IBPP3/443-675/08/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wspólnoty Nieruchomości Użytkowych przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu 25 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania rozliczeń mediów pomiędzy wspólnotą a jej członkami - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania rozliczeń mediów pomiędzy wspólnotą a jej członkami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2008 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o interpretację indywidualna uzyskując negatywną z punktu widzenia interesu Wnioskodawcy interpretację z dnia 4 czerwca 2008 r. znak IBPP3/443-172/08/IK. Kolejno Wnioskodawca wystosował wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 30 czerwca 2008 r. Na powyższe organ podatkowy udzielił odpowiedzi w dniu 30 lipca 2008 r. nr IBPP3/443W-23/08/IK. Organ podtrzymał swoje stanowisko jednak wyjaśnił, iż w treści wezwania Wnioskodawca szerzej opisał stan faktyczny co powoduje, iż kwestie zawarte w treści wezwania nie zostały objęte udzieloną interpretacją.

W tych warunkach zasadnym jest ponowić poszerzony opis stanu faktycznego i przedstawić pytanie, na które Wnioskodawca nie uzyskał odpowiedzi we wcześniejszej interpretacji indywidualnej.

Skład właścicieli nieruchomości użytkowych tworzących wspólnotę nie uległ zmianie, są to: spółki prawa handlowego, przedsiębiorcy działający na zasadzie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, właściciele osoby fizyczne pobierający pożytki cywilne rzeczy najmowanej oraz jeden właściciel osoba zakrajowa.

Nie zmieniła się też charakterystyka powierzchni obiektu. Z punktu widzenia użytkowego wyróżnia się: powierzchnie wspólne, powierzchnie wyodrębnione służące właścicielom do ich działalności gospodarczej i powierzchnie wyodrębnione służące wyłącznie do wynajmu. Najemcami nadal pozostają wyłącznie podmioty podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy za wyodrębnione rachunkowo koszty (z wytrąceniem kosztów przypadających na powierzchnie wspólne) przypadające na powierzchnie wyodrębnione służące wyłącznie dla potrzeb najmu właścicieli lokalu może otrzymać od wspólnoty fakturę VAT w celu dalszego fakturowania kosztów mediów i usług komunalnych (sprzedaży) na najemcę będącego podatnikiem podatku VAT.

Czy za wyodrębnione rachunkowo koszty przypadające na powierzchnie wspólne wykorzystywane przez właściciela dla potrzeb własnej odrębnej od wspólnoty działalności gospodarczej (spółka prawa handlowego lub wpis do ewidencji) właściciel pozostający podatnikiem podatku VAT może otrzymać od wspólnoty fakturę VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnik - wspólnota i jej uczestnicy zastosowali się do wcześniejszej interpretacji organu skarbowego jednak nadal uważają, że koszty zaopatrzenia energetycznego i usług komunalnych przypadające na powierzchnie wyodrębnione wyłącznie i w całości wynajmowane najemcom podatnikom podatku VAT winny stanowić przedmiot obrotu, a w konsekwencji na ten rodzaj kosztów właściciel powinien otrzymywać od wspólnoty fakturę VAT.

Analogicznie za wyodrębnione powierzchnie służące właścicielowi na potrzeby jego działalności gospodarczej (spółka prawa handlowego, wpis do ewidencji) właściciel winien otrzymywać fakturę VAT stanowiącą podstawę rozliczenia kosztów energii i usług komunalnych przez podmiot, który realnie skonsumował te usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 15 ust. 1 i 2 cyt. ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 cyt. ustawy - podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) ustawa określa sposób ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną.

Tym samym postanowienia ww. ustawy o własności lokali odnoszą się zarówno do lokali mieszkalnych, jak też do lokali o innym przeznaczeniu tzw. lokali użytkowych (lokali sklepowych, usługowych, handlowych, biurowych, gastronomicznych, garaży i innych).

Zgodnie z art. 6 ww. ustawy o własności lokali, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową, która może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwaną. Przepis ten nie daje wspólnocie przymiotu osoby prawnej, lecz przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Jednostka powstała w oparciu o powyższy przepis art. 6 ustawy, posiada określoną strukturę organizacyjną, w skład której wchodzą (tworzą ją) właściciele lokali, zobowiązani do określonych zachowań i czynności wynikających z ustawy. Za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej wspólnota odpowiada bez ograniczenia, a każdy właściciel lokalu w części odpowiadającej jego udziałowi w tej nieruchomości.

W celu reprezentacji interesów wspólnoty, zobowiązana jest ona w trybie przepisów ustawy o własności lokali ustanowić zarząd, który może być sprawowany bezpośrednio przez członków wspólnoty lub pośrednio przez podmiot z zewnątrz.

Ponadto na gruncie ustawy o własności lokali należy rozróżnić pojęcia zarządu i zarządcy. O zarządzie mówimy w przypadku, gdy mamy na myśli organ wspólnoty (art. 20 ustawy), a o zarządcy w przypadku gdy zarządzanie (administrowanie) nieruchomością wspólną zostało powierzone osobie fizycznej lub prawnej na zasadzie umowy zlecenia (art. 18 ust. 1 ustawy). Mając na uwadze powyższe należy jednoznacznie stwierdzić, że wspólnota stanowi wspólnotę interesów właścicieli lokali, zorganizowanych w formie i na zasadach określonych w powołanej wyżej ustawie o własności lokali.

W celu należytego utrzymania lokali, ich właściciele zobowiązani są do ponoszenia wydatków na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością. Koszty te można podzielić na koszty zarządu częściami wspólnymi nieruchomości i koszty związane z utrzymaniem poszczególnych wyodrębnionych lokali. Z powyższych tytułów na rzecz wspólnoty właściciele zobowiązani są do uiszczania zaliczek w celu pokrycia kosztów utrzymania poszczególnych lokali i części wspólnych.

Przyjęty sposób rozliczania kosztów zarządu nieruchomością nie daje podstaw do postawienia tezy, że zaliczki (kwoty) wpłacane przez członków wspólnoty na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną, stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, będący kwotą należną obejmującą całość świadczenia należnego od nabywcy. Zaliczki te stanowią jedynie partycypację w kosztach jednostki organizacyjnej - wspólnoty lokali użytkowych - przez jej członków. Wspólnota, a więc jej członkowie, nie dokonują sprzedaży, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, na rzecz samych siebie, poprzez zapłatę zaliczek (kwot) z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem części wspólnych. Tym samym brak jest uzasadnienia do fakturowania wewnętrznych rozliczeń między wspólnotą a jej członkami.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w budynku poszczególne lokale należą do spółek prawa handlowego, przedsiębiorców działających na zasadzie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, właścicieli osób fizycznych pobierających pożytki cywilne rzeczy najmowanej. Dla potrzeb zarządu częścią wspólną nieruchomości została zawiązana wspólnota nieruchomości użytkowej, w skład której weszli właściciele lokali.

W świetle przedstawionego wyżej stanu prawnego stwierdzić należy, iż uiszczane wpłaty członków wspólnoty lokali użytkowych na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną, jak i poszczególnych wyodrębnionych lokali nie stanowią obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Kwoty wpłacane stanowią jedynie partycypację w kosztach jednostki organizacyjnej - wspólnoty użytkowej - przez jej członków. Wspólnota, a więc jej członkowie, nie dokonują sprzedaży, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ma rzecz samych siebie (również jeżeli dotyczy to wyodrębnionych lokali), poprzez zapłatę zaliczek (kwot) z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem własnych lokali, np. z tytułu opłat za ciepłą wodę, ogrzewanie, wywóz nieczystości. Tym samym Wspólnota nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie pobierania opłat od członków wspólnoty z tytułu dostaw mediów (tzw. refaktury) oraz pobierania zaliczek na pokrycie kosztów zarządu i na fundusz remontowy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.