IBPP3/4512-6/15/EJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 grudnia 2014 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawienia faktur korygujących z tytułu umowy dzierżawy - jest prawidłowe.

W dniu 5 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawienia faktur korygujących z tytułu umowy dzierżawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Gmina) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Postanowieniem... z 18 marca 2013 r. Wnioskodawca nabył spadek po zmarłej mieszkance Gminy, ostatnio stale zamieszkałej w K. (zwanej w dalszej części "Spadkodawczynią") na podstawie dziedziczenia ustawowego z dobrodziejstwem inwentarza w całości. W skład spadku wchodziły 3 nieruchomości o charakterze niemieszkalnym obciążone umowami dzierżawy na czas oznaczony - 30 lat, bez możliwości ich wypowiedzenia. Automatycznie od dnia prawomocności postanowienia Sądu... tj. od 8 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca stał się stroną ww. umów dzierżawy i rozpoczął rozliczanie z dzierżawcami. Z racji tego, że Gmina jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wystawiano faktury VAT na należność z tytułu czynszu dzierżawnego za ww. nieruchomości.

W dniu 24 października 2014 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie nr... zmieniające postanowienie Sądu rejonowego nr... w ten sposób, że spadek po Spadkodawczyni na podstawie testamentu szczególnego z 4 stycznia 2011 r. nabył mąż Spadkodawczyni w całości.

Do dnia prawomocności postanowienia tj. do 17 listopada 2014 r. Gmina nadal dokonywała rozliczeń z dzierżawcami jako właściciel nieruchomości objętych spadkiem. Postanowienie Sądu nr... z 24 października 2014 r. stwierdza nabycie spadku przez męża Spadkodawczyni i ma skutek prawny od chwili jej śmierci tj. od 23 marca 2011 r., wobec czego Gmina nie była właścicielem nieruchomości objętych spadkiem, ani stroną umów dzierżawy.

W związku z powyższym od dnia 8 kwietnia 2013 r. do 17 listopada 2014 r. Gmina nie była właściwa do pobierania dochodów z tytułu zawartych przez Spadkodawczynię umów dzierżaw.

W tym okresie Gmina wystawiła faktury VAT na łączną kwotę brutto 24.458,39 zł, w tym netto 19.884,87 zł i podatek VAT 4.573,52 zł, przy czym dokonano co miesiąc odprowadzenia podatku VAT należnego do Urzędu Skarbowego.

W dniu 12 grudnia 2014 r. nowy spadkobierca (były mąż Spadkodawczyni) zwrócił się do Gminy z wnioskiem o zwrot pobieranych przez Gminę pożytków od nieruchomości objętych spadkiem. Wniosek został złożony na podstawie wydanego postanowienia nr... z dnia 24 października 2014 r. Zgodnie z kodeksem cywilnym i opinią Radcy Prawnego Gmina zobowiązana jest do zwrotu pożytków po potrąceniu poniesionych nakładów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy faktury korekty zmniejszające podatek VAT należy wystawić w miesiącu listopadzie 2014 r. za okres od dnia 8 kwietnia 2013 r. do dnia 17 listopada 2014 r. jako że w ww. okresie Gmina nie była właścicielem obiektów będących przedmiotem dzierżawy i ująć w deklaracji VAT-7 w miesiącu otrzymania potwierdzenia odbioru faktur korygujących.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Gmina nie powinna wystawiać faktur korygujących zmniejszających podatek VAT należny ani ujmować ich w deklaracji VAT-7 z Urzędem Skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W myśl art. 29 ust. 4a ustawy, w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano. Art. 29 ust. 4c ustawy stanowi, że przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Powołane wyżej regulacje art. 29 ust. 4a i 4c ustawy jasno stanowią, że kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatku należnego muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

W myśl przepisu art. 106 ust. 1 ustawy, obowiązującego do 31 grudnia 2013 r., podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, obowiązujący od 1 grudnia 2014 r. podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

W myśl art. 106j ust. 2 tej ustawy faktura korygująca powinna zawierać:

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury. Faktura jest bowiem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów lub usług) i jest nierozerwalnie związana z powstaniem obowiązku podatkowego. Faktura winna zatem dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca na fakturze powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Faktury korygujące są zaś specyficznym rodzajem faktur. Z przywołanych wyżej uregulowań wynika, że celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości, a prawo do ich wystawienia przysługuje wyłącznie sprzedawcy. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Zasadą jest, że zarówno faktury jak i faktury korygujące są wystawiane wyłącznie pomiędzy podmiotami, które faktycznie dokonują danej czynności, tj. podmiotami będącymi sprzedawcą i nabywcą.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że postanowieniem... z 18 marca 2013 r. Gmina nabyła spadek po zmarłej mieszkance Gminy, na podstawie dziedziczenia ustawowego z dobrodziejstwem inwentarza w całości. W skład spadku wchodziły 3 nieruchomości o charakterze niemieszkalnym obciążone umowami dzierżawy na czas oznaczony - 30 lat, bez możliwości wypowiedzenia. Automatycznie od dnia prawomocności postanowienia Sądu... tj. od 8 kwietnia 2013 r. Gmina stała się stroną ww. umów dzierżawy i rozpoczęła rozliczanie z dzierżawcami. Z racji tego, że Gmina jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wystawiano faktury VAT na należność z tytułu czynszu dzierżawnego za ww. nieruchomości. W dniu 24 października 2014 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie nr... zmieniające postanowienie Sądu rejonowego nr... w ten sposób, że spadek po Spadkodawczyni na podstawie testamentu szczególnego z 4 stycznia 2011 r. nabył mąż Spadkodawczyni w całości. Do dnia prawomocności postanowienia tj. do 17 listopada 2014 r. Gmina nadal dokonywała rozliczeń z dzierżawcami jako właściciel nieruchomości objętych spadkiem. Postanowienie Sądu nr... z 24 października 2014 r. stwierdza nabycie spadku przez męża Spadkodawczyni i ma skutek prawny od chwili jej śmierci, tj. od 23 marca 2011 r., wobec czego Gmina nie była właścicielem nieruchomości objętych spadkiem, ani strona umów dzierżawy. W tym okresie Gmina wystawiała faktury VAT na kwotę brutto 24.458,39 zł, w tym netto 19.884,87 zł i podatek VAT 4.573,52 zł, przy czym dokonano co miesiąc odprowadzenia podatku VAT należnego do urzędu skarbowego. W dniu 12 grudnia 2014 r. nowy spadkobierca (były mąż Spadkodawczyni) zwrócił się do Gminy z wnioskiem o zwrot pobieranych przez Gminę pożytków od nieruchomości objętych spadkiem. Wniosek został złożony na podstawie wydanego postanowienia nr... z 24 października 2014 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii obowiązku dokonania korekty obrotu i kwot podatku należnego, wystawienia faktur korygujących oraz okresu rozliczeniowego, w którym należy dokonać korekty podatku należnego wynikającego z faktur korygujących.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy przeanalizować, czy w rozpatrywanej sprawie zaistniały przesłanki uprawniające Gminę do wystawienia faktur korygujących powodujących zmniejszenie podstawy opodatkowania w stosunku do podstawy opodatkowania określonej w fakturach pierwotnych, a w konsekwencji zmniejszenie kwoty podatku należnego wykazanego w deklaracjach VAT-7 za okres, w którym Gmina czerpała pożytki w postaci dzierżawy z nieruchomości nabytych na podstawie dziedziczenia ustawowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W świetle powyższego należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym - jak wynika z art. 659 § 2 ww. ustawy czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Za podatnika podatku VAT będzie więc uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z regulacji tych wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle powołanych powyżej przepisów, odpłatnie realizowane w ramach umów cywilnoprawnych świadczenie usług przez jednostki samorządu terytorialnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Czynności wykonywane na podstawie zawartych przez Gminę umów cywilnoprawnych nie podlegają wyłączeniu z opodatkowania na mocy powołanego wyżej art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, co skutkuje opodatkowaniem tej czynności.

Pojęcie "rozporządzanie towarami jak właściciel", o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć szeroko, jako obejmujące przede wszystkim uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto, możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule "jak właściciel", co implikuje możliwość faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy "własności w sensie ekonomicznym", tj. praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią. Należy rozróżnić pojęcie "rozporządzanie towarem jak właściciel" w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której w wyniku nabycia spadku po zmarłej mieszkance gminy, na podstawie dziedziczenia ustawowego, doszło do przeniesienia na Gminę władztwa nad nieruchomościami o charakterze niemieszkalnym co sprawiło, że Gmina miała prawo do rozporządzania nimi jak właściciel, tj.m.in. czerpania pożytków z tych nieruchomości. Wskazać należy, że stając się strona umów dzierżawy, Gmina działała we własnym imieniu i na własny rachunek. Działania Gminy były więc tożsame z działaniami każdego innego podmiotu będącego właścicielem nieruchomości. Nie ulega zatem wątpliwości, że do dnia 17 listopada 2014 r. Gmina z tytułu dzierżawy ww. nieruchomości działała jako podatnik w rozumieniu ustawy i obowiązana była do wystawiania faktur VAT dokumentujących świadczenie usług dzierżawy.

Rozważając skutki podatkowe zaistniałej sytuacji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie, z punktu widzenia prawa cywilnego, na mocy postanowienia Sądu uprawomocnionego z dniem 17 listopada 2014 r. prawo własności nieruchomości z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu formalnie przejął były mąż spadkodawczyni ze skutkiem prawnym od chwili jej śmierci tj. od 23 marca 2011 r. Nie oznacza to jednak, że w okresie od 8 kwietnia 2013 r. do 17 listopada 2014 r. Gmina nie miała prawa do dysponowania tymi nieruchomościami, w tym pobierania opłat z tyt. dzierżawy. Mimo, postanowienia Sądu z 24 października 2013 r. nie można przyjąć, że w okresie od 8 kwietnia 2013 r. do 17 listopada 2014 r. Gmina nie posiadała faktycznego władztwa ekonomicznego nad nieruchomościami. Tym samym należy uznać, że z tytułu dzierżawy ww. nieruchomości Gmina działała jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a wystawione przez Gminę faktury VAT dotyczące świadczonych usług, są rozliczeniami Gminy - jako podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dzierżawy nieruchomości. Postanowienie Sądu zmieniające spadkobiercę spadku w sensie prawnym, nie ma wpływu na treść pierwotnych faktur wystawionych przez Gminę, co implikuje brakiem możliwości skorygowania tych faktury VAT przez wystawienie faktur korygujących. W związku z uprawomocnieniem się postanowienia Sądu ustały określone skutki prawne, co jednak nie oddziaływuje na rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych jakie miały miejsce przed wydaniem postanowienia o zmianie spadkobiercy. W konsekwencji nie ulegnie zmianie obrót z tytułu dzierżawy dla celów podatku VAT i Gmina nie ma podstaw do korekty wystawionych w okresie od 8 kwietnia 2013 r. do 17 listopada 2014 r. faktur VAT. Jak wskazano powyżej, faktura jest dokumentem odzwierciedlającym rzeczywiste zdarzenie gospodarcze pomiędzy stronami, zatem również korekta obrotu i kwot podatku należnego winna zostać rozliczona między tymi samymi stronami umowy dzierżawy nieruchomości tj. pomiędzy Gminą, a dzierżawcami. Zatem w związku z wnioskiem nowego spadkobiercy (byłego męża Spadkodawczyni) o zwrot pobieranych przez Gminę pożytków od nieruchomości objętych spadkiem, złożonego na podstawie wydanego postanowienia nr... z dnia 24 października 2014 r., Gmina nie ma więc obowiązku wystawiania faktur korygujących dzierżawcom.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Gmina nie powinna wystawiać faktur VAT korygujących zmniejszających podatek należny ani ujmować ich w deklaracji VAT-7 z urzędem skarbowym - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.