IBPP3/443-19/13/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT odpłatnego korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tego tytułu - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT odpłatnego korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tego tytułu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm. dalej: p.t.z.). Zgodnie z art. 16 ww. ustawy za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalona w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym Rada Miasta, stosownie m.in. do art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z. podjęła w dniu 22 sierpnia 2012 r. uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2012 r., poz. 3789), określając tym samym przystanki komunikacyjne na terenie Gminy. Przedmiotową uchwałą określono również, w formie regulaminu, warunki i zasady korzystania z przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, przez operatorów publicznego transportu zbiorowego i przewoźników. Rada Miasta w oparciu o art. 16 ust. 4 i 5 ustawy p.t.z. podjęła również w dniu 22 sierpnia 2012 r. uchwałę w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina (Dz. Urz. Woj. ŚI. z 2012 r" poz. 3788). Przedmiotowa uchwała wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Opłatę ustalono w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym. Stosownie do art. 16 ust. 7 ustawy p.t.z. w zw. z art. 18 ustawy p.t.z. opłaty te stanowią dochód Gminy z wyłącznym przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych, wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionym na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów. W związku z tym pobieranie opłat jest zadaniem własnym Gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego i będzie ewidencjonowane na rachunku dochodów Gminy. Wykonanie przedmiotowych uchwał Rady Miasta zostało powierzone Prezydentowi Miasta.

W związku z podjętą na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy p.t.z. uchwałą w sprawie stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jednym z warunków korzystania z tych przystanków określonych z kolei w uchwale podjętej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z. tj. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2012 r. poz. 3788), jest obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe przedmiotowej opłaty w wysokości wynikającej z ww. uchwały. Zatem udostępnianie przystanków komunikacyjnych oraz pobieranie opłat następować będzie poprzez wydane uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. Gmina nie przewiduje zawieranie umów cywilnoprawnych w celu pobierania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Z kolei wysokość opłaty miesięcznej stanowić będzie iloczyn ilości zatrzymań w ciągu miesiąca przewidzianych w rozkładzie jazdy oraz stawki jednostkowej za zatrzymanie się na przystanku. Stąd każda zmiana rozkładu jazdy związana ze zmianą ilości zatrzymań środków transportowych na przystankach będzie wymagała powiadomienia Gminy celem aktualizacji wysokości opłaty miesięcznej. Stawki opłat będą automatycznie waloryzowane od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym będzie ogłoszona uchwała budżetowa na zasadach określonych w art. 16 ust. 6 ustawy p.t.z.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy pobierający opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - Gmina - jest podatnikiem podatku od towarów i usług, czy też nie uznaje się jej za podatnika podatku VAT, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Czy czynność poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych objęta jest zwolnieniem przewidzianym w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.).

Stanowisko Wnioskodawcy:

Podstawą ustanowienia opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest uchwała organu stanowiącego właściwej jednostki samorządu terytorialnego a w niniejszej sprawie uchwała Rady Miasta z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina (Dz. Urz....), wydana na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2011 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm., dalej: p.t.z.). Uchwała ta stanowi akt prawa miejscowego o charakterze ogólnym, w związku z czym każdy podmiot podejmujący się wykonywania usług przewozowych i korzystania z przystanków w odniesieniu do którego ustanowiona została opłata, jest zobligowany do jej ponoszenia w wysokości określonej w uchwale. Powyższy sposób wprowadzania przedmiotowej opłaty przewidziany w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, jak również określenie w art. 16 ust. 5 ww. ustawy maksymalnej jej wysokości wskazuje, iż ma ona charakter opłaty administracyjnej.

Ponadto jednym z warunków określonych w uchwale Rady Miasta z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów (...), wydanej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z. jest obowiązek ponoszenia opłaty przez operatorów publicznego transportu zbiorowego i przewoźników korzystających z przystanków komunikacyjnych w oparciu o wydane przez Gminę uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, iż podstawą do korzystania przez podmioty wykonujące regularne przewozy osób jest uprzednie uzyskanie przez ten podmiot potwierdzenia uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych położonych w granicach administracyjnych Gminy.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy p.t.z. opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

Zatem opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest pobierana w związku z konkretnym, wskazanym w ww. przepisie celem. Gmina więc nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, co przemawia za stanowiskiem, iż opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną.

W związku z powyższym podstawą nałożenia przedmiotowej opłaty jest przepis prawa miejscowego, uchwała Rady Miasta, którego uchwalenie leży w zakresie uprawnień organów administracji publicznej. Wskazane przepisy są określone na tyle dokładnie, że z samej treści przepisów prawa da się w pełni ustalić zarówno podmiot, na którym obowiązek spoczywa, jak i jego treść.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację prawną w zakresie charakteru prawnego opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych stanowiących własność lub będące w zarządzaniu Gminy i położonych na terenie administracyjnym Gminy świadczy, że pobierający tą opłatę nie jest podatnikiem podatku od towaru i usług. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11. marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Z powyższego przepisu wynika, że organy oraz urzędy administracji publicznej wówczas działają w charakterze podatników, gdy:

* wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań,

* wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W przedmiotowej sprawie powyższe przesłanki nie zachodzą, gdyż podejmowane czynności mieszczą się w granicach zadań własnych i realizuje je jako organ władzy publicznej na podstawie aktu prawa miejscowego tj. uchwały Rady Miasta a nie na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych ze stosownymi podmiotami. W związku z powyższym Gmina, która wykonuje przedmiotowe czynności jako organ władzy publicznej nie może być uznana za podatnika podatku od towarów i usług.

Ponadto w tym miejscu należy również wskazać, iż w związku z tym, że przedmiotowa opłata pobierana jest na podstawie aktu prawa miejscowego, to znajdzie w tym przypadku także zastosowanie zwolnienie przewidziane w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.). Zgodnie bowiem z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Mając powyższe na uwadze, należy wyraźnie podkreślić, iż ustalanie i pobieranie przedmiotowych opłat tj. danin publicznych za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest formą sprawowania władztwa publicznego a tym samym nie można uznać w tym przypadku Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług a w przypadku odmiennego stanowiska na pewno wówczas znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia.

W świetle więc powyższego należy uznać, że opłata za korzystanie przez operatora i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, określona uchwałą Rady Miasta, będąc dochodem publicznym, ma charakter daniny publicznej, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym zatem nie podlega przepisom o podatku od towarów i usług. Powyższe stanowisko podzieliło Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w piśmie z dnia 30 grudnia 2011 r. (znak pisma:..) wskazując w nim również na zbliżony charakter opłaty za korzystanie z "samorządowych" obiektów przystankowych do opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Ponadto powyższy pogląd podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie I SA/Kr 1966/11 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 5 września 2012 r. w sprawie I SA/Łd 792/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważy, iż generalnie - poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo - przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na wstępie należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak "organ władzy publicznej" czy "urzędy obsługujące te organy" nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT. Choć w wielu aktach normatywnych ustawodawca posługuje się pojęciem "władza publiczna" czy "organy władzy publicznej", to jednocześnie nigdzie nie definiuje tych pojęć.

Kwestię tę rozważał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 maja 2010 r., w sprawie o sygn. I FSK 852/09, w którym stwierdził, iż "choć Konstytucja nie zawiera wprost definicji organu władzy publicznej, to jednak z jej treści da się wywieźć, że jednostki samorządu terytorialnego takie władztwo sprawują. W art. 16 ust. 2 Konstytucji ustrojodawca wskazał bowiem, że "Samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność". Z kolei w art. 163 Konstytucji wskazano, że samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Powyższe wprost dowodzi, że ustrojodawca powierzył samorządowi terytorialnemu wykonywanie zadań administracji publicznej niezastrzeżonych do kompetencji innych organów władzy państwowej. W działaniach tych organy samorządu mogą korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej".

A zatem, w świetle sformułowań zwartych w Konstytucji RP, w szczególności, w art. 16 ust. 2 i art. 163, samorząd terytorialny należy traktować jako organ władzy publicznej. W uchwale NSA w składzie pięciu sędziów NSA z dnia 9 października z 2000 r., sygn. akt OPK 14/00, Sąd stwierdził, iż pozycja jednostek samorządu terytorialnego jest wyznaczona przez dwie kategorie prawne, a mianowicie przez kompetencję i osobowość prawną. Na podstawie określonych prawem kompetencji gmina realizuje władztwo administracyjne i działa jako organ administracji publicznej, a w postępowaniu administracyjnym zajmuje pozycję organu prowadzącego postępowanie.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy o VAT należy więc zauważyć, że celem tej regulacji jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy VAT, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie opłat pobieranych z tytułu zatrzymania na przystankach komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów. Uchwałą określono również, w formie regulaminu, warunki i zasady korzystania z przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, przez operatorów publicznego transportu zbiorowego i przewoźników. Udostępnianie przystanków komunikacyjnych oraz pobieranie opłat następować będzie poprzez wydane uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, wskazać należy, iż w świetle art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast, zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13) publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 ust. 1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

W ustawie o publicznym transporcie zbiorowym została określona maksymalna stawka tej opłaty. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym określenie przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz warunków korzystania z tych obiektów, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

W przypadku, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że pomiędzy działaniami Gminy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych), a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez przewoźnika występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. W związku z tym ww. działania Gminy będą stanowić usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc otrzymana opłata będzie konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Gminę od przewoźników za możliwość zatrzymywania się na przystankach komunikacyjnych stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tych przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Gminę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych.

W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Gmina pobierając opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych działa w charakterze podatnika podatku VAT i nie znajdzie w tym przypadku zastosowania wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT z uwagi na cywilnoprawny charakter tych czynności.

Ponadto w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, z uwagi na cywilnoprawny charakter tych czynności.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.