IBPP3/443-514/09/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2009 r. (data wpływu 3 lipca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 sierpnia 2009 r. (data wpływu 10 sierpnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy paliw - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy paliw. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 sierpnia 2009 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 sierpnia 2009 r. znak: IBPP3/443-514/09/PK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Obecnie Wnioskodawca, zarejestrowany jako podatnik VAT UE, sprzedaje paliwa ze stawką 22%. Wnioskodawca chce sprzedawać paliwa zainteresowanym przedstawicielom Unii Europejskiej jako transakcje wewnątrzwspólnotowe ze stawką 0%. Potencjalni nabywcy posiadają właściwy numer dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wywóz paliw będzie dokonywany własnym środkiem transportu odbiorcy paliw. Każdorazowo firma odbierająca paliwo prześle stosowny dokument, potwierdzający, że paliwo zostało odebrane w kraju członkowskim.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może sprzedawać paliwa na stacji paliw ze stawką VAT 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, może on dokonywać sprzedaży paliw ze stawką 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Przepisy ustawy o VAT określają miejsce świadczenia. Miejsce świadczenia determinuje bowiem miejsce opodatkowania danej czynności. Jest to zgodne z charakterem podatku od towarów i usług jako podatku krajowego, który dotyczy czynności wykonywanych na terytorium kraju.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

* towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy;

* towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy;

Z cyt. wyżej przepisów wynika, że ustawa w odniesieniu do towarów określa miejsce dostawy w zależności od tego czy towar w celu realizowania dostawy ma być transportowany (wysyłany), czy też nie. Przepis art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy dotyczy przypadków dostawy towarów, gdy towary po ich nabyciu nie są wysyłane lub transportowane w inne miejsce. Oczywiście należy tutaj zaliczyć te przypadki, gdy transport ten nie ma charakteru zorganizowanego. Niewątpliwie bowiem w większości przypadków nabywca będzie w jakiś sposób transportował zakupiony towar, chociażby zanosząc bądź zawożąc go do domu (konsument) lub do miejsca prowadzenia działalności (przedsiębiorca) np. w sytuacji gdy kupujący tankuje paliwo do baku samochodu.

W tym przypadku uważa się, że towary po ich nabyciu nie są przemieszczane, a miejscem dokonania dostawy jest to miejsce, w którym znajdują się w momencie dostawy. Sama umowa może natomiast zostać zawarta w innym miejscu. Nie ma znaczenia także rezydencja podatników. Przykładowo zawarcie przez dwóch podatników niemieckich umowy dostawy towarów znajdujących się w Polsce, które nie będą po dostawie transportowane, będzie opodatkowane w Polsce. Odpowiednie regulacje obowiązują w innych państwach członkowskich Unii.

Dostawa towarów "nieprzemieszczanych" zachodzi zarówno w przypadku, gdy towary z natury rzeczy nie mogą zostać przemieszczone (np. nieruchomości), jak i wówczas, gdy charakter towarów nie wyklucza ich transportu (rzeczy ruchome), lecz w danej konkretnej dostawie towary te nie są przemieszczane.

Natomiast przepis art. 22 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy określa miejsce dostawy towarów w przypadkach, gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez podatnika, przez nabywcę lub osobę trzecią do podmiotu, dla którego jest dokonywana dostawa. W tej sytuacji miejscem świadczenia tej dostawy, w wyniku której towary będące jej przedmiotem są transportowane lub wysyłane do nabywcy, jest miejsce, w którym towary te znajdowały się w momencie rozpoczęcia ich przemieszczania.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy iż przepisy art. 13 ust. 1 ustawy o VAT zawierające definicję dostawy wewnątrzwspólnotowej, odnoszą się do takiej dostawy dla której miejsce świadczenia jest ustalane w sposób określony w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, czyli do sytuacji gdy towar jest wysyłany do podmiotu na rzecz którego dokonywana jest dostawa.

Stosownie do art. 13 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Powyższy przepis stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ww. ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

W myśl art. 42 ust. 1 i ust. 3 wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami, o których mowa powyżej, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Zgodnie z ust. 4 ww. artykułu w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, natomiast dokumenty z ust. 11 pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Sformułowanie "...co najmniej..." zawarte w art. 42 ust. 4 ustawy wskazuje, iż ww. elementy wskazane w pkt 1-5, czyli w sytuacji wywozu towarów bezpośrednio przez nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu muszą, zostać zawarte w ww. dokumencie. Zatem jedynie ewentualne braki w treści dokumentacji podstawowej mogą być uzupełnione dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

W sytuacji gdy wywóz towarów jest dokonywany przez nabywcę towarów, w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w celu opodatkowania stawką 0% tej dostawy, konieczne jest aby dostawca posiadał, łącznie, następujące dokumenty:

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca wejdzie w posiadanie dokumentu, potwierdzającego odbiór towaru w kraju członkowskim. Natomiast mimo wezwania tut. organu znak IBPP3/443-514/09/PK z dnia 4 sierpnia 2009 r. o uzupełnienie wniosku poprzez wskazanie jakie dokumenty będzie posiadał Wnioskodawca potwierdzające wywóz towarów z kraju do nabywcy w innym kraju członkowskim, Wnioskodawca nie wskazał, że posiada inne dokumenty potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz kontrahenta z innego kraju członkowskiego niż Polska.

W konsekwencji należy uznać, że w przedmiotowej sytuacji brak jest podstaw do zastosowania stawki podatku 0% dla przedmiotowej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.