszej kolejności należy ustalić, czy jest to transakcja ruchoma. TSUE przykładowo w wyroku z 16 grudnia 2010 w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV (wyrok dotyczy dostaw wewnątrzwspólnotowych, jednak, zdaniem Wnioskodawcy, jego wytyczne mają również zastosowanie do transakcji łańcuchowych, w których jedną z dostaw jest eksport), stwierdził, że jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy. (...) transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego".

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż między producentem a Wnioskodawcą nie stanowi dostawy krajowej, natomiast stanowi eksport do kraju trzeciego, jeżeli transport towarów organizowany jest przez producenta albo Wnioskodawcę. W takim przypadku producent wystawia Wnioskodawcy fakturę VAT z 0% stawką VAT, a Wnioskodawca wystawia odbiorcy z kraju trzeciego fakturę za sprzedaż krajową w państwie trzecim zgodnie z przepisami kraju trzeciego. Transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a odbiorcą z kraju trzeciego nie podlega podatkowi od towarów i usług w Polsce. W przypadku organizacji transportu przez odbiorcę z kraju trzeciego sprzedaż między producentem a Wnioskodawcą stanowi dostawę krajową, a transakcji sprzedaży między Wnioskodawcą a odbiorcą z kraju trzeciego stanowi eksport towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* nieprawidłowe - w zakresie pytania drugiego przedstawionego we wniosku,

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Przez eksport towarów, w myśl art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy towar będący przedmiotem eksportu jest wywożony przez dostawcę albo jest wywożony na jego rzecz oraz gdy wywóz jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju albo na jego rzecz. Sytuacja, kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej i na niego wystawione są dokumenty eksportowe, jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium UE, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby zatem uznać daną czynności za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

* musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w art. 7 ustawy;

* w konsekwencji tej czynności musi nastąpić wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni);

* wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy) towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie zaś do art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zatem dla zaistnienia dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy (tzw. dostawy łańcuchowej), konieczne jest łączne wystąpienie następujących okoliczności:

* w transakcji musi uczestniczyć kilka podmiotów,

* transakcja musi dotyczyć tego samego towaru,

* towar musi zostać wydany końcowemu nabywcy bezpośrednio przez pierwszego w kolejności uczestnika transakcji.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowania prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Jak stanowi art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się na każdorazowym analizowaniu warunków dostawy celem właściwego ustalenia dostawy, której przypisane winno być przemieszczenie. Jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że wysyłkę należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania wysyłki dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy.

Warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"). W wyroku wydanym w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG, TSUE opisał sekwencję przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w transakcjach łańcuchowych: "(...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa".

Z kolei w wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził: "Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze".

Analizując art. 22 ust. 2 ustawy poza zasadniczą kwestią przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami, należy również mieć na uwadze inne warunki dostawy w tym np. organizacje transportu. Pojęcie "organizacji" transportu - przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne - nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. Zgodnie z potocznym rozumieniem, przez "organizację" należy rozumieć "sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś". Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca zamierza podjąć działalność gospodarczą w zakresie handlu międzynarodowego towarami. Towary będą kupowane w Polsce u producenta z przeznaczeniem pod konkretny kontrakt eksportowy do odbiorcy z kraju trzeciego (poza Europejskim Obszarem Gospodarczym). Polski producent towarów jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Odbiorca jest z państwa trzeciego, nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca rozważa trzy warianty organizacji dostawy:

W pierwszym przypadku wskazano, że:

* transport towaru do odbiorcy w kraju trzecim organizuje polski producent towaru na zlecenie Wnioskodawcy (towar faktycznie nigdy nie trafia do magazynu Wnioskodawcy), koszt i ryzyko dostawy ponosi producent towaru,

* przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z producenta na Wnioskodawcę nastąpi w siedzibie odbiorcy z kraju trzeciego z chwilą wydania towaru przez przewoźnika na rzecz odbiorcy,

* przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na odbiorcę nastąpi w siedzibie odbiorcy w kraju trzecim z chwilą wydania towaru odbiorcy przez przewoźnika,

* Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Mając powyższe przepisy na uwadze, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie występuje u niego eksport towarów i konsekwentnie Wnioskodawca wystawia ostatecznemu nabywcy z kraju trzeciego fakturę zgodnie z przepisami obowiązującymi w kraju trzecim. Jako dostawę ruchomą należy bowiem rozpoznać dostawę realizowaną pomiędzy producentem a Wnioskodawcą.

Stosownie do powyższego stanowiska Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

W drugim przypadku Wnioskodawca wskazał, że:

* transport towaru do odbiorcy w kraju trzecim organizuje Wnioskodawca, za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika odbiera towar u polskiego producenta i wysyła do odbiorcy w kraju trzecim (towar faktycznie nigdy nie trafia do magazynu Wnioskodawcy), koszt i ryzyko dostawy ponosi Wnioskodawca,

* przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z producenta na Wnioskodawcę nastąpi w siedzibie producenta na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z chwilą wydania towaru przewoźnikowi do transportu do kraju trzeciego,

* przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na odbiorcę nastąpi w siedzibie odbiorcy w kraju trzecim z chwilą wydania towaru odbiorcy przez przewoźnika,

* Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Zatem za dostawę ruchomą można uznać jedynie dostawę, która będzie miała miejsce pomiędzy Wnioskodawcą, a ostatecznym nabywcą. Jak wynika z opisu sprawy to Wnioskodawca organizuje transport. Transport ten należy więc przyporządkować dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę (podmiot pośredni). Ze stwierdzeń zawartych we wniosku (towary będą kupowane w Polsce u producenta z przeznaczeniem pod konkretny kontrakt eksportowy oraz fakt że prawo do dysponowania towarami Wnioskodawca nabywa na terytorium kraju), wynika, że transport towarów, należy przypisać dostawie realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz ostatecznego nabywcy. Konsekwentnie dostawa realizowana przez Wnioskodawcę jest dostawą ruchomą i stanowi eksport. Natomiast dostawa realizowana pomiędzy producentem a Wnioskodawcą jest dostawą krajową.

Stosownie do powyższego stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

W trzecim przypadku Wnioskodawca wskazał, że:

* transport towaru organizuje odbiorca z kraju trzeciego, który za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika odbiera towar u polskiego producenta towaru (towar nigdy nie trafia do magazynu Wnioskodawcy), koszt i ryzyko dostawy ponosi odbiorca z państwa trzeciego.

* przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z producenta na Wnioskodawcę nastąpi w siedzibie producenta na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z chwilą wydania towaru przewoźnikowi,

* przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na odbiorcę nastąpi w siedzibie producenta na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z chwilą wydania towaru przewoźnikowi,

* Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do powyższego, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzedaż pomiędzy producentem a Wnioskodawcą stanowi dostawę krajową a sprzedaż pomiędzy Wnioskodawca a odbiorcą z kraju trzeciego stanowi eksport towarów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za:

* nieprawidłowe - w zakresie pytania drugiego przedstawionego we wniosku,

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zauważyć należy również, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, iż niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawcy, nie zaś pozostałych uczestników transakcji. Uwzględniając powyższe wskazać należy, że interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych uczestników transakcji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Katowicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.