IBPP3/443-419/11/AM - Opodatkowanie sprzedaży gruntu na rzecz użytkownika wieczystego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 30 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem w dniu 9 czerwca 2011 r. (data wpływu 15 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu na rzecz użytkownika wieczystego - jest prawidłowe

W dniu 23 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 9 czerwca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu na rzecz użytkownika wieczystego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Aktem notarialnym Rep. A. nr XXX z dnia 25 czerwca 1993 r. Gmina ustanowiła i oddała w nieodpłatne użytkowanie wieczyste Parafii, na okres 99 lat działkę oznaczoną nr XXX o pow. 0,0770 ha. Wpisu do księgi wieczystej YYY o ustanowieniu i nieodpłatnym oddaniu w użytkowanie wieczyste działki nr XXX dokonano w dniu 25 maja 1994 r..

Nieruchomość gruntowa położona jest w bezpośrednim sąsiedztwie budynku kościoła i plebanii. Wykorzystywana jest na prowadzenie działalności sakralnej i charytatywnej. Położona jest w obrębie murowanego ogrodzenia kościoła, bezpośrednio graniczy ze schodami prowadzącymi do kościoła i stanowi plac przed kościołem wraz z zieleńcem i dojściem do kościoła. Zgodnie z ewidencją gruntów nieruchomość sklasyfikowana jest jako droga, zaś wg planu zagospodarowania przestrzennego położona jest w terenie zabudowy usługowej przeznaczonym pod funkcję usług obejmującą istniejące i nowe zespoły lub pojedyncze obiekty i urządzenia usług wraz z zielenią towarzyszącą, niewielki fragment w pasie drogi KDW. Obecnie Parafia jako użytkownik wieczysty wystąpiła z wnioskiem o sprzedaż działki nr XXX. Z uwagi na sołecki rodowód nieruchomości pozytywną opinię w temacie sprzedaży wydało w formie uchwały zebranie wiejskie sołectwa.

W związku z powyższym przystąpiono do procedury sprzedaży przedmiotowej nieruchomości gruntowej. Procedura sprzedaży prowadzona jest w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce gruntami.

W uzupełnieniu do stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż działka nr XXX - obręb bezpośrednio przylega do nieruchomości składającej się z działek oznaczonych nr A, nr B, nr C, B o ogólnej powierzchni 0,13 ha. Ww. działki stanowią własność Parafii i są zabudowane obiektem kościoła i plebanii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż gruntu przekazanego w użytkowanie wieczyste przed dniem wejścia w życie przepisów dotyczących podatku VAT, dokonywana na rzecz użytkownika wieczystego podlega podatkowi VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu. Z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

Użytkowanie wieczyste stanowi prawo na rzeczy cudzej i daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do praw właściciela. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Sprzedaż gruntu w trybie u. g. n. stanowić będzie w istocie jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, a nie wpływać na władztwo do rzeczy, które podatnik uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego.

Definicja dostawy towaru, zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Uznać należy, że dostawą towaru w rozumieniu przepisów o podatku VAT w tym przypadku było ustanowienie użytkowania wieczystego na rzecz użytkownika wieczystego. Z tą bowiem chwilą podmiot ten otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością jak gdyby był właścicielem. Gmina zajmuje stanowisko, że sprzedaż działki nr XXX na rzecz użytkownika wieczystego nie jest dostawą towaru, wobec czego nie powinna podlegać podatkowi VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Stosownie do art. 32 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. Nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

W myśl do art. 32 ust. 2 ustawy z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz w ustawie o gospodarce nieruchomościami.

Z zawartych tam regulacji wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Z powyższych przepisów wywnioskować należy, iż w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje co prawda Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Jednakże użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym w ustawie o podatku od towarów i usług oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste potraktowano jak dostawę towarów.

W przepisie art. 7 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy jako dostawa towaru wymieniono właśnie oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Wykonanie dostawy nastąpi z chwilą wydania użytkownikowi wieczystemu, który od tej chwili dysponuje gruntem jak właściciel. W momencie oddania gruntu w użytkowanie wieczyste spełniona zatem zostaje przesłanka dostawy towaru określona w art. 7 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ustanowił i oddał w nieodpłatne użytkowanie wieczyste Parafii, na okres 99 lat działkę oznaczoną nr XXX o pow. 0,0770 ha. Wpisu do księgi wieczystej YYY o ustanowieniu i nieodpłatnym oddaniu w użytkowanie wieczyste działki nr XXX dokonano w dniu 25 maja 1994 r..

Parafia jako użytkownik wieczysty wystąpiła z wnioskiem o sprzedaż działki nr XXX. Z uwagi na sołecki rodowód nieruchomości pozytywną opinię w temacie sprzedaży wydało w formie uchwały zebranie wiejskie sołectwa.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT było ustanowienie w dniu 25 czerwca 1993 r. prawa użytkowania wieczystego na rzecz Parafii. Z tą bowiem chwilą podmiot ten otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem. Ponieważ do ustanowienia tego prawa doszło w roku 1993, a więc przed wprowadzeniem przepisów dotyczących podatku od wartości dodanej, czynność ta nie mogła podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem przedmiotowa sprzedaż nieruchomości, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości, nie może być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru między tymi samymi stronami, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Podkreślić należy, że sprzedaż nieruchomości jej użytkownikowi wieczystemu w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi w istocie jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na "władztwo do rzeczy", które podatnik uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.