IBPP3/443-725/08/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2008 r. (data wpływu 15 października 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki, które w świetle uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2008 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki, które w świetle uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności Elektrociepłowni jest produkcja i sprzedaż energii cieplnej i elektrycznej. W 1997 r. Spółka otworzyła zadanie inwestycyjne pod nazwą "Budowa rurociągu ciepłowniczego umożliwiającego wprowadzenie ciepła Elektrociepłowni na rynek C. Celem tej inwestycji było poszerzenie rynku zbytu sprzedaży ciepła przez Wnioskodawcę na miasto C. Realizacja zadania inwestycyjnego miała obejmować budowę rurociągu ciepłowniczego łączącego sieć Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej S.A. w D (PEC) zasilanej przez Wnioskodawcę z siecią ciepłowniczą w C.

W 2002 r. Wnioskodawcę zawarł z PEC umowę o współdziałaniu, która to umowa zobowiązywała obie strony do wspólnego wykonania ww. inwestycji w terminie do 31 sierpnia 2004 r. Po zawarciu ww. umowy strony przystąpiły do jej realizacji. Między innymi PEC po przeprowadzonym przetargu zawarł z Przedsiębiorstwem Usług Budowlanych umowę na wykonanie dokumentacji technicznej i nadzór autorski nad ww. inwestycją.

Pismem z dnia 7 maja 2003 r. PEC wypowiedział jednostronnie umowę o współdziałaniu powołując się na przepisy Kodeksu Cywilnego. Wnioskodawca stojąc na stanowisku, że wypowiedzenie umowy jest bezpodstawne, skierował sprawę do sądu przeciwko PEC i Przedsiębiorstwu Usług Budowlanych. Wyrokiem z dnia 8 września 2003 r. Sąd Okręgowy orzekł, że jednostronne wypowiedzenie przez PEC umowy o współdziałaniu jest bezskuteczne, jednakże wniesione powództwo nie zasługuję na uwzględnienie ze względu na fakt, że PEC nie pozostaje w zwłoce względem Wnioskodawcy, gdyż termin wykonania umowy o współdziałaniu ustalono na 31 sierpnia 2004 r. Sąd oddalił także powództwo Wnioskodawcy przeciwko Przedsiębiorstwu Usług Budowlanych. Od ww. wyroku Spółka złożyła odwołanie do Sądu Apelacyjnego.

Wyrokiem z dnia 7 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Spółki, potwierdził tym samym zasadność wyroku I instancji.

Zarząd Wnioskodawcy podjął decyzję o samodzielnym kontynuowaniu realizacji powyższego zadania inwestycyjnego. W dniu 15 lipca 2004 r. pomiędzy Wnioskodawcą, PEC i Przedsiębiorstwem usług Budowlanych doszło do podpisania porozumienia, na podstawie którego Wnioskodawca odkupił dokumentację techniczną opracowaną na zlecenie PEC przez Przedsiębiorstwo Usług Budowlanych, a dotyczącą przedmiotowej inwestycji. Z dniem podpisania porozumienia PEC przeniósł na Wnioskodawcę wszelkie przysługujące mu prawa wobec Przedsiębiorstwa Usług Budowlanych, a wynikające z umowy na wykonanie dokumentacji technicznej i nadzór nad inwestycją. Na podstawie powyższego porozumienia rozwiązano także umowę o współdziałaniu pomiędzy Wnioskodawcą i PEC.

Wnioskodawca kontynuując realizację inwestycji podjął kolejne niezbędne działania w celu uruchomienia budowy rurociągu ciepłowniczego. Uzyskał między innymi pozwolenia na budowę rurociągu ciepłowniczego przechodzącego przez tereny należące do Skarbu Państwa i Gminy jak i tereny należące do osób prywatnych. Podjęte działania były jednakże wyłącznie działaniami przygotowawczymi, zapewniającymi uruchomienie właściwego procesu inwestycyjnego obejmującego budowę rurociągu ciepłowniczego.

Warunkiem niezbędnym do realizacji inwestycji ma być podpisanie umów z odbiorcami ciepła w C m.in. Spółdzielnią Mieszkaniową X, Spółdzielnią Mieszkaniową S. Do dnia dzisiejszego (dzień złożenia wniosku) nie udało się Spółce zawrzeć stosownych umów z odbiorcami na dostawy ciepła do C pomimo przeprowadzonych rozmów handlowych z potencjalnymi odbiorcami.

W przypadku niepodpisania umów z odbiorcami ciepła Zarząd Wnioskodawcy podejmie decyzję o zaniechaniu inwestycji jako nieopłacalnej ekonomicznie, biorąc pod uwagę zwłaszcza fakt, że utraciły swą ważność wszelkie pozwolenia administracyjne zezwalające na budowę rurociągu.

Jedynym inwestorem ww. inwestycji jest Wnioskodawca. W trakcie inwestycji Spółka odliczała podatek VAT naliczony z otrzymanych faktur, a prawo do odliczenia wywodziła ze związku inwestycji z prowadzoną przez siebie działalnością opodatkowaną podatkiem VAT w zakresie sprzedaży ciepła. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej u.p.d.o.p.) z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

W przypadku podatników VAT będących jednocześnie podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych powyższy przepis odsyła do przepisów u.p.d.o.p., a ściślej do art. 15 i art. 16 tejże ustawy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Natomiast na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 41 u.p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się poniesionych kosztów zaniechanych inwestycji. Z wykładni literalnej art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 41 u.p.d.o.p. wynika, że w przypadku zaniechania inwestycji należy dokonać korekty podatku VAT odliczonego przy nabyciu związanych z tą inwestycją towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do korekty podatku naliczonego uprzednio odliczonego, w przypadku zaniechania inwestycji pod nazwą "Budowa rurociągu ciepłowniczego umożliwiającego wprowadzenie ciepła Elektrociepłowni (Wnioskodawcy) na rynek C" przy uwzględnieniu supremacji prawa wspólnotowego nad krajowym przepisem art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy Traktatu akcesyjnego podpisanego 16 kwietnia 2003 r. w Atenach (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864) będącego podstawą prawną przystąpienia (akcesji) Polski do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. Polska stała się członkiem Unii Europejskiej. Członkostwo w Unii Europejskiej oznacza, że od 1 maja 2004 r. na terytorium Polski obowiązuje prawo wspólnotowe z całym jego dotychczasowym dorobkiem. Prawo to stanowi część krajowego porządku prawnego. Ponadto europejskie prawo pierwotne (traktatowe), charakteryzuje pierwszeństwo i bezpośrednia skuteczność. Pierwszeństwo prawa wspólnotowego oznacza, że gdy przepis prawa państwa członkowskiego jest sprzeczny z przepisami prawa wspólnotowego, to nie przestaje on obowiązywać, ale nie może być zastosowany, co prowadzi w końcu do jego derogacji. Podatnik ma wówczas prawo do bezpośredniego stosowania przepisów wspólnotowych z pominięciem prawa krajowego. Supremacja prawa wspólnotowego nad krajowym wynika też z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483). Najważniejszymi aktami prawa wspólnotowego dotyczącymi podatku od wartości dodanej (VAT) jest VI Dyrektywa Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC) oraz Dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (2006/112/EC).

W doktrynie prawa podatkowego od początku obowiązywania ustawy o VAT sygnalizowano zastrzeżenia co do skutków, jakie wywołuje w polskim podatku VAT zaniechanie inwestycji, akcentując rozbieżności polskiego uregulowania z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej ETS). ETS "kilkukrotnie orzekał (m.in. orzeczenie w sprawie C-110/94: INZO przeciwko Belgische Staat (Zb. Orz. 1996, s. 1-857) w podobnych sprawach i zawsze orzeczenia wskazywały, że koszty zaniechanych inwestycji (czyli wydatki na zaniechaną działalność gospodarczą, która nie przyniosłaby pożądanego efektu ekonomicznego) nie mogą obciążać podatnika" (Z. Modzelewski, G. Mularczyk. Ustawa o VAT. Komentarz, Warszawa 2006). Zdaniem Wnioskodawcy art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT narusza jedną z zasad ogólnych (podstawowych) prawa wspólnotowego, czyli zasadę neutralności podatku od towarów i usług, która to została sformułowana już w art. 2 I Dyrektywy Rady z 11 kwietnia 1967 r. (67/227/EWG). Prawo wspólnotowe dopuszcza możliwość ograniczenia prawa do odliczenia VAT naliczonego. Są to jednak sytuacje szczególne i wymagają spełnienia określonych procedur. Zgodnie z zasadą zawartą w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Takie ograniczenie w polskiej ustawie o VAT z 1993 r. istniało w przepisie art. 25 ust. 1 pkt 3. Należy jednak przytoczyć szczegółowe warunki legalności ograniczeń prawa do odliczenia, jakie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy wywodzi ETS.

W sprawie Charles and Charles-Tijmens (C434/03) ETS podkreślił, że " art. 17 ust. 6 szóstej dyrektywy pozwala państwu członkowskiemu (...) zachować krajowy system, który istniał przed wejściem w życie tej dyrektywy, jednakże przepis ten zakłada, że wyłączenia, które państwa członkowskie mogą na jego podstawie zachować, są zgodne z drugą dyrektywą, która poprzedza szóstą dyrektywę ". Mimo, że II Dyrektywa nigdy nie obowiązywała w Polsce, to jej art. 11 ust. 4 w związku z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy nie zezwala na utrzymanie ogólnego systemu wyłączeń i w konsekwencji oznacza, że wyłączeniu podlegają tylko konkretne kategorie towarów i usług. Uzależnienie prawa do odliczenia podatku naliczonego od należnego od przepisów u.p.d.o.p. jest niezgodne z prawem wspólnotowym. Tym samym przepis krajowy sprzeczny z normami wspólnotowymi, nie przestaje obowiązywać, ale nie może być zastosowany, co prowadzi do jego derogacji. W związku z powyższym Spółka ma prawo bezpośrednio stosować przepisy dyrektyw z pominięciem niezgodnych z nimi przepisów krajowych. Zgodnie z orzecznictwem ETS przepis niezgodny z dyrektywą nie może być podstawą do wydania negatywnej dla podatnika decyzji (wyrok w sprawie Lennartz C-97/90). Nadrzędność przepisów wspólnotowych nad krajowymi potwierdzają wyroki polskich sądów administracyjnych jak np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 kwietnia 2007 r. (sygn. akt. I SA/Wr 148/07) lub też wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2008 r. (sygn. akt. III SA/a 173/08). Ten drugi wyrok jest o tyle istotny, że dotyczy prawa do odliczania podatku VAT od zaniechanych inwestycji.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku podjęcia decyzji o zaniechaniu realizacji inwestycji pod nazwą "Budowa rurociągu ciepłowniczego umożliwiającego wprowadzenie ciepła z Elektrociepłowni "B" S.A. na rynek C" nie będzie zobowiązana do korekty podatku naliczonego uprzednio odliczonego. Prawo to wywodzi z przedstawionej wyczerpująco argumentacji prawno - podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., ostatnia zmiana Dz. U. Nr 209, poz. 1320), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powyższy przepis art. 86 ust. 1 ustawy przyjmuje zatem zasadę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przez czynności opodatkowane należy rozumieć w tym przypadku czynności, które faktycznie zostały (bądź zostaną) objęte opodatkowaniem.

Powyżej przedstawione prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowi implementację prawa do odliczenia wyrażonego w przepisach wspólnotowych. Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień artykułu 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. Nr L 347 str. 1), należy zaliczyć zasadę neutralności podatku dla podatników. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w ustępie 2 artykułu 1 ww. Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami artykułu 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie. Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ustępie 2 prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa. Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy. Z tego powodu należy uznać, że przepisy tego Tytułu należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy), jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

W tym miejscu należy podkreślić również, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie stwierdzał, iż prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu

i efektu, pod warunkiem że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny". Powyższe stwierdzenie znakomicie obrazuje rolę, jaką prawo do odliczenia podatku naliczonego odgrywa w systemie podatku od wartości dodanej.

Potwierdzeniem powyżej przedstawionej linii orzecznictwa jest m.in. wyroki ETS w sprawach C-268/83 Rompelman oraz C-408/98 Abbey National, z których to wynika, że regulacja dotycząca odliczenia ma za cel całkowicie odciążyć podmiot podlegający opodatkowaniu VAT od podatku od wartości dodanej, który jest winien zapłacić w związku ze swoją działalnością gospodarczą. Wspólny system wartości dodanej zapewnia, że obciążenie podatkiem VAT jest całkowicie neutralne wobec każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od celów i wyników przedsiębiorstwa, pod warunkiem, że takie przedsiębiorstwo samo w sobie podlega opodatkowaniu VAT.

Na zasadę neutralności podatku od wartości dodanej powoływano się również w sprawach dotyczących przypadków, gdy z powodów niezależnych od podatnika, podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce m.in. w przypadku spółki belgijskiej, która dokonała odliczenia podatku VAT związanego z robotami inwestycyjnymi przeprowadzonymi na nabytej przez firmę działce w porcie Gheut (sprawa C-37/95).

Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo do odliczenia zostaje zachowane.

W związku z powyższym należy podkreślić, że do dnia 30 listopada 2008 r. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług zawierały ograniczenie do odliczenia podatku naliczonego wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Ustawodawca, biorąc pod uwagę przepisy Dyrektywy dokonał zmiany przepisów w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Z dniem 1 grudnia 2008 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), z zastrzeżeniem przepisów wymienionych w art. 15 tejże ustawy. W związku z powyższym od 1 grudnia 2008 r. zmianie uległy m.in. przepisy art. 88 ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Powyższą nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca uchylił cyt. wyżej przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o VAT, który ograniczał prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego w stosunku do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zatem prawo do odliczenia VAT naliczonego nie będzie już uzależnione od możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednak nadal będzie obowiązywała zasada, że wydatki te muszą być związane z opodatkowaną działalnością podatnika.

Oceniając zdarzenie przyszłe przedstawiające zaniechanie przedmiotowej inwestycji w konfrontacji z obowiązującymi od dnia 1 grudnia 2008 r. w tym zakresie przepisami prawa podatkowego a także mając na uwadze cyt. wyżej wyrok ETS w sprawie C-37/95 stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku przedmiotową inwestycją, jeżeli zaniechanie inwestycji nastąpiło z powodów pozostających poza kontrolą Wnioskodawcy. W powyższej sytuacji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego uprzednio odliczonego, związanego z zaniechaną inwestycją dotyczącą budowy rurociągu ciepłowniczego.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji, tj. obowiązujących od dnia 1 grudnia 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, 44-101 Gliwice, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.