IBPP3/443-509/08

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca realizuje sprzedaż do kontrahentów z krajów Unii Europejskiej, którzy są zarejestrowanymi podatnikami VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W chwili obecnej Spółka zamierza ujednolicić zasady dokumentowania tych transakcji i ustalić zakres obowiązków firm spedycyjnych, które dokonują transportu towarów do kontrahentów.

Spółka zamierza stosować następujący komplet dokumentów dla zastosowania stawki 0%:

Wszystkie ww. dokumenty będą ze sobą bezpośrednio powiązane i będą stanowiły spójny komplet potwierdzający wywóz towarów do kraju UE. Powiązanie następuje w szczególności poprzez umieszczanie numeru dowodu dostawy (dokument wymieniony w pkt 3) na wszystkich ww. dokumentach tj.

* na fakturze,

* na specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku,

* na dokumencie CMR - w polu nr 5,

* na potwierdzeniu odbioru towarów,

* na oświadczeniu spedytora o dokonaniu dostaw.

Dokumenty przewozowe (wymienione w pkt 1) oznaczają kartę 1 listu przewozowego dokumentu CMR, która będzie podpisana w polu 22 i 23 tj. przez dostawcę i przewoźnika. Jest to karta wręczana nabywcy w momencie odbioru towarów przez przewoźnika. Dowód dostawy (dokument wymieniony w pkt 3) stanowi to dokument zbliżony do specyfikacji poszczególnych sztuk ładunków, który stanowi jej rozszerzenie i uzupełnienie informacji o warunkach transportu. Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (dokument wymieniony w pkt 3) zawiera szczegółowe informacje i ilości i rodzaju dostarczanych towarów. Potwierdzenie odbioru towarów w formie elektronicznej (dokument z pkt 4) - jest wydruk z systemu elektronicznego, który udostępniany jest przez spedytora. Potwierdzenie określane jest jako "proof of delivery". Na dokumencie tym podpisuje się odbiorca towarów, a następnie jest on skanowany i umieszczany w systemie, do którego ma dostęp Spółka. Oświadczenie spedytora o dokonaniu dostaw (dokument z pkt 6) - jest to oświadczenie spedytora w formie oryginalnej, w której potwierdza, że w danym miesiącu dokonał dostaw o określonych numerach do kontrahentów wskazanych w dokumentach przewozowych. Przykładowy komplet dokumentów przewozowych został załączony do niniejszego wniosku.Każda dostawa realizowana jest zgodnie z zamówieniem przesłanym od danego klienta. Zamówienia przesyłane są drogą elektroniczną (lub/i pocztą) i umieszczane w naszym systemie SAP R/3. Na ich podstawie zostaje zaplanowana i wykonana produkcja, a później zrealizowana dostawa do klienta. Każda wyprodukowana i wysłana sztuka znajduje odzwierciedlenie w zamówieniu złożonym przez klientów. W dziale obsługi klienta pracują 4 osoby odpowiedzialne za kontakty z klientem, które dysponują zamówieniami i wysyłkami wyrobów.Należy również podkreślić, że wyroby produkowane przez Spółkę to wysoce wyspecjalizowane części elektroniczne i materiały, w szczególności dla urządzeń gospodarstwa domowego, które podlegają dalszej obróbce przez nabywcę. W konsekwencji mogą być wykorzystane tylko i wyłącznie przez klienta, który je kupuje i nie ma możliwości, aby były one przydatne dla kogokolwiek innego. Nie ma zatem zagrożenia, tak jak np. w przypadku artykułów powszechnego użytku, aby był nimi zainteresowany każdy podmiot, w szczególności podmioty w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiony w stanie faktycznym komplet dokumentów, stanowi podstawę do zastosowania stawki 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej wymieniony komplet dokumentów przewozowych uprawnia do zastosowania stawki 0%, co wynika zarówno z obowiązujących przepisów jak i wniosków płynących z orzecznictwa i interpretacji organów podatkowych. Art. 42 ust. 3 określa obowiązkowy katalog dokumentów, który powinien posiadać podatnik w celu zastosowania stawki 0%. Jeżeli podatnik posiada te dokumenty, a z dokumentów tych nie wynika jednoznacznie fakt dostarczenia towarów, wówczas zgodnie z art. 42 ust. 11 można stosować dokumenty uzupełniające, z których będzie wynikało, że towar został dostarczony do kontrahenta.Odnosząc się do stanu faktycznego, Spółka posiada dokumenty z obowiązkowego katalogu wymienionego w art. 42 ust. 3. Z uwagi na fakt, że z dokumentów tych nie wynika jednoznacznie fakt dostarczenia towarów, spółka gromadzi dwa dodatkowe dokumenty, które jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów do kontrahenta tj.:- elektroniczny dokument "proof od delivery", na którym podpisuje się odbiorca towarów, jest to wydruk z systemu elektronicznego spedytora,- oryginalne poświadczenie spedytora o dokonaniu przesyłek.Nie ulega wątpliwości, że ww. dokumenty potwierdzają jednoznacznie fakt dostarczenia towarów do kontrahenta. Za wystarczający dokument potwierdzający dostarczenie towarów należy uznać oświadczenie spedytora o dokonaniu przesyłek. Takie stanowisko potwierdza w szczególności Opolski Urząd Skarbowy w postanowienia z dnia 30 sierpnia 2005 r. sygn. PP/443-77-1-GK/05, w którym uznano, że oświadczenie spedytora należy uznać za dokument wymieniony w art. 42 ust. 3 pkt 1. W postanowieniu tym czytamy:

"Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego oraz dołączonych do wniosku dokumentów wynika, iż Spółka posiada dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika, bowiem żaden przepis ustawy nie definiuje pojęcia "dokument przewozowy", należy zatem uznać, iż dokumenty otrzymane od przewoźnika potwierdzające wykonanie usługi przewozowej spełniają wymogi art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy. Jednocześnie potwierdzenie przez przewoźnika dostarczenia towaru do odbiorcy należy uznać za dodatkowy dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Z uwagi na powyższe należy uznać, iż posiadane przez Spółkę dokumenty spełniają wymogi art. 42 ustawy".

Należy również podkreślić, że oświadczenie spedytora o dokonaniu przesyłek jest w wielu krajach traktowane jako wystarczający dowód dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej. W szczególności w Niemczech Ministerstwo Finansów wydało oficjalną interpretacje, w której potwierdzono, że oświadczenie spedytora należy uznać za dowód dla zastosowania stawki 0% oraz określono jego wzór (pismo Bundesfinanzministerium sygn. IV D 2 - S 7134 - 2/00). Spedytor działa, bowiem jako niezależny podmiot i realizuje usługi transportowe na zlecenie podatnika, zgodnie z dokumentami przewozowymi. A zatem jest to jedyny niezależny podmiot, który w sposób niezależny, rzetelnie i zgodnie z dokumentami przewozowymi jest uprawniony do potwierdzenia dokonania transportu. Zasady dotyczące wystawiania listów przewozowych zostały określone w Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego (CMR) i protokół podpisania, sporządzone w Genewie dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 538 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 Konwencji dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy a brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. List przewozowy wystawia się w trzech oryginalnych egzemplarzach, podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika, przy czym podpisy te mogą być wydrukowane lub też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika, jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju, w którym wystawiono list przewozowy; pierwszy egzemplarz wręcza się nadawcy, drugi towarzyszy przesyłce, a trzeci zatrzymuje przewoźnik (art. 5 ust. 1 Konwencji). Zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji list przewozowy powinien zawierać następujące dane:

* miejsce i datę jego wystawienia;

* nazwisko (nazwę) i adres nadawcy;

* nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika;

* miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania;

* nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy;

* powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie;

* ilość sztuk, ich cechy i numery;

* wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru;

* koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne-koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy);

* instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych;

* oświadczenie, że przewóz, bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom Konwencji.

Stosownie do art. 6 ust. 2 Konwencji w razie potrzeby list przewozowy powinien zawierać poza tym następujące dane:

* zakaz przeładunku;

* koszty, jaki nadawca przyjmuje na siebie;

* kwotę zaliczenia do pobrania przy wydaniu towaru;

* zadeklarowaną wartość towaru i sumę przedstawiającą interes specjalny w jego dostawie;

* instrukcje nadawcy dla przewoźnika, dotyczące ubezpieczenia przesyłki;

* umówiony termin, w jaki ma być wykonany przewóz;

* wykaz dokumentów wręczonych przewoźnikowi.

Przepisy Konwencji nie przewidują, aby po dostarczeniu towaru na miejsce przeznaczenia przewoźnik albo odbiorca miał obowiązek potwierdzić ten fakt na posiadanym przez nadawcę egzemplarzu listu przewozowego. Bardzo istotny jest fakt, że orzecznictwo polskich sądów podkreśla, że podatnik w ogóle nie ma obowiązku posiadania dokumentów przewozowych. Dla przykładu w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 września 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1210/07) sąd stwierdza, że: "Zdaniem Sądu, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Nie ma również podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej lub przesłanemu faksem. W niniejszej sprawie natomiast organy podatkowe skoncentrowały się wyłącznie na braku dokumentu wskazanego w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT".I dalej:"Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Należy zatem uznać, że podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych. Ważne jest jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego".

Podobne stanowisko prezentowane jest w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z Kielc z 14.03.2008 sygn. I SA/Ke 114/08. W wyroku tym podkreślono iż: w ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że braki formalne wskazanych dokumentów, brak któregokolwiek z nich lub brak odpowiedniej informacji, która powinna wynikać z danego dokumentu, powinna oznaczać, że podatnik nie dysponuje wymienionymi w art. 42 ust. 3 dowodami, a więc nie ma prawa do zastosowania stawki 0%. Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz reguła, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca.<...>W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa (art. 42 ust. 11 ustawy VAT). W szczególności może to być korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Powołany przepis oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami określonymi w art. 42 ust. 1 pkt 2, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa nastąpiła. Wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy VAT dokumenty uzupełniające (nieobowiązkowe) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz mają wskazywać, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy VAT na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski. Innymi słowy, dokumenty uzupełniające mają uprawdopodobnić, że miał miejsce "wywóz" towaru z terytorium Polski, ale nie muszą stanowić dowodu, że towar faktycznie dotarł na terytorium innego państwa członkowskiego. Taką funkcję przypisano dokumentom określonym w art. 42 ust. 3, a skoro one tej roli nie spełniły, to posiłkowanie się dokumentami uzupełniającymi wymienionymi w ust. 11, może dotyczyć już tylko samego faktu, że transakcja miała w ogóle miejsce. Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że spółka posiada dokumenty, które uprawniają do stawki 0%. Spółka posiada bowiem dokumenty przewozowe, a jednocześnie dodatkowe dokumenty, które jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów do krajów UE. Należy zauważyć, że stanowisko prezentowane w cytowanych wyrokach jest bardziej liberalne aniżeli postępowanie Spółki przy gromadzeniu dokumentów. W konsekwencji należy stwierdzić, że katalog dokumentów uprawnia bez wątpienia do zastosowania stawki 0%.

Interpretując przepisy ustawy VAT, należało mieć na uwadze orzecznictwo, jakie w tym zakresie wypracował ETS na gruncie implementowanego do polskiej ustawy VAT art. 28 VI dyrektywy, co potwierdzają wielokrotnie nasze sądy, w szczególności w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z Kielc z 14 marca 2008 r. sygn. I SA/Ke 114/08.Dla przykładu w orzeczeniu z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos i in. Przeciwko Commissioners of Customs Excise ETS wyjaśnił, że każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów, zgodnie z art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy VI dyrektywy, odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte, zgodnie z art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy tej dyrektywy. Wynika z tego, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. W związku z tym ETS doszedł do wyrażonego w sentencji orzeczenia wniosku, że art. 28a ust. 3 akapit pierwszy i 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI dyrektywy, ze względu na określenie "wysyłane" użyte w obu tych przepisach należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.Skonkretyzowanie tej kwestii można znaleźć w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, w którym ETS stwierdził, że jeśli chodzi o dowody, jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT, żaden przepis VI dyrektywy nie dotyczy tej kwestii bezpośrednio. Pierwsza część zdania w art. 28c część A tej dyrektywy mówi jedynie, że do państw członkowskich należy określenie warunków, na jakich zwalniają one od podatku wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (...).Jednak z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie (...). W konsekwencji oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W świetle art. 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Natomiast, dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów do kontrahentów z Unii Europejskiej. Wnioskodawca w swojej dokumentacji będzie posiadał dokumenty, wymienione w przywołanych wyżej przepisach art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, które łącznie potwierdzać będą dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. W związku z tym należy uznać, że posiadane przez Spółkę dokumenty będą upoważniały do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole,

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.