IBPP3/443-790/09/KO - Zasady opodatkowania podatkiem VAT transakcji zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej z obowiązkiem dokonania spłat przez jedną ze stron, dokonanej na podstawie postanowienia sądu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.), oraz pismem z dnia 8 stycznia 2010 r. (data wpływu 8 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania transakcji zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej w wyniku wydanego przez sąd postanowienia w sytuacji, gdy powstaje obowiązek dokonania spłat przez jedną ze stron umowy - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 października 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2009 r. i z dnia 8 stycznia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania transakcji zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej w wyniku wydanego przez sąd postanowienia w sytuacji, gdy powstaje obowiązek dokonania spłat przez jedną ze stron umowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wniósł do sądu wniosek o zniesienie współwłasności nieruchomości gruntowej, która należała w ??? części do Wnioskodawcy, a w ??? części do Skarbu Państwa. Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2009 r. Sąd Rejonowy uwzględnił wniosek Wnioskodawcy i dokonał zniesienia współwłasności w ten sposób, że przyznał ją na wyłączną własność Wnioskodawcy, nakazując jednocześnie dokonać Wnioskodawcy spłaty na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 109.873,81 zł zawierającej podatek VAT w wysokości 22 %. Nieruchomość nie jest zabudowana i Wnioskodawca ma zamiar prowadzić na niej działalność gospodarczą. Przedmiotowe postanowienie sądu nie jest obecnie prawomocne, bowiem Wnioskodawca wniósł apelację.

Działka nr 2/14 będąca przedmiotem zniesienia współwłasności w rejestrze gruntów jest oznaczona symbolem Bp - zurbanizowane tereny niezabudowane. Po uregulowaniu stanu prawnego Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć nieruchomość pod budowę placu parkingowego dla potrzeb najemców budynku biurowego.

Miasto posiada studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Rada Miasta podjęła w przedmiotowej sprawie uchwałę nr XII/87/03 w dniu 16 kwietnia 2003 r. Zgodnie z tym dokumentem przeznaczenie przedmiotowej działki określono jako usługi komercyjne (UC). W chwili obecnej nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym położona jest przedmiotowa nieruchomość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spłata dokonywana na rzecz współwłaściciela nieruchomości w związku ze zniesieniem współwłasności na podstawie postanowienia sądu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym nie zachodzi obowiązek zapłaty podatku VAT. Przede wszystkim przeniesienie udziału we współwłasności ze spłatą nie jest dostawą towarów. Za takim stanowiskiem opowiada się orzecznictwo izb skarbowych (np. decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 2 października 2006 r., PI/005-1713/05/P/04), twierdząc, iż nawet sprzedaż udziału (prawa) we współwłasności nieruchomości nie stanowi dostawy towarów. Także w świetle dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 2006 r. L 347/1) nie można twierdzić, iż spłata dokonywana w związku ze zniesieniem współwłasności ma zawierać podatek VAT.

W dyrektywie bowiem wskazano wyraźnie, że państwo członkowskie może uznać udział w nieruchomości za rzecz podlegającą podatkowi od towarów i usług, jednakże polski ustawodawca nie skorzystał z tego upoważnienia. Potwierdza to orzecznictwo sądów administracyjnych, np. wyrok Sądu Administracyjnego w Łodzi I SA/ŁD 929/07 (LEX nr 372193) podając, iż "sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości nie może być uznana za dostawę, udział nie jest bowiem gruntem czy częścią budynku (...) prawa tego nie wymieniono też jako desygnatu pojęcia towar w art. 2 pkt 6 tej ustawy czy też w innym przepisie regulującym dostawę towaru (...)". W związku z tym nie mamy do czynienia z dostawą towarów przy sprzedaży udziału we współwłasności, tym bardziej więc nie można mówić o dostawie towarów przy spłacie dokonywanej na podstawie orzeczenia sądu.

Jednocześnie też nie można uznać przedmiotowej spłaty za usługę. Za usługę w orzecznictwie sądów administracyjnych uznaje się bowiem "każdą sytuację faktyczną, w której dochodzi do zawarcia transakcji pomiędzy dwoma podmiotami, w wyniku której jeden z podmiotów świadczy na rzecz drugiego to, do czego się zobowiązał pod warunkiem, ze świadczenie to nie jest dostawą towarów" (I SA/ŁD 1239/06, wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 lutego 2007 r.). W omawianym stanie faktycznym nie doszło między stronami do zawarcia transakcji sensu stricto, ale obowiązek zapłaty wynikał z orzeczenia sądu. Potraktowanie spłaty dokonywanej przy zniesieniu współwłasności jako usługi byłoby więc, zdaniem podatnika, niedopuszczalnym rozszerzeniem definicji ustawowej, bowiem zobowiązanie wynika z orzeczenia sądu, a nie z umowy zawartej między stronami. Nadto orzecznictwo sądów jednoznacznie uznaje, iż ustawa o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek nieposiadających osobowości prawnej, które dokonały czynności podlegającej opodatkowaniu wskazanym podatkiem w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. mają one zamiar wykonywać czynność wielokrotnie lub jednorazowo, ale z zamiarem częstotliwego jej wykonywania (np. III SA/WA 825/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 września 2008 r.). Podkreśla się jednocześnie, że samo zarejestrowanie się jako podatnik VAT nie przesądza jeszcze o konieczności zapłacenia tego podatku za daną czynność. Każdorazowo należy badać, czy strona działała jak podatnik VAT (III SA/WA 3023/07, wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 marca 2008 r.). Spłata dokonywana przy zniesieniu współwłasności jest czynnością jednorazową dokonywaną bez zamiaru jej częstotliwego powtarzania, toteż z tego względu nie można jej uznać za czynność podlegającą obowiązkowi zapłacenia podatku VAT. Okoliczność, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT nie może automatycznie przesądzać o konieczności zapłaty tego podatku w każdej sytuacji. Wnioskodawca jest współwłaścicielem wraz ze Skarbem Państwa tylko tej jednej nieruchomości, stąd też dokonywana spłata będzie czynnością jednorazową.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, ze względów powyżej wskazanych, kwota spłaty dokonywana w przedmiotowej sprawie przy zniesieniu współwłasności nie powinna zawierać podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej: ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy o VAT).

Z powołanego powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy, nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatą, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tą czynność.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Towarem jest także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.) państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 195 k.c. własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 § 1 k.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zgodnie z art. 210 k.c. każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z powyższej normy wynika więc, że każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Ustawodawca przyznaje więc każdemu ze współwłaścicieli roszczenie o zniesienie współwłasności. Jego zaspokojenie może nastąpić w trybie umownego zniesienia współwłasności lub na drodze orzeczenia sądowego.

Zgodnie z art. 212 k.c. jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Przy podziale gruntu sąd może obciążyć poszczególne części potrzebnymi służebnościami gruntowymi.

Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia. W razie rozłożenia dopłat i spłat na raty terminy ich uiszczenia nie mogą łącznie przekraczać lat dziesięciu. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie sąd na wniosek dłużnika może odroczyć termin zapłaty rat już wymagalnych.

Współwłasność, czyli udział we własności nie jest prawem samoistnym, lecz ze swej istoty prawem, rodzajem własności. Zniesienie współwłasności nieruchomości za wynagrodzeniem czy też zbycie udziału w nieruchomości prowadzi de facto do przeniesienia własności. W wyniku ww. czynności dąży się do przeniesienia prawa własności nieruchomości. W każdym przypadku dochodzi do zmiany podmiotu tego prawa.

W tym miejscu warto podkreślić, iż niniejsza interpretacja nie może opierać się wyłącznie na pojęciach występujących w prawie cywilnym, pomijając znaczenie dostawy towarów obowiązujące na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz na gruncie prawa wspólnotowego.

Należy w tym miejscu przytoczyć fragmenty orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-25/03 z dnia 21 kwietnia 2005 r., w którym ETS orzekł, co następuje cyt. "... zgodnie z utrwalonym orzecznictwem terminy używane przez przepisy szóstej dyrektywy, które nie zawierają żadnego wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich celem ustalenia ich znaczenia i zakresu, powinny być w zasadzie w całej Wspólnocie interpretowane autonomicznie i jednolicie, aby uniknąć rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich" (zob. wyrok z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes, Rec. str. 1-4393, pkt 34).

Jeśli chodzi w szczególności o art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy a obecnie art. 14 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym dostawa towaru oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jak właściciel, to z orzecznictwa Trybunału wynika, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. Cel szóstej dyrektywy mógłby zostać zagrożony, gdyby stwierdzenie dostawy towaru, która jest jedną z trzech czynności opodatkowanych, zależało od spełnienia warunków, które zmieniają się w zależności od prawa cywilnego danego państwa członkowskiego (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Shipping and Forwarding Enterprise Safe, Rec. str. 1-285, pkt 7 i 8; wyrok z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Armbrecht, Rec. str. 1-2775, pkt 13 i 14, jak również wyrok z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 Auto Lease Holland, Rec. str. 1-1317, pkt 32 i 33).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Sąd Rejonowy wydał postanowienie stwierdzając, że przedmiotem zniesienia współwłasności jest nieruchomość stanowiąca działkę ewidencyjną o nr 2/14. Jednocześnie Sąd nakazał Wnioskodawcy dokonać spłaty na rzecz Skarbu Państwa kwoty 109.873,81 zł zawierającej podatek VAT w wysokości 22 %. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy ww. działka przeznaczona jest pod usługi komercyjne. Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć nieruchomość pod budowę placu parkingowego dla potrzeb najemców budynku biurowego.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości ma miejsce wydanie nieruchomości w zamian za świadczenie pieniężne, zatem mamy do czynienia z dostawą towarów zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Podmiotem dokonującym dostawy przedmiotowej działki w imieniu Skarbu Państwa jest, Miasto, zaś Wnioskodawca jest podmiotem nabywającym na wyłączną własność działkę o nr 2/14. W powyższej transakcji to nie Wnioskodawca jest podatnikiem, lecz Miasto (w imieniu Skarbu państwa), które dokonuje na rzecz Wnioskodawcy odpłatnej dostawy, za wynagrodzeniem określonym przez sąd w kwocie 109.873,81 zł brutto.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22 %.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub w ogóle zwolnienie z opodatkowania.

Stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Ustawodawca nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić rodzaj gruntu.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W przypadku jego braku zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

Natomiast ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części.

Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych.

Jak już powyżej wskazano działka o nr 2/14 będąca przedmiotem zniesienia współwłasności według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest przeznaczona pod usługi komercyjne, zatem jej dostawa nie korzysta ze zwolnienia od podatku, lecz podlega opodatkowaniu stawka podstawową podatku VAT - 22 %.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do wyroków, które Wnioskodawca powołał we wniosku, tut. organ zauważa, iż WSA w Rzeszowie w orzeczeniu z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Rz 765/09, stwierdził, że "odnosząc się do roli i znaczenia orzecznictwa sądów administracyjnych w procesie wydawania indywidualnych interpretacji podatkowych, obowiązek organu analizowania orzecznictwa sądów administracyjnych w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się wnioskodawca. Nie oznacza to jednak, że organ wydający interpretację jest zobligowany do jego uwzględnienia w wydawanych interpretacjach. Z przepisów Ordynacji podatkowej regulujących wydawanie indywidualnych interpretacji podatkowych, tj. z art. 14b i następnych nie wynika, aby Minister Finansów przy wydawaniu takich interpretacji był normatywnie związany orzecznictwem sądów administracyjnych (takiego związania można się ewentualnie doszukiwać w treści art. 14a Ordynacji podatkowej). <...> wyroki sądów administracyjnych, także te wydawane w sprawach interpretacji podatkowych, zapadają na tle konkretnego stanu faktycznego, pamiętając również, że orzecznictwo sądów administracyjnych nie zawsze jest jednolite.

Odnośnie powołanej we wniosku interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 października 2006 r., znak: PI/005-1713/05/P/04, wskazać należy, iż została ona wydana w odmiennym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.