IBPP4/443-1499/10/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2010 r. (data wpływu 11 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości sporządzenia deklaracji korygującej oraz złożenia wniosku o nadpłatę w podatku VAT w związku z błędnym zaprogramowaniem stawek podatku w kasie rejestrującej - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 października 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości sporządzenia deklaracji korygującej oraz złożenia wniosku o nadpłatę w podatku VAT w związku z błędnym zaprogramowaniem stawek podatku w kasie rejestrującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od lutego bieżącego toku poszerzył działalność o usługi gastronomiczne. Po zaprogramowaniu przez serwisanta kasy fiskalnej rozpoczęto sprzedaż usług gastronomicznych. Ewidencja sprzedaży prowadzona jest przy użyciu kasy fiskalnej, zaś na rzecz podmiotów prowadzących działalność wystawiane są faktury. W trakcie kontroli wewnętrznej okazało się iż nastąpił błąd w oprogramowaniu kasy fiskalnej czego konsekwencją było; sprzedaż w okresie od 6 lutego 2010 r. do 31 marca 2010 r. usług gastronomicznych z podatkiem VAT w wysokości 22%, a powinno być 7%.

Po wykryciu błędu natychmiast dokonano stosownych zmian w kodach stawek w kasie fiskalnej znajdującej się w restauracji i zamieszczono adnotacje w książce serwisowej. Na tą okoliczność serwisant sporządził protokół w obecności Wnioskodawcy.

Zgodnie z protokołem zmianie uległy: napoje gorące - czekolada z 22% na 7%, przystawki z 22% na 7%, zupy z 22% na 7%, sałatki z 22% na 7%, dania mięsne z 22% na 7%, ryby z 22% na 7%, makarony z 22% na 7%, desery z 22% na 7%, dodatki z 22% na 7%, zestaw obiadowy z 22% na 7%.

Z posiadanych kopii rolek fiskalnych Wnioskodawca sporządził ewidencję sprzedaży z kasy fiskalnej według asortymentu ze stawkami nieprawidłowymi oraz na jej podstawie drugą ewidencję ze stawkami VAT w prawidłowej wysokości, tj. 7%. W ww. ewidencji wynika nadpłata podatku VAT za miesiące, w których ewidencja w kasie fiskalnej była prowadzona według niewłaściwych stawek VAT. Podstawą wyliczeń różnicy podatku była kwota zainkasowana od klienta indywidualnego - kwota brutto (wyliczono 6,54% od kwoty brutto).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może dokonać korekty VAT-u należnego za okres od 6 lutego 2010 r. do 31 marca 2010 r. poprzez sporządzenie deklaracji korygującej oraz złożenie wniosku o nadpłatę w podatku VAT.

Korekta dotyczyć będzie usług gastronomicznych które zostały opodatkowane stawką 22% a winny być wykazane ze stawką 7%.

Zdaniem Wnioskodawcy, na bazie opisanego zestawienia ma prawo do skorygowania podatku należnego wykazanego w błędnej wysokości w kasie fiskalnej za okres 6 lutego 2010 r. do 31 marca 2010 r. poprzez złożenie deklaracji VAT prawidłowej wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług gastronomicznych. W związku z błędnym wprowadzeniem stawek VAT do kasy fiskalnej w momencie uruchomienia lokalu, podatnik jest zobowiązany do dokonania stosownej korekty podatku VAT wykazanego w miesięcznych raportach fiskalnych.

Korekty dokonuje się na podstawie sporządzonych zestawień sprzedaży według asortymentu sprzedaży. W zestawieniu wykazano stawki VAT błędne i prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), za nadpłatę uważa się w szczególności kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku, kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Jednakże nie w każdej z tych sytuacji płatnikowi przysługuje prawo do żądania stwierdzenia nadpłaty.

Wmyśl art. 75 § 1 ww. ustawy, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Natomiast stosownie do treści art. 75 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej uprawnienie określone w § 1 przysługuje również płatnikom lub inkasentom, jeżeli:

W ocenie organu podatkowego przedmiotem niniejszego wniosku jest prawo Wnioskodawcy do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Tym samym należy odnieść się do przedstawionego stanu faktycznego, na podstawie którego Wnioskodawca upatruje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że u Wnioskodawcy w związku z błędem w oprogramowaniu kasy fiskalnej w okresie od 6 lutego 2010 r. do 31 marca 2010 r. dochodziło do sprzedaży usług gastronomicznych z podatkiem VAT w wysokości 22%, a jak wskazał Wnioskodawca powinno być 7%. Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca chciałby odzyskać powyższą kwotę w trybie postępowania zmierzającego do stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług poprzez złożenie wniosek o nadpłatę w podatku VAT.

Należy zaznaczyć, iż w omawianej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, kiedy ciężar podatku VAT został poniesiony przez ostatecznego konsumenta tj. osobę dokonującą nabycia usługi gastronomicznej, której sprzedaż została udokumentowana przez Wnioskodawcę poprzez wystawienie i wdanie paragonu fiskalnego. Zatem to nie Wnioskodawca był podmiotem, który ostatecznie poniósł ciężar ekonomiczny podatku od towarów i usług lecz osoba trzecia (nabywca opodatkowanej usługi, od którego został ten podatek pobrany w cenie za usługę).

Zwrot zapłaconego podatku od towarów i usług na rzecz Wnioskodawcy, który nie poniósł ekonomicznego ciężaru podatku oznaczałby nieuzasadnione przysporzenie ze strony Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy. Zwrot podatku od towarów i usług na rzecz podatnika, który tylko formalnie, a nie faktycznie go zapłacił prowadziłby do bezpodstawnego wzbogacenia. Zwrot wartości bezsprzecznie należy się temu, kto wartość tę utracił, a zatem tej osobie, która faktycznie poniosła ekonomiczny ciężar podatku.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku podmiotami, które poniosły ekonomiczny ciężar podatku od towarów i usług naliczanego przez Wnioskodawcę według stawki podstawowej a nie obniżonej były anonimowe osoby fizyczne, które otrzymywały jako dowód sprzedaży paragon drukowany przez błędnie zaprogramowaną kasę rejestrującą.

W ocenie organu podatkowego w tej konkretnej sprawie Wnioskodawca jest podmiotem przekazującym podatek od towarów i usług, ponieważ jego równowartość (w omawianej sprawie w wysokości 22%) pobrał wraz z zapłatą ceny od nabywców usług gastronomicznych. Wobec powyższego Wnioskodawca w omawianej sprawie nie ma prawa do roszczenia o zwrot zapłaconego podatku VAT, a więc i do złożenia wniosku o nadpłatę. Jeżeli zatem jak wywiedziono powyżej w opisanej sytuacji nie występuje nadpłata należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje uprawnienie do skorygowania deklaracji VAT-7.

Przepisy art. 72 i następne regulują kwestie formalne dochodzenia nadpłat. Wprawdzie w przepisach tych zdefiniowano też pojęcie nadpłaty, jednakże nie można stosować jej w oderwaniu od przepisów prawa materialnego tj. ustawy o podatku od towarów i usług. Specyfika tego podatku powoduje, że kwoty pobrane od klientów nie mogą być uznane za nienależnie zapłacony podatek. Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą ETS, państwo członkowskie może odmówić zwrotu podatku w przypadku, gdy ekonomiczny ciężar podatku został poniesiony przez inny podmiot niż podatnik ubiegający się o zwrot, a zwrot podatku na rzecz podatnika prowadziłby do jego bezpodstawnego wzbogacenia. Potwierdzeniem powyższego mogą być wyroki z 14 stycznia 2007 r. Société Comateb and others vs Directeur Général des Douanes et Droits Indirectsw sprawach połączonych C-192/95 do C-218/95, z 21 września 2000 r. w sprawie Kapniki Micha#239;lidis AE v Idryma Koinonikon Asfaliseon w połączonych sprawach C-441/98 i C-442/98 i wyrok z 25 lutego 1998 r. SA Les Fils de Jules Bianco and J. Girard Fils SA v Directeur Général des douanes et droits indirects w sprawach połączonych 331/85, 376/85 i 378/85

Wobec powyższego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w myśl którego Wnioskodawca ma prawo do skorygowania podatku należnego wykazanego w błędnej wysokości na kasie fiskalnej poprzez złożenie deklaracji VAT prawidłowej wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 -101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.