IBPP3/4512-702/15/UH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupionego w ramach projektu pn. "..." - jest prawidłowe.

W dniu 21 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupionego w ramach projektu pn. "...".

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego:

Gmina (Wnioskodawca) w latach 2010-2011 realizowała projekt pn. "...", który zakładał zakup 8 nowych autobusów komunikacji miejskiej, zintegrowanego systemu informatycznego klasy..., 20 szt. mobilnego systemu monitoringu wizyjnego wraz z systemem informacji pasażerskiej oraz 45 wiat przystankowych. Celem projektu było zmniejszenie dysproporcji terytorialnych i zwiększenie dostępności do miejskiego transportu publicznego dla mieszkańców Gminy i gmin sąsiadujących, przez poprawę jakości infrastruktury technicznej i uruchomienie nowych linii komunikacji miejskiej. Zgodnie z zapisami projektu realizację rzeczową wykonała Gmina, jako Beneficjent dofinansowania. Bieżące utrzymanie powstałej infrastruktury oraz eksploatacja należała do zakładu budżetowego, tj. Zakładu Miejskiej Komunikacji Samochodowej (ZMKS), będącego operatorem wewnętrznym w rozumieniu przepisów rozporządzenia WE nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady. W formie samorządowego zakładu budżetowego wykonywane mogą być wyłącznie zadania własne gminy, powiatu lub województwa m.in. w zakresie transportu. Gmina realizując projekt wykonuje zadania własne Gminy (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym), tj. zaspokaja zbiorowe potrzeby wspólnoty w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Infrastruktura będąca przedmiotem projektu została przekazana nieodpłatnie dowodem księgowym PT i zwiększyła wartość majątku trwałego będącego w zarządzie ZMKS. Przekazanie wymienionego majątku w nieodpłatne używanie, zgodnie z zapisami projektu, w ocenie Beneficjenta - Gmina nie podlega opodatkowaniu VAT (art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Aktualnie Gmina podjęła decyzję o likwidacji ZMKS (Uchwała Nr XIII/168/15 Rady Miejskiej z 10 sierpnia 2015 r. w sprawie likwidacji zakładu budżetowego - Zakładu Miejskiej Komunikacji Samochodowej). Zgodnie z intencją uchwały majątek wytworzony w projekcie pozostanie nadal własnością Gminy i może być przekazany nowemu operatorowi jedynie w bezpłatne używanie. Gmina zamierza zawrzeć umowę operatorską z nowym operatorem w trybie art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym z 16 grudnia 2010 r. Rozwiązanie takie będzie tymczasowe, gdyż jeszcze w roku bieżącym Wnioskodawca zamierza opublikować ogłoszenie o zamiarze bezpośredniego zawarcia umowy (art. 23 wymienionej wyżej ustawy).

W analizowanym przypadku Gmina zamierza powierzyć zadanie wykonywania transportu publicznego do realizacji przez Miejski Zakład Komunalny Sp. z o.o.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupionego w ramach ww. projektu taboru oraz infrastruktury w sytuacji, gdy po likwidacji Zakładu Miejskiej Komunikacji Samochodowej... wytworzony majątek zostanie przekazany w nieodpłatne używanie Miejskiemu Zakładowi Komunalnemu Sp. z o.o....

Stanowisko Gminy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei nieodpłatna dostawa towarów i nieodpłatne świadczenie usług nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji wskazanych w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że przekazanie majątku wytworzonego w ramach projektu w nieodpłatne używanie na rzecz Miejskiego Zakładu Komunalnego Sp. z o.o. będzie miało miejsce w ramach działalności prowadzonej przez Beneficjenta - Gminę jako organu władzy publicznej, tj. w ramach realizacji zadań własnych (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - Dz. U. z 2013 r. poz. 594 j.t). Zdaniem Podatnika w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania również art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem nieodpłatne użyczenie odbywa się w związku z wykonywaniem przez Gminę zadań publicznych we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Tym samym nieodpłatne użyczenie przez Gminę infrastruktury zakupionej w ramach projektu na rzecz Sp. z o.o. będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym Beneficjentowi nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa a art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy również podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. pkt 1 rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają czynności wykonywane odpłatnie. Równocześnie, niektóre czynności wykonywane nieodpłatnie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT jako czynności zrównane z odpłatnym świadczeniem usług.

Mając na uwadze, że konstrukcja całego systemu podatku od wartości dodanej w krajach członkowskich UE podlega ścisłej harmonizacji, co oznacza, że polskie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi, w szczególności z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, przy interpretowaniu przepisów dotyczących funkcjonowania podatku VAT należy brać pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które wskazuje jak prawidłowo powinny być stosowane przepisy tego podatku.

W wyroku z 1 kwietnia 1982 r. w sprawie 89/81 Hong Kong Trade Development Council dotyczącym interpretacji przepisów drugiej dyrektywy Rady 67/228 Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że w sytuacji gdy "działalność podmiotu polega wyłącznie na świadczeniu usług bez pobrania za te usługi bezpośredniego wynagrodzenia, nie istnieje podstawa prawna naliczenia podatku, w związku z czym usługi świadczone bezpłatnie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT (pkt 10 wyroku). Ponadto w wyroku z 6 października 2009 r. w sprawie C-267/08 SPÖ Trybunał zaznaczył, że "podstawą opodatkowania usług jest wszystko to, co zostało otrzymane jako świadczenie wzajemne za wyświadczoną usługę, a tym samym świadczenie usług jest opodatkowane jedynie wtedy, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy wyświadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym. Wynika stąd, że świadczenie usług dokonywane jest "odpłatnie" w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy" (pkt 19 wyroku). W wyroku tym Trybunał rozstrzygnął, że działalność reklamowa prowadzona przez oddział partii (SPÓ) nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy, bowiem działalność ta nie pozwala na stałe osiąganie zysków, a jedynie "pozwala na prowadzenie działań informacyjnych w ramach realizacji jej celów politycznych, polegających na rozpowszechnianiu idei partii jako organizacji politycznej. (...) Wykonując tę działalność SPÖ nie działa jednak na żadnym rynku." (pkt 24).

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest wiec odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług (ewentualnie nieodpłatne zrównane z odpłatnym świadczeniem), jednak aby takie czynności podlegały opodatkowaniu muszą być one wykonywane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z cyt. wyżej art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że wyłączenie przewidziane w tym przepisie:

* dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,

* odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa, do realizacji których zostały one powołane.

W świetle powołanych unormowań, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Ponieważ rozpatrywana sprawa dotyczy zadań publicznych realizowanych przez samorząd gminny należy odwołać się do ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1515 z późn. zm.). Stosownie do art. 2 ust. 1 ww. ustawy, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 1, 8, 9, i 15 cyt. ustawy o samorządzie gminnym). W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1440), regulujące kwestię publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, publiczny transport zbiorowy jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 ust. 1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego.

Publiczny transport zbiorowy może odbywać się na podstawie:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie drogowym, organizator może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być wykonywane przez podmiot wewnętrzny, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, powołany do świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (...).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy o publicznym transporcie drogowym organizator może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy wystąpi zakłócenie w świadczeniu usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego lub bezpośrednie ryzyko powstania takiej sytuacji zarówno z przyczyn zależnych, jak i niezależnych od operatora, o ile nie można zachować terminów określonych dla innych trybów zawarcia umowy o świadczenie publicznego transportu zbiorowego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1, organizator publikuje ogłoszenie o zamiarze przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia w trybie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2, lub bezpośredniego zawarcia umowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1-3, (...).

Z opisu sprawy wynika, że realizowany przez Gminę projekt pn. "Uruchomienie nowych linii komunikacyjnych na obszarze wiejskim oraz zakup nowoczesnego taboru i infrastruktury technicznej dla Zakładu Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Stalowej Woli" wpisuje się w działalność o charakterze użyteczności publicznej Gminy. Celem realizacji projektu jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności, do jakich należą potrzeby w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Nabycie 8 nowych autobusów komunikacji miejskiej, zintegrowanego systemu monitoringu wizyjnego wraz z systemem informacji pasażerskiej oraz 45 wiat przystankowych stanowi realizację potrzeb o charakterze zbiorowym, w oparciu o majątek publiczny. Poprawa jakości infrastruktury technicznej i uruchomienie nowych linii komunikacji miejskiej mieści się w zakresie zadań samorządu województwa nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których samorząd gminny został powołany. Realizacja projektu nie służyła celom komercyjnym, tzn. nie służy osiągnięciu zysku, przez odpłatne zbywanie towarów lub usług. Infrastruktura techniczna powstała w wyniku realizacji projektu nie będzie wykorzystana przez Gminę w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Gmina realizowała projekt bez zamiaru wykorzystywania jego efektów dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Potwierdzeniem tego jest nieodpłatne przekazanie infrastruktury będącej przedmiotem projektu w zarządzie zakładowi budżetowemu, jak również jest uchwała, zgodnie z intencją której majątek wytworzony w projekcie pozostanie nadal własnością Gminy i może być przekazany nowemu operatorowi jedynie w bezpłatne używanie.

Analizując kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie w ramach projektu taboru oraz infrastruktury w sytuacji gdy po likwidacji Zakładu Miejskiej Komunikacji Samochodowej wytworzony majątek zostanie przekazany w nieodpłatne używanie Miejskiemu Zakładowi Komunalnemu Sp. z o.o., należy podkreślić, że Gmina nie wykorzystuje ww. majątku do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nabycie taboru i infrastruktury służących wykonywaniu zadań publicznoprawnych w zakresie transportu zbiorowego, a następnie przekazanie powstałej infrastruktury innemu podmiotowi nie jest prowadzone w celu osiągania zysku, a wynika jedynie z realizacji zadania publicznego o charakterze gminnym określonego ustawami, w zakresie transportu zbiorowego. Mając na uwadze okoliczność, że przekazując nieodpłatnie infrastrukturę Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika, czynności takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, co w konsekwencji powoduje brak możliwości odliczenia podatku VAT.

Podsumowując, ze względu na brak spełnienia podstawowej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych, Gminie nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług w związku z nabyciem taboru i infrastruktury technicznej do uruchomienia nowej linii komunikacji miejskiej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Jednakże należy zauważyć, że Wnioskodawca wywodzi prawidłowy skutek prawny, lecz z innej podstawy prawnej. Brak prawa do odliczenia jest spowodowany tym, że Gmina realizując projekt nie działa w charakterze podatnika, a nieodpłatne przekazanie efektów projektu nie jest realizowane w ramach działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym do czynności wykonywanych w ramach projektu nie znajdują zastosowania przepisy art. 8 ust. 2 i art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Oznacza to, że niniejszą interpretację wydano w odniesieniu do okoliczności, w których zakład budżetowy tj. Zakład Miejskiej Komunikacji Samochodowej do momentu likwidacji działał jako odrębnie od Gminy zarejestrowany podatnik VAT.

W tym miejscu zauważyć trzeba, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-276/14 zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi. W związku z ww. wyrokiem nr C-276/14, w dniu 29 września 2015 r. Ministerstwo Finansów wydało Komunikat, w którym stwierdzono, że mając na uwadze rozstrzygnięcie TSUE zakłada się obowiązkowe "scentralizowanie" w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT, jednocześnie, stosowany obecny model rozliczeń do połowy 2016 r. nie będzie kwestionowany.

Ponadto na tle obecnej ustawy o podatku od towarów i usług w dniu 26 października 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów (sygn. akt I FSP 4/15) wskazał (w uzasadnieniu ustnym) na orzeczenie TSUE z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 Gmina Wrocław i podkreślił, że pomimo większego niż jednostki budżetowe stopnia samodzielności zakładu budżetowego, nie może on być uznany za odrębnego od Gminy podatnika VAT, nie spełnia bowiem ww. warunków - nie jest wystarczająco samodzielny.

Zatem, niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca i zakład budżetowy są zarejestrowani jako odrębni podatnicy VAT i w odniesieniu do okresów, których dotyczy przedstawiony stan faktyczny, Gmina nie dokona, w drodze korekt deklaracji, wspólnego rozliczenia ze swoimi jednostkami organizacyjnymi, w tym z Zakładem Miejskiej Komunikacji Samochodowej. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego interpretacja traci ważność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.