IBPP3/443-713/08/ŁW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2008 r. (data wpływu 14 października 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na uprzednio nabytym gruncie wybudował budynek o charakterze użytkowym, tj. administracyjno - handlowo - usługowy. Budynek ten wnioskodawca wybudował z materiałów i przy użyciu usług, przy których korzystał z odliczenia VAT od zakupu tych materiałów i usług. Od zakończenia budowy tego budynku minęło więcej niż 5 lat, a obecnie Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży tego budynku wraz gruntem, wystawiając nabywcy fakturę VAT z tytułu tej sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż budynku o charakterze użytkowym wraz z gruntem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy też jako towar używany może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka VAT lub zwolnienie właściwe dla budynku dotyczą również gruntu, bo wynika to z treści art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Zasadnicze zatem znaczenie dla przedmiotu niniejszego wniosku ma to, czy budynek opisany w stanie faktycznym ma cechy towaru używanego w rozumieniu tej ustawy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 43 ust. 2 tej ustawy towarem używanym jest taki budynek, od którego zakończenia budowy minęło ponad 5 lat, a przy zakupie podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wnioskodawca nie porusza kwestii towaru używanego w sytuacji modernizacji budynku przekraczającej 30 % jego wartości początkowej, gdyż jest ona w jego sprawie bezprzedmiotowa. Z opisanego stanu faktycznego jest bezsporne spełnienie warunku upływu ponad 5 lat od daty zakończenia budowy. Jak zatem ocenić spełnienie drugiego warunku uznania budynku za towar używany, to jest prawa do odliczenia, a raczej braku tego prawa. Wnioskodawca uważa, że i ten warunek spełnia - zgodnie z art. 43 ust. pkt 2 ustawy chodzi o prawo do odliczenia VAT od nabycia towaru, który jest przedmiotem dostawy. Wnioskodawca przedstawił w stanie faktycznym, że jego zamiarem jest dostawa budynku (wraz z gruntem), podczas gdy prawa do odliczeń dotyczyły zamierzonej dostawy. Zdaniem wnioskodawcy spełnione są więc obie przesłanki pozwalające uznać przedmiot zamierzonej dostawy za towar używany. Takie stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in. informacja zachodniopomorskiego urzędu skarbowego z dnia 7 grudnia 2004 r. sygnatura PO-3/443/234/673/KBU/04

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicję towaru zawiera art. 2 pkt 6 ustawy, z którego wynika, że towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2 rozumie się:

Z powyższych regulacji wynika, że towar, jakim jest grunt, nigdy nie będzie miał statusu towaru używanego. Nie został bowiem wymieniony ani w punkcie 1, ani 2 ustępu 2.

Na podstawie art. 29 ust. 5 ww. ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Powyższa regulacja oznacza, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem.

W analizowanej sprawie przedmiotowy budynek jest towarem używanym zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, bowiem od końca roku, w którym zakończono jego budowę upłynęło 5 lat. Jednakże, dostawa tego budynku nie może korzystać ze zwolnienia, ponieważ podstawowym warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy towarów używanych jest to, aby podatnikowi dokonującemu dostawy, w stosunku do tych towarów, nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie nie został więc spełniony warunek uprawniający do zastosowania zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, tj. brak prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z cytowanych wyżej przepisów art. 86 ww. ustawy wynika fundamentalna cecha podatku VAT - zasada neutralności podatku dla podatników. Postulat ten jest realizowany poprzez umożliwienie podatnikowi pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą.

W konsekwencji uznać należy, że każda działalność gospodarcza niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.

Kolejną zasadniczą cecha podatku VAT jest istnienie związku podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu, z opodatkowanymi transakcjami podatnika.

Taka konstrukcja zapewnia przeniesienie ekonomicznego ciężaru podatku na kolejny podmiot w danym ciągu transakcji.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż celem zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy jest umożliwienie sprzedaży bez podatku, towarów w odniesieniu do których ekonomiczny ciężar podatku został poniesiony przez podatnika, który nie mógł odliczyć podatku zapłaconego przy ich nabyciu.

Zauważyć jednak należy, iż art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy posługując się pojęciem nabycia towarów i usług nie wskazuje, że chodzi wyłącznie o pochodne nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zatem powołany przepis dotyczy zarówno nabycia pochodnego jak i nabycia pierwotnego towarów i usług.

Nabycie pochodne jest wynikiem wyraźnego i koniecznego następstwa prawnego pomiędzy dostawą towaru a jego nabywcą. Nabywca wywodzi swe prawo od poprzednika. Nabycie prawa następuje w ramach określonego stosunku prawnego łączącego nabywcę z dostawcą. Na płaszczyźnie nabycia pochodnego obowiązuje zasada, że nikt nie może przenieść na inną osobę więcej niż sam posiada.

Natomiast w wypadku nabycia pierwotnego danego towaru, np. budynków, budowli, itp. podmiot posiadający prawo do rozporządzania tymi towarami nie wywodzi swego prawa od innego podmiotu, lecz nabywa je niezależnie od czyichkolwiek uprawnień, ponieważ wytworzył nową rzecz (budynek, budowlę itp.) z własnych materiałów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że dostawa następuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i dotyczy nieruchomości zabudowanej budynkiem administracyjno - handlowo - usługowym, w stosunku do którego przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie materiałów z których wymieniony wyżej obiekt został wytworzony.

Mamy w tym wypadku do czynienia z nabyciem pierwotnym własności poprzez wytworzenie rzeczy. Wnioskodawca kupując materiały (nabywając ich własność), z których został wytworzony budynek administracyjno - handlowo - usługowy, nabył tym samym (w sensie nabycia pierwotnego) wymieniony wyżej budynek.

A zatem - jak wynika z ww. przepisów oraz przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego - w analizowanej sprawie, w odniesieniu do transakcji dotyczącej sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem administracyjno - handlowo - usługowym nie będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż zasadnym jest zastosowanie do przedmiotowej transakcji 22% stawki podatku, o której mowa w przepisach art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wzsyz}skiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.