IBPP3/443-913/14/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lipca 2014 r. (data wpływu do Organu 5 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi klub fitness. Klub oferuje usługi związane z rekreacją ruchową i poprawą kondycji fizycznej. W zakres świadczonych usług wchodzą: usługi wstępu na siłownię oraz usługi wstępu na zajęcia fitness. W najbliższej przyszłości klub rozszerzy swoją ofertę o usługi masażu oraz sprzedaż suplementów diety i odżywek. Usługi sprzedawane są w formie różnego rodzaju kart wstępu oraz okresowych kart wstępu. W klubie można zakupić karty wstępu pojedyncze, na cztery, osiem oraz dwanaście wejść, oraz okresowe karty wstępu: miesięczne, kwartalne, dla studentów/uczniów - osobno na siłownię czy fitness lub miesięczne łączone. Przez zakup okresowej karty wstępu klient nabywa prawo do wstępu, dowolną ilość razy, w dogodnym dla siebie czasie na siłownię, na zajęcia fitness prowadzone pod kontrolą instruktora lub zarówno na siłownię jak i na zajęcia fitness - w przypadku karty open.

W skład usług Wnioskodawcy wchodzą również treningi personalne prowadzone indywidualnie z klientem pod kontrolą instruktora. Trening personalny odbywa się zarówno przez korzystanie z urządzeń siłowni jak również ćwiczeń fitness. Usługa wstępu na siłownię świadczona w ramach karty wstępu oraz okresowej karty wstępu obejmuje wyłącznie korzystanie z dostępnych na niej przyrządów. Jej zakres nie rozciąga się na uprawnienie do uczestniczenia w zajęciach prowadzonych na siłowni przez instruktora. Usługa wstępu na zajęcia fitness umożliwia samodzielne korzystanie z dostępnych przyrządów fitness oraz udział w zajęciach prowadzonych w grupie przez instruktorów kontrolujących zasady bezpieczeństwa. W przypadku zajęć indywidualnych, przez zakup karty wstępu, uczestnik nabywa prawo do zajęć określoną w karcie ilość razy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Jaką stawką podatku od towarów i usług są objęte karty i okresowe karty wstępu uprawniające do wejścia do klubu i do korzystania z urządzeń w siłowni.

2. Jaką stawką podatku od towarów i usług są objęte karty i karnety uprawniające do wejścia do klubu, samodzielnego korzystania ze sprzętu fitness i korzystania z grupowych zajęć fitness prowadzonych przez instruktorów.

3. Jaką stawką należy opodatkować karty i okresowe karty wstępu uprawniające do korzystania z obiektu w pełnym zakresie to znaczy korzystania zarówno z urządzeń siłowni, przyrządów fitness jak i brania udziału w zajęciach fitness prowadzonych przez instruktorów.

4. Jaką stawką należy opodatkować karty wstępu uprawniające do korzystania z indywidualnych zajęć prowadzonych przez instruktorów.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W każdym opisanym powyżej przypadku opłata za wstęp do klubu uprawniająca do korzystania, czy to jedynie z urządzeń siłowni, czy z zajęć fitness prowadzonych w grupach pod kontrolą instruktorów jednego i drugiego jednocześnie - będzie opodatkowana stawką 8%. Również nabycie kart wstępu na zajęcia prowadzone indywidualnie pod nadzorem trenera jest objęte stawką 8%.

Pozycja 186 załącznika nr 3 do ww. ustawy określa stawkę obniżoną 8% dla pozostałych usług związanych z rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu. Dotychczasowe interpretacje niektórych organów podatkowych wskazują na różnicę pomiędzy wejściem do danego obiektu lub na daną imprezę, gdy uczestnik nie korzysta z przyrządów lub urządzeń znajdujących się w pomieszczeniu (bierne uczestnictwo), a sytuacją, gdy po uiszczeniu opłaty za wejście do obiektu może korzystać z dostępnych urządzeń (czynne uczestnictwo). W świetle powyższego, określenie "wstęp" rozumiane jest jako możliwość wejścia do obiektu, lecz nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. Odmienne opodatkowanie uczestnictwa biernego i uczestnictwa czynnego jest sztuczne i nie ma uzasadnienia zarówno w treści obowiązujących przepisów, jak również w ich celu. Słowo "rekreacja", zgodnie z definicjami zawartymi w różnych słownikach, to aktywny wypoczynek (łac. recreo - odnowić, ożywić) - forma aktywności umysłowej lub fizycznej podejmowana poza obowiązkami zawodowymi. Opłata za wstępu do obiektów rekreacyjnych bez możliwości korzystania z ich infrastruktury jest dla każdego korzystającego wydatkiem bezcelowym, ponieważ nie zapewnia aktywności, która stanowi podstawę rekreacji. Poz. 183 załącznika nr 3 do ww. ustawy obniża stawkę podatkową do 8% w przypadku wstępu do parków rozrywki, wesołych miasteczek, na dyskoteki i sale taneczne. Jeżeli zakupiony bilet wstępu uprawnia do korzystania z urządzeń w parku rozrywki często pod nadzorem osób kontrolujących bezpieczeństwo i organizujących aktywności, to trudno dostrzec różnicę pomiędzy tym prawem a prawem do korzystania z urządzeń na siłowni, przyrządów fitness czy zajęć fitness odbywających się również pod kontrolą instruktora. Jazda na rowerze po przygotowanych torach jest również czynnym korzystaniem z infrastruktury, a jednak nie budzi wątpliwości, że wstęp na taki tor jest opodatkowany stawką 8%. Celem wprowadzenia obniżonej stawki było obniżenie kosztu nabycia i preferowanie określonego zachowania konsumentów. Wprowadzenie stawki obniżonej na usługi rekreacyjne służy rozpowszechnieniu zdrowego trybu życia przez udostępnienie tych usług i obniżenie kosztów. W tym kontekście nieracjonalne byłoby preferowanie przez stawki obniżone wyłącznie usług rekreacyjnych polegających na biernym korzystaniu z obiektów. Nieracjonalne byłoby różnicowanie podatkowe tych usług rekreacyjnych, które polegają na konieczności korzystania z urządzeń lub przyrządów.

Powyższy pogląd podziela Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 30 stycznia 2014 r., I FSK 311/13 uznał, że karty wstępu na siłownie korzystają ze stawki preferencyjnej 8%. W ocenie sądu organ podatkowy w rzeczywistości zawęził sposób rozumienia definicji słownikowej określenia "wstęp", skupiając się jedynie na jednym z elementów tejże definicji, a także pomijając powiązanie "wstępu" z określeniem "usługi związane z rekreacją". Zdaniem sądu pierwszej instancji, wykładnia systemowa wewnętrzna nie ogranicza rozumienia "wstępu" jedynie do "biernego" uczestniczenia w jakiejś imprezie. Skoro bowiem ustawodawca wymienił w poz. 183 załącznika 3 "Usługi związane z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne", to biorąc pod uwagę charakter rozrywek w wesołych miasteczkach i parkach rozrywki należy, zdaniem sądu, uznać, że "wstęp" do tego typu obiektów obejmuje również aktywne korzystanie ze znajdujących się tam urządzeń, często również pod nadzorem pracowników obiektu, a nie tylko bierne przyglądanie się spektaklom czy pokazom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Świadczeniem usług - w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy - jest natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi klub fitness, który oferuje usługi związane z rekreacją ruchową i poprawą kondycji fizycznej. W zakres świadczonych usług wchodzą: usługi wstępu na siłownię oraz usługi wstępu na zajęcia fitness. Usługi sprzedawane są w formie różnego rodzaju kart wstępu oraz okresowych kart wstępu. W klubie można zakupić karty wstępu pojedyncze, na cztery, osiem oraz dwanaście wejść, oraz okresowe karty wstępu: miesięczne, kwartalne, dla studentów/uczniów - osobno na siłownię czy fitness lub miesięczne łączone. Poprzez zakup okresowej karty wstępu klient nabywa prawo do wstępu, dowolną ilość razy, w dogodnym dla siebie czasie na siłownię, na zajęcia fitness prowadzone pod kontrolą instruktora lub zarówno na siłownię jak i na zajęcia fitness - w przypadku karty open. W skład usług Wnioskodawcy wchodzą również treningi personalne prowadzone indywidualnie z klientem pod kontrolą instruktora. Trening personalny odbywa się zarówno przez korzystanie z urządzeń siłowni jak również ćwiczeń fitness. Usługa wstępu na siłownię świadczona w ramach karty wstępu oraz okresowej karty wstępu obejmuje wyłącznie korzystanie z dostępnych na niej przyrządów. Jej zakres nie rozciąga się na uprawnienie do uczestniczenia w zajęciach prowadzonych na siłowni przez instruktora. Usługa wstępu na zajęcia fitness umożliwia samodzielne korzystanie z dostępnych przyrządów fitness oraz udział w zajęciach prowadzonych w grupie przez instruktorów kontrolujących zasady bezpieczeństwa. W przypadku zajęć indywidualnych, przez zakup karty wstępu, uczestnik nabywa prawo do zajęć określoną w karcie ilość razy.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca ma wątpliwości w zakresie stawki podatku VAT na świadczone przez siebie usługi polegające na umożliwieniu wstępu i korzystania ze sprzętu oraz zajęć z instruktorem w klubie fitness.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Niemniej jednak zarówno w przepisach ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności.

I tak, stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy - dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Pod poz. 186 wspomnianego załącznika nr 3 do ustawy figurują "Pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu" - bez względu na symbol PKWiU.

Z ww. przepisu wynika, że stawką podatku obniżoną do wysokości 8% objęte zostały pozostałe usługi związane z rekreacją, jednakże wyłącznie w zakresie wstępu.

Pod pojęciem "wstępu" określonym w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa - www.sjp.pwn.pl) rozumieć należy możliwość wejścia gdzieś.

Należy zauważyć, że poz. 186 załącznika 3 ustawy o podatku od towarów i usług jest w istocie implementacją art. 98 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 str. 1, z późn. zm.) w zw. z załącznikiem III tej dyrektywy. Powołany przepis stanowi, że państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone (art. 98 ust. 1), przy czym stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III (art. 98 ust. 2).

Jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3204/12, "państwo członkowskie ma swobodę obniżenia poziomu opodatkowania w stosunku do podstawowej stawki krajowej, ale jedynie w ramach listy towarów i usług wymienionych w załączniku III dyrektywy 2006/112/WE. Państwo członkowskie może więc zastosować stawkę podstawową (brak obniżenia opodatkowania) jak również zawęzić zakres obniżenia opodatkowania w odniesieniu do konkretnych rodzajów towarów i usług. Powyższe powinno jednak wynikać z wyraźnych przepisów prawa krajowego. Porównanie zakresu upoważnienia państwa członkowskiego do stosowania stawki obniżonej, tj. opisu towarów i usług zawartego w załączniku III dyrektywy 2006/112/WE z opisem towarów i usług zawartym w załączniku 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, może być elementem wykładni przepisów krajowych, z tym jednak zastrzeżeniem, że z jednej strony nie może prowadzić do rozszerzającego rozumienia zasad stosowania krajowej stawki obniżonej w porównaniu do regulacji unijnych, z drugiej, w przypadku rozszerzenia w prawie krajowym zakresu stosowania stawki obniżonej, organy podatkowe nie mogą powoływać się na przepisy unijne".

Obowiązujący od dnia 1 lipca 2011 r. art. 32 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, s. 1), wskazuje, że usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 Dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

W myśl art. 32 ust. 2 ww. Rozporządzenia, ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

* prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;

* prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;

* prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.

Ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę (art. 32 ust. 3 cyt. Rozporządzenia).

Organ posiłkując się art. 32 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 wskazuje różnicę, która występuje pomiędzy znaczeniem słowa "wstęp" - rozumianym jako wstęp do obiektu (np. wejście na mecz piłki nożnej), a słowem "wstęp" rozumianym jako wejście do obiektu z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń (np. wejście do siłowni, klubu fitness). Ww. rozporządzenie Rady Nr 282/2011 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, że przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2011 r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady Nr 282/2011 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Obecna linia orzecznicza sądów administracyjnych, powołując się m.in. na doktrynę prawa, akcentuje, że wykładnia prawa podatkowego, jak w ogóle wykładnia prawa, jest procesem kompleksowym, wymagającym równoczesnego stosowania co najmniej wszystkich trzech rodzajów wykładni: językowej, systemowej i funkcjonalnej. O ile wykładnia językowa powinna za każdym razem rozpoczynać proces wykładni, to jednak jej rezultat powinien zostać w dalszej kolejności skonfrontowany z efektem pozostałych metod wykładni. Owe pierwszeństwo nie oznacza bowiem, że uzyskane w ten sposób znaczenie przedmiotowego zwrotu jest ostateczne i poprawne.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2011 r. sygn. II FPS 8/10 "w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. (...) Żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym - jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając więc dany przepis prawa, należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko bowiem realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 152 i n.)".

Ponadto, co należy przy tym podkreślić, wykładni winna być poddana cała jednostka redakcyjna danego tekstu prawnego (artykuł, paragraf, ustęp, punkt itp.), a nie tylko jej część czy fragment. Ustalenie bowiem normy prawnej w oparciu o fragment przepisu, a nie jego całości, jest błędem pars pro toto (patrz B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Oddk Spółka z o.o., Gdańsk 2008, str. 62).

Dlatego, w procesie wykładni treści poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług należy kierować się nie tylko wykładnią językową, ale także wykładnią systemową wewnętrzną, i to całego określenia "Pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu", a nie tylko jego wybranego zwrotu czy fragmentu.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu znajdującego się po myślniku tj. "wyłącznie w zakresie wstępu" ma istotne, wręcz decydujące, znaczenie przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy. Dopisanie go bowiem spowodowało znaczne ograniczenie w zakresie objęcia opodatkowaniem preferencyjną stawką podatku VAT, wyłącznie do samego wstępu. Daje ono jedynie możliwość wejścia i biernego uczestniczenia w usłudze związanej z rekreacją czy rozrywką, tj. przebywania, oglądania i słuchania, nabycie natomiast "pozostałej usługi związanej z rekreacją" w szerszym zakresie niż "wstęp", jest już opodatkowane stawką podstawową.

Gdyby ustawodawca chciał objąć preferencyjną stawką podatku od towarów i usług "pozostałe usługi związane z rekreacją" w szerszym zakresie aniżeli sam "wstęp" to bez wątpienia uczyniłby to, wskazując w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług tylko "pozostałe usługi związane z rekreacją", pomijając całkowicie określenie "wyłącznie w zakresie wstępu".

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że skoro ustawodawca nie zdefiniował pojęcia "wstępu", nie określił również ani form ani kategorii wstępu, to zasadnym stało się skorzystanie z definicji słownikowej, zgodnie z którą "wstęp" należy rozumieć jako możliwość wejścia "gdzieś" co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. Opłata (bilet, karnet) za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica, co do zasady, za uczestniczenie w imprezie przez np. oglądanie (bierne uczestnictwo).

Odnosząc opisany we wniosku opis stanu faktycznego do przytoczonych przepisów prawa stwierdzić należy, że opłaty umożliwiające korzystanie ze specjalnie przygotowanej infrastruktury technicznej znajdującej się na terenie klubu fitness - z siłowni, udziału w zajęciach fitness oraz korzystanie z zajęć z instruktorem (indywidualnie czy też w grupie) - nie są tożsame z "opłatą w zakresie wstępu".

Z tych też względów pobieranie opłaty upoważniającej do wstępu do klubu fitness i korzystanie z dostępnej tam infrastruktury technicznej znajdującej się na terenie klubu fitness oraz z zajęć z instruktorem nie mogą być uznane za opłatę za wstęp, lecz przede wszystkim za możliwość korzystania z infrastruktury technicznej (np. siłowni, zajęć gimnastycznych grupowych - fitness - oraz sauny) znajdującej się w pomieszczeniach klubu fitness oraz możliwość korzystania z zajęć z instruktorem, a więc pobierana opłata dotyczy aktywności klienta w ramach dostępnej infrastruktury techniczne oraz korzystania z zajęć z instruktorem. Zatem opłata określona jako wstęp do klubu fitness nie uprawnia klienta do wstępu jedynie w sensie gdzieś, jak to ma miejsce m.in. w przypadku kupienia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne korzystanie z pomieszczeń i znajdujących się tam przyrządów, a także korzystania z zajęć z instruktorem.

Na tak ścisłą wykładnię pojęcia "wstępu" wskazuje użycie, w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy, słowa "wyłącznie", którego znaczenie odnosi się do tych obiektów i stanów rzeczy, które są w nim wymienione (w przedmiotowej sprawie do "wstępu"). Uiszczona opłata, która upoważnia klienta do czynnego korzystania z pomieszczeń obiektu (klubu fitness) i zajęć z instruktorem, nie może być uznana za opłatę za wstęp lecz przede wszystkim za możliwość czynnego korzystania z przyrządów znajdujących się w tych pomieszczeniach (oraz uczestniczenia w zajęciach z instruktorem), które umożliwiają klientowi poprawę kondycji fizycznej i rekreację ruchową. A zatem pobierana od klienta opłata uprawnia do korzystania z szerszego zakresu usług niż sam wstęp.

Wobec powyższego sprzedaż przez Wnioskodawcę kart, kart okresowych i karnetów dających możliwość kupującemu wejścia do klubu, ale również przede wszystkim możliwość czynnego korzystania z dostępnych tam urządzeń i zajęć z instruktorem nie może być opodatkowana preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 8% wskazanej w art. 41 ust. 2 ustawy w związku z poz. 186 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Zatem wskazana opłata za ww. karty wstępu i karnety, w ramach których klienci mogą czynnie korzystać z dostępnych tam urządzeń i brać udział w zajęciach z instruktorem jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądów Administracyjnego, bowiem orzeczenia sądów administracyjnych stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Wskazać ponadto należy, że zagadnienie będące przedmiotem wniosku nie jest jednolicie ujmowane w orzecznictwie sądowym. Stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów zawarte w przedmiotowej interpretacji jest zbieżne ze stanowiskiem prezentowanym przez część wojewódzkich sądów administracyjnych. Przykładem są wyroki WSA w Gdańsku z 19 grudnia 2012 r., sygn. akt I Sa/Gd 1126/12, WSA w Gliwicach z 8 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1543/11, WSA w Warszawie z 17 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3123/12, WSA w Łodzi z 17 października 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1049/12, z 26 marca 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1561/12. (wszystkie dostępne w CBOSA).

Zatem tut. organ nie jest zobligowany do uwzględnienia wykładni przepisów prawa podatkowego dokonanej w wyroku powołanym we wniosku, ponieważ, jak wyżej wskazano, są również orzeczenia zawierające odmienne, od zaprezentowanego przez Wnioskodawcę, stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.