IBPP3/443-700/11/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 16 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów jest:

* prawidłowe w zakresie możliwości stosowania dodatkowych dokumentów innych niż wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT w celu dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

* nieprawidłowe w zakresie zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów opisanej we wniosku.

W dniu 16 czerwca 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w określenia dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 września będący odpowiedzą na wezwanie tut. organu z dnia 25 sierpnia 2011 r. znak: IBPP3/443-700/11/PK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka realizuje dostawy towarów na terenie Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. Cześć sprzedaży do krajów Unii Europejskiej prowadzona jest na zasadach EX WORKS (EXW), gdzie w takim przypadku kupujący odbiera towar z miejsca jego wydania, a wszelkie obowiązki związane z organizacją transportu, obsługą formalności czy ubezpieczenia towaru, spoczywają na nabywcy. W związku z powyższym utrudnione jest kompletowanie przez Spółkę dokumentów transportowych z tzw. listem przewozowym CMR. Spółka dysponuje natomiast innymi dokumentami (zamówienie, korespondencja handlowa, potwierdzenie zapłaty ftp.), potwierdzającymi dokonanie wywozu towarów do innego kraju Unii Europejskiej, które to dokumenty - zdaniem Spółki - powinny stanowić podstawę do uznania WDT za uprawniającą do zastosowania stawki VAT 0%.

Jak wyjaśnił Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku wniosek ten dotyczy sytuacji gdy towar jest transportowany przez podmiot trzeci (np, firmę spedycyjną), niezależnie od tego na rzecz której strony by działał.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług warunkiem zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów jest konieczność posiadania przez podatnika wszystkich dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 3 tej ustawy, uzupełnionych ewentualnie dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy, czy też wystarczy, gdy podatnik posiada jedynie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Czy w ogóle istnieje możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów (WDT) w sytuacji braku posiadania dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika (list przewozowy CMR) - czyli przy niepełnym katalogu dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ewentualnie również ust. 4 ustawy o VAT - i potwierdzenie dostawy WDT poprzez uzyskanie dokumentów zastępczych o których mowa w art. 42 ust. 11 (najczęściej jest to: zamówienie, korespondencja handlowa i potwierdzenie zapłaty).

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie stawki 0% z tytułu WDT nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania WDT powinny być rozstrzygane na korzyść stosowania stawki 0%. Tym samym podatnik nie musi posiadać wszystkich wymienionych dowodów jako odrębnych dokumentów - ważne jest jedynie, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Warunki stosowania stawki 0% przy WDT określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, jednakże warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

W przypadku, gdy dostawca nie jest odpowiedzialny za transport towaru do nabywcy, a więc nie ma możliwości uzyskania jednoznacznej informacji o tym, co z danym towarem zrobił faktycznie nabywca, dostawca może nie posiadać innych, poza fakturą, dokumentów, które jednoznacznie potwierdzą, że towar faktycznie został przemieszczony do innego państwa członkowskiego. W takim przypadku należy jednak uznać, że dostawca może zebrać dokumenty, które uprawdopodobnią, że dana dostawa towarów została dokonana w celu ich wywiezienia z terytorium Polski. Odebranie podatnikowi takiego uprawnienia stawiałoby go w gorszej sytuacji od podatnika, który sam dokonywałby dostawy towarów, co byłoby niezgodne z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa, wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

W dostawie do której zastosowano warunki EXW, kiedy transport organizuje kupujący, samo już wydanie towaru w kraju firmie przewozowej nabywcy stanowi przeniesienie na kupującego prawa do rozporządzania sprzedanym towarem (wyrok ETS w sprawie C-409/04 Teleos plc i In.). Tak więc dla stwierdzenia przesłanek wystąpienia WDT, do którego można zastosować stawkę 0%, istotnym jedynie pozostaje fakt opuszczenia terytorium Polski przez wydany firmie transportowej nabywcy towar, a nie - wymagane w art. 42 ust. 4 pkt 4 u.p.t.u. - potwierdzenie nabywcy przyjęcia towaru w miejscu, do którego towar miał zostać dostarczony poza terytorium kraju.

Te wątpliwości stają się tym bardziej uzasadnione, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że Ordynacja podatkowa przewiduje otwarty system dowodów. W świetle art. 180 § 1 Ordynacja Podatkowa dopuszczalne są nie tylko dowody określone w art. 181 tej ustawy, ale nawet dowody nienazwane - "Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem."

Z przepisów tych wynika, że okoliczność istotna dla załatwienia sprawy może być dowiedziona wszelkimi możliwymi dowodami.

Z powyższych rozważań można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku dostawa może zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Podsumowując, zdaniem Spółki, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest posiadanie jedynie niektórych dowodów, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnionych dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie możliwości stosowania dodatkowych dokumentów innych niż wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT w celu dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

* nieprawidłowe w zakresie zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów opisanej we wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

Przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 (art. 42 ust. 14 ustawy).

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

W art. 42 ust. 11 jak już wcześniej wskazano przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I FSK 1301/08).

Gwoli wyjaśnienia tut. organ chciałby zwrócić uwagę, iż art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, przywołany przez Wnioskodawcę, przewiduje, że w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

Przepis ten odnosi się wyłącznie do sytuacji gdy, w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, towar jest wywożony za pomocą własnych środków transportu sprzedawcy bądź nabywcy, czyli bez angażowania spedytora przez którąkolwiek ze stron transakcji. Jednakże mając na uwadze, iż w analizowanej sprawie mamy do czynienia z transportem towarów przez spedytora to regulacja art. 42 ust. 4 ustawy o VAT w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada, następujących dokumenty:

* kopii faktury sprzedażowej,

* specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku,

* zamówienie,

* korespondencja handlowa,

* potwierdzenie zapłaty.

Należy zatem uznać, że w tym przypadku dokumenty te niewystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Trzeba tutaj podkreślić, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy samo stwierdzenie opuszczenie terytorium Polski nie jest wystarczające do stwierdzenia, iż doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Albowiem konieczne jest stwierdzenie, iż towar ten opuścił terytorium Polski i został przetransportowany do innego państwa członkowskiego w ramach tej transakcji, a zatem towar ten nie może być przez nabywcę wykorzystywany przez nabywcę na terytorium kraju jak też nie może być przedmiotem następnej transakcji przed jego wywiezieniem do innego państwa członkowskiego.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie zawarto definicji "dokumentu przewozowego". W praktyce międzynarodowego przewozu drogowego dokumentem stosowanym dla potrzeb tego rodzaju transportu towarów jest list przewozowy, tzw. CMR.

Polska jest stroną Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956 r. Jak wynika z postanowień Konwencji, list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu. Wystawiany jest on w trzech oryginalnych egzemplarzach podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika. Pierwszy egzemplarz wręcza się nadawcy (CMR wyjścia), drugi towarzyszy przesyłce, a trzeci zatrzymuje przewoźnik.

List przewozowy dokładnie określa, jakiej przesyłki dotyczy (na CMR - liście przewozowym wpisywany jest numer faktury) i w jakim znajduje się ona stanie. Dane wprowadzone do listu przewozowego są podstawą dla oceny przez przewoźnika, a następnie odbiorcę towaru, czy otrzymana przez nich przesyłka spełnia określone w tym dokumencie parametry. Drugi egzemplarz listu CMR wraz z towarem wręczany jest za pokwitowaniem odbiorcy. Trzeci egzemplarz pozostaje u przewoźnika i jest dowodem właściwego wypełniania zobowiązań wynikających z zawartej umowy przewozu towarów.

Skoro podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, to w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie posiada dokumentu przewozowego, konieczne jest jednoznaczne potwierdzenie faktu, że towary, będące przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej Wnioskodawcy, zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Natomiast ten aspekt fizycznego przemieszczenia towaru poza terytorium kraju przy jednoczesnym dostarczeniu go do wskazanego nabywcy w innym kraju wspólnotowym jest najistotniejszy. W związku z powyższym, uwzględniając normę zawartą w ust. 11 art. 42, katalog podstawowy dokumentów z ust. 3 tego artykułu może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami.

Jeżeli Wnioskodawca, nie posiada podstawowego dokumentu wymaganego dla prawidłowej dokumentacji dostawy wewnątrzwspólnotowej, to powinien wykazać się dodatkowymi dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jednakże zdaniem tut. organu posiadanie zamówienia, korespondencji handlowej i potwierdzenia zapłaty nie są wystarczającymi dokumentami potwierdzającymi dokonanie przemieszczenia towarów z kraju do innego państwa członkowskiego w ramach jednej transakcji. Należy bowiem zauważyć, iż strony mogą dokonać rozliczenia transakcji przed jej zrealizowaniem czyli np. przed dokonaniem dostawy (przemieszczenia towarów z kraju do innego państwa członkowskiego). Tym samym nie sposób uznać iż dowód zapłaty w sposób jednoznaczny potwierdza dokonanie WDT.

Reasumując, Wnioskodawca jest uprawniony do uzupełnienia dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 innymi dokumentami które przykładowo zostały wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Przy czym, w celu zastosowania stawki 0% dla WDT nie mogą być to dowolne dokumenty a takie które potwierdzą w sposób jednoznaczny przemieszczenie towarów z terytorium Polski do docelowego innego kraju członkowskiego. W sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę zamówienia, korespondencji handlowej i potwierdzenia zapłaty, wraz z kopią faktury i specyfikacją ładunku, należy uznać, że dokumenty te niewystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego albowiem stwierdzają one jedynie dokonanie sprzedaży towarów. Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów nieuprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W konsekwencji transakcja ta winna być opodatkowana stawką właściwą dla transakcji krajowych.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

* prawidłowe w zakresie możliwości stosowania dodatkowych dokumentów innych niż wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT w celu dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

* nieprawidłowe w zakresie zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów opisanej we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.