IBPP3/443-317/10/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2010 r. (data wpływu 14 maja 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 sierpnia 2010 r. (data wpływu) i pismem z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przywozu towarów pochodzących z Unii Europejskiej jako import towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 maja 2010 r. został wniesiony ww. wniosek uzupełniony pismami z dnia 6 sierpnia 2010 r. i 10 sierpnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przywozu towarów pochodzących z Unii Europejskiej jako importu towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca dokonuje zakupów odzieży, butów i dodatków odzieżowych od szwajcarskiego oddziału firmy włoskiej G. i E. Na fakturach otrzymywanych od szwajcarskiego kontrahenta umieszczane są informacje z których wynika, iż w przypadku firmy G. główna siedziba mieści się w Mediolanie, a szwajcarski oddział w M. Natomiast w przypadku E.Z. z faktury otrzymanej od szwajcarskiego kontrahenta wynika, że jest to oddział włoskiej firmy w Szwajcarii (S.). Transport w całości jest opłacany, ubezpieczany i organizowany przez Wnioskodawcę. Sprzedawca na dostawę towarów wystawia na Wnioskodawcę faktury z NIP-em szwajcarskim. Nabyte towary służą wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. Przedmiotem transakcji są towary niepreferencyjne, czyli produkowane w krajach trzecich, sprowadzone z Włoch do Szwajcarii na dokumencie T2, ponieważ są odprawiane przez importera włoskiego - G., E. Importer Włoski płaci należności celne i tym samym uzyskują one status towarów unijnych. Na dokumencie T2 towary są przywożone do Szwajcarii. Towary te znajdują się w tranzycie i gdy dotrą do Szwajcarii, trafiają do magazynu celnego, gdzie są pod dozorem celnym w magazynie celnym, są doładowywane do partii towaru o pochodzeniu szwajcarskim - na ten towar wystawiany jest dokument T1.

Przewoźnik otrzymuje na ten towar od firmy szwajcarskiej faktury wystawione na Wnioskodawcę i dokumenty tranzytowe (jest to dokument szwajcarski 11.51 i T2L, wystawiany na bazie T2 z Włoch. Na podstawie tych dokumentów wystawiany jest T2 (przez agencję celną w Szwajcarii), z którym towary przemieszczane są do Polski za pośrednictwem przewoźnika. Gdy towary dotrą do Polski, zostają przetransportowane wraz z dokumentem T2 do urzędu celnego.

W obecnej sytuacji urząd celny zwalnia towar, który jedzie na dokumencie T2 ponieważ jest to dla urzędu celnego tranzyt i nie może zakończyć odprawy dokumentem SAD z naliczonym podatkiem od towarów i usług

Powyższe stanowisko i zastosowana procedura jest dla Wnioskodawcy praktyką nową i sprzeczną z wielokrotnymi wcześniejszymi odprawami celnymi realizowanymi w urzędach celnych (na terenie całego kraju), w których miało miejsce wystawianie dokumentów SAD oraz naliczanie podatku VAT. Jednocześnie nie jest możliwe wykazanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w deklaracji VAT UE i VAT w związku z brakiem posiadania numerów NIP UE ewentualnych dostawców z terenu Unii Europejskiej (faktury wystawiane są przez kontrahenta szwajcarskiego który identyfikuje się NIP szwajcarskim).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy mimo iż krajem pochodzenie towarów jest Unia Europejska, to są one zakupywane od kontrahenta szwajcarskiego i przez niego fakturowane, a towar odbierany jest z Szwajcarii. Dlatego też powinien podlegać procedurze zgłoszenia przez Urząd Celny jako import towarów powracających do Unii Europejskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dalej zwaną ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega:

W art. 2 pkt 1 cyt. wyżej ustawy wskazano, że przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez terytorium państwa członkowskiego należy zaś rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Wspólnoty, a przez terytorium państwa trzeciego terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Wspólnoty (art. 2 pkt 4 i 5 ustawy).

Natomiast art. 2 pkt 7 ww. ustawy zawiera definicję importu, za który uznaje się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

Zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca nabył towary, które uprzednio zostały przemieszczone z Włoch do Szwajcarii na dokumencie T2, gdzie posiadały status towarów wspólnotowych. W Szwajcarii towary nie zostały dopuszczone do obrotu i do czasu nabycia ich przez Wnioskodawcę znajdowały się w magazynie celnym. Nabyte przez Wnioskodawcę wyroby, w celu ich przemieszczenia na terytorium kraju do urzędu celnego, objęto na terytorium Szwajcarii procedurą tranzytu T2.

Zgodnie z załącznikiem nr 38 do rozporządzenia Komisji (EWG) 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/93 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny oraz instrukcją Wypełniania Zgłoszeń Celnych, kod T2 odnosi się do towarów, które powinny być przemieszczane w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego stosownie do postanowień art. 163 lub 165 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, chyba że zastosowanie ma art. 340c ust. 2 stanowiący, iż bez uszczerbku dla ust. 3 towary wspólnotowe, które są wysyłane z jednego miejsca na obszarze celnym Wspólnoty do drugiego miejsca na tym samym obszarze przez terytorium jednego lub kilku Państw EFTA, w zastosowaniu Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, są umieszczone pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego.

Z brzmienia art. 163 ust. 1, ust. 2 lit. a rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L Nr 302 str. 1) wynika, iż procedura tranzytu wewnętrznego pozwala, na warunkach określonych w ust. 2-4, na przemieszczanie z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty, przez terytorium państwa trzeciego, towarów wspólnotowych bez zmiany ich statusu celnego. Przepis ten nie narusza stosowania art. 91 ust. 1 lit. b. Przemieszczanie określone w ust. 1 może odbywać się zgodnie z procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego, jeżeli taka możliwość została przewidziana umową międzynarodową.

Zgodnie zaś z art. 92 ww. Kodeksu w związku z art. 163 ust. 3 stanowiącego, że w przypadku ust. 2 lit. a przepisy art. 92 i art. 94-97 stosuje się, zauważyć należy iż procedura tranzytu wewnętrznego zostaje zakończona, a obowiązki zobowiązanego spełnione, gdy towary objęte tą procedurą i właściwe dokumenty zostaną przedstawione, zgodnie z przepisami tej procedury, w urzędzie celnym przeznaczenia. Organy celne zamykają procedurę tranzytu zewnętrznego, jeżeli są w stanie stwierdzić, na podstawie porównania danych dostępnych w urzędzie wyjścia i danych dostępnych w urzędzie przeznaczenia, że procedura została w prawidłowy sposób zakończona.

Powyższe oznacza, że zamknięcie procedury tranzytu wewnętrznego jest czynnością wewnętrzną administracji. Zasadniczo nie jest ono sformalizowane. Prowadzi ono do potwierdzenia prawidłowego przebiegu procedury.

Regulacja procedury tranzytu wewnętrznego oparta jest na podobnych podstawach normatywnych, jak procedura tranzytu zewnętrznego. Istotna różnica polega na tym, że w procedurze tranzytu wewnętrznego chodzi o przemieszczenie towarów wspólnotowych, gdy zaś w procedurze tranzytu zewnętrznego towarów niewspólnotowych. Od tej zasady istnieją jednak wyjątki. Procedura tranzytu wewnętrznego zastępuje kilka sekwencyjnie stosowanych procedur dopuszczenia do obrotu i wywozu. Zasadniczo towar wspólnotowy, który opuszcza obszar Wspólnoty powinien zostać objęty procedurą wywozu, a następnie gdy powraca na obszar celny Wspólnoty - zostać dopuszczony do obrotu. Objęcie towaru procedurą tranzytu wewnętrznego upraszcza przebieg tej operacji. Nie powoduje też utraty przez towar wspólnotowy jego statusu celnego, mimo opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty.

W myśl powyższego przywóz towaru z innego państwa członkowskiego do Polski dokonany przez terytorium państwa trzeciego z zastosowaniem dokumentu T2 (tranzytu wewnętrznego) nie jest importem towarów w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w art. 84 ust. 1 pkt a Wspólnotowego Kodeksu Celnego, zgodnie z którym procedura tranzytu wewnętrznego (T2) nie dotyczy towarów niewspólnotowych i nie została zaliczona do procedur zawieszających, a tym samym przy prawidłowym zastosowaniu i zakończeniu takiej procedury na towarach nie ciążą należności celne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż na fakturach dokumentujących nabycie towarów, przywiezionych ze Szwajcarii na dokumencie T2, jako dostawcę wskazano szwajcarski oddział włoskiej firmy G. i E. tj. oddział w Szwajcarii w miejscowości M. i S.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż centrala oraz jej zagraniczny oddział stanowią dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu prawnego. Oddział nie prowadzi działalności gospodarczej niezależnie od centrali oraz nie ponosi w sposób samodzielny ryzyka ekonomicznego związanego z prowadzona działalnością. Ryzyko to ponosi przedsiębiorca tj. jeden podmiot gospodarczy składający się z kilku jednostek organizacyjnych oraz wyposażony w jeden kapitał. Oddział jest zatem podmiotem całkowicie od niej zależnym, a w konsekwencji - oddział wraz z centrala zlokalizowana w innym państwie są jednym i tym samym przedsiębiorcą. Oznacza to również, iż oddziały jako jednostki organizacyjnie działające wewnątrz osoby prawnej nie mogą być samodzielnymi (odrębnymi od centrali) podatnikami podatku i usług.

Powyższe wnioski znajdują oparcie w orzecznictwie Europejskiego trybunału Sprawiedliwości. Przykładem należy wskazać wyrok z 23 marca 2005 r. w sprawie FCE Bank, sygn. akt C-210/04, w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości rozstrzygnął kwestię relacji centrali oraz jej zagranicznego oddziału. W uzasadnieniu wyroku ETS uznał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług.

Mając powyżej na uwadze stwierdzić należy, iż dostawy towarów, przywiezionych z Włoch tranzytem wewnętrznym do oddziału w Szwajcarii a następnie do Polski na dokumencie T2, dokonał dostawca z Włoch działający za pośrednictwem oddziału w Szwajcarii tj. G. oddział w Szwajcarii (M.) oraz E.oddział w Szwajcarii (S.).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r.o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że

Stosownie do art. 25 ust. 1 ww. ustawy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Z przedstawione stanu faktycznego wynika, że towary po przemieszczeniu z Włoch do Szwajcarii na podstawie dokumentu T2 i złożeniu ich w magazynie celnym pod dozorem celnym zostały następnie z tego magazynu dostarczone do Polski z zastosowaniem procedury tranzytu wewnętrznego T2. Dokument T2 na podstawie którego towary ostatecznie zostały dostarczone do Polski został wystawiony w trakcie odprawy celnej w Szwajcarii. Dokument ten zostaje wystawiony na podstawie dokumentu 11.51, T2L wystawionych na bazie T2 z Włoch. Po dotarciu towarów do Polski zostały przetransportowane do urzędu celnego celem zamknięcia procedury T2

W świetle powyższego, wskazać należy, że opisane przemieszczenie towarów posiadających status wspólnotowy z terytorium Włoch na terytorium Polski przez terytorium Szwajcarii, stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy (Szwajcaria jest de facto jedynie krajem tranzytowym), a dokonującym dostawy towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej - G. i E. działający za pośrednictwem oddziałów w Szwajcarii.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie (...) - art. 106 ust. 7 ustawy.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Minister Finansów, na podstawie art. 99 ust. 14 ustawy, określił w drodze rozporządzenia z dnia 21 grudnia 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 222, poz. 1763 z późn. zm.), szczegółowe informacje dotyczące ww. deklaracji podatkowych i ich prawidłowego wypełniania.

W świetle powyższego, Wnioskodawca zobowiązany jest do udokumentowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wystawiając fakturę wewnętrzną, zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy i wykazania tej transakcji w deklaracji podatkowej, o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy.

Na mocy przepisu art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Jak wskazano wyżej dokonującym dostawy towarów będących przedmiotem wniosku przywiezionych z Włoch tranzytem wewnętrznym do oddziału w Szwajcarii a następnie do Polski na dokumencie T2 są firmy z Włoch działające za pośrednictwem oddziałów w Szwajcarii.

Zgodnie z powyższym w przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego towarów będących przedmiotem wniosku, dokonywanych z zastosowaniem tranzytu wewnętrznego T2, Wnioskodawca w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 2 winien wykazać nr włoskiej firmy macierzystej (dostarczającej towar do Wnioskodawcy za pośrednictwem swego oddziału w Szwajcarii) pod jakim zidentyfikowana ona jest dla potrzeb podatku od wartości dodanej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż przedmiotowa transakcja stanowi import towarów należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.