IBPP3/443-330/10/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2010 r. (data wpływu 13 maja 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* prawidłowe w zakresie opodatkowania pobieranych opłat w ramach świadczonej usługi factoringu tj. opłaty za rozpatrzenie wniosku o świadczenie usług factoringowych, odsetek dyskontowych, prowizji za udzielenie limitu factoringu, prowizji od każdej nabywanej faktury, odsetek za dodatkowy dopuszczalny okres opóźnienia w spłacie, odsetek karnych;

* nieprawidłowe w zakresie opodatkowania kosztów upomnień.

W dniu 13 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat w ramach świadczonej usługi factoringu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank zamierza wprowadzić do oferty usługę faktoringu niepełnego. Faktoring niepełny będzie polegał na nabywaniu przez Bank od Faktoranta niewymagalnych wierzytelności pieniężnych z zastrzeżeniem, że jeśli wierzytelności te nie zostaną spłacone przez Dłużnika (Kontrahent Faktoranta) w terminie, Faktorant bez względu na przyczynę braku spłaty będzie zobowiązany wobec Banku do zapłaty równowartości niespłaconej wierzytelności. Całe ryzyko wiążące się z niewypłacalnością Dłużnika obciążać będzie Faktoranta. Bank pobierać będzie od Faktoranta opłatę za rozpatrzenie wniosku, prowizję za udzielenie limitu factoringu, prowizję od każdej nabywanej faktury. Bank będzie naliczał Faktorantowi odsetki dyskontowe. Kwota odsetek dyskontowych obliczona będzie z góry za okres od dnia wypłacenia kwoty należnej Faktorantowi do dnia poprzedzającego termin płatności wierzytelności włącznie. Bank pomniejszy o wartość odsetek dyskontowych kwotę należną Faktorantowi.

Bank będzie miał możliwość przyznawania Dłużnikowi w indywidualnych przypadkach, za zgodą Faktoranta, dopuszczalnego okresu opóźnienia w spłacie należności za fakturę (do 30 dni). Odsetki w ramach tego okresu naliczane będą z dołu i pobierane od Faktoranta. W razie braku spłaty wierzytelności przez Dłużnika w terminie płatności faktury bądź w dopuszczalnym okresie opóźnienia, w następnym dniu po tym terminie Bank pokrywa wymagalną wierzytelność ze środków zgromadzonych na rachunku bieżącym lub pomocniczym Faktoranta. W przypadku braku odpowiednich środków na ww. rachunku Bank naliczy Faktorantowi odsetki karne za opóźnienie w spłacie. Po upływie 14 dni (w razie braku spłaty) Bank będzie wysyłał Faktorantowi, Dłużnikowi i ewentualnie Poręczycielowi (o ile taki występuje) odpłatne upomnienie. Bank nie będzie monitorował Dłużnika. Postępowanie windykacyjne prowadzone będzie w stosunku do Faktoranta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług factoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami co oznacza, że każdy typ factoringu podlega opodatkowaniu podatkiem /AT. W związku z powyższym Bank stoi na stanowisku, że zarówno opłata za rozpatrzenie wniosku, odsetki dyskontowe, prowizja za limit factoringu i prowizja od każdej nabywanej faktury (poz. 55 pkt 1, 2, 3 niniejszego wniosku), jako że stanowią elementy wynagrodzenia Banku z tytułu świadczenia usługi factoringu, podlegają, opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 22%. Jeśli chodzi o odsetki w ramach dopuszczalnego okresu opóźnienia w spłacie (poz. 55 pkt 4 niniejszego wniosku), to w związku z tym, że dopuszczalny okres opóźnienia jest przyznawany i określany w umowie factoringu, a odsetki podobnie jak w przypadku odsetek dyskontowych pobierane są od Faktoranta, to zdaniem Banku stanowią element świadczenia głównego (wykupu wierzytelności przez Bank), w związku z czym również podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 22%. Natomiast w kwestii odsetek karnych i kosztów upomnienia (poz. 55 pkt 5, 6 niniejszego wniosku) Bank stoi na stanowisku, że zarówno odsetki karne jak i koszty upomnienia nie stanowią wynagrodzenia za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Świadczeniem takim są wyłącznie takie świadczenia, które wiążą się z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu (z dostawą towarów lub świadczeniem usług). Świadczenia takie muszą zatem stanowić bezpośrednie wynagrodzenie za zrealizowaną czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem /AT. Zapłata przez Faktoranta odsetek karnych za nieterminowe uregulowanie należności nie jest wynagrodzeniem za żadne świadczenie wykonane przez Bank. Zarówno odsetki karne jak i koszty upomnienia są raczej ekwiwalentem kary za niezrealizowanie w terminie obowiązku wynikającego z umowy. Wobec powyższego zdaniem Banku zarówno odsetki karne jak i koszty upomnienia nie stanowią podstawy opodatkowania. Powinny być one traktowane jako świadczenie uboczne w rozumieniu art. 481 Kodeksu cywilnego o charakterze kompensacyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie opodatkowania pobieranych opłat w ramach świadczonej usługi factoringu tj. opłaty za rozpatrzenie wniosku o świadczenie usług factoringowych, odsetek dyskontowych, prowizji za udzielenie limitu factoringu, prowizji od każdej nabywanej faktury, odsetek za dodatkowy dopuszczalny okres opóźnienia w spłacie, odsetek karnych;

* nieprawidłowe w zakresie opodatkowania kosztów upomnień.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 cyt. powyżej ustawy o VAT jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej lub prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1, w tym również:

W świetle obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie. Usługa została oderwana od klasyfikacji statystycznych. Do opodatkowania usługi nie jest już bowiem konieczne wymienienie jej w tych klasyfikacjach. Jednakże w przypadku usług wymienionych w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są one identyfikowane, w myśl art. 8 ust. 3 ww. ustawy o VAT, za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Usługą jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy. Nie ma więc znaczenia osoba odbiorcy świadczenia. Usługami są zarówno świadczenia wykonane na rzecz konsumentów, jak i dla przedsiębiorców. Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT wskazać należy na jedną istotną cechę usługi. Otóż usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść.

Powyższe oznacza, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Zwrócić również należy uwagę, iż w odniesieniu do każdej płatności pieniężnej rozpatrywać należy, czy nie stanowi ona otrzymanego wynagrodzenia za jakieś świadczenia wykonane przez dany podmiot. Jeśli można zidentyfikować takie świadczenie, to wówczas otrzymaną płatność należałoby potraktować jako wynagrodzenie za usługę. W przypadku więc, gdy podmiot płacący uzyskuje korzyść z pewnego rodzaju sytuacji, zobowiązanie takie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako świadczenie usługi. W konsekwencji powinno być ono opodatkowane podatkiem VAT.

Wskazać tutaj należy, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia wskazał, iż świadczenie usług podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca - Bank zamierza wprowadzić do oferty usługę faktoringu niepełnego. Faktoring niepełny będzie polegał na nabywaniu przez Bank od Faktoranta niewymaganych wierzytelności pieniężnych z zastrzeżeniem, że jeśli wierzytelności te nie zostaną spłacone przez Dłużnika (Kontrahent Faktoranta) w terminie, Faktorant bez względu na przyczynę braku spłaty będzie zobowiązany wobec Banku do zapłaty równowartości niespłaconej wierzytelności. Całe ryzyko wiążące się z niewypłacalnością Dłużnika obciążać będzie Faktoranta. Bank pobierać będzie od Faktoranta opłatę za rozpatrzenie wniosku, prowizję za udzielenie limitu faktoringu, prowizję od każdej nabywanej faktury. Bank będzie naliczał Faktorantowi odsetki dyskontowe. Kwota odsetek dyskontowych obliczona będzie z góry za okres od dnia wypłacenia kwoty należnej Faktorantowi do dnia poprzedzającego termin płatności wierzytelności włącznie. Bank pomniejszy o wartość odsetek dyskontowych kwotę należną Faktorantowi. Bank będzie miał również możliwość przyznawania Dłużnikowi w indywidualnych przypadkach, za zgodą Faktoranta, dopuszczalnego okresu opóźnienia w spłacie należności za fakturę (do 30 dni). Odsetki w ramach tego okresu naliczane będą z dołu i pobierane od Faktoranta. W razie braku spłaty wierzytelności przez Dłużnika w terminie płatności faktury bądź w dopuszczalnym okresie opóźnienia, w następnym dniu po tym terminie Bank pokrywa wymagalną wierzytelność ze środków zgromadzonych na rachunku bieżącym lub pomocniczym Faktoranta. W przypadku braku odpowiednich środków na ww. rachunku Bank naliczy Faktorantowi odsetki karne za opóźnienie w spłacie. Po upływie 14 dni (w razie braku spłaty) Bank będzie wysyłał Faktorantowi, Dłużnikowi i ewentualnie Poręczycielowi (o ile taki występuje) odpłatne upomnienie. Bank nie będzie monitorował Dłużnika. Postępowanie windykacyjne prowadzone będzie w stosunku do Faktoranta.

W odniesieniu do powyżej przedstawionego zdarzenia oraz w celu udzielenia odpowiedzi na postawione przez Wnioskodawcę pytania w zakresie opodatkowania czynności świadczonych w ramach usługi factoringu niepełnego należy przybliżyć w pierwszej kolejności instytucję factoringu niepełnego.

Usługi faktoringu nie zostały jednak zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Z powyższego wynika, iż główną istotą factoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności.

Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu.

Faktoring nie jest tożsamy wyłącznie z cesją wierzytelności obejmuje bowiem różne dodatkowe czynności - usługi.

Dwie podstawowe cechy factoringu to: cesja wierzytelności i umowa o świadczenie usług.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z factoringiem niepełnym (niewłaściwym), w którym faktor zobowiązuje się do udzielenia przedsiębiorcy określonej "pożyczki" a przedsiębiorca zobowiązuje się do przelania swej wierzytelności na faktora w celu zabezpieczenia jego roszczenia z tytułu udzielonej "pożyczki". Mamy wówczas do czynienia z pożyczką oraz cesją na jej zabezpieczenie w postaci przelanej przez przedsiębiorcę wierzytelności. Nie jest to jednak typowa cesja na zabezpieczenie. W przypadku typowej cesji na zabezpieczenie "pożyczkodawca" zobowiązany jest do pierwotnego przeniesienia wierzytelności na pożyczkobiorcę w razie osiągnięcia celu, jakiemu służyło zabezpieczenie. W factoringu natomiast obowiązek faktora powrotnego przeniesienia na przedsiębiorcę praw aktualizuje się wtedy, gdy zachodzi niemożliwość ściągnięcia scedowanej wierzytelności od dłużnika. W przypadku faktoringu niewłaściwego ryzyko wypłacalności dłużnika nie przechodzi więc na faktora i dalej ciąży na przedsiębiorcy. Factoring niepełny (niewłaściwy) ma więc cechy umowy pożyczki zawieranej między faktorem a przedsiębiorcą, przelew zaś wierzytelności ma właściwie na celu tylko zabezpieczenie praw faktora związanych z udzieloną pożyczką.

Podkreślenia wymaga również, że usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem factoringu czynią strony często szereg usług, jakie bank factoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi.

Owe dodatkowe czynności banku factoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.:

* przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników,

* windykację należności,

* finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek,

* monitorowanie dłużników,

* wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności,

* sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników,

* okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników,

* kierowanie upomnień do dłużników opieszałych.

Konwencja Ottawska uchwalona w 1988 r. dotycząca factoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania co najmniej dwóch wymienionych czynności.

Wskazane powyżej przykładowo czynności nie stanowią usług odrębnych od usługi factoringu, bowiem stanowią one integralną część usługi factoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

W zakresie opodatkowania usług złożonych wypowiadał się już Europejski Trybunał Sprawiedliwości. W orzeczeniu C-349/96 ETS stwierdził, że "usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej". Ponadto w sentencji orzeczenia wskazał, że każde świadczenie usług musi być oddzielnie opodatkowane, z drugiej jednak, że jedna transakcja dotycząca świadczenia usługi nie może być sztucznie dzielona, gdyż doprowadziłoby to do zaburzeń w funkcjonowaniu wspólnego systemu VAT.

Podobnie ETS wypowiedział się w orzeczeniu C-41/04, w którym stwierdził, że jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja celem określenia, po pierwsze, czy są to dwa lub więcej niż dwa świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Mając powyższe na uwadze oraz biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe, z którego wynika, że Wnioskodawca w ramach świadczonej usługi factoringu świadczy dodatkowe pomocnicze usługi w ramach świadczenia złożonego należy przyjąć, że w aspekcie gospodarczym przedmiotowa transakcja nie powinna być sztucznie rozdzielana. Wykonywana przez Wnioskodawcę usługa faktoringu stanowi świadczenie jednolite obejmujące kilka czynności dokonanych na rzecz klienta (faktoranta), które są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

W ramach świadczonej usługi factoringu niepełnego Wnioskodawca pobiera: opłatę za rozpatrzenie wniosku o świadczenie usług factoringowych, odsetki dyskontowe, prowizję za udzielenie limitu factoringu oraz prowizję od każdej nabywanej faktury, odsetki za dodatkowy dopuszczalny okres opóźnienia w spłacie, koszty upomnień. Powyższe stanowi wynagrodzenie dla Wnioskodawcy za świadczoną złożoną usługę factoringu. Płatność tego wynagrodzenia to świadczenie wzajemne za wykonaną usługę faktoringu. Pomiędzy działalnością faktora i otrzymanego świadczenia wzajemnego jako wynagrodzenia zachodzi bezpośredni związek. Otrzymane ww. kwoty składające się na wynagrodzenie Wnioskodawcy stanowią kwotę należną, która z kolei stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Skoro zatem zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT kwota należna stanowiąca całość świadczenia należnego od nabywcy, obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych ze świadczoną przez podatnika usługą oraz inne elementy kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy, to koszty poniesione przez Faktoranta wchodzą do podstawy opodatkowania i są opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla realizacji tegoż świadczenia czyli świadczonej usługi faktoringu.

Potwierdzeniem powyższego jest art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr L 347 s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje: podatki, cła, opłaty i inne należności (z wyjątkiem samego VAT) oraz koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl powołanego przepisu kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W związku z tym, w przypadku usług factoringu za świadczenie należne faktorowi (Wnioskodawcy), stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać kwotę otrzymanego wynagrodzenia, która obejmuje również inne opłaty: tj. opłaty za rozpatrzenie wniosku o świadczenie usług factoringowych, odsetek dyskontowych, prowizji za udzielenie limitu factoringu, prowizji od każdej nabywanej faktury, odsetek za dodatkowy dopuszczalny okres opóźnienia w spłacie, koszty upomnień, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wbrew stanowisku Wnioskodawcy oprócz opłaty za rozpatrzenie wniosku o świadczenie usług factoringowych, odsetek dyskontowych, prowizji za udzielenie limitu factoringu, prowizji od każdej nabywanej faktury, odsetek za dodatkowy dopuszczalny okres opóźnienia w spłacie, podlegają również ponoszone przez Faktoranta koszty upomnień, które są ściśle powiązane ze świadczoną usługą faktoringu. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług kosztów upomnień należało uznać za nieprawidłowe.

W świetle powyższego inaczej przedstawia się sytuacja pobieranych przez Wnioskodawcę odsetek karnych. W razie braku spłaty wierzytelności przez Dłużnika w terminie płatności faktury bądź w dopuszczalnym okresie opóźnienia, w następnym dniu po tym terminie Bank pokrywa wymagalną wierzytelność ze środków zgromadzonych na rachunku bieżącym lub pomocniczym Faktoranta. W przypadku braku odpowiednich środków na ww. rachunku Bank nalicza Faktorantowi odsetki karne za opóźnienie w spłacie.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku od towarów i usług, zapłata odsetek karnych stanowi swoistą konsekwencję zachowania się kontrahenta niezgodnego z zawartą umową, czyli w przedmiotowym zdarzeniu nieterminowych płatności przez Faktoranta. Odsetki karne nie są częścią kwoty należnej z tytułu świadczenia usług, ani też nie mają wpływu na cenę świadczonych usług, w związku z czym nie można uznać, że stanowią obrót w rozumieniu wcześniej cytowanego art. 29 ustawy. Fakt, iż w umowie zawarte zostały stosowne klauzule dotyczące odsetek karnych za opóźnienia, nie oznacza obligatoryjnego podwyższenia wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi faktoringu, są one naliczane tylko w sytuacjach, gdy kontrahent nie wywiązuje się z postanowień zawartych w umowie, natomiast nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usługi.

Zatem odsetki karne za opóźnienia w płatnościach przez Faktoranta na rzecz Banku nie stanowią wypłaty wynagrodzenia za świadczenie usług faktoringu wykonane przez Wnioskodawcę, mają one bowiem charakter sankcyjny i jako takie nie mieszczą się w katalogu czynności określonych w art. 5 ustawy o VAT i nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym zapłata odsetek karnych nie będzie stanowiła elementu podstawy opodatkowania w świadczonej usłudze faktoringu.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

* prawidłowe w zakresie opodatkowania pobieranych opłat w ramach świadczonej usługi factoringu tj. opłaty za rozpatrzenie wniosku o świadczenie usług factoringowych, odsetek dyskontowych, prowizji za udzielenie limitu factoringu, prowizji od każdej nabywanej faktury, odsetek za dodatkowy dopuszczalny okres opóźnienia w spłacie, odsetek karnych;

* nieprawidłowe w zakresie opodatkowania kosztów upomnień.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę, zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa zakładu Ubezpieczeń społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.