IBPP3/443-516/08/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2008 r. (data wpływu 16 lipca 2008 r.), uzupełnione pismem z dnia 1 października 2008 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki na reprezentację - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lipca 2008 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki na reprezentację. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 października będącym odpowiedzią na wezwanie tutejszego organu z dnia 26 września 2008 znak IBPP3/443-516/08/PK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Od 1 stycznia 2007 r. wydatki na reprezentację przestały być kosztem podatkowym (art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i tym samym prowadząc działalność gospodarczą nie ma możliwości odliczania VAT zapłaconego przy wydatkach na cele reprezentacji.

Tymczasem, zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, w zakresie w jakim towary wykorzystywane są do celów transakcji opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku przypadającego do zapłaty, podatku od wartości dodanej zapłaconego na terytorium państwa od towarów dostarczonych podatnikowi przez innego podatnika.

Żaden przepis Dyrektywy nie uzależnia prawa do odliczenia podatku od towarów i usług od ustaw o podatku dochodowym, a konkretnie od możliwości zaliczenia takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wobec zaistniałej sprzeczności polskich przepisów z prawem wspólnotowym, mając na uwadze prymat prawa wspólnotowego nad prawem krajowym, można obniżać podatek należy VAT o podatek naliczony z tytułu poniesionych wydatków na reprezentację (w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), w oparciu o przepisy VI Dyrektywy.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w zakresie w jakim ogranicza prawo podatnika do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu wydatków na nabycie towarów i usług, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jest sprzeczny z ustawodawstwem Unii Europejskiej. Od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej ustawodawstwo unijne, zgodnie z Traktatem Wspólnotowym podpisanym w Atenach w dniu 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864) uzyskało bezpośrednią skuteczność i prymat stosowania na terenie Polski. Bezpośrednia skuteczność oznacza, że prawo wspólnotowe jest źródłem praw i obowiązków dla Państw członkowskich i ich obywateli. Prymat prawa wspólnotowego wynika natomiast z niemożności podważenia go przez prawo krajowe.

Kwestię podatku od towarów i usług w Unii Europejskiej reguluje wyczerpująco VI Dyrektywa z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG).

W myśl art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, dyrektywy wiążą każde państwo członkowskie, do którego są kierowane, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty. Jednak co do zasady wymagają one implementacji do krajowego porządku prawnego. Jeżeli jednak ustawodawca krajowy nie dokonał implementacji w zakreślonym dyrektywą terminie lub dokonał jej w sposób nieprawidłowy, podmioty prawa mogą powoływać się bezpośrednio na postanowienia dyrektyw. Możliwość taka istnieje wówczas, gdy przepisy dyrektyw są bezwarunkowe oraz wystarczająco jasne i precyzyjne, aby można było z nich wyprowadzić prawa w stosunkach państwo - obywatel. Przepisy art. 17 VI Dyrektywy w sprawie podatku VAT są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony, zaś implementacja Dyrektywy dokonana została przez Polskę w sposób nieprawidłowy w zakresie w jakim nie dopuszcza obniżania podatku należnego o naliczony, jeżeli dotyczył on wydatków niemogących stanowić kosztów uzyskania przychodu. W tym stanie rzeczy podmioty polskiego prawa mogą powoływać się bezpośrednio na postanowienia Dyrektywy i wywodzić z niej swoje uprawnienia.

Bezpośrednia skuteczność przepisów dyrektyw została przesądzona w drodze orzecznictwa przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. I tak, z wyroku ETS w sprawie C-431/92, (Komisja przeciw Niemcom), wynika wprost, iż organy państw członkowskich, w tym także organy podatkowe, mają obowiązek stosowania dyrektyw nawet w przypadku, gdy nie zostały one w ogóle przez dane państwo implementowane. Z kolei w wyroku w sprawie C-41/74 (Van Duyn), ETS podkreślił, iż możliwość powołania się przez podatnika na Dyrektywę i możność jej bezpośredniego zastosowania jest niezbędna, dlatego że skuteczność dyrektywy nakładającej na Państwo Członkowskie obowiązek podjęcia działania byłaby ograniczona, gdyby jednostka nie mogła powołać się wprost na Dyrektywę przed sądem państwa członkowskiego, ten zaś nie mógłby uwzględnić tej kwestii jako zagadnienia prawa wspólnotowego a zatem mającego pierwszeństwo nad prawem krajowym. Polskie sądy również uznają zasadę bezpośredniego stosowania Dyrektywy, w przypadku braku jej implementacji bądź jej nieprawidłowej implementacji. Wypowiedział się w ten sposób Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 października 2005 r. (III SA/Wa 2219/05, PP 2006/1/52). Tym samym, skoro przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług jest niezgody z przepisami VI Dyrektywy, to uznając, że Dyrektywa ta została przez Polskę nieprawidłowo implementowana, mam prawo do odliczania podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług związanych z reprezentacją.

Potwierdzenie tego stanowiska można odnaleźć już w orzeczeniach sądów polskich. I tak, WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 4 kwietnia 2007 r. (I SA/Wr 148/2007) stwierdził, że przepisy zakazujące odliczania podatku w przypadku gdy wydatek na ich nabycie nie może być zaliczony do kosztu uzyskania przychodu naruszają jedną z zasad ogólnych (podstawowych) prawa wspólnotowego jakim jest zasada proporcjonalności. Zgodnie z tą zasadą przepisy ograniczające prawa muszą być współmierne (proporcjonalne) do celu, w jakim zostają one wprowadzone. Zatem wszelkie odstępstwa od zasad wynikających z Dyrektywy w przepisach krajowych muszą być tak precyzyjnie skonstruowane aby osiągały swój cel wypaczając w jak najmniejszym stopniu funkcjonowanie systemu VAT tzn. muszą być jak najmniej inwazyjne.

Przepis zakazujący odliczenia w tak generalnym wymiarze ewidentnie tego kryterium nie spełnia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Należy zwrócić uwagę że zarówno przepisy krajowe jak i Wspólnotowe nie zawierają definicji pojęcia "reprezentacja". W ustawie o podatku dochodowym, co prawda, wyszczególniono kilka przykładów które należy zaliczyć do kosztów związanych z reprezentacją - w szczególności są to usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych lecz należy zauważyć że jest to katalog otwarty. Wobec braku w przepisach podatkowych definicji pojęcia "reprezentacja", należy zastosować wykładnię językową. Zgodnie z definicją słownikową reprezentacja oznacza "wystawność życia, okazałość, zwłaszcza w chęci popisania się przed kimś" (Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 1999, str. 780). Reprezentacja to więc występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia.

W kontekście powyższego za reprezentację należy również uznać nieodpłatne przekazywanie prezentów i próbek czy też wykonywanie innych czynności które mają na celu zwiększenie atrakcyjności czy też ukształtowania pewnego wizerunku firmy, a które nie stanowią reklamy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Od tej zasady ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Jednym z nich jest norma określona w art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy zgodnie z którą obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

W rozpatrywanej sprawie warto również zwrócić uwagę na zapis art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

Mając powyższe przepisy na uwadze należy stwierdzić, że podatnikowi przysługuje odliczenie podatku naliczonego jedynie od takich wydatków które są związane z działalnością opodatkowaną a równocześnie stanowią koszt uzyskania przychodu. Natomiast podatek naliczony związany z wydatkami za usługi noclegowe i gastronomiczne, niezależnie od tego czy usługi te stanowią koszt uzyskania przychodu, nie podlega odliczeniu.

Wnioskodawca w złożonym wniosku stwierdza, że brak możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami na reprezentację ze względu, iż wydatki te nie stanowią kosztu uzyskania przychodu jest sprzeczne z regulacjami zawartymi w art. 17 ust. 1 i 2 Vi Dyrektywy.

Na wstępie należy zauważyć, iż od dnia 1 stycznia 2007 r. aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwaną dalej Dyrektywą, która zastąpiła Szóstą Dyrektywę Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r.

Zgodnie z art. 168 obowiązującej Dyrektywy (odpowiednik art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy) jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

W myśl z art. 176 obowiązującej Dyrektywy (odpowiednik art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy) stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.

Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Z wyżej przytoczonych przepisów należy wyciągnąć trzy wnioski:

* prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług związanych z działalnością opodatkowaną nie jest prawem bezwzględnym, jak uważa Wnioskodawca, lecz istnieje grupa artykułów odnośnie których prawo do odliczenia VAT nie dotyczy,

* państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia, z prawa do odliczenia podatku, przewidziane w prawie krajowym które obowiązywały w dniu przystąpienia do Wspólnoty aż do czasu wypracowania wspólnego stanowiska wszystkich państw członkowskich odnośnie wydatków które nie będą dawać prawa do odliczenia podatku naliczonego (do dnia dzisiejszego takiego stanowiska nie wypracowano),

* bezwzględny zakaz odliczania podatku naliczonego związanego z wydatkami m.in. na reprezentację niezależnie od ww. wypracowanego stanowiska.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na przepisy art. 25 ust. 1 pkt 3 i 3b z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) zgodnie z którymi obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

* towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego,

* usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

Mając powyższe na uwadze należy zaznaczyć, że zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r. jak również w obecnie obowiązującej ustawie o VAT z dnia 11 marca 2004 r., która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., (z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od dnia 1 maja 2004 r. czyli w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce), były określone wydatki które pomimo tego, iż są związane z nabycie usług i towarów związanych z działalnością opodatkowaną nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego. Tym samum należy stwierdzić, iż ww. ograniczenia w zakresie odliczania podatku naliczonego narzucone przez przepisy krajowe nie kolidują z postanowieniami Dyrektyw.

Niezależnie od powyższego Dyrektywa narzuca całkowity zakaz odliczania podatku naliczonego związanego z nabycie artykułów związanymi z reprezentacją. Tym samym należy stwierdzić, że wszelkie ograniczenia w zakresie odliczania podatku naliczonego związanego z wydatkami na reprezentację nie dość, że nie są niezgodne z Dyrektywą co wręcz są przez Dyrektywę narzucane.

Wyjątkiem ww. zakazu odliczania podatku naliczonego związanego z wydatkami związanymi z reprezentacją stanowi art. 88 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT w myśl którego przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy wydatków związanych z dostawą towarów oraz świadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli czynności te zostały opodatkowane.

W art. 7 ust. 2 ustawy o VAT stwierdzono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Powyższe regulacje są odzwierciedleniem przepisów zawartych w Dyrektywie, a mianowicie:

* art. 16 w myśl którego wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów,

oraz

* art. 26 ust. 1 zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

Dla rozpatrywanej sprawy zasadnicze znaczenie ma tutaj nieodpłatne świadczenie usług oraz nieodpłatna dostawa towarów na rzecz podmiotów zewnętrznych która może być zaliczona do reprezentacji. Z powyższego wynika, iż w przypadku opodatkowania ww. nieodpłatnego przekazanie towarów i świadczenie usług podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku naliczonego związanego z nabyciem czy też wytworzeniem ww. artykułów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż zarówno przepisy krajowe jak też Wspólnotowe zabraniają odliczania podatku naliczonego, z ww. wyjątkami, związanego z zakupem artykułów związanych z reprezentacją, tym samym należy uznać, iż ustawodawca w sposób prawidłowy implementował przepisy Dyrektywy do prawa krajowego.

W tym miejscu warto przywołać wyrok ETS C-8/81 (Ursula Becker) gdzie Trybunał odniósł się do bezpośredniego stosowania VI Dyrektywy i Dyrektyw Rady w ogólności. ETS podkreślił, iż art. 189 Traktatu Rzymskiego (obecnie, po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego jest to art. 249) przewiduje iż "Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków". Na gruncie tej regulacji w powyższym rozstrzygnięciu ETS podkreślił możliwość bezpośredniego stosowania Dyrektyw, stwierdzając przede wszystkim, iż "w przypadkach, gdy władze Wspólnoty nałożyły na państwa członkowskie obowiązek pewnego działania, efektywność takiego obowiązku byłaby ograniczona jeżeli osoby nie miałyby możliwości powoływać się na nie przed sądem zaś sądy krajowe nie mogłyby rozpatrywać ich jako elementu prawa wspólnotowego (...) w związku z tym w tych przypadkach, gdy regulacje Dyrektywy są w odniesieniu do ich zakresu (...) bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, na regulacjach tych podmioty mogą, w przypadku niewprowadzenia do prawa krajowego stosownych regulacji w przewidzianym czasie, opierać się, jeżeli prawo krajowe jest niezgodne z Dyrektywą".

Z przywołanego wyroku wynika, iż możliwość powoływania się bezpośrednio na przepisy Dyrektywy istnieje tylko wtedy gdy przepisy krajowe są niezgodne z Dyrektywą. Jak wskazano powyżej przepisy krajowe w sposób prawidłowy implementują cele Dyrektywy w zakresie odliczania podatku związanego z wydatkami na reprezentacje. Ponadto należy zauważyć, iż poszczególnym krajom pozostawiono swobodę wyboru formy i środków w jaki sposób chcą osiągnąć rezultat określony przez dyrektywy. Tym samym powiązanie, w analizowanej sprawie, możliwości odliczenia podatku naliczonego z możliwością zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w żadnym stopniu nie narusza wytycznych Traktatu odnośnie sposobu implementacji przepisów Dyrektyw w prawodawstwie krajowym.

Oceniając przedstawiony stan faktyczny w konfrontacji z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego stwierdzić należy, że nie jest możliwe bezpośrednie odwołanie się do przepisów Dyrektywy w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami na reprezentację gdyż przepisy krajowe w pełni implementują założenia Dyrektywy w tym zakresie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast wskazanego we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, iż zapadł on w indywidualnej sprawie i tym samym nie może stanowić źródła powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, 45-372 Opole, ul. Kośnego 70 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.