IBPP4/443-191/13/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2013 r. (data wpływu 25 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w ramach transakcji łańcuchowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 kwietnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w ramach transakcji łańcuchowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą produktów m.in. do kontrahentów zagranicznych, w tym do Y Wnioskodawca oraz Y podjęły współpracę polegającą na tym, że Y nabywa towary od Wnioskodawcy i odsprzedaje te towary do swoich kontrahentów z siedzibą w różnych innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów podatku VAT i posiada numer VAT-UE wymagany przy transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

Transakcje przebiegają zgodnie z poniższym schematem:

* Wnioskodawca sprzedaje towary do firmy Y, która to firma następnie odsprzedaje te towary do klientów znajdujących się poza Polską. Ostateczny odbiorca jest zidentyfikowany i znany od samego początku, tj. Wnioskodawca zna nazwę Klienta już w chwili wystawiania faktury dla Y. Wnioskodawca posiada również informacje o kraju przeznaczenia towarów, który to kraj jest uzgadniany na początku i nie może ulec zmianie.

* Towary są wysyłane bezpośrednio z Polski do kraju Klienta, tj. towary nie są transportowane przez terytorium Holandii.

* Obydwie dostawy odbywają się na warunkach EXW (ewentualnie FCA), co oznacza, że to Klient ponosi odpowiedzialność i koszty transportu towarów z Q do kraju przeznaczenia.

* Wnioskodawca będzie zawsze w posiadaniu dokumentów potwierdzających, że towary sprzedane do Y rzeczywiście opuściły terytorium Polski i zostały przewiezione do miejsca przeznaczenia w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej.

* Spółka Y jest zarejestrowana dla celów VAT w Holandii i zamierza używać holenderskiego numeru VAT zarówno do transakcji między Wnioskodawcą a Y, jak i do transakcji pomiędzy Y a Klientem. Y nie jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Polsce.

Momentem przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel z Wnioskodawcy na Y będzie moment postawienia towaru do dyspozycji Y, uwzględniając warunki Incoterms (EXW/FCA). Dostawa uznana jest za dokonaną w momencie postawienia towarów do dyspozycji Y w oznaczonym miejscu tj. w Q. Na podstawie dwustronnych uzgodnień, własność, ryzyko utraty oraz zniszczenia towarów przejdzie na Y w momencie dostawy towarów w Q, czyli na terytorium Polski.

Dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów z Polski do Klienta w innym państwie członkowskim, które będzie posiadać Spółka, będą dokumenty wskazane w art. 42 ustawy o VAT, w tym przede wszystkim dokumenty przewozowe (np. dokumenty CMR oraz oświadczenia przewoźnika), korespondencja handlowa z nabywcą (w tym złożone zamówienie oraz potwierdzenie zapłaty za towar), a w razie konieczności również oświadczenie nabywcy potwierdzające otrzymanie towarów.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy dostawy towarów dokonywane przez Wnioskodawcę do Y stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT i które na podstawie art. 42 ust. 1 tej ustawy podlegają opodatkowaniu według stawki 0% również w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe dostawy spełniają warunki wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 138 Dyrektywny 2006/112, również w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., co oznacza, że korzystają one ze stawki 0% VAT, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

Artykuł 138 Dyrektywy 2006/112 stanowi, że:

"Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów."

Polskim odpowiednikiem powyższego przepisu jest art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym:

"Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...), pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Z powyższego wynika, że istnieją trzy warunki, które muszą być spełnione, aby transakcja mogła być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów:

* musi mieć miejsce dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,

* dostawa towarów musi być dokonywana na rzecz podatnika lub osoby nie będącej podatnikiem, ale zarejestrowanej dla celów VAT w państwie członkowskim UE innym niż kraj, w którym transport się rozpoczął (tu: Polska), oraz

* transport/wysyłka towarów z kraju wysyłki (tu: Polska) do innego kraju członkowskiego UE, musi być dokonana przez lub na rzecz sprzedawcy lub osoby nabywającej towary.

Opisane w niniejszym wniosku planowane dostawy spełniają wszystkie powyższe warunki, tj.:

* będzie miała miejsce dostawa towarów od Wnioskodawcy do Y, skutkująca przeniesieniem praw do dysponowania nimi jak właściciel,

* dostawa będzie dokonana dla podmiotu będącego i działającego jako podatnik, zarejestrowanego dla celów VAT w Holandii,

* towary będą wysyłane/transportowane z Polski do innego kraju członkowskiego UE, przez lub na rzecz Klienta.

Z powyższych względu, w ocenie Wnioskodawcy dostawy te stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r:

"W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie."

Mocą ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2103 r. poz. 35) z dnie 1 kwietnia 2013 r. przepis otrzymuje następujące brzmienie:

"W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie."

Zgodnie z uzasadnieniem do projektu powyższej nowelizacji:

"zmiana art. 22 ust. 2 polega na rezygnacji z obowiązku udowodnienia przez nabywcę, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie. Dla przyporządkowania wysyłki lub transportu towarów dostawie dokonanej dla tego nabywcy, który dokonuje również jego dostawy wystarczy, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie. Proponowana zmiana uwzględnia tezy zawarte z wyroku TSUE w sprawie C-245/04."

W wyroku w sprawie C-245/04 EMAG Handel TSUE stwierdził, iż:

Dalsze wytyczne w tym zakresie TSUE przedstawił w wyroku w sprawie C-430/09 EuroTyre, w którym stwierdził, iż:

Jak wskazano w stanie faktycznym, wiadomo od początku, że towary sprzedawane przez Wnioskodawcę do Y będą wysyłane/transportowane poza Polskę. Wynika to z uzgodnień między stronami (jak wskazano w opisie stanu faktycznego. Klient jest zidentyfikowany i znany od samego początku, tj. już w chwili wystawiania faktury dla Y Wnioskodawca zna nazwę Klienta, posiada również informacje o kraju przeznaczenia towarów, który to kraj jest uzgadniany na początku i nie może ulec zmianie) oraz jest potwierdzone faktem, że w odniesieniu do tej transakcji Y posłuży się holenderskim numerem VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że również w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.:

* dostawy realizowane przez niego na rzecz Y spełniają warunki wewnątrzwspólnotowej dostawy, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT i art. 138 Dyrektywny 2006/112, co oznacza, że

* Spółka może w odniesieniu do tej dostawy stosować stawkę podatku VAT w wysokości 0%, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z przepisu art. 5 ust. 1 ww. ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia) - miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy o VAT uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o VAT w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., w przypadku gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy należy tutaj przywołać art. 22 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją zgodnie z którym w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

W poprzednim stanie prawnym przyporządkowanie transportu (wysyłki) towarów innej niż pierwsza dostawie towarów mogło nastąpić jedynie:

* z inicjatywy stron,

* w przypadku gdy nabywca (w pierwszej dostawie) zawarł umowę dostawy, z warunków której wynika zasadność przypisania transportu (wysyłki) tej, innej niż pierwsza, dostawie,

* w przypadku, w którym nabywca udowodni, że zawarte warunki dostawy (następującej po pierwszej dostawie w łańcuchu) uzasadniają przypisanie transportu (wysyłki) tej właśnie dostawie.

Zatem w sytuacji, tak jak w tej sprawie gdzie Wnioskodawca nie wskazał podstaw aby transport miał być przyporządkowany dostawie pomiędzy Y a Klientem, nie dochodzi do derogacji zasady ogólnej wyrażonej w art. 22 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r., która a priori zakładała przyporządkowanie transportu pierwszej w kolejności dostawie czyli pomiędzy Wnioskodawcą a Y.

Natomiast w obowiązującym obecnie stanie prawnym, co prawda za modelową uznaje się sytuację, że transport będzie przyporządkowany pierwszej dostawie jednakże jeżeli z warunków dostawy wynikać będzie, że wysyłkę należy przyporządkować drugiej dostawie, to zasada podstawowa przestanie być stosowana w konsekwencji, w stosunku do sytuacji sprzed 1 kwietnia 2013 r., zniknie dotychczasowa reguła podstawowa, albowiem miejsce świadczenia ustalane będzie w oparciu o warunki dostawy z uwzględnieniem organizacji transportu.

W rezultacie analizując transakcję łańcuchowe należy każdorazowo odnosić się do warunków dostawy dla transakcji pomiędzy poszczególnymi podmiotami i uwzględniając organizację transportu ustalać miejsce świadczenia.

W konsekwencji, w przypadku transakcji łańcuchowej, gdy towar jest przemieszczany pomiędzy różnymi państwami UE, zasadniczą kwestią jest ustalenie, której dostawie należy przyporządkować transport towarów, gdyż ma to decydujące znaczenie z punktu widzenia ustalenia miejsca świadczenia, dla każdej z dostaw w łańcuchu, a tym samym określenia skutków podatkowych (tekst jedn.: ustalenia miejsca opodatkowania oraz kwalifikacji jednej z dostaw jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów opodatkowanej stawką 0%) dla podmiotów dokonujących sprzedaży w ramach transakcji łańcuchowej.

Z wniosku wynika, że obydwie dostawy, tj. pomiędzy Wnioskodawcą a Y i Y a Klientem odbywają się na warunkach EXW (ewentualnie FCA), co oznacza, że to Klient ponosi odpowiedzialność i koszty transportu towarów z Q do kraju przeznaczenia. Ponadto wskazano, że momentem przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel z Wnioskodawcy na Y będzie moment postawienia towaru do dyspozycji Y, uwzględniając warunki Incoterms (EXW/FC). Dostawa uznana jest za dokonaną w momencie postawienia towarów do dyspozycji Y w oznaczonym miejscu tj. w Q. Na podstawie dwustronnych uzgodnień, własność, ryzyko utraty oraz zniszczenia towarów przejdzie na Y w momencie dostawy towarów w Q, czyli na terytorium Polski.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy należy stwierdzić, że warunki dostawy wprost wskazują, iż transport winien być przyporządkowany dostawie pomiędzy Y a Klientem, który ponosi odpowiedzialność za transport towarów z Polski do kraju przeznaczenia. Mając na uwadze, że to na Kliencie spoczywa odpowiedzialność za transport, jak i uwzględniając okoliczność że Wnioskodawca nie wskazał aby wykonywał on jakiekolwiek czynności związanej ze zleceniem transport jak i jego organizacją, należy uznać, że to Klient jest podmiotem który odpowiada za formę, czas, przebieg itp. cechy transportu. Tym samym jest podmiotem organizującym transport. Dodatkowo trzeba podkreślić, że zarówno prawo do dysponowanie towarem jak i ryzyko utraty oraz zniszczenia towarów przeszło na Y, a następnie z Y na Klienta w momencie dostawy towarów na terytorium Polski. Inaczej mówiąc od momentu wydania towaru Y Wnioskodawca w żadnym zakresie nie jest zaangażowany w dostarczenie towaru Klientowi. Dlatego też za dostawę ruchomą, która przy spełnieniu określonych warunków będzie korzystała z preferencji podatkowych, należy uznać transakcję pomiędzy Y a Klientem. W konsekwencji transakcję pomiędzy Wnioskodawcą a Y należy uznać za transakcję która poprzedza transport towarów i którą stosownie do art. 22 ust. 3 pk1 ustawy uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów czyli, w tym przypadku w Polsce.

Jak wynika z art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Mając na uwadze, że wywóz towarów z terytorium kraju nie jest związany z dostawą pomiędzy Wnioskodawcą a Y przedmiotowa transakcja nie może być uzna za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a w konsekwencji opodatkowana stawka 0% na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji Wnioskodawca winien opodatkować przedmiotową transakcje jako krajową zgodnie ze stawką przewidzianą dla dostawy towarów będących przedmiotem transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.