IBPP3/443-505/08/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany też Spółką) zamierza uczestniczyć w łańcuchowych transakcjach wewnątrzwspółnotowych z udziałem trzech podmiotów. W ramach wspomnianych transakcji:

* Spółka będzie sprzedawać swoje wyroby na rzecz pośredniego nabywcy ("Nabywca"), który następnie będzie dokonywał ich dostawy ostatecznemu odbiorcy;

* towary będące przedmiotem dostawy będą wydawane bezpośrednio ostatniemu w kolejności odbiorcy, z pominięciem drugiego podmiotu w łańcuchu (tj. Nabywcy);

* za transport towarów będzie odpowiedzialna Spółka (dostawa będzie dokonywana np. na bazie Incoterms 2000 DDU, DDP, CIP, CIF lub CFR);

* stroną umowy z Wnioskodawcą będzie wyłącznie pośredni Nabywca; z ostatecznym odbiorcą Spółkę nie będzie łączyła żadna umowa cywilnoprawna, Spółka nie będzie upoważniona do kontaktu z nim, a nawet może nie znać jego danych;

* zarówno Nabywca, jak i ostateczny odbiorca będą zidentyfikowani na potrzeby podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej ("UE");

* na fakturze potwierdzającej dostawę Spółka będzie podawać swój numer, pod którym jest zidentyfikowana jako podatnik VAT UE, jak również właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadany Nabywcy towarów przez właściwe dla niego państwo członkowskie.

Mając na uwadze regulacje ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (ustawa o podatku VAT), w szczególności art. 22 ust. 2 i 3, dostawy towarów pomiędzy Spółką a Nabywcą będą stanowić wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów ("WDT").

W celu zastosowania w odniesieniu do wspomnianych dostaw stawki podatku VAT 0%, zgodnie z wymogami art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 ustawy o podatku VAT, Spółka zamierza gromadzić w swej dokumentacji dowody potwierdzające, że towary będące przedmiotem dostaw zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski, tj.:

A. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju,

B. kopie faktur,

C. specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku.

W praktyce jednak dla Wnioskodawcy problematyczne będzie zgromadzenie wymienionych powyżej dowodów tak, aby łącznie potwierdzały one w sposób jednoznaczny dostarczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż terytorium Polski. W szczególności, może to mieć miejsce na skutek wystąpienia braków w posiadanej przez Spółkę dokumentacji transportowej (np. w razie braku potwierdzenia na liście przewozowym odbioru towaru przez odbiorcę). Powyższe może wynikać m.in. z faktu, iż Spółka nie będzie uprawniona do bezpośredniego kontaktu z ostatecznym odbiorcą towarów, a nawet może go nie znać.

W takich przypadkach, Spółka zamierza uzupełniać katalog posiadanych przez siebie dokumentów o potwierdzenia wywozu towarów poza terytorium kraju i ich dostarczenia do miejsca przeznaczenia na terytorium innego kraju UE otrzymane od Nabywcy, tj. od drugiego podmiotu w łańcuchu, a zarazem jedynego kontrahenta, z którym Spółka będzie miała stały kontakt. Z uwagi na dużą skalę oraz częstotliwość planowanych transakcji, wspomniane potwierdzenia mogą mieć charakter zbiorczy i wskazywać faktury dokumentujące konkretne dostawy wykonane przez Wnioskodawcę w określonym przedziale czasu (np. w ciągu danego miesiąca).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy potwierdzenie dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia znajdującego się na terytorium UE, lecz poza terytorium Polski, wystawione dla Spółki przez jej bezpośredniego kontrahenta (tj. Nabywcę), może stanowić dokument, który - rozpatrywany łącznie z dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku VAT (tj. kopią faktury, specyfikacją towarów oraz dokumentacją transportową, nie potwierdzającymi w sposób jednoznaczny, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju) - będzie jednoznacznie potwierdzał fizyczny wywóz towarów poza terytorium Polski, a w konsekwencji - będzie uprawniał Spółkę do opodatkowania wykonanych dostaw stawką 0% podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

W rozważanym stanie faktycznym Spółka będzie dokonywała dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz będzie podawać ten numer oraz swój numer VAT UE na fakturze stwierdzającej dostawę. Spółka zakłada również, iż przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie posiadała w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Stąd, ogólne warunki opodatkowania WDT według stawki 0% wymienione w pkt 1 i 2 powyżej będą spełnione, przy czym typy dokumentów, które Spółka zamierza stosować w zakresie warunku wymienionego w pkt 2 opisane są szczegółowo poniżej.

W świetle art. 42 ust. 3 ustawy o podatku VAT, dowodami, o których mowa powyżej w punkcie 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Powyższy katalog ma charakter zamknięty, a posiadanie wymienionych w nim dokumentów jest dla podatnika obowiązkowe. Jak jednak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych" (...) podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych. Ważne jest jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Ponieważ dokumenty mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden - np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru)".

Jednakże w sytuacji, gdy wspomniane powyżej dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium (państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami uprawniającymi do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do dokonanej dostawy mogą być i również inne dokumenty wskazujące, że miała miejsce dostawa wewnąrzwspólnotowa, w szczególności:

Innymi słowy, w sytuacji, gdy podatnik posiada dokumenty wymienione w art. 42. ust. 3 ustawy o podatku VAT, lecz nie udowadniają one w sposób jednoznaczny, że towary będące przedmiotem dostawy opuściły terytorium Polski i dotarły do swojego miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego UE, stawka podatku 0% może być zastosowana pod warunkiem zgromadzenia również innych uzupełniających dowodów dokonania wywozu.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 pkt 4, jednym z uzupełniających dokumentów, które mogą potwierdzać fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnolowej, jest dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Spółka zwraca jednak uwagę, iż w przypadku transakcji łańcuchowych, których istotą jest fizyczne wydanie towaru przez dostawcę bezpośrednio ostatniemu w kolejności odbiorcy (tzn. z pominięciem nabywcy, na rzecz którego wystawiana jest przez dostawcę faktura z tytułu realizowanej dostawy), pierwszy podmiot w łańcuchu nie ma możliwości wyegzekwowania od ostatecznego odbiorcy potwierdzenia przyjęcia towaru na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż terytorium Polski. Należy bowiem podkreślić, iż w tego rodzaju transakcjach podmiot, który dokonuje dostawy jako pierwszy, w praktyce nie ma bezpośredniego kontaktu z ostatecznym odbiorcą towaru, a nawet może nie znać jego danych. Co więcej, pierwszy podmiot w łańcuchu nie jest nigdy stroną umowy z ostatecznym odbiorcą i w konsekwencji - nie ma podstaw ani możliwości, aby domagać się od niego potwierdzenia odbioru towarów.

Z drugiej strony, bezpośrednim kontrahentem ostatecznego nabywcy jest drugi podmiot w łańcuchu, który - jako strona umowy z finalnym odbiorcą - ma podstawy, aby domagać się od niego informacji dotyczących dotarcia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż Polska.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o podatku VAT powinien być stosowany w analizowanym stanie faktycznym z uwzględnieniem specyfiki transakcji łańcuchowych. W konsekwencji, w przypadku, gdy podatnik, który dokonuje dostawy jako pierwszy w łańcuchu, nie ma możliwości zgromadzenia - obok kopii faktury i specyfikacji towaru - takiej dokumentacji transportowej, która jednoznacznie potwierdzi wywóz towarów będących przedmiotem WDT poza terytorium kraju, rolę dokumentu wymienionego we wspomnianym przepisie może spełniać dokument potwierdzający dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż Polska, pochodzący od bezpośredniego kontrahenta Spółki, czyli Nabywcy.

Niezależnie od powyższego, Spółka zwraca uwagę na fakt, iż katalog dowodów zawarty w art. 42 ust. 11 ustawy o podatku VAT ma charakter przykładowy (otwarty), i w związku z tym, dopuszczalne jest udowadnianie przez podatników wywozu towarów poza terytorium Polski za pomocą wszelkich dokumentów, które okażą się do tego zdatne.

Należy bowiem podkreślić, iż celem wprowadzenia przepisów formułujących wymogi dokumentacyjne dotyczące zastosowania stawki podatku 0% w odniesieniu do WDT jest ochrona interesów budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazywaniu dostaw krajowych lub też dostaw, które faktycznie nigdy nie zostały dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych preferencyjną stawką 0% oraz dających prawo do odliczenia (zwrotu) podatku naliczonego związanego z tymi dostawami.

Mając na uwadze wspomniany cel, zdaniem Spółki, podatnik może dowodzić, iż wywóz towarów rzeczywiście nastąpił, posługując się dowolnymi środkami dowodowymi.

Podobne stanowisko zostało potwierdzone w pismach organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Na przykład, w interpretacji wydanej przez Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie stwierdza się, że ustawodawca określił jedynie to, że z dokumentu musi jednoznacznie wynikać, że nabywca odebrał towar na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Technika sporządzania dokumentu nie została określona przez ustawodawcę. Zatem dopuszczalny jest każdy dokument, z którego treści bezspornie wynika, iż nastąpiło przyjęcie towaru przez nabywcę na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska".

Z kolei w jednym ze swoich wyroków Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, że:" (...) jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce. Powołane wyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu". Co więcej, w tym samym wyroku Sąd ten stwierdził, iż " (...) stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%".

Również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości prezentowane jest stanowisko, według którego podstawową przesłanką zastosowania korzystnych dla podatnika regulacji związanych z dokonaniem WDT jest sam fakt fizycznego wysłania towaru, a nie spełnienie sformalizowanych wymogów dokumentacyjnych, bowiem " (...) wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy".

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, otrzymywane przez nią w ramach planowanych transakcji łańcuchowych oświadczenie Nabywcy, iż towary, które były przedmiotem dostawy na jego rzecz, zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż Polska, będzie dokumentem, który - rozpatrywany łącznie wraz z kopią faktury, specyfikacją towaru oraz dokumentacją transportową (taką, która nie potwierdza w sposób jednoznaczny, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju) - potwierdzi w sposób jednoznaczny fizycznego wywozu towarów poza terytorium Polski oraz wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że wspomniany dokument wystawiony przez bezpośredniego kontrahenta Spółki (Nabywcę), może stanowić dodatkowy dowód w rozumieniu art. 42 ust. 11 ustawy o podatku VAT, pozwalający na skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku 0% w odniesieniu do WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Artykuł 13 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest w znacznej mierze, od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Równocześnie należy wskazać, że jakiekolwiek inne dokumenty (dowody) niż wskazane powyżej nie podlegają automatycznemu wykluczeniu jako dowód w sprawie, jeżeli z innych dokumentów, jakie Podatnik ma w posiadaniu będzie wynikało, że dane zdarzenie istotnie miało miejsce. Ustawodawca przewidział zaistnienie sytuacji, w której dostawca towarów do krajów Wspólnoty może mieć problem z udowodnieniem, iż czynność taka bezsprzecznie nastąpiła. Dlatego też wprowadzono regulację, zawartą w cyt. już art. 42 ust. 11 ww. ustawy. W przepisie tym umożliwiono posłużenie się innymi dokumentami, stanowiącymi potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej, takimi jak: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, czy dowody potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Należy zatem uznać, że podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych. Ważne jest jedynie, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

W art. 42 ust. 11 przewidziano również dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Przywołana regulacja oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się innymi dokumentami, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce.

Dokumenty uzupełniające (nieobowiązkowe) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz mają wskazywać, że miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski. Dokumenty te mają uprawdopodobnić "wywóz" towaru z terytorium Polski, ale nie muszą stanowić dowodu, że towar faktycznie dotarł na terytorium innego państwa członkowskiego. Taką funkcję przypisano dokumentom określonym w art. 42 ust. 3-5, a skoro one tej roli nie spełniły, to posiłkowanie się dokumentami uzupełniającymi, wymienionymi w ust. 11, może dotyczyć już tylko samego faktu, że transakcja miała w ogóle miejsce.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż odbiorca towarów z krajów Wspólnoty posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, a Wnioskodawca na potwierdzenie faktu dokonania dostawy posiada w swojej dokumentacji dokumenty w postaci:

* dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju,

* kopii faktur

* specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Ponieważ jednak, w sytuacji, gdy z dokumentów otrzymanych od przewoźnika nie będzie jednoznacznie wynikało, że towary zostały dostarczone do miejsce ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, Wnioskodawca zamierza uzupełniać katalog posiadanych przez siebie dokumentów o potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium kraju i ich dostarczenia do miejsca przeznaczenia na terytorium innego kraju UE, które zostaną otrzymane Nabywcy, tj. od drugiego podmiotu w łańcuchu, a zarazem jedynego kontrahenta, z którym Spółka będzie miała stały kontakt. Ponadto z uwagi na dużą skalę oraz częstotliwość planowanych transakcji, wspomniane potwierdzenia mogą mieć charakter zbiorczy i wskazywać faktury dokumentujące konkretne dostawy wykonane przez Wnioskodawcę w określonym przedziale czasu (np. w ciągu danego miesiąca).

Zatem mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca będąc w posiadaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ww. ustawy (z których nie wynika jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia) oraz posiadając dodatkowy dokument uzupełniający wymieniony w art. 42 ust. 11 pkt 4 ww. ustawy w postaci dokumentu potwierdzające wywóz towarów poza terytorium kraju i ich dostarczenia do miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa Wspólnoty, ma prawo, do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy.

Mając na względzie art. 7 ust. 8 ww. ustawy stanowiący, iż w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach, stwierdzić należy, iż potwierdzenie dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia przez bezpośredniego kontrahenta, będącego drugim podmiotem w łańcuchu dostaw, który zarazem jest w posiadaniu dowodów potwierdzających dostawę towarów do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa niż terytorium kraju, stanowi dokument uzupełniający o którym mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy. Nie ma przy tym znaczenia, że dokument ten będzie miał charakter zbiorczy pod warunkiem, że taki dokument umożliwia jednoznaczne przyporządkowanie potwierdzenia dokonanej dostawy wewnątrzwspólnotowej towarów, w powiązaniu z dokumentami będącymi w posiadaniu Wnioskodawcy wymienionymi w art. 42 ust. 3 ustawy, dotyczącymi tych dostaw.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa zakładu Ubezpieczeń społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.