IBPP3/443-193/11/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2011 r. (data wpływu 7 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania otrzymanego dodatkowego wynagrodzenia wynikającego z zawartej umowy dotyczącej sprzedaży uprawnień do emisji CO2 w postaci 50% wypracowanego zysku jest - nieprawidłowe.

W dniu 7 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania otrzymanego dodatkowego wynagrodzenia wynikającego z zawartej umowy dotyczącej sprzedaży uprawnień do emisji CO2 w postaci 50% wypracowanego zysku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca dysponuje pozyskanymi w ramach Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień uprawnieniami do C02, które zostaną umorzone w terminie do 30 kwietnia 2011 r.

Spółka posiada zawartą z T S.A. umowę ramową w sprawie zakupu/sprzedaży uprawnień do emisji C02.

Ze względu na fakt, iż T S.A. posiada wyspecjalizowany w obrocie EUA personel oraz stosowne licencje, w ramach umowy Wnioskodawca, zbył w grudniu 2010 r. określoną ilość uprawnień na rzecz T SA, zgodnie z zawartą umową.

W miesiącu marcu 2011 r. Spółka odkupi tę samą ilość uprawnień od T S.A. z uwzględnieniem marży. Transakcja zostanie udokumentowana fakturą VAT.

S.A. może wykorzystać zakupione od Wnioskodawcy EUA do obrotu, przy czym Wnioskodawca nie ponosi kosztów transakcyjnych związanych z obrotem UEA, (jedynie koszt marży związanej z odkupem uprawnień). Jeśli Spółka T S.A. wykorzystując do obrotu zakupione od Wnioskodawcy EUA wypracuje zysk, (zysk rozumiany tu jako dodatni wynik finansowy - dochód z obrotu pomniejszony o koszty transakcyjne) to strony transakcji (Wnioskodawca oraz Spółka T S.A.) dokonają podziału tego zysku w równej proporcji po 50%.

Wypłata przez Spółkę T S.A. części wypracowanego zysku jest przekazaniem środków, nie wiąże się natomiast z jakimkolwiek świadczeniem ze strony Wnioskodawcy na rzecz Spółki T S.A. i brak w tym zakresie jakiekolwiek związku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, kiedy Spółka T S.A. przekaże 50% wypracowanego zysku, przekazanie zysku powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przepisów prawa bezpośrednio nie wynika w jaki sposób należy kwalifikować opłaty o charakterze "podział zysku". Zaistnienie zobowiązania do podzielenia się połową wypracowanego zysku w ocenie Spółki nie spełnia żadnej przesłanki, aby uznać je za jakąkolwiek czynność podlegająca opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług VAT.

Wśród wymienionych w przepisie art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług VAT nie wymieniono żadnej czynności, z którą można by nawet porównać przekazanie uzyskanego zysku. W szczególności trudno ten rodzaj zdarzenia uznać za odpłatne świadczenie usług, jako że brak bezpośredniego związku miedzy płatnością uiszczaną przez Spółkę T S.A., a jakimkolwiek świadczeniem ze strony Wnioskodawcy.

W tej sytuacji, przekazanie zysku nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT i powinno zostać udokumentowane za pomocą noty księgowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik "świadczyć" jako "wykonywać coś na czyjąś rzecz", "świadczenie" zaś, to - według niego - obowiązek wykonania, przekazania czegoś. Wskazywałoby to, że przez "świadczenie" należy rozumieć wyłącznie działanie aktywne. Wykładnia taka jest jednak nieuprawniona w świetle ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku (w tym przede wszystkim powszechności opodatkowania), jak również dalszych przepisów ustawy - wypada tutaj zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Wypada uznać, że pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie trzeba będzie zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Zatem czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Ponadto należy mieć również na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 cyt. ustawy. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca dysponuje pozyskanymi w ramach Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień uprawnieniami do C02, które zostaną umorzone w terminie do 30 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca posiada zawartą z T S.A. umowę ramową w sprawie zakupu/sprzedaży uprawnień do emisji CO2. Ze względu na fakt, iż T S.A. posiada wyspecjalizowany w obrocie EUA personel oraz stosowne licencje, w ramach umowy PKE S.A, zbyła w grudniu 2010 r. określoną ilość uprawnień na rzecz T SA, zgodnie z zawartą umową. W miesiącu marcu 2011 r. Spółka odkupi tę samą ilość uprawnień od T S.A. z uwzględnieniem marży. Transakcja zostanie udokumentowana fakturą VAT.

T S.A. może wykorzystać zakupione od Wnioskodawcy EUA do obrotu, przy czym Wnioskodawca nie ponosi kosztów transakcyjnych związanych z obrotem UEA, (jedynie koszt marży związanej z odkupem uprawnień). Jeśli Spółka T S.A. wykorzystując do obrotu zakupione od Wnioskodawcy EUA wypracuje zysk, (zysk rozumiany tu jako dodatni wynik finansowy - dochód z obrotu pomniejszony o koszty transakcyjne) to strony transakcji (Wnioskodawca oraz T S.A.) dokonają podziału tego zysku w równej proporcji po 50%.

Z powyższego wynika, że iż oba podmioty są zainteresowane wypracowaniem zysku. Wypracowany zysk wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy ma ścisły związek z zawartą umową ze Spółką T S.A. na sprzedaż praw do emisji CO2. Spółka T dokonując obrotu przez wyspecjalizowany personel zakupionymi od Wnioskodawcy uprawnieniami wypracowuje dodatkowy zysk, którym na podstawie umowy jest zobowiązana podzielić się po połowie z Wnioskodawcą. Zatem nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że wypłata przez Spółkę T S.A. części wypracowanego zysku jest tylko przekazaniem środków be związku z jakimkolwiek świadczeniem, bowiem przekazany w wysokości 50% wypracowany zysk jest ściśle związany z transakcją sprzedaży uprawnień do emisji CO2 i stanowi część wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu zawartej ze Spółką T S.A. sprzedaży uprawnień. Tym samym przyjąć należy, że otrzymany przez Wnioskodawcę wypracowany zysk (50%) z tytułu obrotu uprawnieniami do emisji CO2 stanowi kwotę należną Wnioskodawcy i stanowi element podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży uprawnień do emisji CO2.

W konsekwencji zastosowanie znajdzie zastosowanie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT mówiący, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Odpowiednikami art. 29 ust. 1 ww. ustawy w prawie wspólnotowym pozostają: art. 11 (A) (1) (a) Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych-wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L 77 145.1 z późn. zm. - dalej jako "VI Dyrektywa") oraz odpowiednio art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L 347.1 z późn. zm.). Powołany powyżej przepis Dyrektywy 112 stanowi, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługobiorca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Przepis ten posługuje się terminem "zapłata", który jest odpowiednikiem terminu "wynagrodzenie" użytym w przepisie art. 11 (A) (1) (a) VI Dyrektywy. Przepis art. 72 Dyrektywy 112 konsekwentnie realizuje założenie przyjęte w art. 2 Pierwszej Dyrektywy I w art. 1 obecnej Dyrektywy, iż podatek VAT jest podatkiem proporcjonalnym do ceny towarów i usług.

Stąd wniosek, że podstawa opodatkowania dla celów VAT, stanowi wartość subiektywną, tj. powinna odzwierciedlać wynagrodzenie należne dostawcy lub usługodawcy z tytułu danej transakcji. Nie jest przy tym istotne, czy wynagrodzenie z tytułu danej transakcji zostało uiszczone podatnikowi przez nabywcę towarów lub usługobiorcę czy też przed podmiot trzeci. Powyższa podstawa opodatkowania jest wyrazem fundamentalnej zasady neutralności VAT dla podatników tego podatku. Kluczowa dla zrozumienia konstrukcji podstawy opodatkowania zawartej w przepisach Dyrektywy jest zatem analiza pojęcia wynagrodzenia, rozumianego jako wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług. Kwestia ta była przedmiotem rozważań ETS, który, w sprawie C-172/96 pomiędzy Commissioners of Customs Excise a First National Bank of Chicago ETS wskazał, iż zgodnie z art. 11 (A) (1) (a) VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że w transakcjach dewizowych, w których żadne opłaty i prowizje nie są naliczane, co się tyczy pewnych, szczególnych transakcji, podstawę opodatkowania stanowi zysk brutto osiągnięty z tytułu transakcji przez usługodawcę w danym okresie. W efekcie ww. przepis przewiduje, że podstawa opodatkowania jest tworzona, w odniesieniu do świadczenia usług przez to co stanowi otrzymane lub należne wynagrodzenie usługodawcy od usługobiorcy z tytułu tych transakcji.

Trybunał podkreślił także, iż nie jest konieczne, by podatnik dostarczający towary lub wykonujący usługi, bądź druga strona transakcji, znali dokładną kwotę wynagrodzenia służącą jako podstawa opodatkowania, aby było możliwe opodatkowanie danego rodzaju transakcji (sprawa C-288/94 Argos Distributors przeciwko Commissioners of Customs and Excise (1996) Zb. Orz. str. 1-5311, pkt 21 i 22). W konsekwencji, nie ma znaczenia, że w momencie zawarcia transakcji, strony nie znają podstawy, od której naliczany będzie VAT i, że pozostaje ona nieznana, nawet po transakcji, dla usługobiorcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż przekazanie przez Spółki T S.A. części zysku (50%) Wnioskodawcy pozostającego w ścisłym związku z zawartą umową sprzedaży uprawnień do emisji CO2 stanowi część kwoty należnej z tytułu tej sprzedaży a zatem stanowi również podstawę opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, którą jest całość świadczenia, rozumianego jako całość wynagrodzenia - wartości dodanej, która towarzyszy transakcji sprzedaży uprawnień do emisji CO2. Otrzymaną kwotę wynagrodzenia z tytułu sprzedaży uprawnień do emisji CO2 Wnioskodawca winien udokumentować fakturą VAT na podstawie art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, bowiem podatnicy, o których mowa w art. 15 ustawy, są obowiązani wystawić fakturę, stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.