IBPP3/443-488/08/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku, z dnia 2 lipca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 lipca 2008 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 23 marca 1999 Wnioskodawca nabył udział we współwłasności niezabudowanych nieruchomości położonych w K.

W dniu 29 października 2007 r. Sad Rejonowy w K. Wydział II Cywilny wydał postanowienie, którym zniósł współwłasność nieruchomości niezabudowanych stanowiących, według rejestru gruntów: grunt orny, pastwiska trwałe i drogi położone w K. Jednocześnie prawo własności tych gruntów przyznano wyłącznie spółce pod firmą Przedsiębiorstwo "O." sp. z o.o., przy zasądzeniu spłaty na rzecz spółki pod firmą "S. - Polska" SA. Wnioskodawca informuje, że przedmiotem wniosku jest nieruchomość gruntowa niezabudowana. Droga wymieniona w rejestrze gruntów jest jedynie oznaczeniem rejestrowym, zaś żadna droga nie jest faktycznie wytyczona w terenie, ani jako budowla, ani jako faktycznie oznaczony fragment powierzchni ziemi. Spółka nie ponosiła wydatków na ulepszenia przedmiotu wniosku.

Aktualnie nie istnieje plan zagospodarowania przestrzennego, który obejmowałby ww. nieruchomość.

Na żądanie organów skarbowych Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem do Urzędu Miasta K., Wydział Planowania Przestrzennego o ustalenie "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta K.".

W odpowiedzi Spółka otrzymała informację, że wnioskowana działka położona jest w strefie zainwestowania miejskiego o średniej i niskiej intensywności. Równocześnie Urząd Miasta K. poinformował Wnioskodawcę że "Studium..." nie jest aktem prawa miejscowego, a tym samym nie stanowi podstawy prawnej do wydawania decyzji administracyjnych.

Zakup udziału we współwłasności nieruchomości nastąpił w dniu 23 marca 1999 r. na mocy Aktu Notarialnego. Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego tylko od taksy notarialnej określonej w Akcie Notarialnym w kwocie 1100,00 złotych.

W związku z sytuacją zniesienia w drodze orzeczenia sądowego współwłasności niezabudowanej nieruchomości, powstała wątpliwość, czy S. powinien potraktować zaistniałą sytuację jak dostawę towarów zgodnie z ustawą o VAT. Każdy ze współwłaścicieli był uprawniony do korzystania z określonej wydzielonej w sensie faktycznym części nieruchomości. Stan taki trwał od momentu zakupu nieruchomości, gdyż od początku istniał zamiar podziału nieruchomości i w konsekwencji utworzenia dwóch odrębnych nieruchomości jednej S.u i drugiej Spółki Sp. z o.o. Dlatego też każda ze stron od początku wiedziała i była zainteresowana tylko określoną częścią nieruchomości.

Wydanie nieruchomości na rzecz współwłaściciela, któremu przysądzono całość nieruchomości nastąpiło w dniu 14 lutego 2008, co zostało potwierdzone protokołem Wydania w Posiadanie oraz fakturą VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie.

Czy w sytuacji zniesienia współwłasności nieruchomości, stanowiącej niezabudowane działki gruntu, za spłatę Wnioskodawca powinien potraktować transakcję jako podlegającą VAT i wystawić fakturę VAT w terminie 7 dni od dnia dokonania dostawy tj. przekazania gruntu, potwierdzonego protokołem wydania, jeżeli istnieje po stronie Wnioskodawcy obowiązek wystawienia faktury VAT, to czy w sytuacji, gdy przedmiotowa nieruchomość stanowi niezabudowaną nieruchomość gruntową i przy braku obowiązującego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, dostawa ta spełnia wymogi uprawniające do zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zdaniem wnioskodawcy, stosownie do art. - 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Teren w odniesieniu, do którego zniesiono współwłasność nie posiada aktualnie żadnego planu zagospodarowania przestrzennego. W odniesieniu do terenu istniała decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ale decyzja ta utraciła moc obowiązującą. Aktualny wypis z rejestru gruntów wskazuje, że jest to nieruchomości niezabudowana, a dla przedmiotowego terenu nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca podkreśla, że wobec braku szczegółowej regulacji dotyczącej sposobu ustalania przeznaczenia terenu w ustawie o podatku od towarów i usług zastosowanie znajdzie tutaj ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 powołanej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, (...) następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Powołany przepis wskazuje na plan zagospodarowania, jako na jedyne źródło ustalające przeznaczenie terenu. Ta sama ustawa stanowi w art. 9, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest aktem prawa miejscowego, zatem nie posiada żadnej mocy wiążącej dla obywateli, ani też jakichkolwiek organów państwa. Jedynym adresatem studium są organy gminy, jako tak zwany akt wewnętrznego kierownictwa. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym (tak w szczególności wyrok z dnia 1 stycznia 2007 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w III SA/Wa 899/2007: "Zakwalifikowanie terenu musi wynikać z planu zagospodarowywania przestrzennego lub ewidencji gruntów i budynków. Jeśli określono, że teren jest gruntem niezabudowanym, jego dostawa jest zwolniona z VAT".

Wnioskodawca kwestionuje możliwość oparcia się przy określeniu przeznaczenia gruntu na studium, jako na dokumencie pozbawionym przez ustawodawcę jakiejkolwiek mocy wiążącej.

Zdaniem Wnioskodawcy uwzględniając powyższe przepisy i powołane okoliczności faktyczne, dostawa nieruchomości niezabudowanych, będących gruntami nie przeznaczonymi pod zabudowę, korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ustawodawca przez towary rozumie rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty - art. 2 pkt 6 cyt. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, iż odpłatna dostawa towarów dokonywana przez podatników podatku VAT podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Co do zasady odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, 22% stawką podatku VAT W artykule 43 ww. ustawy określono szereg czynności które korzystają ze zwolnienia z podatku VAT, w tym między innymi zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 9). Zatem aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu stawką podstawową czy też będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT konieczne jest ustalenie czy dana nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie.

We wniosku Wnioskodawca podaje, iż teren w odniesieniu, do którego zniesiono współwłasność nie posiada aktualnie żadnego planu zagospodarowania przestrzennego jak również nie posiada aktualnej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Według Wnioskodawcy istniejące studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym przedmiotowe działki położone są w strefie zainwestowania miejskiego o średniej i niskiej intensywności, nie jest dokumentem na podstawie którego można określać przeznaczenie danego terenu. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że przedmiotowe grunty należy traktować jako nieprzeznaczone pod zabudowę których dostawa będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT.

Należy zauważyć, iż ustawodawca w ustawie o VAT nie wskazał na postawie jakich kryteriów należy daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę czy też nie. Należy zatem uznać, iż ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania ze wszelkich aktów prawnych czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwaną dalej ustawą o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Należy uznać, iż podmiotem właściwym do dokonywania przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina, a zatem źródłem wywodzenia czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Niewątpliwie takim aktami są:

* miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu),

* lub w przypadku braku ww. planu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu).

Jak wynika z wniosku dla przedmiotowej nieruchomości nie został wydany żaden z ww. aktów.

W tej sytuacji należy odwołać się do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W myśl art. 9 ust. 1-5 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Rada gminy uchwala plan po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (art. 20 ust. 1 ww. ustawy). W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej przez wójta, burmistrza lub prezydenta (art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu).

Z powyższych unormowań wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako plan-program, winno być wyrazem perspektywicznej polityki przestrzennej, odnoszącym się do całego obszaru gminy. Można by uznać studium za swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Według cytowanego art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami.

Z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym.

Przepisy zawarte w ust. 3-5 odnoszą się do charakteru studium gminnego. Wynika z nich, iż jest ono zbiorem dyrektyw określających przyszłe zamierzenia w zakresie ładu przestrzennego na terenie całej gminy. Odmiennie więc od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego teren, jaki ma być objęty postanowieniami studium, jest jednoznacznie określony i zawsze powinien obejmować cały obszar gminy. Nie wyklucza to możliwości podejmowania uchwał w sprawie zmiany gminnego studium w zakresie ściśle określonego fragmentu obszaru gminy, przy czym zmiany studium dotyczące pewnych fragmentów gminy powinny współgrać z pozostającymi w mocy ustaleniami.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w powołanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy. Mając powyższe na uwadze bez znaczenia pozostaje fakt, iż studium jest jedynie aktem wewnętrznym istotny jest fakt, że studium określa przeznaczenie danej nieruchomości jako przeznaczonej pod zabudowę czy też nie, a ponadto ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Mając na uwadze, iż przedmiotowa nieruchomość przeznaczona jest pod zabudowę należy uznać, że jej dostawa winna być opodatkowana podatkiem VAT 22% stawką.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, oceniane całościowo, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania i dokumentowania dostawy działek zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.