IBPP4/443-342/13/LG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 19 lipca 2013 r. (data wpływu 25 lipca 2013 r.), uzupełnionego pismem z 23 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania czynności wykonywanej na rzecz zagranicznego kontrahenta z siedzibą w kraju Unii Europejskiej z wykorzystaniem materiału przez niego powierzonego - jest prawidłowe.

W dniu 25 lipca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania czynności wykonywanej na rzecz zagranicznego kontrahenta z siedzibą w kraju Unii Europejskiej z wykorzystaniem materiału przez niego powierzonego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 października 2013 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 15 października 2013 r. znak: IBPP4/443-342/13/LG.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Firma "X" Usługi, Handel, Import-Eksport A.B. jest firmą handlowo-produkcyjną, działającą w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej materiałów i akcesoriów tapicerskich oraz w zakresie produkcji mebli do siedzenia w tym krzeseł tapicerowanych (31.01.Z oraz 31.09.Z). Firma współpracuje z zagranicznym kontrahentem posiadającym siedzibę na terytorium Unii Europejskiej i nie posiadającym stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium RP. W ramach tej współpracy wykonuje gotowe krzesła drewniane z tapicerką, zgodnie z przesyłanymi przez kontrahenta zleceniami. Proces produkcji zamówionych krzeseł odbywa się w Polsce. Kontrahent chcąc zachować jak najbardziej jednolity i powtarzalny wygląd krzeseł, przekazuje firmie X tkaninę, z której wykonywane są zamówione krzesła. Pozostałe materiały produkcyjne tj. stelaż drewniany, pianka, zszywki, lakier, stanowią własność firmy X, przy czym proporcja wartości materiału własnego do powierzonego wynosi 94% do 6%. Firma angażuje w proces produkcji również własnych pracowników i niezbędne maszyny.

Ponadto w piśmie z 23 października 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego i wskazał, że:

1. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT UE.

2. Kontrahent zagraniczny jest podatnikiem od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

3. Przedmiotem umowy z kontrahentem zagranicznym jest produkcja i dostarczenie gotowego wyrobu (krzesła) zgodnie z zamówieniem klienta.

4. Wnioskodawca ma prawo do rozporządzania finalnym produktem (krzesłami) jako właściciel, do czasu dostarczenia towaru na miejsce przeznaczenia.

5. Zagraniczny kontrahent nie przekazuje wnioskodawcy wiedzy technologicznej niezbędnej do wytworzenia produktu finalnego.

6. Powierzony przez kontrahenta materiał nie stanowi o głównym charakterze wyrobu gotowego.

7. Proporcja dostawy materiału do wartości wykonanych czynności wynosi ok. 7%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonanie krzeseł, gdy zlecający przekaże producentowi jedynie część materiału, firma winna potraktować jako świadczenie usługi czy też jako dostawę towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiony szkielet krzesła (stelaż), poddaje obróbce szlifierskiej a następnie przekazuje do lakierowania, gdzie standardowo nakłada się 3 warstwy mieszanki lakierniczej i dodatkową warstwę bejcy. Stamtąd przekazuje się je na wydział tapicerni, gdzie nakłada się gąbkę tapicerską oraz obicie tj. materiał powierzony przez zleceniobiorcę. Tak polakierowane i otapicerowane krzesła montuje się, pakuje w kartonowe pudełka i wysyła się do kontrahenta za pośrednictwem zewnętrznej firmy transportowej. Wykonanie produktu następuje wyłącznie z użyciem maszyn, urządzeń, mediów i siły roboczej producenta. W ocenie firmy występuje dostawa towarów, gdyż udział materiałów własnych zleceniobiorcy zdecydowanie przekracza udział materiałów powierzonych przez zleceniodawcę. Dodatkowo z punktu widzenia firmy, powierzony materiał nie stanowi o głównym charakterze krzesła, ponieważ decydujący wpływ na jego wygląd ma drewniany stelaż, który jest jego przeważającą i najkosztowniejszą częścią składową, a jednocześnie jest materiałem własnym producenta. W wyniku toku produkcyjnego powstaje nowy towar, którym firma rozporządza jak właściciel. Firma nie ma również podpisanej z zagranicznym kontrahentem umowy, która jednoznacznie wskazywała by na fakt, iż powierzony materiał jest czynnikiem decydującym o wyborze krzesła, a obowiązki stron są ustalane ustnie.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności firma stoi na stanowisku, iż w przedstawionej sytuacji mamy do czynienia z dostawą towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Powyższy przepis wprowadza powszechność opodatkowania podatkiem VAT ww. czynności.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W kontekście przedmiotowej sprawy konieczne jest rozstrzygnięcie czy mamy do czynienia z dostawą towarów czy też świadczeniem usług. Należy wskazać, iż o kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów, bądź świadczenia usług rozstrzyga każdorazowo zindywidualizowany stan faktyczny. O przedmiocie świadczenia przesądzać będzie zakres oraz specyfika wykonywanych czynności, użytych materiałów, obowiązujące klasyfikacje statystyczne oraz treść umów zawartych każdorazowo przez podatnika i jego kontrahenta. Jedynie analiza czynników takich jak m.in. przedmiot świadczenia, proporcja między udziałem materiałów własnych, a udziałem materiałów powierzonych przez kontrahenta, obowiązki stron, sposób wzajemnego rozliczenia, pozwoli określić, czy wykonywane czynności powinny być traktowane jako usługa na ruchomym majątku rzeczowym, czy też jako dostawa towarów.

Pojęcie "świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym" nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. W przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym są one wykonywane na rzeczach ruchomych należących do nabywcy usługi.

Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria.

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT UE na podstawie umowy współpracy z zagranicznym kontrahentem posiadającym siedzibę na terytorium Unii Europejskiej i nieposiadającym stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju wykonuje finalnie gotowy wyrób (krzesła drewniane z tapicerką). Przedmiotem umowy jest produkcja i dostarczenie gotowego wyrobu (krzesła) zgodnie z zamówieniem klienta. Kontrahent Wnioskodawcy jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Kontrahent przekazuje Wnioskodawcy tkaninę. Pozostałe materiały produkcyjne stanowią własność Wnioskodawcy, a udział wartości materiału własnego do powierzonego wynosi od 94% do 6%. W produkcji wyrobu gotowego uczestniczą również pracownicy oraz są wykorzystywane maszyny Wnioskodawcy. Wnioskodawca ma prawo do rozporządzania finalnym produktem (krzesłami) jako właściciel do czasu dostarczenia towaru na miejsce przeznaczenia. Zagraniczny kontrahent nie przekazuje Wnioskodawcy wiedzy technologicznej w zakresie wykonania przedmiotowych krzeseł. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że powierzony materiał nie stanowi o głównym charakterze wyrobu gotowego, a proporcja dostawy materiału do wartości wykonanych przez Wnioskodawcę usług wynosi ok. 7%.

Zauważyć należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1154/11 stwierdził, że "Kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług wskazał Trybunał w wyroku z dnia 29 marca 2007 r., w sprawie C-111/05, Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, który podał, że należy zidentyfikować przede wszystkim elementy dominujące. Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia."

Odnosząc powyższe do sprawy objętej wnioskiem podkreślić należy, że przedmiotem umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a zagranicznym kontrahentem jest wykonanie produktu finalnego (krzeseł), które są wykonywane bez żadnego udziału wiedzy technologicznej kontrahenta zagranicznego, powierzony przez niego materiał (tkanina) do ich wykonania nie stanowi o głównym charakterze produktu gotowego, Wnioskodawca ma prawo do rozporządzania finalnym produktem jako właściciel do czasu dostarczenia towaru ma miejsce przeznaczenia oraz Wnioskodawca angażuje w proces produkcji własnych pracowników i własne maszyny.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że istotą opisanej transakcji jest dostawa towaru (krzeseł), zgodnie z przesyłanymi przez kontrahenta zleceniami, a nie świadczenie usługi. W znaczeniu gospodarczym bowiem, w przedstawionym opisie stanu fatycznego, Wnioskodawca nie świadczy dla kontrahenta usług na powierzonym materiale, ale zgodnie z umową jedynie wykorzystuje powierzony materiał do własnej produkcji gotowego wyrobu, względem którego Wnioskodawca do czasu jego dostarczenia do kontrahenta dysponuje prawem jego rozporządzania jako właściciel.

Tym samym w przypadku dokonania przez Wnioskodawcę dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy wyprodukowanego towaru (krzeseł) na rzecz kontrahenta unijnego będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, której to dostawie towarzyszy wywóz tego towaru z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, dostawa ta stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towaru zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.