IBPP3/443-364/08/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku dnia 15 maja 2008 r. (data wpływu 19 maja 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wymaganej dokumentacji uprawniającej do stosowania 0% stawki podatku VAT w dostawie wewnątrzwspólnotowej - jest prawidłowe.

W dniu 19 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wymaganej dokumentacji uprawniającej do stosowania 0% stawki podatku VAT w dostawie wewnątrzwspólnotowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) dla odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Spółka na potwierdzenie faktu dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej posiada następujące dokumenty:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy posiadając wyżej wymienione dokumenty, tj.

Spółka może dla WDT zastosować stawkę 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zastosować obniżoną stawkę 0% dla WDT.Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. poz. 54. nr 535; dalej: ustawa o VAT) dowodami, uprawniającymi do zastosowania obniżonej 0% stawki VAT są:

To, że Spółka posiada dokument wymieniony w lit. "a" jest bezsporne. Wątpliwości Spółki wiążą się z punktami "b" i "c".

Spółka posiada kopie faktur bez podpisów odbiorców. Żaden przepis ustawy o VAT, ani przepisów wykonawczych, nie nakazuje Spółce, aby na kopiach faktur (jakichkolwiek, a więc również kopii faktur o których mowa w lit. "b" wspomnianego przepisu) znajdowały się podpisy osób upoważnionych do odbioru. Uznać zatem należy, że podpisy takie na fakturach nie są wymagane. Organy podatkowe nie mogą nakładać na Spółkę obowiązków innych, niż wynikające z przepisów prawa. Reasumując stwierdzić należy, że podpis nie jest wymagany i kopia faktury bez podpisu jest "kopią faktury" o której mowa w lit. "b" wspomnianego przepisu.

Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku jest elementem faktury VAT, a nie osobnym dokumentem. Ze wspomnianego przepisu nie wynika, że każdy z wyżej wymienionych dokumentów winien być osobnym dokumentem. Problem ten został dostrzeżony również w literaturze fachowej. Jak pisze W. Modzelewski oraz G. Mularczyk "Przede wszystkim nie jest do końca jasne, czy podatnik powinien posiadać te dowody jako odrębne dokumenty, przy czym informacje wynikające z treści bądź charakteru tych dokumentów mogą się powtarzać (np. list przewozowy zawiera szczegółową specyfikację sztuk ładunku bądź kopia faktury zawiera informację o miejscu faktycznego dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego), czy też nie jest istotna liczba tych dokumentów, lecz ich treść" (w: Modzelewski Zbigniew, Mularczyk Grzegorz; Ustawa o VAT. Komentarz; Warszawa 2006 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis).

Dalej w komentarzu tym jest napisane: " (...)Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca. Wszelkie zaś wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Zgodnie z takimi dyrektywami interpretacyjnymi można przedstawić rozstrzygnięcie wskazanych wcześniej wątpliwości.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Po pierwsze - podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych dokumentów. Ważne jest jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Po drugie, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Po trzecie, ponieważ dokumenty mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden - np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru) (...)".

W ocenie Wnioskodawcy z przepisów nie wynika, że wspomniane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dokumenty muszą być osobnymi dokumentami. W tym przypadku, podobnie, jak to zostało opisane odnośnie podpisu na kopiach faktur, organy nie mają prawa nakładania na Spółkę dodatkowych obowiązków innych, niż wynikających z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zatem w kontekście ww. poglądów doktryny, uzasadnione jest stanowisko Spółki.

Istotne jest również stanowisko organów podatkowych dotyczące udokumentowania WDT. Przykładowo w uzasadnieniu postanowienia Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 6 kwietnia 2007 r. (nr D2/443-9/07/AR) można przeczytać "Należy zaznaczyć, iż ustawodawca w powołanych wyżej przepisach nie określił w sposób jednoznaczny formy dokumentu potwierdzającego dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jedynym warunkiem jest, by potwierdzał on ponad wszelką wątpliwość przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju." Z kolei w uzasadnieniu postanowienia Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 1 marca 2007 r. (nr ZP/443-249/1/06) można przeczytać, że "Regulacje zawarte w przepisach dotyczących dokumentowania wywozu towarów w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, akcentują charakter dowodowy wskazanych w nich dokumentów. Stwierdzić należy, iż dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 pkt 1 i 2 (jeżeli dostawca korzysta z usług przewoźników zewnętrznych), ze względu na ich ustaloną przepisami prawa treść, potwierdzają w sposób jednoznaczny zarówno tożsamość towarów będących przedmiotem transakcji wywozu, podmioty będące stronami wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jak również fakt dokonania wywozu towarów. Z tego względu nie można przyjąć, iż ich brak może zostać konwalidowany innymi dokumentami. Sam brak dokumentu potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju nie pozbawia, zdaniem tutejszego organu, prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0%, o ile posiadane przez podatnika dokumenty w sposób jednoznaczny pozwalają stwierdzić fakt wywozu.". Podobnie w tej sprawie wypowiedziały się inne organy podatkowe (np. Postanowienie Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 8 lutego 2006 r. nr PUS.II/443/8/2006/AK, Postanowienie Urzędu Skarbowego w Zgierzu z dnia 12 stycznia 2006 r. nr III/443-5/06).

Reasumując, zdaniem Spółki, brak podpisu na kopii faktury, a także specyfikacja dostarczonych towarów, jako element faktury mogą być uznane za dokumenty, przy posiadaniu których Spółka ma prawo zastosować przy WDT stawkę VAT 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Artykuł 13 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest w znacznej mierze, od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Równocześnie należy wskazać, że jakiekolwiek inne dokumenty (dowody) niż wskazane powyżej nie podlegają automatycznemu wykluczeniu jako dowód w sprawie, jeżeli z innych dokumentów, jakie Podatnik ma w posiadaniu będzie wynikało, że dane zdarzenie istotnie miało miejsce. Ustawodawca przewidział zaistnienie sytuacji, w której dostawca towarów do krajów Wspólnoty może mieć problem z udowodnieniem, iż czynność taka bezsprzecznie nastąpiła. Dlatego też wprowadzono regulację, zawartą w cyt. już art. 42 ust. 11 ww. ustawy. W przepisie tym postanowiono o możliwości posłużenia się innymi dokumentami, stanowiącymi potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej, takimi jak: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, czy dowody potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Należy zatem uznać, że podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych. Ważne jest jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Ponieważ dokumenty mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 odrębnie. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden - np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru).

W art. 42 ust. 11 przewidziano również dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Przywołana regulacja oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce.

Dokumenty uzupełniające (nieobowiązkowe) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz mają wskazywać, że miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski. Dokumenty te mają uprawdopodobnić "wywóz" towaru z terytorium Polski, ale nie muszą stanowić dowodu, że towar faktycznie dotarł na terytorium innego państwa członkowskiego. Taką funkcję przypisano dokumentom określonym w art. 42 ust. 3-5, a skoro one tej roli nie spełniły, to posiłkowanie się dokumentami uzupełniającymi, wymienionymi w ust. 11, może dotyczyć już tylko samego faktu, że transakcja miała w ogóle miejsce.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż odbiorcy towarów z krajów Wspólnoty posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, a Wnioskodawca na potwierdzenie faktu dokonania dostawy posiada w swojej dokumentacji dokumenty w postaci:

* dokumentu przewozowego CMR z potwierdzeniem odbioru towaru przez nabywcę

* kopii faktury VAT (bez podpisu odbierającego)

* specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (jako elementu faktury VAT, a nie jako osobnego dokumentu).

Zatem mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów o których mowa w art. 42 ust. 3 ww. ustawy, a zatem ma, z zastrzeżeniem art. 42 ust. 4 i ust. 5, prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru, po spełnieniu pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy nalało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.