IBPP3/443-740/11/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011 r. (data wpływu 27 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2011 r. (data wpływu), pismem z dnia 5 października 2011 (data wpływu) oraz pismem z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług na rzecz przewoźników zagranicznych - jest prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania świadczonych usług na rzecz przewoźników zagranicznych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 października 2011 r. (data wpływu), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 21 września 2011 r. znak IBPP3/443-740/11/AB oraz pismami z dnia 5 października 2011 r. (data wpływu) i z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem gospodarczym świadczącym usługi związane z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz inne o podobnym charakterze usługi świadczone na rzecz przewoźników lotniczych. Do ustalenia stawki podatku dla ww. usług zastosowanie ma art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów ł usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. stawkę VAT 0% stosuje się do usług związanych z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz innych o podobnym charakterze usług świadczonych na rzecz przewoźników lotniczych wykonujących głownie przewozy w transporcie międzynarodowym.

Równocześnie nowelizacją ustawy z dniem 1 kwietnia 2011 r. wprowadzono w art. 83 ust. 1a-1f definicję przewoźników lotniczych wykonujących głownie przewozy w transporcie międzynarodowym.

Za przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym uznaje się przewoźników lotniczych, u których udział:

Listę przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym ogłasza corocznie Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Przewoźnicy chcący znaleźć się na liście publikowanej przez Prezesa Urzędu zobowiązani są do przesłania Prezesowi Urzędu danych potwierdzających spełnianie kryteriów z art. 83 ust. 1a ustawy.

Jednocześnie zgodnie z art. 83 ust. 1f ustawy przez przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 5-8, 13, 16 i 18 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się również przewoźników lotniczych nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, uznanych w państwie swojej siedziby za wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym.

Zgodnie z opublikowanym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów wyjaśnieniem w sprawie pojęcia przewoźnika lotniczego wykonującego głownie przewozy w transporcie międzynarodowym na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, na listę publikowaną przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego mogą być wpisywani zarówno przewoźnicy lotniczy posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju jak i przewoźnicy zagraniczni nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, przy czym w odniesieniu do przewoźników zagranicznych celem skorzystania ze stawki VAT 0% nie jest wymagane wpisanie na listę publikowaną przez Prezesa Urzędu.

Ministerstwo Finansów wyjaśniło, że aby przewoźnicy zagraniczni, którzy nie są umieszczeni na ww. liście ogłoszonej przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, mogli skorzystać ze stawki 0% od nabywanych w Polsce towarów i usług, zobowiązani są oni do przedstawienia swoim kontrahentom dokumentów potwierdzających, iż w państwie siedziby są uznani za wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym. Dokumentem tym może być wskazanie analogicznej, jak obowiązującej w Polsce listy przewoźników wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym (taka lista jest np. publikowana w Niemczech), na której dany przewoźnik jest umieszczony. W przypadku państw, w których nie ma takiej listy dokumentem tym może być np. koncesja lub odpowiedni akt właściwego organu państwa siedziby przewoźnika uprawniający do wykonywania międzynarodowych przewozów lotniczych. W wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów podkreślono, iż przepis art. 83 ust. 1f ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do przewoźników zagranicznych, którzy posiadają na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego świadczą usługi przewozu lotniczego.

Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego ogłosił listę przewoźników lotniczych na okres od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 marca 2012 r. w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego Nr 8 z dnia 23 maja 2011 r. Na liście tej znalazło się 13 przewoźników, z tego 10 polskich i 3 zagranicznych. Na ogłoszonej liście nie znalazły się oddziały przewoźników zagranicznych, które zarejestrowane zostały na potrzeby VAT w Polsce i posługują się polskim NIP, (np. polski oddział przewoźnika niemieckiego, czeskiego, holenderskiego).

Przewoźnicy zagraniczni posiadający oddziały zarejestrowane w Polsce przedłożyli spółce dokumenty potwierdzające, że w państwie siedziby zostali uznani za wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym (np. przewoźnik niemiecki przekazał listę takich przewoźników opublikowaną w Niemczech, na której jest umieszczony, a przewoźnik czeski przedłożył urzędowe poświadczenie, że wykonuje głównie przewozy w transporcie międzynarodowym).

Z dodatkowo przedłożonych przez niemieckiego kontrahenta dokumentów wynika, że przewoźnik ten działający w Polsce w formie oddziału uzyskał zezwolenie Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego RP na prowadzenie na terytorium RP działalności gospodarczej obejmującej sprzedaż przewozów lotniczych przy użyciu własnych dokumentów przewozowych, w zakresie i na warunkach określonych w zezwoleniu. W warunkach zezwolenia określono m.in., że przewoźnik zagraniczny może prowadzić sprzedaż przewozów lotniczych w biurze utworzonego oddziału w Warszawie. Prawo sprzedaży zostało przyznane z zachowaniem zasady wzajemności w zakresie udzielania analogicznych uprawnień przewoźnikom polskim na terytorium Niemiec.

Równocześnie przewoźnik zagraniczny posiada zezwolenie eksploatacyjne Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego RP na wykonywanie regularnych międzynarodowych przewozów lotniczych do/z Polski.

Spółka zawarła umowy o świadczenie usług z przewoźnikami zagranicznymi, natomiast faktury za świadczone usługi wystawiane są na oddziały zarejestrowane w Polsce.

Ww. kontrahenci prezentują stanowisko, że uprawnieni są do nabywania usług wymienionych w art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy ze stawką 0% bowiem przedłożyli spółce dokumenty potwierdzające, że w państwie siedziby zostali uznani za wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym i zgodnie z art. 83 ust. 1f ustawy nie mają obowiązku ubiegania się o wpis na polską listę przewoźników lotniczych spełniających te warunki

W związku z treścią art. 83 ust. 1f ustawy o podatku od towarów i usług oraz wyjaśnieniem Ministerstwa Finansów, że przepis ten nie ma zastosowania do przewoźników zagranicznych, którzy posiadają na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności z którego świadczą usługi przewozu lotniczego, pojawiły się wątpliwości co do prawidłowości opodatkowania tych usług 0% stawką podatku VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż z dniem 1 lipca 2011 r., a zatem po wystąpieniu Spółki z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji, weszło w życie Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1). Cytowane Rozporządzenie zawiera definicję miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika (art. 10) oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11). W okresie poprzedzającym wejście w życie Rozporządzenia zagadnienia te nigdzie nie były zdefiniowane.

Zgodnie z art. 10 Rozporządzenia na użytek stosowania art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112/WE "miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika" jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa.

Natomiast zgodnie z art. 11 Rozporządzenia na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Przewoźnicy zagraniczni, którzy zarejestrowani zostali na potrzeby VAT w Polsce i posługują się polskim NIP (np. polskie oddziały przewoźnika niemieckiego, czeskiego, holenderskiego) nie posiadają w Polsce odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego im odbiór świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Usługi związane z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz inne o podobnym charakterze usługi świadczone są przez Spółkę na rzecz przewoźników lotniczych. Przykładowo przewoźnik lotniczy D z siedzibą w Niemczech uzyskał zezwolenie eksploatacyjne Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego RP z dnia 24 października 2004 r. na wykonywanie regularnych przewozów lotniczych pasażerów, bagażu, towarów i poczty do/z Polski na warunkach i trasach określonych w zezwoleniu. Natomiast zarejestrowany w Polsce D. S.A. Oddział w Polsce uzyskał zezwolenie Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego na prowadzenie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej działalności gospodarczej obejmującej sprzedaż przewozów lotniczych przy użyciu własnych dokumentów przewozowych na warunkach określonych w zezwoleniu.

Polski oddział przewoźnika zagranicznego nie posiada zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego mu odbiór i wykorzystywanie do własnych potrzeb świadczonych przez Spółkę Wnioskodawcy usług handlingowych, bowiem posiada jedynie biura prowadzące sprzedaż przewozów lotniczych. Zaplecze niezbędne do odbioru usług (środki transportu lotniczego, personel)) posiada przewoźnik zagraniczny w państwie swojej siedziby. Umowa o świadczenie usług zawarta jest z przewoźnikiem zagranicznym. W umowie kontrahent zagraniczny zaznaczył jednak, że faktury za usługi należy wystawiać na jego oddział w Polsce.

Równocześnie zgodnie z art. 21 cytowanego wyżej Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 w przypadku gdy świadczenie usług na rzecz podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem uznanej za podatnika jest objęte zakresem stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE, a dany podatnik prowadzi działalność gospodarczą w więcej niż jednym państwie, świadczenie takiej usługi podlega opodatkowaniu w państwie, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługa świadczona jest na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, podlega ona opodatkowaniu w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, które otrzymuje tę usługę i wykorzystuje ją do własnych potrzeb.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, które zgodnie z dyspozycją Wnioskodawcy w oparciu o pismo z dnia 10 października 2011 r. brzmi następująco:

Czy przewoźnicy zagraniczni, którzy zarejestrowali się na potrzeby VAT w Polsce, posługują się polskim NIP i prowadzą w Polsce działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży przewozów lotniczych, powinni się znaleźć na liście przewoźników lotniczych publikowanej przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w Polsce, a brak takiego wpisu powoduje, że dla tych przewoźników należy stosować stawkę 23%, czy też świadczone przez Spółkę usługi związane z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz inne o podobnym charakterze usługi świadczone na rzecz przewoźników lotniczych podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym usługobiorca, tj. przewoźnik zagraniczny posiada siedzibę działalności gospodarczej, bowiem wystawienie faktury na polski oddział tego przewoźnika, posiadający polski NIP, nie przesądza o miejscu świadczenia usług, a w sytuacji gdy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie uczestniczy w odbiorze świadczonych przez Spółkę usług i nie wykorzystuje ich do własnych potrzeb, usługi te nie podlegają opodatkowaniu w kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, które zgodnie z dyspozycją Wnioskodawcy w oparciu o pismo z dnia 10 października 2011 r. brzmi następująco, kontrahenci, tj. przewoźnicy lotniczy, opisani we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji, nie posiadają na terytorium Polski siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1).

Zarejestrowane na potrzeby VAT w Polsce i posługujące się polskim NIP polskie oddziały tych przewoźników zagranicznych prowadzą działalność gospodarczą polegającą wyłącznie na sprzedaży przewozów lotniczych i nie posiadają w Polsce odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego im odbiór i wykorzystanie do własnych potrzeb świadczonych przez Spółkę usług w zakresie obsługi startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz innych o podobnym charakterze usług świadczonych na rzecz przewoźników lotniczych.

W związku z powyższym usługi te świadczone są na rzecz przewoźników zagranicznych i zgodnie z art. 21 cytowanego Rozporządzenia podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym usługobiorca, tj. przewoźnik zagraniczny posiada siedzibę działalności gospodarczej, zdefiniowaną w art. 10 Rozporządzenia. Wystawienie faktury na polski oddział tego przewoźnika, posiadający polski NIP, nie przesądza o miejscu świadczenia usług, bowiem w sytuacji gdy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie uczestniczy w odbiorze świadczonych przez Spółkę usług i nie wykorzystuje ich do własnych potrzeb, usługi te nie podlegają opodatkowaniu w kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W celu określenia, czy przedmiotowe usługi, które świadczy Wnioskodawca, podlegają opodatkowaniu w Polsce czy też nie, należy ustalić miejsce świadczenia tych usług.

Generalne zasady wyrażone obecnie w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, różnicują sposób określenia miejsca świadczenia usług w zależności od tego, na czyją rzecz są one świadczone.

I tak w myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 cyt. ustawy o VAT).

Ust. 3 art. 28b stanowi natomiast, iż w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Dokonując analizy przepisu art. 28b ust. 1 ustawy w odniesieniu do zdarzenia opisanego we wniosku stwierdzić należy, że zawarte w nim zastrzeżenia nie będą miały zastosowania w niniejszej sprawie. Miejsce świadczenia usług wykonywanych przez przewoźników zagranicznych jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli opodatkowanie usług zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna ich konsumpcja.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest podmiotem gospodarczym świadczącym usługi związane z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz inne o podobnym charakterze usługi świadczone na rzecz przewoźników lotniczych. Przewoźnicy zagraniczni, którzy zarejestrowani zostali na potrzeby VAT w Polsce i posługują się polskim NIP (np. polskie oddziały przewoźnika niemieckiego, czeskiego, holenderskiego) nie posiadają w Polsce odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego im odbiór świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Usługi związane z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz inne o podobnym charakterze usługi świadczone są przez Wnioskodawcę nie dla stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce które jest związane tylko ze sprzedażą przewozów lotniczych lecz dla siedziby przewoźników zagranicznych, bowiem w siedzibie działalności gospodarczej posiadają odpowiednie zaplecze personalne i techniczne umożliwiające im odbiór świadczonych usług.

Tak więc mając na uwadze, ww. przepisy oraz zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, miejscem świadczenia usług opisanych we wniosku na rzecz przewoźników zagranicznych jest miejsce, w którym przewoźnicy będący usługobiorcami posiadają siedzibę. A zatem jak słusznie wskazał Wnioskodawca usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Odnośnie natomiast zastosowania art. 83 ust. 1f w przypadku, gdy przewoźnicy zagraniczni nie są umieszczani na liście ogłoszonej przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego należy zauważyć co następuje.

W dniu 1 kwietnia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zmiana przepisów objęła zmianę art. 83 ustawy m.in. zmianie uległo brzmienie przepisów art. 83 ust. 1 pkt 8, jak również przepisy tego artykułu zostały uzupełnione o nowe ust. 1a do 1f.

W myśl art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług związanych z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz innych o podobnym charakterze usług świadczonych na rzecz przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym.

Natomiast art. 83 ust. 2 ustawy wskazuje, iż opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% podlegają czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 7-18 i 20-22, w przypadku prowadzenia przez podatnika dokumentacji, z której jednoznacznie wynika, że czynności te zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w tym przepisie.

Zaznaczyć należy, że stosownie do art. 83 ust. 1a ustawy, przez przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, o którym mowa w ust. 1 pkt 5-8, 13, 16 i 18, rozumie się przewoźników lotniczych, u których udział:

W przypadku przewoźników lotniczych rozpoczynających w trakcie danego roku podatkowego działalność polegającą na międzynarodowych przewozach lotniczych określenie udziału w każdej z trzech kategorii, o których mowa w ust. 1a, jest dokonywane na podstawie danych prognozowanych na dany rok podatkowy (art. 83 ust. 1b ustawy).

Zgodnie z art. 83 ust. 1c ustawy, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego ogłasza do dnia 31 marca danego roku podatkowego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego, listę przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, na okres od dnia 1 kwietnia danego roku podatkowego do dnia 31 marca następnego roku podatkowego, na podstawie danych uzyskanych od przewoźników lotniczych.

W myśl art. 83 ust. 1d ustawy, przewoźnicy lotniczy przekazują Prezesowi Urzędu Lotnictwa Cywilnego dane potwierdzające spełnienie kryteriów, o których mowa w ust. 1a, najpóźniej do dnia 20 lutego danego roku podatkowego.

Na wniosek przewoźnika rozpoczynającego działalność w trakcie danego roku podatkowego, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego uwzględnia tego przewoźnika na liście przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, jeżeli spełnia kryteria, o których mowa w ust. 1a, na podstawie prognozowanych danych uzyskanych od tego przewoźnika. Wpis na listę jest dokonywany na okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu ogłoszenia obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego do dnia 31 marca następnego roku podatkowego (art. 83 ust. 1e ustawy).

Zgodnie z art. 83 ust. 1f ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2011 r., przez przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, o których mowa w ust. 1 pkt 5-8, 13, 16 i 18, rozumie się również przewoźników lotniczych nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, uznanych w państwie swojej siedziby za wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym.

Aby zatem przewoźnicy zagraniczni, którzy nie są umieszczeni na ww. liście ogłoszonej przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, mogli skorzystać ze stawki 0% od nabywanych w Polsce towarów i usług, zobowiązani są oni do przedstawienia swoim kontrahentom dokumentów potwierdzających, iż w państwie siedziby są uznani za wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym. Dokumentem tym może być wskazanie analogicznej, jak obowiązującej w Polsce listy przewoźników wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym (taka lista jest np. publikowana w Niemczech), na której dany przewoźnik jest umieszczony. W przypadku państw, w których nie ma takiej listy dokumentem tym może być np. koncesja lub odpowiedni akt właściwego organu państwa siedziby przewoźnika uprawniający do wykonywania międzynarodowych przewozów lotniczych. Należy jednak zauważyć, iż przepis art. 83 ust. 1f ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do przewoźników zagranicznych, którzy posiadają na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego świadczą usługi przewozu lotniczego.

Biorąc pod uwagę powyższe, zagraniczni przewoźnicy lotniczy nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, dla potrzeb stosowania stawki 0% przy nabywanych przez nich towarach i usługach, będą uznani za przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, jeżeli przedłożą kontrahentowi stosowne dokumenty potwierdzające, iż w państwie siedziby są takimi przewoźnikami lub są wpisani na listę ogłaszaną przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego.

Z powyższego wynika zatem, że z przepisów art. 83 ust. 1a do 1f ustawy o VAT nie wynika obowiązek składania przez przewoźników zagranicznych wniosków o umieszczenie ich na ww. liście, aczkolwiek w wybranych przypadkach brak tego wpisu rodzi skutki w podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%. Mowa tutaj o przypadku, gdy przewoźnik zagraniczny posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi przewozu lotniczego.

Powyższe jednak nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem przewoźnicy zagraniczni, dla których Wnioskodawca świadczy usługi, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT na terenie Polski nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczą usługi przewozu lotniczego. Posiadane przez nich stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest związane stricte tylko ze sprzedażą przewozów lotniczych a ponadto przede wszystkim świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju, lecz w siedzibie działalności gospodarczej kontrahentów - przewoźników zagranicznych.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.