IBPP3/443-987/09/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2009 r. (data wpływu 30 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 stycznia 2010 r. (data wpływu 20 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2009 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 14 stycznia 2010 r. (data wpływu 20 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Jako producent energii elektrycznej z biogazu Wnioskodawca posiada koncesję na jej wytwarzanie. Wyprodukowana przez Spółkę energia zabezpiecza jej potrzeby w niewielkim zakresie, toteż Wnioskodawca zmuszony jest zakupić dodatkowe jej ilości w zakładzie energetycznym, zużywając głównie w prowadzonej działalności gospodarczej. Równocześnie niewielką część nabytej energii odsprzedaje najemcom. Za dostarczoną energię elektryczną zakład energetyczny obciążył Spółkę fakturami z ceną pomniejszoną o podatek akcyzowy, uznając, że to na Spółce spoczywa obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku akcyzowego od tych transakcji. Występujące sporadycznie nadwyżki energii wyprodukowanej z bio¬gazu Spółka sprzedaje do zakładu energetycznego, co potwierdza fakturą również z ceną nie zawierającą akcyzy. W rozliczeniach za energię elektryczną z najemcami Spółka posługuje się cenami, które stosuje wobec niej zakład energetyczny.

Dzierżawcy lokali korzystają z energii elektrycznej dostarczonej do tych obiektów bezpośrednio przez zakład energetyczny, który fakturami obciąża spółkę jako właściciela zgodnie z zawartymi umowami. Rozliczenie między Spółką a dzierżawcami następuje w drodze tzw. refakturowania energii wykorzystywanej w dzierżawionych lokalach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Która ze stron w opisanym wyżej przypadku ma obowiązek naliczania, deklarowania i zapłaty podatku akcyzowego - sprzedawca, czyli zakład energetyczny czy nabywca czyli Wnioskodawca.

Zdaniem Wnioskodawcy jako podmiot posiadający koncesję tylko na wytwarzanie energii elektrycznej nie podlega obowiązkowi rozliczania i deklarowania akcyzy od zakupionej energii, którą Spółka zużywa na własne potrzeby a zatem to sprzedawca ma obowiązek dokonania stosownych rozliczeń z tytułu tego podatku, co jest zgodne z zapi¬sem art. 9 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.

Podobne stanowisko zajmuje, również Minister Finansów w interpretacji ogólnej z dnia 31 marca 2009 r. Stwierdza m.in." (...) Sytuacja, w której podmiot posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i jednocześnie, kupuje energię elektryczną, którą zużywa na własne potrzeby mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1p. 2 ustawy o podatku akcyzowym. Niezależnie od tego czy podmiot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej przeznacza ją do sprzedaży czy tylko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby." Spółka (posiadająca tylko koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej) w obecnym stanie prawnym nie może być uznana za podatnika akcyzy od zużycia energii elektrycznej uprzednio zakupionej w zakładzie energetycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 19 ustawy, nabywca końcowy to podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), z wyłączeniem:

Rozpatrując tę definicję, wskazać należy, iż ustawodawca poprzez pojęcie nabywcy końcowego określa podmiot, który nie będzie zajmował się obrotem energią elektryczną, lecz ją zużyje. Zatem uzasadnieniem tego przepisu, określającego nabywcę końcowego poprzez odwołanie się do faktu braku posiadania jakiejkolwiek koncesji, która jest przewidziana w ustawie - Prawo energetyczne, było wskazanie ostatecznego konsumenta, który kupuje energię elektryczną, aby ją zużyć na własne potrzeby.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka, posiadająca koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, zakupuje energię elektryczną od innego podmiotu, tj Zakładu Energetycznego. Część nabytej energii Wnioskodawca zużywa na własne potrzeby, a część odsprzedaje, najemcom lokali na zasadzie "refakturowania".

Zatem w świetle cyt. wyżej przepisów sytuacja, w której podmiot posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i jednocześnie kupuje energię elektryczną, którą zużywa na własne potrzeby, mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym. Niezależnie od tego czy podmiot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, przeznacza ją do sprzedaży, czy też tylko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby. W tym zakresie, gdy podmiot zakupuje energię na własne potrzeby lub przeznacza ją do sprzedaży, staje się nabywcą końcowym jak każdy inny podmiot (ostateczny konsument), który zużywa energię na własne potrzeby (w swoim gospodarstwie domowym). W związku z tym w takiej sytuacji zastosowanie znajdzie przepis art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania jest sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju. Podatnikiem zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu, czyli w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Zakład Energetyczny, który sprzedaje energię Wnioskodawcy będącemu nabywcą końcowym.

Zgodnie z uzasadnieniem do art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym (uzasadnienie do projektu ustawy o podatku akcyzowym - druk sejmowy nr 1083) nabywcą końcowym jest podmiot, który nie będzie zajmował się obrotem energią elektryczną, lecz ją zużyje. Zatem ratio legis tego przepisu, określającego nabywcę końcowego poprzez odwołanie się do faktu braku posiadania jakiejkolwiek koncesji, która jest przewidziana w ustawie - Prawo energetyczne, było wskazanie ostatecznego konsumenta, który kupuje energię elektryczną i ją zużywa na własne potrzeby.

Zatem w zakresie, w jakim ww. podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej dokupuje energię elektryczną i ją zużywa na własne potrzeby lub odsprzedaje, staje się nabywcą końcowym. W tej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, a podatnikiem będzie podmiot, który sprzedaje energię elektryczną nabywcy końcowemu.

Przy czym nieistotne jest z punktu widzenia ww. przepisów, w jaki sposób nabywca końcowy wykorzysta tą energię, bowiem od tej energii został już uiszczony podatek akcyzowy. W związku z tym dokonanie odsprzedaży energii elektrycznej przez nabywcę końcowego od której został zapłacony podatek, nie jest opodatkowane podatkiem akcyzowym. W przeciwnym wypadku mogłoby dojść do wielokrotnego opodatkowania akcyzą, podczas gdy przedmiot opodatkowania jest tak skonstruowany, aby do opodatkowania dochodziło tylko na jednym etapie obrotu.

Reasumując, nabywca końcowy który odsprzedaje energię elektryczną, od której został zapłacony podatek akcyzowy (w przedmiotowej sprawie podatek akcyzowy od energii elektrycznej sprzedanej Wnioskodawcy winien uiścić Zakład Energetyczny posiadający koncesję na obrót który sprzedał energię nabywcy końcowemu czyli Wnioskodawcy) nie jest podatnikiem podatku akcyzowego. Sprzedaż opodatkowanej energii przez nabywcę końcowego kolejnym podmiotom również nie rodzi obowiązku podatkowego dla tych podmiotów. W związku z tym, ze wskazanych powyżej względów Wnioskodawca w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie będzie podatnikiem podatku akcyzowego od zakupionej uprzednio energii elektrycznej zarówno zużytej na potrzeby własne jak i odsprzedanej najemcom. Podatnikiem w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku jest Zakład Energetyczny, który sprzedaje energię elektryczną Wnioskodawcy będącemu w przedmiotowej sprawie nabywca końcowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, oceniane całościowo, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.