IBPP3/443-554/10/PH - Opodatkowanie podatkiem VAT transakcji wewnątrzwspólnotowej w sytuacji, gdy towar jest transportowany przez pierwszy w kolejności podmiot uczestniczący w transakcji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2010 r. (data wpływu 27 lipca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 września 2010 r. (data wpływu 30 września 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowej na zasadach ogólnych w sytuacji kiedy towar jest transportowany przez pierwszy w kolejności podmiot uczestniczący w transakcji - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 lipca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowej na zasadach ogólnych w sytuacji kiedy towar jest transportowany przez pierwszy w kolejności podmiot uczestniczący w transakcji. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 września 2010 r. (data wpływu 30 września 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 14 września 2010 r., znak: IBPP3/443-554/10/PH.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Opis transakcji: w transakcji uczestniczy trzech różnych podatników VAT, każdy z podatników zarejestrowany jest w innym kraju członkowskim, wszyscy uczestnicy zarejestrowani są na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, dostawa dotyczy tego samego towaru.

W wyniku dokonanej transakcji towar jest wydawany przez pierwszego uczestnika bezpośrednio ostatniemu w kolejności uczestnikowi, transport odbywa się z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa Wspólnoty.

Towar jest przyjmowany do magazynu na podstawie dokumentu PZ, a rozchodowany z magazynu w oparciu o dokument WZ. Magazyn ten jest prowadzony wirtualnie ze względów technicznych używanego programu. Po otrzymaniu od dostawcy faktury zakupu wystawiana jest faktura wewnętrzna, zawierająca podatek VAT wg stawki krajowej. Po otrzymaniu dokumentu CMR, wystawionego przez dostawcę Wnioskodawcy, faktury sprzedaży Wnioskodawca wykazuje w deklaracji VAT jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ze stawką 0%.

Otrzymany przez Wnioskodawcę dokument CMR spełnia wymagania prawne, stawiane w tym zakresie przepisami. W celu podkreślenia słuszności stosowania stawki 0% Wnioskodawca załącza jeszcze kopie faktur sprzedaży potwierdzonych przez odbiorcę lub pismo od klienta, potwierdzające otrzymanie towaru.

Dokument CMR zawiera następujące dane:

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 września 2010 Wnioskodawca wyjaśnił, iż jest drugim w kolejności podmiotem w odniesieniu do dostawy towarów opisanej w ww. wniosku.

Towar jest transportowany przez pierwszy, drugi lub trzeci podmiot transakcji, w zależności od ustalonych warunków dostawy.

Dostawa towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim podmiotem uczestniczącym w transakcji na podstawie faktur. Towar jest bezpośrednio dostarczany przez pierwszego w kolejności podatnika do trzeciego w kolejności podatnika.

Przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Występują sytuacje, kiedy transport towaru jest organizowany przez trzeciego w kolejności podatnika.

Dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT. Pierwszy w kolejności podatnik wystawia fakturę na drugiego w kolejności podatnika, a drugi w kolejności podatnik wystawia fakturę na trzeciego w kolejności podatnika.

Drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby lub miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, w którym kończy się transport lub wysyłka.

Drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka.

Ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka.

Drugi w kolejności podatnik rozpoznaje wewnątrzwspólnonotową dostawę towarów i wystawia fakturę sprzedaży ze stawką 0% na rzecz trzeciego w kolejności podatnika.

Faktura wystawiana przez Wnioskodawcę, który jest drugim w kolejności podmiotem uczestniczącym w transakcji, nie zawiera adnotacji "VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu" lub "VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE"; oraz nie zawiera stwierdzenia, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej.

Na fakturze wystawianej przez Wnioskodawcę jest umieszczony numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej.

Na ww. fakturze jest umieszczony numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

Na fakturze jest umieszczony numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez drugiego w kolejności podatnika, pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy,

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z przepisu art. 5 ust. 1 ww. ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia) - miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy o VAT uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

W kontekście handlu wewnątrzwspólnotowego, transakcja trójstronna może wystąpić w przypadku, gdy towary są przewożone bezpośrednio od dostawcy w jednym państwie członkowskim Unii Europejskiej do ostatecznego odbiorcy w innym państwie członkowskim, według poleceń podmiotu pośredniczącego, zlokalizowanego w kolejnym państwie członkowskim.

Na mocy art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

Z cyt. wyżej przepisów wynika, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym w sytuacji, kiedy towar nie jest transportowany przez pierwszy lub drugi w kolejności podmiot uczestniczący w transakcji, wewnątrzwspólnotowa transakcja trójstronna w rozumieniu art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT nie wystąpi, gdyż towar będący przedmiotem obrotu jest transportowany przez trzeciego w kolejności podatnika VAT lub na jego rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w przypadku ostatniej z przedstawionych w opisie stanu faktycznego sytuacji - w tej, w której transport towarów jest organizowany i opłacany przez końcowego odbiorcę - nie jest spełniony warunek określony w art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o VAT. Tym samym taka transakcja, nie może być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, a tym samym nie może być rozliczana przy zastosowaniu uproszczonej procedury rozliczania VAT stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Oznacza to, że rozliczenie transakcji, w przypadku której transport towaru jest organizowany przez trzeciego w kolejności podatnika może być dokonane tylko na zasadach ogólnych.

Mając powyższe na względzie należy zbadać, czy w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, w sytuacji, kiedy towar jest transportowany przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz, spełnione są warunki do zastosowania procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej polega na:

* objęciu obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika z tytułu dostawy krajowej pomiędzy podatnikami drugim a trzecim w kolejności, na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego transportu,

* uznaniu, iż doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, przez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

Ponadto zgodnie z art. 136 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b) i c), jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106, następujące informacje:

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego - w sytuacji, gdy towar jest transportowany przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika VAT - zauważyć należy, iż nie zostały spełnione wszystkie warunki, o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 oraz w art. 136 ust. 1 ustawy o VAT niezbędne do przeniesienia obowiązku rozliczenia podatku na ostatniego w kolejności podatnika.

Wnioskodawca bowiem - będący drugim w kolejności podmiotem biorącym udział w transakcji - nie wskazał mimo wezwania tut. organu, że spełnił warunek określony w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. e) ustawy o VAT, a mianowicie, że wskazał ostatniego w kolejności podatnika VAT jako obowiązanego do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Ponadto faktura wystawiona przez Wnioskodawcę nie zawiera informacji, o których mowa w cyt. wyżej art. 136 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem również transakcja będąca przedmiotem wniosku, w sytuacji gdy przedmiot dostawy jest transportowany przez pierwszego lub przez drugiego w kolejności podatnika VAT (tekst jedn. przez Wnioskodawcę) lub na jego rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, może być rozliczana wyłącznie na zasadach ogólnych.

Tym samym należy stwierdzić, że nie jest możliwe zastosowanie procedury uproszczonej dla przedstawionych we wniosku transakcji wewnątrzwspólnotowych, niezależnie od tego, który z trzech podatników biorących udział w transakcji transportuje towar będący przedmiotem obrotu. Transakcje te należy rozliczyć na zasadach ogólnych.

Jak już wspomniano w powyższej części niniejszej interpretacji, zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

W przedmiotowej sprawie należy wyróżnić zatem trzy sytuacje:

Niniejsza interpretacja dotyczy sytuacji, kiedy towar jest transportowany przez pierwszy w kolejności podmiot uczestniczący w transakcji.

Kiedy przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego w kolejności podatnika VAT lub na jego rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłkę lub transport należy przyporządkować dostawie dokonanej przez pierwszego na rzecz drugiego uczestnika transakcji. Oznacza to, iż dostawa realizowana przez pierwszy podmiot na rzecz Wnioskodawcy jest dostawą "ruchomą", której miejscem opodatkowania jest państwo, w którym transport towarów się rozpoczyna i na gruncie przepisów wspólnotowych uznana zostanie w państwie, w którym transport się rozpoczyna za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 138 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.).

W myśl tego przepisu, Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Natomiast dostawa dokonana pomiędzy Wnioskodawcą (drugim), a trzecim uczestnikiem jest dostawą "nieruchomą", a miejscem jej opodatkowania jest państwo zakończenia transportu towarów.

Należy mieć jednak na uwadze, że Wnioskodawca (będący drugim w kolejności uczestnikiem transakcji) jest nabywcą towaru od pierwszego podmiotu, u którego wystąpi wewnątrzwspólnotowa dostawa, w związku z powyższym Wnioskodawca winien rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie tego towaru.

Zgodnie bowiem z art. 20 ww. Dyrektywy, "wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów" oznacza nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel rzeczowym majątkiem ruchomym wysyłanym lub transportowanym do nabywcy przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, do miejsca przeznaczenia w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Analogiczną definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawiera art. 9 ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie do dyspozycji art. 9 ust. 1 ww. ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ma miejsce pod warunkiem, że:

Natomiast miejsce opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia określają przepisy art. 25 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ww. ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Stosownie do art. 25 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, nie wyłączając zastosowania ust. 1 w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Zasadą jest, że wewnątrzwspólnotowe nabycie jest opodatkowane w kraju, w którym kończy się transport tych towarów. Jeżeli jednak podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów poda numer identyfikacyjny inny niż ten, który przyznało mu państwo, na terenie którego kończy się transport, to wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium państwa członkowskiego, które nadało podatnikowi numer identyfikacyjny. W tym przypadku będą zatem istniały dwa miejsca nabycia.

Jeżeli jednak podatnik udowodni, że nabycie zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego w którym zakończony został transport towaru, wówczas miejscem nabycia będzie tylko to państwo członkowskie, czyli to, w którym zakończył się transport towarów.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w przypadku gdy transportu towaru dokonuje pierwszy z podmiotów uczestniczących w transakcji, u Wnioskodawcy wystąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które będzie opodatkowane na zasadach określonych w cyt. wyżej art. 25 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Jeżeli zatem Wnioskodawca w transakcji, o której mowa wyżej, posłuży się nr NIP poprzedzonym kodem PL nadanym przez Polskę, a równocześnie nie udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie opodatkował w państwie członkowskim, w którym zakończył się transport, wówczas wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce według zasad określonych w ustawie o podatku od towarów i usług z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla danego towaru.

Przy czym obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów na terytorium Polski nastąpi w terminach określonych w art. 20 ust. 6 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 20 ust. 5 ww. ustawy, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 6-9.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Zatem nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w momencie otrzymania faktury od dostawcy winien on rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, ponieważ do faktury jest podłączony dokument PZ, podpisany przez osobę upoważnioną.

Zauważyć bowiem należy, iż wewnątrzwspólnotowe nabycie wystąpi w Polsce gdy ziszczone zostaną przesłanki określone w art. 25 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, a obowiązek podatkowy powstanie wówczas w terminie określonym w art. 20 ust. 6 ww. ustawy.

Jak wskazano wyżej, dostawa (dokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Wnioskodawcę), dokonana pomiędzy Wnioskodawcą a trzecim uczestnikiem transakcji, jest dostawą "nieruchomą", opodatkowaną w kraju członkowskim zakończenia transportu towarów, a więc w kraju innym niż Polska.

Na gruncie ustawy o VAT, dostawa opodatkowana poza terytorium Polski winna być udokumentowana fakturą, o której mowa w art. 106 ust. 2 ustawy o VAT.

W myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Stosownie do § 25 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.) przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa powyżej powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

WW. faktury mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Zgodnie z objaśnieniami do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7k i VAT- 7D) stanowiących załącznik Nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1333 z późn. zm.), w pozycji 21 deklaracji - Część C. Rozliczenie Podatku Należnego - wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż dostawa towaru przez Wnioskodawcę na rzecz trzeciego w kolejności uczestnika transakcji, dokumentowana fakturą VAT, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, opodatkowaną na terytorium Polski 0% stawką podatku VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie zauważyć należy, iż dostawa dokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Wnioskodawcę na rzecz trzeciego w kolejności podatnika biorącego udział w transakcji, dla której miejscem opodatkowania jest kraj członkowski, w którym zakończono transport tego towaru - podlega opodatkowaniu według przepisów prawa obowiązujących w tym kraju.

Reasumując powyższe, dokonując całościowej oceny stanowiska Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe.

Dodatkowo odnosząc się do faktu przywołania przez Wnioskodawcę w polu nr 47 formularza ORD-IN "Przepisy prawa podatkowego" m.in. przepisu art. 13 ust. 7 ustawy o VAT, tut. organ pragnie zauważyć, iż przepis ten nie był przedmiotem interpretacji, gdyż dotyczy on wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu, podczas gdy Wnioskodawca nie wskazał w zaistniałym stanie faktycznym, że przedmiotem dostawy są nowe środki transportu, nie sformułował zarówno pytania jak i stanowiska własnego w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska prawnego Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowej na zasadach ogólnych w sytuacji kiedy towar jest transportowany przez pierwszy w kolejności podmiot biorący udział w transakcji. Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowej na zasadach ogólnych w sytuacji kiedy towar jest transportowany przez drugi oraz trzeci podmiot transakcji została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.