IBPP3/443-720/08/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2008 r. (data wpływu 15 października 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie sprzedaży rzeczy ruchomych - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2008 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie sprzedaży rzeczy ruchomych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

A. N. Spółka z o.o. (dalej: "Wnioskodawca") jest spółką kapitałową prawa handlowego zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym - Rejestrze Przedsiębiorców pod nr. A. N. Spółka z o.o. posiada numer identyfikacyjny REGON, Numer Identyfikacji Podatkowej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. wynajmując, nabywając i zbywając ruchomości i nieruchomości.

W grudniu 2007 r. A. Spółka z o.o. wniosła całe przedsiębiorstwo tej spółki (w rozumieniu art. 55 ¹ Kodeksu Cywilnego) w formie wkładu niepieniężnego (aportu) do A. N. Spółka z o.o. W ramach powyższej czynności przeniesione zostało na A. N. Spółka z o.o. całe przedsiębiorstwo A. Spółka z o.o. za wyjątkiem ksiąg rachunkowych A. Spółka z o.o., należących do A. Spółka z o.o. kas fiskalnych oraz udziałów w innych spółkach (zgodnie z dyspozycją art. 55 ² Kodeksu Cywilnego).

W ramach opisanego powyżej przedsiębiorstwa mieściło się m.in. prawo własności licznych rzeczy ruchomych o wartości początkowej (w rozumieniu przepisu art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej powoływanej jako "CIT") tak przekraczającej, jak i nie przekraczającej 3500 złotych. Były to m.in. pojazdy, urządzenia, wyposażenie budynków i lokali, infrastruktura techniczna, etc.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej powoływanego jak "VAT") przeniesienie na Wnioskodawcę przedsiębiorstwa innej spółki nie podlegało opodatkowaniu VAT, w związku z powyższym z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę składników majątkowych - w tym rzeczy ruchomych - wchodzących w skład przeniesionego przedsiębiorstwa nie przysługiwało mu prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT.

Część z nabytych w ramach aportu przedsiębiorstwa składników majątkowych (rzeczy ruchomych), o wartości początkowej tak przekraczającej, jak i nieprzekraczającej 3500 złotych Wnioskodawca oddał następnie w najem lub dzierżawę osobom trzecim, czerpiąc z tego tytułu przychody w postaci czynszów najmu/dzierżawy. Pomiędzy nabyciem ww. rzeczy ruchomych, a oddaniem ich w najem/dzierżawę nie upłynął okres 6 miesięcy. Następnie Wnioskodawca sprzedał osobom trzecim (dotychczasowym najemcom/dzierżawcom) niektóre spośród najmowanych/dzierżawionych im rzeczy ruchomych, o których była mowa powyżej. Powyższe transakcje Wnioskodawca udokumentował fakturami VAT, przewidującymi zwolnienie z VAT, które następnie skorygował do stawki podstawowej VAT (22%).

Pomiędzy nabyciem ww. rzeczy ruchomych, a ich sprzedażą osobom trzecim upłynął okres 6 miesięcy. Pomiędzy nabyciem ww. rzeczy ruchomych, a ich sprzedażą osobom trzecim Wnioskodawca łącznie nie władał nimi bezpośrednio przez okres przynajmniej 6 miesięcy, pozostawały one bowiem we władaniu osób trzecich (najemców/dzierżawców). Wnioskodawca pobierał wówczas jedynie pożytki prawne z będących jego własnością rzeczy, w formie czynszów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca sprzedając osobom trzecim (dotychczasowym najemcom/dzierżawcom) niektóre spośród najmowanych/dzierżawionych im rzeczy ruchomych, o których była mowa powyżej winien je udokumentować fakturami VAT, przewidującymi stawkę podstawową VAT (22%).

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedając osobom trzecim (dotychczasowym najemcom/dzierżawcom) niektóre spośród najmowanych/dzierżawionych im rzeczy ruchomych o których była mowa powyżej powinien je udokumentować fakturami VAT, przewidującymi stawkę podstawową VAT (22%).

Podstawowe zasady opodatkowania sprzedaży (dostawy) przez przedsiębiorców towarów podatkiem VAT przewidują, iż sprzedaż towarów winna być opodatkowana tym podatkiem naliczonym według stawki podstawowej - to jest 22%.

Jedynie w sytuacjach, w ustawie o VAT szczegółowo opisanych, zasada ta nie znajduje zastosowania (stosować należy inne stawki podatku, lub też dana czynność jest z opodatkowania VAT zwolniona), co musi jednak znajdować podstawę w przepisach tejże ustawy (ew. uzupełnionych przepisami aktów wykonawczych). Jednym z przepisów szczególnych regulujących w sposób odmienny niż to wyżej wskazano opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży (dostawy) rzeczy ruchomych jest przepis art. 43 ustawy o VAT, zawierający katalog zwolnień z opodatkowania tym podatkiem.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przewiduje zwolnienie z opodatkowania tym podatkiem: "dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;"

W omówionej wyżej sytuacji bezspornym jest, iż Wnioskodawcy przy nabyciu sprzedanych następnie rzeczy ruchomych (towarów) nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie natomiast z dyspozycją przepisu art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT: "Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku."

Ustawa nie określa natomiast, co należy rozumieć pod pojęciem "używanie". W opinii Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia "używanie", należy korzystać z definicji słownikowej tego terminu. Tymczasem zgodnie z taką właśnie definicją używanie to faktyczne posługiwanie się rzeczą jak narzędziem. Zatem aby opisane wyżej rzeczy ruchome sprzedane przez Wnioskodawcę osobom trzecim były uznane za towar używany w rozumieniu przepisu art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT Wnioskodawca winien faktycznie się nimi posługiwać przez okres przynajmniej pół roku (rzeczy te winny być faktycznie używane bezpośrednio przez podatnika, nie zaś oddane w najem lub dzierżawę osobom trzecim).

Oznacza to, że skoro Wnioskodawca faktycznie nie używał sprzedanych następnie rzeczy ruchomych przez okres przynajmniej pół roku nie spełniła się obligatoryjna przesłanka pozwalająca uznać te rzeczy ruchome za towar używany, a w konsekwencji zastosować do nich zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Odmiennie ustawodawca uregulował jedynie sytuację budynków i budowli lub ich części, wskazując w treści art. 43 ust. 1 pkt 2 in fine ustawy, iż zwolnienie z opodatkowania dostawy rzeczy używanych dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, które są przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W opinii Wnioskodawcy przepisu art. 43 ust. 2 VATu (definicja towarów używanych) nie można czytać w oderwaniu od przepisu ustanawiającego zwolnienie, tj. art. 43 ust. 1 pkt 2. W świetle tego ostatniego, rzecz oddana w najem, dzierżawę lub będąca przedmiotem podobnego stosunku prawnego może być uważana za towar używany przez właściciela tylko wtedy, gdy taką rzeczą jest budynek, budowla lub ich część. Za prawidłowością stanowiska Wnioskodawcy przemawia także treść odpowiednich przepisów Kodeksu Cywilnego, regulujących instytucje najmu i dzierżawy.

Zgodnie bowiem z dyspozycja art. 659 § 1 i art. 693 § 1 k.c., które stanowią:

* art. 659 § 1 przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

* art. 693 § 1 przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Konieczną treścią każdej z tych umów jest zapewnienie odpowiednio najemcy i dzierżawcy prawa do używania rzeczy najmowanej lub dzierżawionej, którego to prawa (do używania rzeczy) wynajmujący/wydzierżawiający jest przez cały okres obowiązywania umowy pozbawiony. Skoro więc treść stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę z osobą trzecią wyklucza używanie przez Wnioskodawcę rzeczy, której jest właścicielem, trudno byłoby negować jasno i precyzyjnie określone w Kodeksie Cywilnym skutki prawne umowy najmu/dzierżawy na gruncie przepisów ustawy o VAT.

Mając na uwadze powoływane wyżej przepisy oraz stan faktyczny sprawy należy zdaniem Wnioskodawcy uznać, iż jego stanowisko jest prawidłowe. Stanowisko zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy w niniejszej sprawie zajęły Sądy Administracyjne - m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia z 10 czerwca 2008 r., III SA/Wa 382/08.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast przez dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Od zasady opodatkowania dostawy towarów według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów zostały określone między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W myśl art. 43 ust. 2 ustawy o VAT przez towary używane rozumie się:

Powyższe oznacza, że używanie towaru przez użytkownika przez okres 6 miesięcy powoduje możliwość skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 ww. ustawy przy dostawie tego towaru. Zatem ma znaczenie czas przez jaki towar ten używany jest przez podatnika dokonującego jego dostawy. To zaś oznacza, że sprzedaż rzeczy ruchomej, która w okresie 6 miesięcy poprzedzających dostawę nie była używana przez dostawcę, nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Za "używanie" jako przesłankę zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas.

W myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pomiędzy nabyciem przez Wnioskodawcę ww. rzeczy ruchomych, a oddaniem ich w najem/dzierżawę nie upłynął okres 6 miesięcy. Wnioskodawca nie władał nimi bezpośrednio przez okres co najmniej pół roku, pozostawały one bowiem we władaniu osób trzecich (najemców/dzierżawców). Wnioskodawca pobierał jedynie pożytki cywilne z będących jego własnością rzeczy, w formie czynszów.

W świetle powyższego, jeżeli Wnioskodawca przedmiotowych rzeczy ruchomych - otrzymanych w wyniku czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów - nie użytkował w prowadzonej działalności gospodarczej przez okres co najmniej pół roku, ich sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT i czynność tę należy udokumentować fakturą VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga jednakże fakt, iż niniejsza interpretacja traci swą aktualność w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.