IBPP3/4512-977/15/SR - Możliwość zastosowania zwolnienia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 listopada 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z 9 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez syndyka masy upadłości przedmiotowej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez syndyka masy upadłości przedmiotowej nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 4 marca 2016 r. znak: IBPP3/4512-977/15/SR.

W przedmiotowym wniosku uzupełnionym pismem z 9 marca 2016 r. przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotowa nieruchomość w X. składa się z działki o powierzchni 4600 m², z której wydzielono 822 m² jako powierzchnię pod zabudowę budynku mieszkalnego wraz z infrastrukturą, pozostała część działki tj. 3678 m² jest niezabudowana.

Łączna powierzchnia użytkowa budynku mieszkalnego wynosi 283,60 m². Na wydzielonej części nieruchomości znajduje się budynek gospodarczo-garażowy o powierzchni 23,1 m² oraz zbiorniki na ścieki sanitarne. Działkę, o której mowa powyżej Wnioskodawczyni - M. wraz z mężem nabyli we wspólnocie majątkowej małżeńskiej w drodze darowizny od rodziców Wnioskodawczyni w 2003 r. W tym samym roku rozpoczęli na niej budowę domu, który został oddany do użytkowania w 2007 r. W czerwcu 2010 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej pod nazwą Y. Głównym przedmiotem działalności Y była sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet. Następnie Wnioskodawczyni rozszerzyła jego działalność m.in. na zapewnienie zakwaterowania turystom (55.20.Z PKD), ponieważ planowała w przyszłości działając jako jednoosobowy przedsiębiorca rozpocząć działalność agroturystyczną.

Aby zaadaptować poddasze na cele agroturystyczne poniosła szereg nakładów i zakupiła materiały budowlane, w związku z czym zwróciła się do Urzędu Skarbowego o zwrot nadpłaconego VAT, który otrzymała. Łączne wydatki na ulepszenie budynku w latach 2011-2013 przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W 2013 r. remont części mieszkalnej nieruchomości na poziomie poddasza został ukończony. Do uruchomienia działalności agroturystycznej jednak nigdy nie doszło z powodu utraty płynności finansowej przez Wnioskodawczynię. Poddasze pozostało w stanie nieużywanym. Nieruchomość ta nigdy jako całość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd Rejonowy postanowieniem ogłosił upadłość dłużniczki obejmującą likwidację jej majątku oraz wyznaczył syndyka masy upadłości w osobie. W dacie ogłoszenia upadłości upadła faktycznie nie prowadziła już działalności gospodarczej. W listopadzie 2014 r. została wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej. W chwili obecnej i do czasu zakończenia postępowania upadłościowego upadła znajduje się natomiast w rejestrze podatku VAT, ponieważ syndyk dalej prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu.

We wrześniu 2015 r. mąż Wnioskodawczyni zmarł. W terminie przepisanym Wnioskodawczyni odrzuciła spadek. W chwili śmierci męża nieruchomość znajdowała się już w masie upadłości. Ewentualni spadkobiercy mogliby dochodzić swoich wierzytelności z tytułu spadku zgłaszając je do sędziego komisarza.

Zadaniem syndyka jest zarządzanie masą upadłości, w związku z powyższym ma on zamiar sprzedać przedmiotową nieruchomość w T.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, mimo że nie prowadzi już działalności gospodarczej. Syndyk Masy Upadłości w ramach postępowania upadłościowego dokonuje wyłącznie likwidacji majątku upadłego, w związku z powyższym składa w imieniu upadłej deklaracje VAT. Wnioskodawczyni rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej 14 czerwca 2010 r. W dniu 10 listopada 2014 r. została wykreślona z rejestru CEIDG.

Na pytanie Organu "Czy nieruchomość, o której mowa we wniosku składa się z jednej geodezyjnie wyodrębnionej działki..." Wnioskodawczyni wskazała, że tak, nieruchomość składa się z jednej geodezyjnie wyodrębnionej działki.

Wnioskodawczyni w 2013 r. w okresie od około stycznia do lipca przeprowadziła remont na przedmiotowej nieruchomości, obejmujący poddasze, ponieważ planowała podjąć działalność agroturystyczną oraz otrzymać pomoc finansową z funduszy Unii Europejskiej (do czego jednak w rezultacie nigdy nie doszło). W tym okresie zmieniła też rozkład pomieszczeń w górnej części nieruchomości stawiając ścianki działowe. W związku z planowaną działalnością poniosła wiele nakładów w górnej części domu. Wstawiła m.in. nowe okna, grzejniki, meble, piec gazowy, położyła panele i wylewki. Do planowanej działalności agroturystycznej jednak nigdy nie doszło, a inwestycja nie została ukończona.

Na pytanie Organu "W jaki konkretnie sposób działka przeznaczona do sprzedaży i usytuowane na niej budynki, były/są przez Wnioskodawczynię wykorzystywane od chwili wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży (proszę podać odrębnie dla działki, budynku mieszkalnego oraz budynku gospodarczo-garażowego). Jeśli były wykorzystywane "na cele prywatne" Wnioskodawczyni to jakie konkretnie cele prywatne zaspokajały, jeśli są przez Wnioskodawczynię wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, to czy są wykorzystywane do działalności opodatkowanej podatkiem VAT (jakiej) czy zwolnionej (proszę podać odrębnie dla działki i budynków)..." Wnioskodawczyni wskazała, że:

Budynek mieszkalny - od chwili wejścia w posiadanie budynku mieszkalnego do dziś był on przez Wnioskodawczynię wykorzystywany w celu zaspokojenia prywatnych potrzeb mieszkaniowych jej rodziny - początkowo męża i jej, później dodatkowo trójki dzieci.

Działka - na działce znajduje się budynek mieszkalny, budynek gospodarczo-garażowy oraz ogród, który uprawiała w celach prywatnych Wnioskodawczyni.

Budynek gospodarczo-garażowy - wykorzystywany na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą, w budynku tym Wnioskodawczyni przechowywała samochód, narzędzia ogrodowe i inne.

Przedmiotowa nieruchomość znajduje się pod adresem X, natomiast działalność gospodarcza była prowadzona przez Wnioskodawczynię w budynku będącym własnością jej ojca pod adresem Y.

W momencie rozpoczęcia budowy i oddania do użytkowania budynek mieszkalny miał służyć i zaspokajać wyłącznie prywatne cele mieszkaniowe rodziny Wnioskodawczyni - jej samej, męża i dzieci.

Budynek gospodarczo-garażowy służył zaspokajaniu prywatnych, niezwiązanych z działalnością gospodarczą potrzeb Wnioskodawczyni i jej rodziny - przechowywaniu samochodu i narzędzi ogrodowych.

Wnioskodawczyni wykorzystywała tę część budynku mieszkalnego nieprzeznaczoną na działalność agroturystyczną na prywatne potrzeby mieszkaniowe swojej rodziny.

Budynek mieszkalny i budynek gospodarczy nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię do prowadzenia działalności gospodarczej.

Pod koniec 2012 r. Wnioskodawczyni zaplanowała wraz z mężem rozpoczęcie działalności agroturystycznej. W tym celu przeprowadzili szereg remontów w górnej części budynku mieszkalnego i ponieśli wydatki na ulepszenie nieruchomości, które były wyższe niż 30% wartości początkowej budynku. Do rozpoczęcia działalności agroturystycznej w przedmiotowej nieruchomości jednak nigdy nie doszło, Wnioskodawczyni utraciła płynność finansową i w stosunku do niej została ogłoszona upadłość. Górna część budynku po remoncie pozostała nieużytkowana, przed remontem zaspokajała prywatne potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawczyni i jej rodziny.

Rodzice Wnioskodawczyni w 2003 r. darowali jej i jej mężowi działkę, na której w 2007 r. wybudowano dom. Był on wykorzystywany do 2012 r. wyłącznie dla zaspokojenia prywatnych, mieszkaniowych potrzeb rodziny Wnioskodawczyni. W 2013 r. od stycznia do około lipca przeprowadziła ona remont i poniosła nakłady na ulepszenie góry budynku, które to stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Ta inwestycja nigdy nie została ukończona, a do rozpoczęcia działalności agroturystycznej nigdy nie doszło. Od chwili rozpoczęcia remontu do dziś góra budynku pozostaje nieużytkowana.

Przedmiotowa nieruchomość nie była i nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy czy innych umów o podobnym charakterze.

Budowle posadowione na działce przeznaczonej do sprzedaży nie były przedmiotem najmu, dzierżawy, czy innych podobnych umów.

Syndyk Masy Upadłości planuje dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w 2016 r.

Na pytanie Organu "Czy Wnioskodawczyni posiada jeszcze inne nieruchomości przeznaczone w przyszłości do sprzedaży (oprócz opisanej we wniosku) - jeżeli tak, to jakie, kiedy i w jakim celu nabyte..." Wnioskodawczyni wskazała, że nie posiada żadnych innych nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie dokonywała wcześniej sprzedaży innych nieruchomości.

Z pozwolenia na budowę i decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku wynika, że był to w całości budynek mieszkalny.

Symbol PKOB budynku mieszkalnego: 1110, budynku gospodarczo-garażowego: 1242, zbiornika na ścieki sanitarne: 1252.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ewentualna sprzedaż przez syndyka masy upadłości przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli tak, to jaka będzie stawka opodatkowania VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Dostawa gruntów mieści się niewątpliwie w przedmiotowym zakresie opodatkowania (art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT), lecz dla ustalenia, czy dana czynność jest opodatkowana VAT niezbędne jest spełnienie przesłanek podmiotowych, określonych w art. 15 ust. 1 i 2 VATU.

Podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy VAT jest każdy podmiot (osoba fizyczna, prawna, jednostka nie mająca osobowości prawnej), który:

Przy tym pojęcie działalności gospodarczej należy rozumieć całościowo. Z powyższej definicji wynika w pierwszej kolejności, że dotyczy ona podmiotów, które zajmują się działalnością w sposób profesjonalny. Świadczy o tym użycie m.in. takich sformułowań, jak producent czy handlowiec. Są to osoby, które mają zamiar stałego prowadzenia określonej działalności. Działają w sposób powtarzalny, wielokrotny czyli częstotliwy. A zatem podatnikiem VAT jest ten kto dokonuje czynności handlu, produkcji, świadczenia usługi także wtedy, gdy czynność taka dokonywana jest przez niego jednorazowo lecz w taki sposób, że wyraźnie wynika z niej zamiar handlu, produkcji, świadczenia usługi tj. obiektywny zamiar prowadzenia takiej działalności. Nie jest jednak działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 VATU sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie (wyr. NSA z 22 października 2008 r. I FSK 1143/07). Nie jest podatnikiem podatku VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży (wyr. WSA w Opolu z 16 października 2013 r. I SA/Op 528/13).

W przedmiotowej sprawie niezbędne jest odwołanie się do treści m.in. Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (...) - Dz. U. WE L 145 z 13 czerwca 1977 r. z późn. zm. Pojęcie podatnika w VI Dyrektywie stanowi jeden z podstawowych elementów konstrukcyjnych podatku od wartości dodanej, ale też jest pojęciem specyficznym, które z jednej strony definiuje relację z przedmiotem opodatkowania stanowiąc, że podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie w dowolnym miejscu działalność gospodarczą, bez względu na cele czy też rezultaty takiej działalności (art. 4 ust. 1 VI D.). Natomiast z drugiej strony przedmiot opodatkowania zdefiniujemy w relacji do pojęcia podatnika, gdyż powołując się na art. 2 VI D. podlegają opodatkowaniu odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług dokonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. Użycie takiego sformułowania oznacza, że dany podmiot posiadający generalnie status podatnika (czyli zgodnie z art. 4 VI D., prowadzący działalność gospodarczą), może w określonych transakcjach występować jako podmiot nie spełniający tych kryteriów. Polska regulacja VATU stanowi prawie dosłowne powielenie tejże dyrektywy w zakresie definicji podatnika.

Niezbędnym warunkiem do uznania danego podmiotu w danej sytuacji za "podatnika VAT" jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 stwierdza, że sam zamiar uzyskania z jakiegoś tytułu stałych dochodów nie jest okolicznością wystarczającą do uznania danej czynności za opodatkowaną podatkiem VAT. Zwykłe zaś nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Wnioskodawczyni wyremontowała poddasze w zamiarze prowadzenia w nim działalności agroturystycznej, do której jednak nigdy nie doszło. Poddasze pozostało nieużywane.

Nieruchomość Wnioskodawczyni zawsze służyła prywatnym celom mieszkaniowym rodziny, była przed wejściem do masy upadłości częścią majątku prywatnego, nie wpisaną nigdy do ewidencji środków trwałych ani faktycznie nie wykorzystywaną do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym ewentualna sprzedaż byłaby sprzedażą majątku prywatnego nie podlegającą ustawie o VAT. NSA wyrokiem z dnia 29 października 2007 r. w wydanym w składzie 7 sędziów podnosi, iż nie może budzić wątpliwości, że stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga każdorazowo oceny odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wnioskodawczyni w tej sprawie nie działałaby jako podatnik VAT, lecz w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Nie prowadziła ona nigdy działalności w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców, producentów lub usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 VATU, co pozwoliłoby ją w opisanym stanie faktycznym uznać za podatnika podatku VAT. Zdecydowanie wymaga odróżnienia sprzedaż gruntów w wykonaniu działalności gospodarczej od sprzedaży w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Ta druga nie jest opodatkowana podatkiem VAT w żadnym wypadku.

Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości należałaby do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym należałoby ją uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Konsekwencją takiego stanowiska jest stwierdzenie, że sprzedaż przez syndyka przedmiotowej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, zarówno grunt, budynki jak i ich części spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem określenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 233) - Prawo upadłościowe. Stosownie do przepisu art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wyznacza sędziego-komisarza i zastępcę sędziego-komisarza oraz syndyka.

Zgodnie z art. 157 ust. 1 i 2 ww. ustawy, funkcję syndyka może pełnić osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych i licencję doradcy restrukturyzacyjnego. Funkcję syndyka może również pełnić spółka handlowa, której wspólnicy ponoszący odpowiedzialność za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem albo członkowie zarządu reprezentujący spółkę posiadają licencję, o której mowa w ust. 1.

Jak stanowi art. 160 ust. 1 cyt. ustawy, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego.

Na mocy art. 601 ww. ustawy, po ogłoszeniu upadłości przedsiębiorca występuje w obrocie pod dotychczasową firmą z dodaniem oznaczenia "w upadłości".

W świetle cytowanych przepisów, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych. We wszelkich postępowaniach, stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły - to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach; jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika ze wszystkimi prawnymi tego stanu rzeczy konsekwencjami. W świetle powyższego, syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację wszystkich obowiązków podatnika i płatnika przez upadłego.

Jak wynika z powyższego, okoliczność, że podmiot, będący czynnym podatnikiem podatku VAT, zostaje postawiony w stan upadłości, nie powoduje, że traci on automatycznie status czynnego podatnika podatku VAT, o ile wykonywane są przez ten podmiot lub w jego imieniu np. przez syndyka, czynności podlegające zakresowi podatku od towarów i usług. Zatem obowiązki podatnika nałożone m.in. przepisami ustawy o podatku od towarów i usług nie ustają w chwili ogłoszenia upadłości, a syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację obowiązków podatnika.

Wskazać również należy, że zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe, upadły jest obowiązany wskazać i wydać syndykowi cały swój majątek, a także wydać dokumenty dotyczące jego działalności, majątku oraz rozliczeń, w szczególności księgi rachunkowe, inne ewidencje prowadzone dla celów podatkowych i korespondencję. Wykonanie tego obowiązku upadły potwierdza w formie oświadczenia na piśmie, które składa sędziemu-komisarzowi.

Zatem syndyk działając w zastępstwie zobowiązany jest do wykonywania obowiązków podatkowych, ciążących na podmiocie będącemu w upadłości likwidacyjnej. Tym samym sprzedaż jakiegokolwiek towaru jako składnika majątkowego masy upadłości, dokonywana przez syndyka masy upadłości w ramach procesu upadłościowego, bądź wykonanie jakiejkolwiek usługi przez syndyka w ramach tego procesu, stanowi odpowiednio dostawę towaru albo świadczenie usług.

Przy czym wskazać należy, że upadły traci jedynie prawo zarządu oraz możliwość korzystania i rozporządzania mieniem wchodzącym w skład masy upadłości, nie przestaje jednak być podmiotem praw i obowiązków składających się na ten majątek. Tak więc decydującym dla oceny skutków podatkowych czynności syndyka w tym zakresie jest analiza okoliczności faktycznych towarzyszących działalności upadłego, a nie syndyka, bowiem syndyk masy upadłości dokonując zbycia towarów upadłego działa w imieniu własnym, jednakże na rachunek upadłego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że syndyk zamierza sprzedać nieruchomość składającą się z gruntu zabudowanego budynkiem mieszkalnym, budynkiem gospodarczo-garażowym oraz zbiornikiem na ścieki sanitarne. Z okoliczności sprawy wynika, że rodzice Wnioskodawczyni w 2003 r. darowali jej i jej mężowi działkę, na której w 2007 r. wybudowano dom. Łączna powierzchnia użytkowa budynku mieszkalnego wynosi 283,60 m². Wnioskodawczyni wskazała, że budynek mieszkalny był wykorzystywany do 2012 r. wyłącznie dla zaspokojenia prywatnych, mieszkaniowych potrzeb rodziny Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni wskazała, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej pod nazwą E-mix w czerwcu 2010 r. Głównym przedmiotem działalności Emix-u była sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet. Budynek mieszkalny i budynek gospodarczy nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowa nieruchomość znajduje się pod adresem X, natomiast działalność gospodarcza była prowadzona przez Wnioskodawczynię w budynku będącym własnością jej ojca pod adresem Y. Następnie Wnioskodawczyni rozszerzyła działalność m.in. na zapewnienie zakwaterowania turystom (55.20.Z PKD), ponieważ planowała w przyszłości działając jako jednoosobowy przedsiębiorca rozpocząć działalność agroturystyczną. Aby zaadaptować poddasze na cele agroturystyczne poniosła szereg nakładów i zakupiła materiały budowlane, w związku z czym zwróciła się do Urzędu Skarbowego o zwrot nadpłaconego VAT, który otrzymała. Łączne wydatki na ulepszenie budynku w latach 2011-2013 przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii ustalenia czy sprzedaż przez syndyka masy upadłości przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz jaka będzie stawka opodatkowania VAT.

Mając na uwadze fakt, że dla oceny kwestii opodatkowania czynności zbycia nieruchomości, o których mowa we wniosku decydująca jest analiza okoliczności faktycznych towarzyszących działalności Upadłej (Wnioskodawczyni), stwierdzić należy, że posiadanie statusu podatnika podatku od towarów i usług nie przesądza o tym, że każda czynność dokonana przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy rozróżnić transakcje realizowane przez podatnika jako osobę prywatną i jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, w szczególności fakt, że Wnioskodawczyni wykorzystywała część budynku mieszkalnego nieprzeznaczoną na działalność agroturystyczną oraz budynek gospodarczo-garażowy na prywatne potrzeby Wnioskodawczyni i jej rodziny, niezwiązane z działalnością gospodarczą, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w tej części tj. w części budynku mieszkalnego nieprzeznaczonej na działalność agroturystyczną, budynku gospodarczo-garażowego oraz zbiornika na ścieki sanitarne wraz z odpowiednią częścią gruntu, należy uznać za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Natomiast z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawczyni planowała w przyszłości działając jako jednoosobowy przedsiębiorca rozpocząć działalność agroturystyczną i w tym celu przeprowadziła szereg remontów w górnej części budynku mieszkalnego i poniosła wydatki na ulepszenie nieruchomości, które były wyższe niż 30% wartości początkowej budynku, w związku z czym otrzymała zwrot nadpłaconego VAT, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w części budynku mieszkalnego przeznaczonej na działalność agroturystyczną wraz z odpowiednią częścią gruntu, należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na gruncie podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje, że z powodu utraty płynności finansowej nie doszło do uruchomienia działalności agroturystycznej, a poddasze pozostało w stanie nieużywanym. Istotne jest że Wnioskodawczyni dokonała rozszerzenia działalności gospodarczej, a następnie aby móc ją w przyszłości realizować w rozszerzonym zakresie tj. zakwaterowania turystów, przeprowadziła remont części mieszkalnej nieruchomości na poziomie poddasza otrzymując z urzędu skarbowego zwrot nadpłaconego podatku VAT. Powyższe w sposób jednoznaczny wskazuje, że Wnioskodawczyni w tym zakresie działała w charakterze podatnika w myśl art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni miałaby obowiązek opodatkowania przedmiotowej transakcji podatkiem od towarów i usług w części budynku mieszkalnego przeznaczonej na działalność agroturystyczną wraz z odpowiednią częścią gruntu, również dostawa tej części budynku wraz z odpowiednią częścią gruntu dokonana przez syndyka podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast, w myśl obowiązującego art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnieniem od podatku.

I tak, stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Dana nieruchomość nie musi być faktycznie wykorzystywana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie danego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Jeśli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem lub dzierżawę - bowiem zarówno sprzedaż, najem, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy) czy nabywcy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Przy czym wskazać należy, że zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki i budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga natomiast przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy dostawa budynków, budowli lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących kwestie dotyczące uprawnienia do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z dwóch podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. W pierwszej kolejności koniecznym jest zbadanie, czy dostawa zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, oraz czy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nieruchomości upłynie okres krótszy niż 2 lata. W przypadku, gdy dostawa nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy lub przed nim, ani też w okresie krótszym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy. Natomiast w sytuacji, gdy dostawa budynków, budowli lub ich części nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, dopiero wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że sprzedaż części opisanego we wniosku obiektu (tekst jedn.: części budynku mieszkalnego przeznaczonej na działalność agroturystyczną) będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, ponieważ przedmiotowa część budynku mieszkalnego nie została dotąd oddana do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jak wynika z wniosku część budynku mieszkalnego przeznaczona na działalność agroturystyczną nie była i nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy czy innych umów o podobnym charakterze. Wnioskodawczyni wskazała, że górna część budynku po remoncie pozostała nieużytkowana, przed remontem zaspokajała prywatne potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawczyni i jej rodziny. W związku z powyższym nie będzie można korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Wnioskodawczyni nie będzie mogła korzystać również ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, ze względu na niespełnienie warunku wymienionego w pkt b, gdyż w odniesieniu do części mieszkalnej budynku przeznaczonej na działalność agroturystyczną Wnioskodawczyni ponosiła wydatki na jej ulepszenie w wysokości przekraczającej 30% jej wartości początkowej, w stosunku do których miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania również art. 43 ust. 7a ustawy, ponieważ część budynku mieszkalnego przeznaczona na działalność agroturystyczną w stanie ulepszonym nie była w ogóle wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do czynności opodatkowanych.

Wobec powyższego należy ustalić właściwą stawkę podatku dla transakcji sprzedaży części budynku mieszkalnego przeznaczonej na działalność agroturystyczną. W celu rozstrzygnięcia tej kwestii należy przywołać przepis art. 41 ust. 12 ustawy, z którego wynika, że stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

W art. 41 ust. 12b ustawy wskazano, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

Ust. 12c powołanego artykułu określa, że w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Jak wynika z art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Z ww. przepisów wynika, że jeżeli przedmiotem sprzedaży będzie grunt z posadowionym na nim budynkiem mieszkalnym, objętym społecznym programem mieszkaniowym, sklasyfikowanym w PKOB w dziale 11, to wówczas prawidłowym będzie zastosowanie 8% stawki podatku.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy ustawy w kontekście informacji wynikających z wniosku stwierdzić należy, że skoro przedmiotowy budynek jest budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, którego powierzchnia użytkowa nie przekroczy 300 m², sklasyfikowany w PKOB w grupie 1110, to spełnia on definicję obiektu objętego społecznym programem mieszkaniowym, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy w związku z art. 2 pkt 12 ustawy. W takim przypadku sprzedaż części opisanego we wniosku obiektu (tekst jedn.: części budynku mieszkalnego przeznaczonej na działalność agroturystyczną) - spełniającego podane warunki - będzie opodatkowana preferencyjną 8% stawką podatku VAT.

Uwzględniając treść art. 29a ust. 8 ustawy, tą samą stawką podatku będzie opodatkowana sprzedaż odpowiedniej części gruntu, na którym budynek mieszkalny jest posadowiony.

Reasumując, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w części budynku mieszkalnego nieprzeznaczonej na działalność agroturystyczną, budynku gospodarczo-garażowego oraz zbiornika na ścieki sanitarne wraz z odpowiednią częścią gruntu, należy uznać za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Natomiast sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w części budynku mieszkalnego przeznaczonej na działalność agroturystyczną wraz z odpowiednią częścią gruntu opodatkowana będzie stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 i art. 41 ust. 12 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT.

Tym samym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo Organ podkreśla, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania opisanego we wniosku budynku mieszkalnego jednorodzinnego do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Bowiem, stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Z uwagi na przywołane uregulowania oraz w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, a dla prawidłowego określenia stawki podatku VAT niezbędne jest zaklasyfikowanie domu będącego przedmiotem wniosku do właściwego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy. W związku z powyższym, niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o klasyfikację PKOB wskazaną przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.