IBPP3/443-53/09/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2009 r. (data wpływu 15 stycznia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży działki przeznaczonej pod zabudowę otrzymanej uprzednio w drodze darowizny od rodziców - jest prawidłowe.

W dniu 15 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży działki przeznaczonej pod zabudowę otrzymanej uprzednio w drodze darowizny od rodziców.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w dniu 20 grudnia 2007 r. otrzymał od ojca aktem notarialnym w drodze darowizny nieruchomość o powierzchni 17.098 m ^2, dla której jest prowadzona księga wieczysta przez Sąd Rejonowy o numerze KW 26285. Nieruchomość jest działką nadającą się pod zabudowę usługowo - inwestycyjną, działka ta nie jest zabudowana. W okresie jesiennym 2008 r. częścią tej nieruchomości, około 6000 m ² zainteresował się kupiec. W związku z sytuacją finansową Wnioskodawca wyraził chęć sprzedaży tej części działki, z zastrzeżeniem, że nie będzie ponosił żadnych kosztów związanych z podziałem działki. Kupujący dokonał podziału działki na własny koszt, na własny rachunek, ryzyko (w chwili obecnej podział jest na ukończeniu). W tym celu kupujący otrzymał od Wnioskodawcy pełnomocnictwo.

Kupujący, kupując około 6000m2 działki, zamierza na niej zlokalizować salon samochodowy, gdyż prowadzi tego typu działalność gospodarczą (według informacji, które przekazał). Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie pracuje zawodowo, a jedynie uczy się, a co za tym idzie nie jest płatnikiem podatku VAT. kupujący w chwili obecnej dąży do zrealizowania transakcji kupna sprzedaży omawianych 6000m2 działki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedając owe 6000 m ² działki do ceny sprzedaży Wnioskodawca będzie musiał naliczyć i odprowadzić do urzędu skarbowego podatek VAT, czy też może ową nieruchomość sprzedać nie doliczając podatku VAT, gdyż czynność ta nie jest działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, do ceny sprzedaży owych 6000 m ² działki nie należy doliczać podatku VAT, a co za tym idzie nie należy odprowadzać do Urzędu Skarbowego podatku VAT, gdyż Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej a jego zaangażowanie w procesie sprzedaży sprowadza się do samej czynności sprzedaży. Pozostałe czynności takie jak podział geodezyjny, podział prawny, uzgadnianie wjazdów, wyjazdów, zgodność Planu Zagospodarowania Przestrzennego z koncepcją inwestycyjną itp. kupujący wykonywał bądź zlecał sam, samodzielnie na własny rachunek i własne ryzyko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., ostatnia zmiana Dz. U. Nr 209, poz. 1320), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Zagadnienie podatnika oraz działalności gospodarczej zostało uregulowane w art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ((Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), (uprzednio art. 4 ust. 1 i 2 Szóstej Dyrektywy)). Zgodnie z ww. art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z brzmienia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz przepisów wspólnotowych wynika, iż warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik, czy wykonujący wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 Szóstej Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka zaś sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek nabywany na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej w przypadku jego sprzedaży zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może skutkować uznaniem takiej sprzedaży za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT. Zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży.

A zatem uznanie osoby za podatnika również w myśl ustawy, uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej, bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego sprzedaży. Warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność.

Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży działki pod zabudowę usługowo - inwestycyjną, wyodrębnionej na rachunek i ryzyko kupującego. Wnioskodawca otrzymał przedmiotową działkę w drodze darowizny od rodzica.

W odniesieniu do powyższego, w oparciu o przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowej działki przeznaczonej pod zabudowę nie działa w charakterze podatnika, a czynność ta nie nosi znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku do towarów i usług. Ze względu na sposób nabycia nieruchomości, tj. darowiznę od rodzica, należy uznać, iż intencją Wnioskodawcy w momencie nabycia gruntów nie był zamiar ich odsprzedaży.

W związku z powyższym planowaną sprzedaż powyżej opisanej działki, należy potraktować jako sprzedaż z majątku prywatnego, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.