IBPP4/4512-14/16/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 22 stycznia 2016 r. (data wpływu 26 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usługi logistyczno-magazynowej - jest prawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usługi logistyczno-magazynowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

"X" sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy zajmującej się produkcją najwyższej jakości materiałów ogniotrwałych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka poza zasadniczą działalnością świadczy przy okazji usługi polegające na organizowaniu transportu, magazynowaniu i przygotowywaniu do dalszego wywozu towarów należących do podmiotów zagranicznych w grupy "X", które nie posiadają siedziby i nie prowadzą działalności gospodarczej na terytorium Polski. W tym celu Spółka wykorzystuje m.in. należące do niej hale i magazyny. Usługi te zawsze mają charakter kompleksowy - wszystkie wskazane wyżej elementy występują łącznie i są z sobą bezpośrednio związane.

Spółka w ramach świadczonej usługi organizuje transport towaru (należącego do usługobiorcy) z terytorium innego państwa unijnego do swoich magazynów na terytorium Polski. W magazynie towary pozostają najczęściej przez kilka dni. Tam towary są konsolidowane w większe partie i przygotowywane do dalszego transportu. Spółka w znacznej mierze odpowiada za zorganizowanie tego transportu - kontaktuje się z podmiotem odpowiedzialnym za dostarczenie towaru do nabywcy, przygotowuje towar i wydaje przewoźnikowi. Wnioskodawca na żadnym etapie nie nabywa towarów, świadcząc jedynie kompleksową usługę logistyczno-magazynową. Za wszystkie opisane wyżej czynności składające na świadczoną przez Spółkę usługę odpowiadają pracownicy Spółki. Usługobiorca i jego przedstawiciele nie mają wstępu na teren magazynów Spółki, nie decydują też o rozmieszczeniu składowanych towarów i nie uczestniczą w przygotowywaniu odpowiednich partii towaru wydawanych przewoźnikowi. Usługobiorca nie wynajmuje ani nie dzierżawi magazynu lub jego części i w żaden sposób nim nie dysponuje.

Cała usługa stanowi świadczenie kompleksowe, w związku z czym jest/będzie objęta jedną pozycją na fakturze - bez wyszczególniania transportu, magazynowania, konsolidowania towarów i przygotowywania ich do wydania przewoźnikowi (takie wyszczególnienie może być przygotowywane oddzielnie na życzenie usługobiorcy, nie będzie jednak prezentowane na fakturze). Celem usługobiorcy jest uzyskanie pełnej obsługi w opisanym wyżej zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisana usługa świadczona na rzecz zagranicznych kontrahentów, nie posiadających w Polsce siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa opisana w stanie faktycznym nie podlega VAT w Polsce, ponieważ miejscem świadczenia jest dla niej kraj usługobiorcy (w oparciu o art. 28b ustawy o VAT), a nie kraj, w którym znajduje się magazyn (tzn. nie ma w sprawie zastosowania art. 28e ustawy o VAT).

Zgodnie z zasadą ogólną określoną w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT o miejscu świadczenia usługi wykonywanej dla podatnika (podmiot, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą - zgodnie z art. 28a pkt 2 lit. a ustawy o VAT) decyduje jego siedziba lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W opisanym stanie faktycznym usługobiorca nie posiada na terytorium Polski ani siedziby, ani miejsca prowadzenia stałej działalności gospodarczej, dlatego też miejsce świadczenie usług znajduje się poza Polską i w związku z tym nie zostanie opodatkowane w kraju.

W świetle art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości. Konieczne staje się tym samym ustalenie, czy usługa świadczona przez Spółkę jest usługą związaną z nieruchomością w rozumieniu przywołanego przepisu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym ta regulacja nie może znaleźć zastosowania. O usługach związanych z nieruchomością w rozumieniu przywołanego przepisu można mówić tylko w sytuacji, gdy wykorzystywanie nieruchomości jest kluczowym elementem w realizacji usługi i jest z nią nierozerwalnie związane. W przypadku usługi świadczonej przez Spółkę taki związek nie występuje. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka do realizacji usługi wykorzystuje wprawdzie swoją nieruchomość (magazyn), ale korzystanie z niej jest tylko jednym z elementów kompleksowej usługi i nie może być traktowane jako jej najistotniejszy element. Poza tym, usługobiorca nie dzierżawi ani nie wynajmuje żadnej części magazynu, nie ma także do niego swobodnego dostępu. Odpowiedzialność za właściwe wykonanie usługi ponosi Wnioskodawca, który swobodnie decyduje m.in. o rozmieszczeniu towarów kontrahenta w magazynie. Magazynowanie towarów jest przy tym tylko jednym z elementów kompleksowej usługi, na który składają się także m.in. transport towarów do magazynu, konsolidowanie towarów w większe partie i kontakt z ostatecznym ich odbiorcą w celu ustalenia szczegółowych zasad odbioru towaru z magazynu Spółki. Wszystkie te elementy są przy tym z sobą ściśle powiązane, a samego magazynowania towarów nie można traktować jako odrębnej usługi. Przedmiotem świadczonej usługi nie jest więc nieruchomość i jej odpowiednie wykorzystywanie, ale kompleksowa obsługa kontrahenta nastawiona na wsparcie procesu logistycznego polegającego na finalnym dostarczeniu towarów do docelowego nabywcy. Tym samym określenie miejsca świadczenia w oparciu o art. 28e ustawy o VAT nie byłoby właściwe.

W konsekwencji, należy posłużyć się zasadą ogólną z art. 28b ustawy o VAT i określić miejsce świadczenia usługi jako miejsce siedziby lub stałego prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które w tym przypadku znajduje się poza terytorium Polski. Tym samym, Spółka zobowiązana jest do wystawienia faktury podając jedynie wartość netto świadczonej usługi (bez naliczania polskiego VAT) oraz, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT, do podania słów "odwrotne obciążenie" (w praktyce w formule dwujęzycznej: "odwrotne obciążenie/reverse chargé"), ponieważ to nabywca usługi będzie zobowiązany do rozliczenia podatku od wartości dodanej w miejscu świadczenia usługi na podstawie przepisów tam obowiązujących.

Prawidłowość tego stanowiska znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 czerwca 2013 r. Minister Finansów przeciwko RR Donneiley Global Turnkey Solutions Poland sp. z co., C-155/12, w którym określono, jak należy wykładać art. 47 Dyrektywy VAT (będący odpowiednikiem polskiego art. 28e ustawy o VAT). W przywołanym wyroku Trybunał stwierdził, że aby określać miejsce świadczenia usług na podstawie art. 47 Dyrektywy o VAT kluczowy jest wyraźny związek świadczenia z określoną nieruchomością oraz konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (pkt 34-35 wyroku). Trybunał stwierdził także, że usługa magazynowania (...) której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Podobne stanowisko zajmują polskie organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, m.in.:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z dnia 26 sierpnia 2015 r., IPPP3/4512-446/15-2/IG potwierdził stanowisko wnioskodawcy: Mając na względzie, że Spółka świadczy usługi magazynowania na rzecz podmiotów zagranicznych będących podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, miejscem opodatkowania usług będzie miejsce siedziby działalności gospodarczej kontrahentów lub stałe miejsce prowadzenia ich działalności, jeśli usługi świadczone są dla tego miejsca;

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, który w interpretacji z dnia 28 kwietnia 2014 r., IPTPP27443-45/14-4/JS: uznał, że usługa magazynowania - tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym - której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Podobnie utrwalone jest obecnie stanowisko sądów administracyjnych wyrażone m.in. w wyrokach WSA w Warszawie z dnia 23 lipca 2015 r., III SA/Wa 3702/14 i z dnia 10 marca 2015 r., III SA/Wa 1901/14, w których stwierdzono, że art. 28e ustawy o VAT należy interpretować w ten sposób, że kompleksowa usługa magazynowania, może być objęta zakresem stosowania tego przepisu, jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. (art. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (...).

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, świadczenie kompleksowe (wyrok w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd) występuje wówczas, gdy dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), czy też w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług, ustawodawca odrębnie zdefiniował pojęcie podatnika. Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 "Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług":

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1, 28g ust. 1 i 1a, 28i, 28j i 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

I tak, art. 28e ustawy wskazuje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z tym przepisem jedynie świadczenie usług które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e będzie ma zastosowanie gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Zatem w celu określenia czy opisane we wniosku usługi mają związek z nieruchomością należy rozstrzygnąć czy związek ten jest wystarczająco bezpośredni.

Kwestia dotycząca określenia miejsca świadczenia opisanych usług była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) z dnia 27 czerwca 2013 r. sygn. akt C-155/12 w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Globar Turnkey Solution Poland sp. z o.o. Powyższy wyrok sprecyzował orzecznictwo Trybunału dotyczące miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami oraz wyjaśnił dla celów stosowania prawa, co Trybunał rozumie pod pojęciem "wystarczająco bezpośredniego" związku.

Ww. wyrok dotyczył pytania prejudycjalnego skierowanego przez sąd krajowy zmierzającego do ustalenia czy art. 47 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek, załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami w rozumieniu tego artykułu.

W zapadłym wyroku TSUE w pierwszej kolejności odniósł się do zagadnienia usług kompleksowych i orzekł, że świadczenie należy uznać za jednolite, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. W tym względzie TSUE, opierając się na opinii rzecznik generalnej, stwierdził, że z akt przedstawionych Trybunałowi wynika, że w postępowaniu głównym magazynowanie towarów należy zasadniczo uznać za świadczenie główne, natomiast przyjmowanie towarów, ich rozmieszczanie, wydawanie, rozładunek i załadunek stanowią jedynie świadczenia dodatkowe.

W dalszej kolejności Trybunał w ww. wyroku zbadał, czy usługa magazynowania, objęta zakresem sporu w postępowaniu głównym, może być objęta zakresem zastosowania art. 47 Dyrektywy 2006/12/WE. TSUE stwierdził, że usługa magazynowania, tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym, której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W konsekwencji Trybunał uznał, że artykuł 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Zatem w sytuacji, kiedy kontrahent, będący nabywcą usługi magazynowania, nie ma prawa do używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości, to wówczas miejsce świadczenia tych usług należy ustalić na podstawie zasad ogólnych określonych w art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, tj. w miejscu siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy.

Usługa logistyki nie została zdefiniowana na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług, zatem należy za punkt wyjścia przyjąć wykładnię językową tego pojęcia. Według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN 2009 r.) logistyka to "planowanie i organizacja skomplikowanego przedsięwzięcia". To zarządzanie przepływem towarów, informacji i innych zasobów od dostawcy do odbiorcy. Jest to pewien proces sprawnego i efektywnego działania, który prowadzi do konkretnego celu, pożądanego przez odbiorcę takiego przedsięwzięcia, co wymaga to integracji całego systemu.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że Usługobiorcy i jego przedstawiciele nie mają wstępu na teren magazynów Wnioskodawcy, nie decydują też o rozmieszczeniu składowanych towarów i nie uczestniczą w przygotowywaniu odpowiednich partii towaru wydawanych przewoźnikowi. Usługobiorca nie wynajmuje ani nie dzierżawi magazynu lub jego części i w żaden sposób nim nie dysponuje.

Stosownie do powyższego, świadczone przez Wnioskodawcę kompleksowe usługi logistyczno-magazynowe nie mają charakteru usług związanych z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto w związku z faktem, że kontrahenci Wnioskodawcy nie posiadają siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, miejscem świadczenia i opodatkowania ww. usług - zgodnie z art. 28b ust. 1 ww. ustawy - jest terytorium państwa, w którym kontrahent posiada siedzibę. Zatem usługa ta nie podlega opodatkowaniu na terytorium Polski.

Dla udokumentowania usług świadczonych na rzecz kontrahentów zagranicznych Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT zgodnie z przepisem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, gdzie stwierdza się, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Przy czym zgodnie z art. 106a pkt 2 ustawy przepisy Rozdziału 1 "Faktury" Działu XI stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

Dane, które powinna zawierać faktura, zostały wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy.

Jednocześnie zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14 a w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14.

Z uwagi na opis przedstawiony we wniosku oraz treść przepisów z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że skoro usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów zagranicznych nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski. Wnioskodawca jest zobowiązany do udokumentowania tych usług fakturą VAT, która nie powinna zawierać kwoty podatku i stawki podatku, a powinna zawierać wyrazy "odwrotne obciążenie", zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.