IBPP3/443-141/09/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2009 r. (data wpływu 12 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie wystawiania faktur przez polskiego nabywcę w związku z dokonaniem przez niego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - jest prawidłowe.

W dniu 12 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie wystawiania faktur przez polskiego nabywcę w związku z dokonaniem przez niego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest producentem samochodowych systemów bezpieczeństwa, w tym pasów i poduszek powietrznych. Spółka kupuje komponenty samochodowe od kontrahentów mających siedzibę na terytorium innych krajów. Jednocześnie w przypadku niektórych kontrahentów z Unii Europejskiej (głównie niemieckich, ale także włoskich, czeskich i innych) strony rozważają zawarcie porozumienia upoważniającego nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów w imieniu i na rachunek dostawcy towarów i usług (dalej: Porozumienie).

W ramach Porozumienia nabywca (Spółka) będzie wystawiać faktury w imieniu i na rzecz sprzedawcy z innego kraju Unii Europejskiej (tzw. samofaktury, self-billing), odpowiednio przyjmowane i akceptowane przez sprzedawcę. Spółka planuje wystawianie faktur w cyklach tygodniowych (w odniesieniu do towarów otrzymywanych od danego dostawcy w ciągu tygodnia).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy z punktu widzenia polskich przepisów wystawianie faktur w imieniu i na rzecz kontrahenta unijnego, dokumentujących wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów (WNT) na podstawie opisanego powyżej porozumienia jest możliwe.

Czy faktury sprzedaży wystawione w powyższym trybie samofakturowania będą dla Spółki właściwą podstawą umożliwiającą rozpoznanie WNT w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, polskie przepisy podatkowe nie zabraniają wystawiania przez nabywcę faktur dokumentujących WNT w imieniu i na rzecz sprzedawcy. Możliwość wystawiania faktur przez nabywcę towarów i usług (samofakturowania) przewiduje przepis § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337). Przepis ten wskazuje jednocześnie podstawowe warunki samofakturowania, jakie musi spełnić nabywca towarów i usług (m.in. strony muszą być podatnikami VAT). Zgodnie z treścią § 6 ust. 2 rozporządzenia umowa upoważniająca nabywcę do wystawiania faktur powinna zawierać określoną treść (m.in. postanowienie, iż podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczący usługi upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek). Zgodnie z treścią § 6 ust. 6 rozporządzenia przepisy przewidujące możliwość wystawiania faktur przez nabywcę towarów i usług (samofakturowania) stosuje się również odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że przepisy rozporządzenia dotyczące samofakturowania dotyczą:

Dopuszczalność samofakturowania w sytuacji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wynika z konieczności zapewnienia spójności systemu VAT w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz z przepisów unijnych. Zgodnie z treścią art. 224 ust. 1 Dyrektywy VAT "Faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, jeżeli istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi (...)".

Mając na uwadze konieczność zapewnienia spójności systemu VAT poszczególne państwa członkowskie Unii Europejskiej implementując treść Dyrektywy VAT do krajowych porządków prawnych ujęły kwestię samofakturowania w transakcjach wewnątrzunijnych w ten sposób, że jest ona co do zasady regulowana przepisami właściwymi w kraju sprzedawcy. W kraju nabywcy samofakturowanie jest oczywiście dopuszczalne (w przeciwnym wypadku model samofakturowania w transakcjach wewnątrzunijnych w ogóle by nie działał), ale nieuregulowane przepisami tego kraju z uwagi na fakt, że samofaktura wystawiana w takim przypadku przez nabywcę jest fakturą która musi być zgodna z przepisami obowiązującymi w kraju sprzedawcy (jest wystawiana w imieniu i na rzecz sprzedawcy). W przypadku Spółki faktura wystawiana w ramach WNT w trybie samofakturowania będzie w oczywisty sposób musiała być zgodna z regulacjami właściwymi w kraju sprzedawcy, gdyż faktura taka jest wystawiana w jego imieniu i na jego rzecz.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest sytuacja analogiczna do opisanej w § 6 ust. 6 polskiego rozporządzenia (sprzedaż wewnątrzunijna z Polski), ale w transakcji w odwrotnym kierunku. Spółka, będąc nabywcą komponentów samochodowych na podstawie porozumienia zamierza wystawiać faktury w imieniu i na rzecz dostawcy tych komponentów, będącego podmiotem mającym siedzibę na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Transakcje dokonywane na podstawie Porozumienia będą dla Spółki WNT, natomiast sprzedawca komponentów samochodowych będzie miał obowiązek wykazać WDT w kraju swojej rejestracji. Kwestia możliwości wystawiania faktur przez nabywcę w imieniu i na rachunek sprzedawcy uregulowana powinna być zatem wyłącznie w przepisach podatkowych kraju siedziby kontrahenta Spółki (sprzedawcy towarów w analizowanej sytuacji) i nie ma konieczności jej uregulowana w przepisach polskich. Warto zauważyć, że kwestia ta nie może być uregulowana w polskich przepisach, ponieważ Spółka wystawiając faktury w imieniu i na rzecz kontrahenta ma obowiązek stosować przepisy dotyczące zasad wystawiania faktur obowiązujące w kraju siedziby kontrahenta. Reasumując, brak uregulowania w polskich przepisach kwestii samofakturowania przy WNT nie oznacza dla Spółki braku możliwości samofakturowania w WNT, gdyż szczegółowe zasady dotyczące wystawiania faktur przez nabywcę w ramach zharmonizowanych regulacji wewnątrzunijnych uregulowane są szczegółowo w przepisach państwa, w którym siedzibę ma sprzedawca towarów (kontrahent Spółki).

Spółka nie wskazuje w niniejszym wniosku odpowiednich przepisów podatkowych kraju siedziby kontrahenta dotyczących kwestii samofakturowania, gdyż ze względu na terytorialny charakter podatku od towarów i usług, właściwość rzeczowa polskich organów podatkowych w zakresie podatku VAT nie obejmuje tych przepisów (kraju siedziby kontrahenta).

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym polskie przepisy podatkowe nie zabraniają wystawiania przez polskiego nabywcę faktur (w imieniu i na rzecz sprzedawcy z innego kraju UE) stwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Brak uregulowania przedmiotowej kwestii w polskich przepisach wynika z logiki obrotu wewnątrzwspólnotowego i nie oznacza zakazu wystawiania takich faktur. Możliwość ich wystawiania wynika również z Dyrektywy.

Zdaniem Spółki faktury wystawiane na podstawie opisanego powyżej porozumienia będą podstawą do wykazania i rozliczenia dla potrzeb VAT wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT).

Stanowi o tym treść przepisu art. 20 ust. 6 ustawy o VAT, zgodnie z którego treścią jeżeli przed 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem WNT, podatnik VAT wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Z uwagi na fakt, że samofaktura wystawiana przez Spółkę będzie fakturą wystawioną w imieniu i na rzecz podatnika VAT, o którym mowa w tym przepisie (sprzedawcy), to fakturę wystawioną przez Spółkę w trybie samofakturowania należy uznać za fakturę wystawioną przez podatnika VAT w rozumieniu przytoczonego przepisu. Regulacja ta znajdzie zatem zastosowanie w przedmiotowej sytuacji i w konsekwencji moment podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury przez Spółkę w trybie samofakturowania.

Stosownie do treści przepisu art. 31 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania w WNT jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Ponieważ kwota ta będzie wynikać z samofaktury, również w zakresie podstawy opodatkowania samofaktura będzie podstawą rozliczenia VAT.

Mając na uwadze treść zaprezentowanego uzasadnienia stanowisko Spółki odnośnie pytania 1 i 2 należy uznać za prawidłowe. Spółka wnosi o potwierdzenie tej prawidłowości w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.