IBPP3/443-506/08/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.), uzupełnione pismami z dnia 20 października 2008 r. (data wpływu 27 października 2008 r.) oraz z dnia 22 stycznia 2009 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2008 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 października 2008 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 14 października 2008 r. znak: IBPP3/443-506/08/PK oraz pismem z dnia 22 stycznia 2009 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa handlowego zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. wynajmując, nabywając i zbywając nieruchomości. Wnioskodawca w maju 2008 r. sprzedał niezabudowaną nieruchomość położoną w N. S.

Nieruchomość składała się z jednej działki gruntu. Nieruchomość nie jest ogrodzona, porośnięta jest w całości trawą graniczy z innymi nieruchomościami Wnioskodawcy oraz nieruchomościami należącymi do osób trzecich. W miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta N. S. sprzedana nieruchomość przeznaczona jest w całości pod zabudowę. Jest ona położona częściowo w terenie oznaczonym symbolem 1 U (23) - tereny usług, częściowo w terenach symbolu KDgp (23) - droga klasy głównej ruchu przyspieszonego, częściowo w terenach o symbolu KDg (23) - droga klasy głównej.

W granicach nieruchomości w chwili jej sprzedaży znajdowały się: podziemna linia niskiego napięcia wraz z rozdzielnią, podziemna kanalizacja deszczowa z kolektorem i przepompownią wód opadowych oraz podziemna linia wodna ze studzienką i wodomierzem - wszystkie stanowiące własność Wnioskodawcy. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 52 Kodeksu Cywilnego wszystkie ww. składniki majątkowe stały się własnością nabywcy nieruchomości z chwilą zawarcia umowy jej sprzedaży.

Ww. urządzenia techniczne związane są z obiektem budowlanym (posadowioną na sąsiedniej nieruchomości stacją paliw Wnioskodawcy), zostały zaprojektowane i wykonane w związku z jego budową i zapewniają możliwość użytkowania tego obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem. Urządzenia te nie mają samoistnych funkcji i ich istnienie spowodowane jest zapewnieniem użyteczności obiektu - stacji paliw - położonego na innej nieruchomości, są jednak odrębnymi od stacji paliw urządzeniami.

Ponadto w granicach nieruchomości w chwili jej sprzedaży znajdowała się stanowiąca własność Zakładu Energetycznego (art. 49 Kodeksu Cywilnego) naziemna linia wysokiego napięcia.

Wnioskodawca wskazał, że PKOB stanowi akt wykonawczy do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (art. 40 ww. ustawy), a zawarte w niej definicje i unormowania sformułowane zostały wyłącznie na potrzeby wskazane w samej ustawie, to jest w: "statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej" (art. 40 ust. 3 ww. ustawy). Brak jest natomiast podstaw do uznawania przepisów PKOB za wiążące w innych niż ww. dziedzinach prawa, takich jak prawo budowlane czy też prawo finansowe, czy też za mogące być interpretowane w oderwaniu od właściwych w danym zakresie przepisów o charakterze ogólnym i powszechnie obowiązującym.

Jednym z najdobitniejszych przykładów takich powiązań są związane bezpośrednio ze stanem faktycznym niniejszej sprawy definicje i klasyfikacje w powyższych aktach prawnych pojęć takich jak "obiekt budowlany", "budynek", "budowla", czy też "urządzenie budowlane".

Zgodnie z definicją legalną pojęcia "obiektu budowlanego" zawartą w art. 3 ust. 1 Prawa Budowlanego: " Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

natomiast dalsze definicje zawarte w tymże art. 3 prawa budowlanego w sposób wyczerpujący wyliczają desygnaty pojęć: "budynku", "budowli", "obiektu małej architektury". Z definicji tych ponad wszelką wątpliwość wynika, iż Prawo Budowlane pod pojęciem "obiektu budowlanego" definiuje zamknięty katalog obiektów o specyficznych cechach, z którym to charakterem ustawa wiąże szereg obowiązków i wymagań o charakterze administracyjnoprawnym, określonych w jej dalszych przepisach.

Zgodnie z przepisami Prawa Budowlanego za obiekty budowlane nie można natomiast uznać wszystkich wytworów procesu budowlanego, bowiem już w tym samym art. 3 ustawa wskazuje inne niż obiekty budowlane efekty procesów budowlanych, jak np. "urządzenia budowlane", pod którym to pojęciem zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 9: "urządzeniach budowlanych - należy przez to rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki;" Natomiast zgodnie z dyspozycją załącznika pkt I do PKOB: "PKOB stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, rozumianych jako produkty finalne działalności budowlanej."

Oznacza to, iż w granicach regulacji PKOB pojęcie "obiektu budowlanego" nie ma własnej - swoistej i autonomicznej definicji oderwanej od całokształtu właściwych dla tej dziedziny norm prawnych i rekonstruowane być winno dla celów statystycznych w oparciu o referencyjne definicje ustawowe.

W niniejszym przypadku jako właściwą wskazać należy definicję obiektu/przedmiotu, któremu Prawo Budowlane w swoich przepisach nadaje status "obiektu budowlanego". W konsekwencji obiektem budowlanym w rozumieniu PKOB jest obiekt/przedmiot, który na gruncie regulacji Prawa Budowlanego jest obiektem budowlanym (co oznacza, iż mieści się w ramach ustawowej definicji legalnej obiektu budowlanego zawartej w art. 3 ust. 1 Prawa Budowlanego).

Jedynie przy założeniu powyższego rozumienia definicji obiektu budowlanego zawartej w PKOB (rozporządzeniu - a wiec akcie rangi podustawowej) uzasadniać można jej spójność z definicją tego pojęcia ("obiektu budowlanego") zawartą w akcie prawnym rangi wyższej, bo ustawowej - Prawie Budowlanym. Wskazać należy, iż wiele dziedzin i aspektów "przebiegu i opisu procesów gospodarczych i społecznych" (tak art. 40 ust. 1 ustawy o statystyce publicznej) związanych ze statystyką publiczną nie zostało do dziś uregulowanych przez odpowiednie akty wykonawcze do ustawy o statystyce publicznej. Brak zdefiniowania pewnych pojęć przez przepisy wykonawcze nie może oznaczać jednak negacji ich istnienia w rzeczywistości, ani podważać ich faktycznego (w obiektywnie postrzeganej rzeczywistości) lub prawnego (unormowanego przepisami innych ustaw) charakteru. Ustalenie powyższe znajduje odniesienie także do szeregu związanych z budownictwem wytworów człowieka, które nie zostały w PKOB uregulowane, takich jak m.in. urządzenia budowlane o których mowa w art. 3 ust. 9 Prawa Budowlanego.

Ponadto w opinii Wnioskodawcy normami prawnymi właściwymi do rozpatrywania ewentualnych wątpliwości co do charakteru prawnego i klasyfikacji różnych wytworów związanych z budownictwem są przepisy Prawa Budowlanego i zawarte w nich definicje. Prawo Budowlane jest w zakresie jego suwerennej regulacji aktem o charakterze ogólnym o mocy powszechnej, i w braku w innych ustawach przepisów odrębnych, zawarte w nim rozwiązania i definicje winny być traktowane jako wiążące (art. 2 ust. 2 Prawa Budowlanego). W związku z powyższym w przypadku braku w przepisach ustawy o VAT (lub szerzej w przepisach prawni podatkowych) swoistych definicji pojęć i definicji zawartych w Prawie Budowlanym, należy w tym zakresie stosować właśnie te pojęcia i definicje.

W związku z powyższym, zgodnie z wiedzą posiadaną przez Wnioskodawcę, który nabył opisane w swym wniosku urządzenia techniczne od osoby trzeciej, po ich wykonaniu i uruchomieniu, urządzenia te zakwalifikowane być powinny jako "urządzenia budowlane" o których mowa w art. 3 ust. 9 Prawa Budowlanego, są to bowiem urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym (posadowioną na innej nieruchomości stacją paliw), zapewniające możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem. Podziemna kanalizacja deszczowa z kolektorem i przepompownią i zasilającym ją kablem SN służą do odpompowywania wód opadowych z nieruchomości, na której są położone w celu uniknięcia zalania nieruchomości sąsiedniej i położonego na niej obiektu (stacji paliw), natomiast podziemna linia wodna ze studzienką i wodomierzem służą do dostarczania przez nieruchomość, na nieruchomość sąsiednią, wody na potrzeby położonego na niej obiektu. Oba te urządzenia techniczne związane są zatem z położonym na innej nieruchomości obiektem budowlanym, zapewniając możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczaniem, a pozostając odrębnymi urządzeniami, nie mają jednak samoistnych funkcji i ich istnienie spowodowane jest jedynie zapewnieniem użyteczności obiektu położonego na innej nieruchomości.

Brak jest ponadto zdaniem Wnioskodawcy przesłanek do zakwalifikowania opisanych w treści wniosku urządzeń technicznych jako "części" budynków lub budowli, urządzenia te bowiem chociaż związane z obiektem budowlanym (posadowioną na innej nieruchomości stacją paliw) i zapewniające możliwość użytkowania tego obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem pozostają odrębnymi urządzeniami nie stanowiącymi części składowej obiektu któremu służą, a ich własność została przeniesiona na osobę trzecią wraz z prawem własności nieruchomości, pod powierzchnią której się znajdują.

Klasyfikacja urządzeń technicznych opisanych we wniosku jako urządzeń budowlanych w rozumieniu art. 3 ust. 9 Prawa Budowlanego przesądza o niemożności ich zakwalifikowania, jako obiektów budowlanych, bowiem zawarty w Prawie Budowlanym podział na urządzenia budowlane i obiekty budowlane ma charakter dychotomiczny.

Uwzględniając powyższe ustalenia okoliczności brak jest zdaniem Wnioskodawcy podstaw dla uznania, iż opisane we wniosku urządzenia techniczne stanowią obiekty budowlane (lub ich części) w rozumieniu PKOB, która reguluje jedynie klasyfikacje i typologie obiektów/instalacji klasyfikowanych jako obiekty budowlane, nie zaś urządzenia budowlane.

Artykuł 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wskazuje, jakie budynki, budowle lub ich części ustawa uznaje za towary używane w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Uwzględniając wskazaną wyżej okoliczność, iż opisane w treści wniosku urządzenia techniczne zakwalifikowane być powinny jako "urządzenia budowlane" o których mowa w art. 3 ust. 9 Prawa Budowlanego, co z kolei zdaniem Wnioskodawcy przesądza o niemożności ich zakwalifikowania, jako "obiektów budowlanych" w rozumieniu art. 3 ust. 1 Prawa Budowlanego, bowiem zawarty w Prawie Budowlanym podział na urządzenia budowlane i obiekty budowlane ma charakter dychotomiczny, w opinii Wnioskodawcy opisane w treści wniosku urządzenia techniczne w ogóle nie mogą być uznane za budynki lub budowle, a tym samym za budynki lub budowle używane.

Dodatkowo Wnioskodawca podnosi, iż opisane w treści wniosku urządzenia techniczne nie są jego zdaniem towarami używanymi w rozumieniu przepisów art. 43 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem nie spełniła się w odniesieniu do nich także przesłanka zawarta w tym przepisie, a mianowicie okres używania tych urządzeń przez Wnioskodawcę nie wyniósł pół roku. Wnioskodawca nabył bowiem opisane w treści wniosku urządzenia techniczne dnia 19 grudnia 2007 r., a zbył je dnia 6 maja 2008 r..

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż ww. nieruchomości przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w stawce podstawowej - to jest 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w stawce podstawowej - to jest 22%.

Podstawą takiej kwalifikacji prawnej dokonanej czynności jest zdaniem Wnioskodawcy okoliczność, iż zbywana nieruchomość stanowiła nieruchomość niezabudowaną w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, przeznaczoną jednak w całości pod zabudowę.

Sprzedaż nieruchomości na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług kwalifikowana jest jako odpłatna dostawa gruntu, co przesądza o generalnym stosowaniu przepisów ustawy od czynności sprzedaży nieruchomości przez podatników podatku VAT.

W szczególnych przypadkach ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje jednak przypadki, gdy czynności generalnie objętej jej zakresem przedmiotowym zostają z opodatkowania podatkiem VAT zwolnione. W innych przypadkach podatnik winien zastosować do dokonywanych przez niego czynności przepisy ustawy, a w braku regulacji szczególnych opodatkować czynność (w tym przypadku odpłatną dostawę gruntu) podstawową stawką podatku - 22% i czynność udokumentować stosowną fakturą VAT.

Katalog zwolnień z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zawiera art. 43 ustawy. Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwolniona z podatku jest: "dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę".

Sprzedawana przez Wnioskodawcę nieruchomość winna być uznana za "teren niezabudowany" w rozumieniu cytowanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera w umieszczonym w art. 2 ustawy słowniczku pojęć ustawowych, ani żadnym innym przepisie definicji "terenu niezabudowanego" lub "terenu zabudowanego". Skoro ustawa nie definiuje ich na własny użytek, dla sprecyzowania tego pojęcia konieczne jest skorzystanie z zasad wykładni językowej i systemowej.

Według słownika języka polskiego czasownik "zabudować" znaczy tyle, co "wznieść na jakimś terenie budowlę, ich części lub zespoły" (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1981, t. III, s. 889). Zakres treści przytoczonego czasownika wskazuje jednoznacznie, że względy językowe przemawiają za tym, aby znaczenie pojęcia "terenu zabudowanego" (i a contrario "terenu niezabudowanego" odnieść do terenów na których wzniesiono (lub nie wzniesiono) budynki lub budowle (przy czym rodzaj tych budynków lub budowli ma znaczenie drugorzędne). W przedmiotowym stanie faktycznym na powierzchni sprzedanej nieruchomości nie znajdowały się jakiekolwiek budynki lub budowle Wnioskodawcy, a w jej granicach w chwili sprzedaży znajdowały się jedynie położone pod gruntem, podziemne: linia niskiego napięcia wraz z rozdzielnią, podziemna kanalizacja deszczowa z kolektorem i przepompownią wód opadowych oraz podziemna linia wodna ze studzienką i wodomierzem. Żadnej z nich nie sposób jednak uznać za wzniesione na powierzchni sprzedanej nieruchomości.

Aktualnie, w dostępnych Wnioskodawcy interpretacjach i wyjaśnieniach organów skarbowych ani orzecznictwie sądowym, brak jest źródeł dotyczących ww. zagadnienia.

Za pomocne, bo zapadłe na gruncie analogicznego problemu wykładni ustawowego pojęcia "zabudowy" nieruchomości, można uznać jednak stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 9 września 2004 r. (II CK 497/2003, niepubl.), dotyczące wykładni pojęcia "nieruchomości zabudowanej" zawartego w art. 109 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Sąd Najwyższy stwierdził w jego uzasadnieniu, powołując się w braku definicji ustawowych na zasady wykładni językowej, iż: "nieruchomość może spełniać wymagania zabudowy także wówczas, gdy wzniesiono na niej obiekt budowlany inny niż budynek zgodnie z planem miejscowym lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu".

Uwzględniając powyższe, zawarte art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwolnienie z podatku od towarów i usług nie znajduje zatem zastosowania do sprzedaży przez Wnioskodawcę opisanej wyżej nieruchomości, bowiem nieruchomość ta jest co prawda niezabudowana, lecz zgodnie z powołanym wyżej, powszechnie obowiązującym aktem prawa miejscowego (planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta Nowego Sącza) jest ona w całości przeznaczona pod zabudowę.

W opisanej wyżej sytuacji, w której brak jest podstaw do zwolnienia podatnika z opodatkowania sprzedaży nieruchomości podatkiem VAT, winien on zastosować do takiej czynności przepisy ustawy, a w konsekwencji naliczyć podatek VAT w stawce podstawowej - 22% i udokumentować dokonaną dostawę gruntu stosowną fakturą VAT, przewidującą zastosowanie takiej stawki podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. ostatnia zmiana Dz. U. Nr 209, poz. 1320 z 2008 r.), zwaną dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Odpłatna dostawa towarów według art. 2 pkt 22 ustawy mieści się w definicji sprzedaży.

Towarami w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, 22% stawką podatku VAT. W artykule 43 ww. ustawy ustawodawca zawarł szereg czynności, które korzystają ze zwolnienia z podatku VAT w tym między innymi zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 9).

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zatem aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu (stawką podstawową ewentualnie preferencyjną) czy też będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT konieczne jest ustalenie czy dana nieruchomość jest zabudowana, a w przypadku gdy nie jest to czy jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie.

Jak słusznie zauważył Wnioskodawca ustawa o VAT nie definiuje terminu "teren niezabudowany". Lecz mając na uwadze zapis art. 29 ust. 5 ustawy o VAT należy wyciągnąć wniosek, że skoro nie wyodrębnia się wartości gruntu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli to należy uznać, iż zwolnieniu podlega dostawa jedynie takiej nieruchomości gruntowej (nieprzeznaczonej pod zabudowę), na której nie znajdują się żadne budynki lub budowle czy też ich części, a w konsekwencji na gruncie ustawy o VAT za teren niezabudowany należy uznać taki teren na którym nie znajdują się budynki, budowle lub ich części. Przy czym należy zauważyć, iż muszą to być budynki i budowle lub ich części, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Jak wynika z wniosku na przedmiotowej działce znajdują się: podziemna linia niskiego napięcia wraz z rozdzielnią, podziemna kanalizacja deszczowa z kolektorem i przepompownią wód opadowych oraz podziemna linia wodna ze studzienką i wodomierzem - wszystkie stanowiące własność Wnioskodawcy. Przedmiotowe urządzenia na rzeczonej działce nie mają samoistnych funkcji lecz służą stacji paliw posadowionej na sąsiedniej działce. Wnioskodawca urządzenia te zaklasyfikował jako urządzenia budowlane.

br>

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. z 2006 r. Dz. U. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

Przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 9 wyżej cyt. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

A zatem w sytuacji gdy przedmiotowe urządzenia zostały zakwalifikowane przez Wnioskodawcę jako urządzenia budowlane, a nie jako budowle które są uznawane za towar na gruncie podatku VAT, nie znajdzie w tej sytuacji zastosowanie art. 29 ust. 5 ustawy o VAT gdyż nie będzie w tej sytuacji dostawy budowli do które można by "przypisać" grunt. Tym samym należy uznać, iż przedmiotowa działka w rozumieniu przepisów o podatku VAT jest niezabudowana.

A zatem o tym czy dostawa przedmiotowej działki będzie podlegać opodatkowaniu czy też będzie korzystała ze zwolnienia decydować będzie przeznaczenie ww. działki.

Jak już zauważono wyżej zwolnieniu podlegają jedynie tereny niezabudowane nie przeznaczone pod zabudowę. Wnioskodawca podał, że ww. działka jest przeznaczona pod zabudowę tym samym jej dostawa winna być opodatkowana podatkiem VAT. W związku tym, iż żadne przepisy nieprzewidują zastosowania preferencyjnej stawki dla dostawy nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę należy stwierdzić, że przedmiotowa dostawa gruntu będzie opodatkowana 22% stawką podatku VAT.

Reasumując, dla potrzeb podatku od towarów i usług za teren niezabudowany należy uznać taki teren, na którym nie znajdują się budynki, budowle lub ich części, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. W sytuacji dostawy nieruchomości niezabudowanej, lecz przeznaczonej pod zabudowę należy taką transakcję opodatkować 22% stawką podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy ponadto zauważyć, iż tut. organ podatkowy nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów lub usług do grupowania klasyfikacyjnego czy też oceniania prawidłowości charakteru urządzeń przedstawionych we wniosku. Za prawidłową klasyfikację wyrobu lub usługi jest bowiem odpowiedzialny producent lub podmiot dokonujący dostawy towaru bądź świadczący usługę. W przypadku zaistnienia wątpliwości w tym zakresie, należy zwrócić się o wydanie opinii do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych, Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź.

Należy jednak zaznaczyć, że przy innym stanie faktycznym niniejsza interpretacja traci swoją ważność, przykładowo jeśli urządzenia znajdujące się na przedmiotowej działce uznane byłyby za budowle.

Ponadto tut. organ chciałby zwrócić uwagę, iż w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) w pkt 2 "Pojęcia podstawowe" znajduje się definicja obiektu budowlanego.

Dodatkowo informuje się, iż ocenę stanowiska Wnioskodawcy dokonano w oparciu o stan prawny obowiązujący do 30 listopada 2008 r. Z dniem 1 grudnia 2008 r. wchodzą w życie przepisy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), z zastrzeżeniem przepisów wymienionych w art. 15 tejże ustawy. powyższe zmiany nie mają jednak wpływu na rozstrzygnięcie sprawy będącej przedmiotem wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.