IBPP3/443-891/09/ŁW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu 18 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego przez Spółkę, przeznaczonego wyłącznie na sfinansowanie kosztów związanych z prowadzoną działalnością w zakresie pasażerskich usług przewozowych - jest prawidłowe.

W dniu 18 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego przez Spółkę, przeznaczonego wyłącznie na sfinansowanie kosztów związanych z prowadzoną działalnością w zakresie pasażerskich usług przewozowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie transportu zbiorowego w granicach administracyjnych miasta oraz na terenie sąsiednich gmin, na podstawie porozumienia komunalnego. Gmina posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki - Wnioskodawcy.

W okresie od stycznia do czerwca 2009 r. Wnioskodawca otrzymywał od Gminy świadczenia pieniężne na dofinansowanie kosztów bieżącej działalności. Podstawę przekazywania tych środków finansowych stanowił § 15 aktu założycielskiego Wnioskodawcy. W myśl postanowienia § 15 ust. 1 tego aktu, Wspólnik - Gmina zobowiązany był "do wnoszenia dopłat na pokrycie części kosztów świadczonych usług wymienionych w § 7 ust. 1 pkt 10 aktu założycielskiego". Natomiast § 7 ust. 1 pkt 10 aktu założycielskiego określał, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności jest" transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski - PKD 49.31.Z.

Z kolei, w § 15 ust. 2 aktu założycielskiego postanowiono, że "Zasady pokrywania kosztów i ich wysokości będą określone na każdy rok obrotowy w terminie do 30 września roku poprzedniego w drodze uchwały Zgromadzenia Wspólników". Termin "do 30 września roku poprzedniego" nie mógł być zachowany na rok 2009, z uwagi na to, że Spółka - Wnioskodawca powstała, po tej dacie, tj. 31 grudnia 2008 r.

W Uchwale Nr 1/2009 Zgromadzenia Wspólników, z dnia 9 stycznia 2009 r. określono wysokość świadczeń, które Wspólnik - zobowiązany był wnieść do Spółki w roku 2009 jak i sposób ich wniesienia, to jest w wysokości 1/12 kwoty rocznej w każdym miesiącu kalendarzowym roku obrotowego 2009. Należy dodać, że uchwała ta utraciła moc z dniem 30 czerwca 2009 r., a następna uchwała obowiązuje od dnia 1 lipca 2009 r. Wysokość kwot wnoszonych przez Wspólnika uzależniona była od ilości planowanych wozokilometrów i kosztu 1 wozokilometra w roku 2009.

Dodatkowe świadczenia wpłacone przez Wspólnika - Gminę - do Spółki zastąpiły dotacje, które przed powstaniem Spółki, do Wnioskodawcy jako zakładu budżetowego przekazywała Gmina. Podstawę prawną do nakładania na Wspólnika dodatkowych obowiązków na rzecz Spółki w formie świadczeń pieniężnych stanowi art. 159 kodeksu spółek handlowych.

Otrzymywane przez Wnioskodawcę środki finansowe nie miały bezpośredniego wpływu na cenę usług wykonywanych przez Wnioskodawcę tj. cenę biletów. Wnoszone przez Wspólnika kwoty pieniężne nie stanowiły dopłaty do ceny usługi, a dotyczyły ściśle kosztu 1 wozokilometra. Świadczenia te miały charakter ogólny, a ich celem było dofinansowanie pasażerskich usług komunikacyjnych. Otrzymywane od Wspólnika środki finansowe nie wpłynęły na zmianę cen biletów ani nie rekompensowały utraty wpływów z tytułu stosowanych ulg w przejazdach osób uprawnionych. Spółka zapłaciła należny 7% podatek od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) wniesione przez Wspólnika - Gminę świadczenia pieniężne nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesione do Spółki przez Wspólnika - Gminę świadczenia pieniężne nie podlegały podatkowi od towarów i usług, ponieważ nie można uznać, że spełniały dyspozycję przepisów art. 5 ust. 1 i art. 29 ust. 1 ustawy o VAT

Świadczenia pieniężne otrzymywane przez Spółkę miały charakter "innych dopłat", o których mowa w przepisie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Świadczenia te były przeznaczone wyłącznie na sfinansowanie kosztów związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością w zakresie pasażerskich usług przewozowych w części niepokrytej przychodami uzyskanymi ze sprzedaży biletów. Świadczenia te nie stanowiły zapłaty za świadczone przez Spółkę usługi. Nie miały one bezpośredniego wpływu na cenę realizowanych przez Spółkę usług, a więc nie stanowiły tym samym obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku VAT, a zatem nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosowanie do postanowień zawartych w art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ponieważ z treści przepisu art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr 347, str. 1 z późn. zm.) wynika, że postawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostarczenie lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z treści powołanych powyżej przepisów dotyczących podstawy opodatkowania wynika, iż w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, to dofinansowanie to stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub usługi.

Dla uznania dotacji za element zwiększający obrót istotne jest ustalenie, czy ma ona na celu sfinansowanie lub dofinansowanie konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem dotacje nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem lub mające na celu dofinansowanie ogólnych kosztów działalności, nie stanowią obrotu w rozumieniu ww. przepisu, czyli nie zwiększają podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie pasażerskich usług przewozowych. W okresie od stycznia do czerwca 2009 r. Wnioskodawca otrzymywał od Gminy (Wspólnika) świadczenie pieniężne na dofinansowanie kosztów bieżącej działalności. Otrzymywane przez Wnioskodawcę środki finansowe nie miały bezpośredniego wpływu na cenę usług wykonywanych przez Wnioskodawcę tj. cenę biletów. Wnoszone przez Wspólnika kwoty pieniężne nie stanowiły dopłaty do ceny usługi, a dotyczyły ściśle kosztu 1 wozokilometra. Świadczenia te miały charakter ogólny, a ich celem było dofinansowanie pasażerskich usług komunikacyjnych. Otrzymywane od Wspólnika środki finansowe nie wpłynęły na zmianę cen biletów ani nie rekompensowały utraty wpływów z tytułu stosowanych ulg w przejazdach osób uprawnionych.

Reasumując, przenosząc powołany powyżej stan prawny na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy podkreślić, iż świadczenie pieniężne otrzymane od Gminy jest dofinansowaniem o charakterze ogólnym gdyż nie miało ono wpływu na cenę świadczonych usług, a tym samym nie było bezpośrednio związane z usługami transportu zbiorowego świadczonymi przez Wnioskodawcę. Zatem otrzymane świadczenie pieniężne nie będzie zwiększać obrotu, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, dlatego też nie będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.