IBPP3/443-454/10/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2010 r. (data wpływu 22 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawidłowości wystawienia faktury na nakłady poniesione na dzierżawioną nieruchomość - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawidłowości wystawienia faktury na nakłady poniesione na dzierżawioną nieruchomość.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka cywilna (dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest m.in. działalność rekreacyjna, w tym prowadzenie działalności gastronomicznej w miejscach rekreacji turystyczno-sportowej. W majątku spółki cywilnej znajduje się nieruchomość gruntowa, którą wspólnicy wnieśli do spółki tytułem wkładu (aportu).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka wydzierżawiła od Miasta i Gminy (dalej: Gmina) nieruchomość gruntową, którą za zgodą Gminy zabudowała budynkiem gastronomicznym. W obiekcie tym spółka cywilna prowadzi działalność gospodarczą. Z uwagi na dalsze plany inwestycyjne, Spółka podjęła negocjacje z Gminą w celu dokonania zamiany gruntów. Strony planują zawarcie umowy zamiany nieruchomości, w wyniku której Gmina ma się stać właścicielem nieruchomości stanowiącej własność Spółki, a Spółka ma się stać właścicielem nieruchomości dzierżawionej od Gminy.

Spółka i Gmina ustaliły także, że:

* wartość nieruchomości stanowiącej własność Gminy zostanie ustalona jako suma wartości gruntu i nakładów poniesionych przez spółkę na wybudowanie obiektu gastronomicznego;

* wartość nieruchomości stanowiącej własność Spółki jest niższa niż wartość nieruchomości stanowiącej własność Gminy;

* wycena zamienianych nieruchomości i wartości nakładów nastąpi na podstawie wyceny rzeczoznawcy;

* umowa zamiany zostanie zawarta w trakcie trwania umowy dzierżawy (bez rozwiązywania umowy dzierżawy);

* Gmina w notarialnej umowie zamiany nieruchomości uzna roszczenia Spółki o rozliczenie nakładów poniesionych na dzierżawionej nieruchomości będącej przedmiotem zamiany, a następnie w tym samym akcie notarialnym Spółka i Gmina dokonają zamiany opisanych powyżej nieruchomości;

* w notarialnej umowie zamiany Spółka i Gmina dokonają rozliczenia wartości zamienionych nieruchomości także przez rozliczenie nakładów poniesionych przez Spółkę (innymi słowy suma wartości nieruchomości stanowiącej obecnie własność Spółki i wartości roszczenia o rozliczenie nakładów na dzierżawionej nieruchomości będzie ekwiwalentem dla wartości nieruchomości Gminy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postąpi prawidłowo wystawiając Gminie fakturę VAT na nakłady poniesione na dzierżawioną nieruchomość i traktując rozliczenie nakładów jako świadczenie usługi na rzecz Gminy w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług obciążonej podatkiem VAT w wysokości 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego przyszłego stanu faktycznego umowne uznanie i rozliczenie nakładów na dzierżawioną nieruchomość stanowi odpłatne świadczenie usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy - z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: u.p.t.u.). Świadczenie takie nie podlega zwolnieniu od opodatkowania, a zatem właściwa stawka podatkowa dla takiej usługi wynosi 22%. Na podstawie umowy zamiany nieruchomości Spółka powinna wystawić Gminie fakturę VAT stosowanie do art. 106 ust. 1 u.p.t.u.

W ocenie Spółki zamiana nieruchomości, nawet jeśli nie jest związana z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i fizycznym zwrotem Gminie (wydzierżawiającemu) przedmiotu dzierżawy, nie prowadzi do utraty przez Spółkę (dzierżawcę) roszczenia o zwrot nakładów na przedmiot dzierżawy związanych ze wzniesieniem obiektu gastronomicznego na nieruchomości Gminy.

Kodeks cywilny nie definiuje momentu powstania roszczeń dzierżawcy nieruchomości o rozliczenie nakładów poniesionych na dzierżawioną nieruchomość. W szczególności kwestii tej nie reguluje art. 676 Kodeksu cywilnego w związku z art. 694 Kodeksu cywilnego. Przepisy te bowiem nie dotyczą roszczeń dzierżawcy o zwrot nakładów na jego rzecz, lecz tylko i wyłącznie roszczeń wydzierżawiającego dotyczących nakładów. Wyraźnie wynika to z treści przepisu art. 676 kodeksu cywilnego, w myśl którego: art. 676 jeżeli najemca ulepszył rzecz najęta, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłata sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. "

Stanowisko to znajduje jednoznaczne potwierdzenie w doktrynie prawa cywilnego, gdzie wskazuje się iż: "Przewidziane w tym przepisie uprawnienia wynajmującego, który według swego wyboru (facultas alternativa) może zatrzymać ulepszenia bądź żądać przywrócenia stanu poprzedniego, powstają dopiero po zakończeniu najmu i jedynie wówczas, gdy strony w umowie nie uregulowały kwestii ulepszeń przedmiotu najmu." (por. M. Ciepła. Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia, zobowiązania, tom 2, Warszawa 2009, str.368).

Stanowiska powyższego nie zmienia treść art. 677 Kodeksu cywilnego w związku z art. 694 Kodeksu cywilnego, przepis ten bowiem dotyczy jedynie momentu przedawnienia roszczenia. Jak podnosi się w doktrynie na gruncie wspomnianego przepisu:

"Art. 677 dotyczy roszczeń najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot wszelkich nakładów na rzecz. Z upływem terminu rocznego przewidzianego w wymienionym przepisie przedawniają się także roszczenia najemcy o zwrot wartości ulepszeń rzeczy (...) Roszczenie posiadacza samoistnego o zwrot nakładów powstaje z chwilą, dokonania nakładu." (por. M. Ciepła. Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia, zobowiązania, tom 3, Warszawa 2009).

Podkreślenia wymaga, iż przepisy dotyczące roszczeń o zwrot nakładów mają charakter dyspozytywny. W konsekwencji strony mogą w drodze umowy, inaczej niż przewiduje to Kodeks cywilny, uregulować kwestię zwrotu nakładów na rzecz dzierżawcy. W stosunkach obligacyjnych strony za obopólnym porozumieniem mogą kształtować swobodnie termin rozliczenia nakładów poniesionych przez dzierżawcę na dzierżawiona nieruchomość, co dopuszcza także art. 353 (1) Kodeksu cywilnego. W szczególności umowne rozliczenie wartości nakładów Spółki bez fizycznego zwrotu na rzecz Gminy nieruchomości obciążonej nakładami, tuż przed jej zamianą w celu rzetelnego rozliczenia się Gminy i Spółki z inwestycji poczynionych przez Spółkę na gruncie gminnym, należy uznać za zgodne z właściwością stosunku prawnego dzierżawy i zamiany, z ustawami i zasadami współżycia społecznego. Sprzecznym z powyższymi regułami byłoby natomiast uznanie, że Gmina i Spółka nie mogą umownie rozliczyć poniesionych nakładów oraz że po stronie Spółki nie powstaje roszczenie o rozliczenie nakładów, albowiem takie stanowisko nakazywałoby Spółce ponosić dwukrotnie koszt inwestycji poniesionej na dzierżawionym gruncie - raz w momencie realizacji inwestycji, a drugi raz w momencie zawierania planowanej umowy zamiany nieruchomości (konieczność dopłaty na rzecz Gminy wartości nakładów, gdyby niemożliwym było rozliczenie nakładów).

Zważywszy na to, że prawo cywilne dopuszcza swobodne ukształtowanie przez dzierżawcę i wydzierżawiającego terminu wymagalności roszczenia o zwrot nakładów na dzierżawioną nieruchomość, należy uznać, że umowne rozliczanie nakładów nie pozostaje bez wpływu na sferę podatku od towarów i usług. Skoro zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. nawet odpłatne zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania określonej czynności czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest usługą w rozumieniu ustawy, to nielogicznym byłoby stanowisko, iż umowne rozliczenie nakładów dzierżawcy nie stanowi usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 u.p.t.u.

Dodać wreszcie trzeba, iż nawet gdyby błędnie przyjąć, że nawet umowne roszczenie o zwrot nakładów powstaje dopiero z momentem zwrotu rzeczy wydzierżawionej, to uznać należałoby, iż zbycie nieruchomości wydzierżawionej wraz z nakładami ulepszającymi dowodzi woli wydzierżawiającego (zbywcy) zatrzymania ulepszeń" i może być postrzegane jako źródło roszczeń dzierżawcy (nabywcy) przeciwko wydzierżawiającemu (zbywcy) o zwrot tych nakładów. Zasadne jest bowiem przyjęcie, że w myśl reguł zawartych w art. 350 i 351 Kodeksu cywilnego dochodzi w sensie jurydycznym do zwrotu nieruchomości przez dzierżawcę (nabywcę) do rąk wydzierżawiającego (zbywcy) w celu wydania przez niego nieruchomości na zasadzie fikcji prawnej, nabywcy (por. wyrok SN z dnia 28 lutego 2003 r. V CKN 1701/2000 LexPolonica nr 403714, wyrok SN z dnia 19 listopada 2003 r. V CK 461/2002 niepubl., wyrok SN z dnia 26 lipca 2001 r. IV CKN 407/2000 LexPolonica nr 353395, wyrok SN z dnia 23 września 2004 r. III CK 382/2003 OSNC 2005/7-8 poz. 147). W takim przypadku należałoby uznać, że z chwilą zbycia przez wydzierżawiającego nieruchomości wydzierżawionej jednocześnie powstaje po stronie dzierżawcy roszczenie przeciwko wydzierżawiającemu (zbywcy) o zwrot ulepszeń. Powyższe rozumowanie znajduje potwierdzenie w postanowieniu Sądu Najwyższego z 23 lutego 2005 r. (V CK 405/2004, LexPolonica nr 1631495).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Za dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności" lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynność przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym. "Dostawa towarów" nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia własności rzeczy.

Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa prywatnego.

Oderwanie pojęcia "dostawa towarów" od skutków cywilnoprawnych powstających na gruncie prawa od ekonomicznych aspektów transakcji pozwala także na opodatkowanie czynności mających za przedmiot przeniesienie towarów, które to czynności byłyby nieważne (przede wszystkim z uwagi na zachowanie niewłaściwej formy), czy też nieskuteczne na gruncie prawa cywilnego.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że pomiędzy Gminą a Spółką doszło do zawarcia umowy dzierżawy nieruchomości gruntowej, która za zgodą Gminy została zabudowana przez dzierżawcę budynkiem gastronomicznym.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez dzierżawę rozumie się umowę wzajemną, w której wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz lub prawo do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu czynsz.

Do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych, stosownie do art. 694 k.c. przepisy kodeksu cywilnego regulują prawa i obowiązki stron, i tak w myśl art. 676 jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Zaś na podstawie art. 705 k.c. po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonaniu dzierżawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy możliwościami przewidzianymi w art. 676 k.c., a wybór ten możliwy jest dopiero w momencie zwrotu dzierżawionych nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy czy też zawarcia z dzierżawcą umowy sprzedaży nieruchomości.

Dopiero wobec braku stosownych postanowień umowy zastosowanie będą miały powołane wyżej przepisy art. 676 i art. 705 k.c.

Jednocześnie należy zauważyć, iż umowa dzierżawy wygasa z mocy prawa w sytuacji gdy dochodzi do umowy kupna - sprzedaży dzierżawionego gruntu przez jego dzierżawcę. Zatem nie jest konieczne dla skuteczności nabycia gruntu uprzednie rozwiązanie czy zakończenie umowy dzierżawy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że zamiana nieruchomości nastąpi w trakcie trwania umowy dzierżawy, a Wnioskodawca nie wskazał, że przed zamianą nieruchomości nastąpi zakończenie umowy dzierżawy i zwrot dzierżawionej nieruchomości skutkujący powstaniem roszczeń o zwrot nakładów poniesionych przez dzierżawcę na wybudowanie budynku gastronomicznego.

Wnioskodawca nie wskazał również, że umowa dzierżawy zawiera jakiekolwiek postanowienia odnoszące się do rozliczenia nakładów dokonanych przez dzierżawcę wyłączające stosowanie przepisów art. 676 i art. 705 Kodeksu cywilnego. Natomiast budynkiem gastronomicznym od momentu jego wybudowania włada nieprzerwalnie dzierżawca.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż zamiana działek nie jest związana z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i zwrotem Wnioskodawcy przedmiotu dzierżawy. W związku z powyższym Wnioskodawca nie posiada roszczeń, o których mowa w art. 676 Kodeksu cywilnego. Konsekwentnie po stronie dzierżawy nie powstanie również roszczenie o zwrot poniesionych nakładów na wzniesienie obiektu gastronomicznego.

Dodatkowo wskazać należy, iż nie ulega wątpliwości, że wartość dopuszczalnych nakładów poczynionych przez dzierżawcę lub najemcę na nieruchomości stanowi wierzytelność względem właściciela tej nieruchomości, czyli prawo majątkowe. W związku z tym nie tylko czynność zbycia tych wierzytelności na rzecz innego podmiotu, ale też czynność zwrotu przez właściciela poniesionych nakładów za zapłatą określonej kwoty będzie wypełniać definicję odpłatnej usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (zob. wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 września 2008 r., I SA/Kr 636/08, LEX nr 491327; E. Rogala Zwrot przez gminę nakładów inwestycyjnych po zakończeniu umowy dzierżawy gruntu, FK 2008/6/40; wyrok WSA w Lublinie z dnia 9 kwietnia 2008 r., I SA/Lu 27/08, LEX nr 451237).

Reprezentowanie przez Wnioskodawcę takiego lub zbliżonego stanowiska o charakterze ogólnym nie oznacza jednak, że Wnioskodawca w niniejszej sprawie prawidłowo ocenił okoliczności faktyczne sprawy w ramach zdarzenia przyszłego odnośnie "rozliczenia nakładów" własnych w umowie zamiany nieruchomości zawartej z Gminą.

Odnośnie tego elementu umowa została opisana tak, że strony ustalą co następuje:

* wartość nieruchomości stanowiącej własność Gminy zostanie ustalona jako suma wartości gruntu i nakładów poniesionych przez spółkę na wybudowanie obiektu gastronomicznego;

* wartość nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy jest niższa niż wartość nieruchomości stanowiącej własność Gminy;

* Gmina w notarialnej umowie zamiany nieruchomości uzna roszczenie Spółki o rozliczenie nakładów poniesionych na dzierżawionej nieruchomości będącej przedmiotem zamiany a następnie w tym samym akcie notarialnym Spółka i Gmina dokonają zamiany opisanych powyżej nieruchomości;

* w notarialnej umowie zamiany Spółka i Gmina dokonają rozliczenia wartości zamienionych nieruchomości także przez rozliczenie nakładów poniesionych przez Spółkę (innymi słowy suma wartości nieruchomości stanowiącej obecnie własność Spółki i wartości roszczenia o rozliczenie nakładów na dzierżawionej nieruchomości będzie ekwiwalentem dla wartości nieruchomości Gminy).

W takiej sytuacji, gdy właściciel dokonuje dostawy towarów sprzedając daną nieruchomość gruntową, a tym samym i budynki znajdujące się na niej, za określoną cenę, gdzie zalicza na jej poczet wartość nakładów przysługujących nabywcy, nie można przyjąć, że wówczas jednocześnie druga strona, tj. nabywca dokonuje czynności zbycia na rzecz sprzedawcy określonych praw majątkowych lub, że jednocześnie właściciel dokonuje zwrotu poczynionych nakładów. Jedna czynność nie może być uznana zarówno za dostawę towaru, jeśli chodzi o przeniesienie przez zbywcę prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, jak i usługę od strony rozliczenia ceny w ramach świadczenia nabywcy.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania co do zasady jest obrót. Z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, gdzie kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntów (ust. 5 art. 29 ustawy), czyli wówczas kwota należna będzie obejmowała cenę odpowiadającą wartości nie tylko gruntu, ale też budynków. Zapłata kwoty należnej obciążającej nabywcę towarów w postaci gruntu i budynków znajdujących się na tym gruncie może odbywać się też poprzez potrącenie niespornej wierzytelności nabywcy z tytułu poczynionych nakładów na tę nieruchomość z wierzytelnością przysługującą sprzedawcy z tytułu dostawy tego towaru. W tej sytuacji nabywca nie świadczy usługi, a sprzedawca nie dokonuje zapłaty za takie świadczenie.

Powyższe oznacza na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, że po stronie dzierżawcy nie powstanie świadczenie będące usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, skutkujące obowiązkiem wystawienia faktury o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Innymi słowy po stronie dzierżawcy nie powstanie czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w postaci sprzedaży przez Spółkę Gminie poniesionych nakładów na wybudowanie obiektu gastronomicznego.

W związku z powyższym brak jest podstawy do wystawienia faktury VAT dokumentującej sprzedaż poniesionych wydatków na wybudowanie ww. obiektu.

Stosownie bowiem do art. 106 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jeżeli dzierżawca wystawi fakturę VAT dokumentującą zbycie ww. nakładów to należy mieć na uwadze, iż będzie to faktura, która nie dokumentuje żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, o takich m.in. fakturach stanowi art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku jest obowiązana do jego zapłaty.

Natomiast odbiorca ww. faktury nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w tej fakturze, co wynika wprost z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy

o VAT. W myśl tego przepisu nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Reasumując mając na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie zamiana gruntu nie jest związana z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i zwrotem wydzierżawiającemu przedmiotu dzierżawy. Jednoczenie stwierdzić należy, iż dzierżawca jest nieprzerwanie w posiadaniu obiektu gastronomicznego. Nie powstanie więc na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaż na rzecz Gminy nakładów poniesionych przez dzierżawcę (Spółkę) - stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W przedmiotowej sprawie wystąpi po stronie Wydzierżawiającego (Gminy) jedynie dostawa terenu budowlanego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Powołany przez Wnioskodawcę wyrok z dnia 28 lutego 2003 r. Sądu Najwyższego sygn. akt V CKN 1701/00 dotyczy zawartej przez strony umowy kupna - sprzedaży kostki brukowej 800 m kw. Sprzedawca w dniu zawarcia umowy wystawił fakturę oraz upoważnienie dla nabywcy do odbioru tej kostki u producenta, u którego kostka była składowana po nabyciu jej przez sprzedawcę. Nabywca nie był zainteresowany natychmiastowym odbiorem całości kupionej kostki ze względu na koszty przewozu i zdecydował się na jej sukcesywny odbiór. Nabywca odebrał od producenta 368,90 m kw. kostki, po czym została ogłoszona upadłość przedsiębiorstwa prowadzonego przez producenta. Następnie sędzia oddalił wniosek nabywcy o wyłączenie z masy upadłości pozostałej części (431,1 m kw.) kostki. Tym samym wyrok został wydany w sprawie innej niż przedstawiona w zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku.

Również powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądu Najwyższego:

* z dnia 19 listopada 2003 r. sygn. akt V CK 461/02,

* z dnia 26 lipca 2001 r. sygn. akt IV CKN 407/00,

* z dnia 23 września 2004 r. sygn. akt III CK 382/03

- zostały wydane w odmiennych stanach faktycznych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Orzeczenia te zostały wydane nim zaczęła obowiązywać ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym stwierdzić należy, że przywołane orzeczenia Sądu Najwyższego nie zostały wydane na gruncie obowiązującej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zatem nie znajdują one uzasadnienia w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.