IBPP3/443-272/10/PH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2010 r. (data wpływu 16 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2010 r. (data wpływu 10 maja 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 16 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2010 r. (data wpływu 10 maja 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 kwietnia 2010 r., znak: IBPP3/443-272/10/PH.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W maju 1973 r. Wnioskodawczyni została właścicielką połowy niezabudowanej nieruchomości rolnej o pow. 0,5078 ha. Nieruchomość ta została nieodpłatnie przekazana przez matkę Wnioskodawczyni na podstawie art. 1, 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250 z późn. zm.).

Przekazany grunt wykorzystywany był do potrzeb własnej rodziny na uprawę zbóż i warzyw. Z uwagi na niską klasę gruntów (kat. V i VI) nieruchomość powyższa objęta została w 1995 r. ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem na tereny budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego.

W roku 1999 dokonano podziału ww. nieruchomości na 6 działek przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną. W związku z zamiarem zbycia wszystkich działek i potrzebą kontynuacji upraw warzyw na potrzeby rodziny, Wnioskodawczyni nabyła w tym samym roku współudział 50% udziału w nieruchomości rolnej niezabudowanej o pow. 2,4577 ha położonej w bezpośrednim sąsiedztwie posiadanej nieruchomości.

Z uwagi na poprawę sytuacji materialnej rodziny Wnioskodawczyni, podzielone wcześniej działki nie zostały sprzedane oraz od roku 2001 zaniechano dalszego użytkowania rolnego posiadanych gruntów.

Obecnie z uwagi na zły stan zdrowia męża i pilne potrzeby finansowe Wnioskodawczyni dokonuje zbycia 6 działek w miarę napływu ofert.

Wnioskodawczyni oświadcza, iż nie dokonywała żadnego uatrakcyjnienia ww. działek, nie prowadzi działalności gospodarczej. Na gruncie tym Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła żadnej działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni nie dokonywała żadnej sprzedaży produktów rolnych i nie była oraz nie jest rolnikiem ryczałtowym.

Opisane ww. nieruchomości stanowią majątek osobisty Wnioskodawczyni, który został jej przekazany przez matkę 27 lat temu (1/2 gruntu o pow. 05078 ha) i zakupiona przez Wnioskodawczynię 11 lat temu (1/2 gruntu o pow. 1,2288 ha) i zakup ten nie był wówczas podyktowany chęcią dokonania sprzedaży. Wnioskodawczyni informuje, że wniosek męża objęty został interpretacją indywidualną z dnia 2 marca 2010 r. - IBPP1/443-1160/09/LSz.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 maja 2010 r. Wnioskodawczyni wskazała, iż:

* nie jest i nie była podatnikiem podatku VAT czynnym,

* działka ta (niezabudowana) została przekazana Wnioskodawczyni przez Matkę na podstawie art. 1, 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Nabycie własności nastąpiło nieodpłatnie,

* zmiana przeznaczenia gruntu nastąpiła w trakcie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy i opierała się na analizach opłacalności dla budżetu gminy. Wnioskodawczyni nie występowała z żadnym wnioskiem w tej sprawie,

* działki, o których mowa we wniosku są nieruchomościami niezabudowanymi,

* grunty przeznaczone do sprzedaży nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy,

* pozyskane środki finansowe ze sprzedaży działek Wnioskodawczyni przeznaczy na potrzeby własne (spłatę kredytów syna),

* Wnioskodawczyni posiada jeszcze (wspólnie z mężem) inną nieruchomość gruntową którą będzie zmuszona w części sprzedać - 12 działek budowlanych położonych w sąsiedztwie nieruchomości opisanej we wniosku,

* Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie dokonywała sprzedaży gruntów i nie odprowadzała z tego tytułu podatku VAT i nie składała z tego tytułu deklaracji VAT-7 oraz zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego, kiedy Wnioskodawczyni dokona zbycia wszystkich sześciu działek stanie się podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dostawa gruntów (sprzedaż działek) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Zdaniem Wnioskodawczyni sprzedaż działek dokonywana przez nią nie stanowi działalności gospodarczej z uwagi na fakt, ze transakcja nie ma charakteru zarobkowego, lecz związana jest z przysługującym Wnioskodawczyni prawem do rozporządzania własnym majątkiem.

Wnioskodawczyni uważa, że zbycie ww. działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 tej ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do danej czynności ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Natomiast nie jest częstotliwością, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zawarcie nawet kilkunastu transakcji sprzedaży w odniesieniu do majątku własnego podatnika, w przypadku, kiedy okoliczności sprawy wskazują, iż w chwili wejścia w posiadanie tego majątku podatnik nie nosił się zamiarem jego zbycia, zaś środki z jego sprzedaży konsekwentnie pozostaną w majątku prywatnym, tzn. nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. W każdej indywidualnej sprawie należy również wziąć pod uwagę czas dzielący nabycie i zbycie majątku mającego być przedmiotem zbycia przez podatnika

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w 1973 r. Wnioskodawczyni została właścicielką połowy niezabudowanej nieruchomości rolnej o pow. 0,5078 ha. Nieruchomość ta została nieodpłatnie przekazana przez matkę Wnioskodawczyni na podstawie art. 1, 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250 z późn. zm.).

Przekazany grunt wykorzystywany był do potrzeb własnej rodziny na uprawę zbóż i warzyw. Z uwagi na niską klasę gruntów (kat. V i VI) nieruchomość powyższa objęta została w 1995 r. ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem na tereny budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego. zmiana przeznaczenia gruntu nastąpiła w trakcie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy i opierała się na analizach opłacalności dla budżetu gminy. Wnioskodawczyni nie występowała z żadnym wnioskiem w tej sprawie,

W roku 1999 dokonano podziału ww. nieruchomości na 6 działek przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną. W związku z zamiarem zbycia wszystkich działek i potrzebą kontynuacji upraw warzyw na potrzeby rodziny, Wnioskodawczyni nabyła w tym samym roku współudział 50% udziału w nieruchomości rolnej niezabudowanej o pow. 2,4577 ha położonej w bezpośrednim sąsiedztwie posiadanej nieruchomości.

Z uwagi na poprawę sytuacji materialnej rodziny Wnioskodawczyni, podzielone wcześniej działki nie zostały sprzedane oraz od roku 2001 zaniechano dalszego użytkowania rolnego posiadanych gruntów.

Obecnie z uwagi na zły stan zdrowia męża i pilne potrzeby finansowe Wnioskodawczyni dokonuje zbycia 6 działek w miarę napływu ofert. Pozyskane środki finansowe ze sprzedaży działek Wnioskodawczyni przeznaczy na potrzeby własne (spłatę kredytów syna).

Wnioskodawczyni oświadcza, iż nie dokonywała żadnego uatrakcyjnienia ww. działek, nie prowadzi działalności gospodarczej. Na gruncie tym Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła żadnej działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni nie dokonywała żadnej sprzedaży produktów rolnych i nie była oraz nie jest rolnikiem ryczałtowym. Działki, o których mowa we wniosku są nieruchomościami niezabudowanymi, grunty przeznaczone do sprzedaży nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Opisane ww. nieruchomości stanowią majątek osobisty Wnioskodawczyni, który został jej przekazany przez matkę 27 lat temu (1/2 gruntu o pow. 05078 ha) i zakupiona przez Wnioskodawczynię 11 lat temu (1/2 gruntu o pow. 1,2288 ha) i zakup ten nie był wówczas podyktowany chęcią dokonania sprzedaży. Wnioskodawczyni nie jest i nie była podatnikiem podatku VAT czynnym. Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie dokonywała sprzedaży gruntów i nie odprowadzała z tego tytułu podatku VAT i nie składała z tego tytułu deklaracji VAT-7 oraz zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Wnioskodawczyni posiada jeszcze (wspólnie z mężem) inną nieruchomość gruntową którą będzie zmuszona w części sprzedać - 12 działek budowlanych położonych w sąsiedztwie nieruchomości opisanej we wniosku.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż planowane przez Wnioskodawczynię zbycie sześciu działek, wyodrębnionych w 1999 r. z nieruchomości gruntowej, której współwłaścicielką Wnioskodawczyni została w 1973 r. nie spełnia przesłanek do uznania go za działalność gospodarczą, bowiem czynność ta nie mieści się w definicji, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek. Powyższe oznacza, iż dostawa przedmiotowych nieruchomości gruntowych nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.