IBPP3/443-1273/11/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2011 r. (data wpływu 1 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w ramach transakcji łańcuchowej - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w ramach transakcji łańcuchowej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 lutego 2012 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 8 lutego 2012 r. znak IBPP3/443-1273/11/PK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (G.P.) z siedzibą w B-B zajmuje się sprzedażą produktów m.in. do kontrahentów zagranicznych. Jednym z takich kontrahentów jest G. C. S.A., szwajcarska spółka zarejestrowana dla celów podatku VAT w Holandii (G.C.).

G.P. oraz G.C. zamierzają podjąć współpracę polegającą na tym, że G.C. będzie dokonywała zakupów towarów od G.P. i odsprzedawała te towary do swoich kontrahentów z siedzibą w różnych innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. G.P. jest zarejestrowana dla celów podatku VAT i posiada numer VAT-UE wymagany przy transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

G.P. i G.C. zamierzają dokonywać transakcji zgodnie z poniższym schematem:

* G.P. sprzedaje towary do firmy G.C., która to firma następnie odsprzedaje te towary do klientów znajdujących się poza Polską. Ostateczny odbiorca jest zidentyfikowany i znany od samego początku, tj. G.P. zna nazwę Klienta już w chwili wystawiania faktury dla G.C. G.P. posiada również informacje o kraju przeznaczenia towarów, który to kraj jest uzgadniany na początku i nie może ulec zmianie.

* Towary są wysyłane bezpośrednio z Polski do kraju Klienta, tj. towary nie są transportowane przez terytorium Holandii.

* Obydwie dostawy odbywać się będą na warunkach EXW B-B, co oznacza, że to Klient będzie ponosił odpowiedzialność i koszty transportu towarów z B-B do kraju przeznaczenia.

* G.P. będzie zawsze w posiadaniu dokumentów potwierdzających, że towary sprzedane do G.C. rzeczywiście opuściły terytorium Polski i zostały przewiezione do miejsca przeznaczenia w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej.

* spółka G.C. jest zarejestrowana dla celów VAT w Holandii i zamierza używać holenderskiego numeru VAT zarówno do transakcji między G.P. a G.C., jak i do transakcji pomiędzy G.C. a Klientem. G.C. jest obecnie zarejestrowana dla celów podatku VAT także w Polsce. Rejestracja ta została dokonana w przeszłości i była używana dla potrzeb rozliczenia podatku VAT z tytułu krajowych dostaw towarów na terytorium Polski. W związku ze zmianą art. 17 ust. 2 ustawy o VAT (weszła w życie 1 kwietnia 2011 r.), skutkującą obowiązkiem zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla dostaw towarów dokonywanych przez G.C. do kontrahentów z siedzibą w Polsce, wspomniana rejestracja traci swoje uzasadnienie, wobec czego G.C. zamierza złożyć wniosek o wykreślenie jej z rejestru podatników podatku VAT. G.C. nie planuje wykorzystywania polskiego numeru VAT do transakcji opisanych we wniosku.

Momentem przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel z G.P. na G.C. będzie moment postawienia towaru do dyspozycji G.C., uwzględniając warunki Incoterms (Ex Works B.). Dostawa uznana jest za dokonaną w momencie postawienia towarów do dyspozycji G.C. w oznaczonym miejscu tj. w B. Na podstawie dwustronnych uzgodnień, własność, ryzyko utraty oraz zniszczenia towarów przejdzie na G.C. w momencie dostawy towarów w B. czyli na terytorium Polski.

Dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów z kraju do Klienta w innym kraju członkowskim, które będzie posiadać Spółka, będą, dokumenty wymienione w art. 42 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), przede wszystkim dokumenty przewozowe (min. dokumenty CMR oraz oświadczenia przewoźnika), korespondencja handlowa z nabywcą (w tym złożone zamówienie oraz potwierdzenie zapłaty za towar), a w razie konieczności również oświadczenie nabywcy potwierdzające otrzymanie przez niego towarów.

W związku z powyższym zadano pytania:

Czy dostawy towarów dokonywane przez G.P. do G.C. stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT i które na podstawie art. 42 ust. 1 tej ustawy podlegają opodatkowaniu według stawki 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe dostawy spełniają warunki wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 138 Dyrektywny 2006/112, co oznacza, że korzystają one ze stawki 0% VAT, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

Artykuł 138 Dyrektywy 2006/112 stanowi, że:

"Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów."

Polskim odpowiednikiem powyższego przepisu jest art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym:

"Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...), pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Z powyższego wynika, że istnieją trzy warunki, które muszą być spełnione, aby transakcja mogła być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów:

* musi mieć miejsce dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,

* dostawa towarów musi być dokonywana na rzecz podatnika lub osoby nie będącej podatnikiem, ale zarejestrowanej dla celów VAT w państwie członkowskim UE innym niż kraj, w którym transport się rozpoczął (tu: Polska), oraz

* transport/wysyłka towarów z kraju wysyłki (tu: Polska) do innego kraju członkowskiego UE, musi być dokonana przez lub na rzecz sprzedawcy lub osoby nabywającej towary.

Opisane w niniejszym wniosku planowane dostawy spełniają wszystkie powyższe warunki, tj.:

* będzie miała miejsce dostawa towarów od G.P. do G.C., skutkująca przeniesieniem praw do dysponowania nimi jak właściciel,

* dostawa będzie dokonana dla podmiotu będącego i działającego jako podatnik, zarejestrowanego dla celów VAT w Holandii (G.C. nie zamierza wykorzystywać dla potrzeb tej transakcji swojego polskiego numeru VAT),

* towary będą wysyłane/transportowane z Polski do innego kraju członkowskiego UE, przez lub na rzecz Klienta (osoba nabywająca towary).

Artykuł 22 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że:

"W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie."

W przedmiotowej sprawie - ponieważ intencją G.P. i G.C. jest przyporządkowanie wysyłki/transportu do dostawy dokonywanej przez G.P., co oznacza, że G.C. nie zamierza twierdzić ani udowadniać, że wysyłka/transport powinien być przyporządkowany jego dostawie do Klienta - wysyłka/transport powinien być przyporządkowany dostawie pomiędzy G.P. a G.C. Ta okoliczność dodatkowo potwierdza, że dostawa dokonywana przez G.P. spełnia warunki wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Opinię Spółki potwierdza stanowisko, jakie przyjął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przykładowo w wyroku z 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C-245/04 EMAG Handel, gdzie TSUE stwierdził, iż:

"Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która jako jedyna-zostanie zwolniona z opodatkowania. (...) Wykładnia ta ma zastosowanie niezależnie od tego, któremu z podatników - pierwszemu sprzedawcy, pośredniemu nabywcy, czy też drugiemu nabywcy - przysługuje prawo do dysponowania towarami w trakcie ich wysyłki lub transportu."

Analogiczne stanowisko TSUE przedstawił również w wyroku z 16 grudnia 2010 r. w sprawie C-430/09 Euro Tyre, w którym stwierdził, iż:

Jak zostało wspomniane w stanie faktycznym, wiadomo od początku, że towary sprzedawane przez G.P. do G.C. będą wysyłane/transportowane poza Polskę. Wynika to z uzgodnień między stronami i jest potwierdzone faktem, że G.C. posłuży się holenderskim numerem VAT w odniesieniu do tej transakcji. Powyższe może być również udowodnione przy pomocy dokumentów transportowych, które G.P. zamierza pozyskiwać od Klientów/G.C.

Mając na uwadze powyższe, G.P. stoi na stanowisku, że dostawa, którą Spółka zamierza dokonać do G.C.:

* spełnia warunki wewnątrzwspólnotowej dostawy, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT i art. 138 Dyrektywny 2006/112, co oznacza, że Spółka może w odniesieniu do tej dostawy stosować stawkę podatku VAT w wysokości 0%, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z przepisu art. 5 ust. 1 ww. ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia) - miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy o VAT uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Jak zauważa Tomasz Michalak (VAT. Komentarz. wydanie 8, Wydawnictwo: C.H.Beck. Rok wydania: 2012) powyższy przepis "wprowadza szczególną zasadę ustalenia miejsca opodatkowania w przypadku tzw. transakcji łańcuchowej, która to transakcja polega na tym, iż kilka podmiotów dokonuje sprzedaży tego samego towaru, przy czym towar ten jest wydawany przez pierwszy podmiot biorący udział w transakcji bezpośrednio ostatniemu (co powoduje uznanie, iż transakcji dokonał każdy z podmiotów biorących udział w obrocie). Dotyczy to więc przypadku, gdy sprzedawca (A) sprzedaje towar nabywcy (B), nabywca zaś (B) dokonuje sprzedaży kolejnemu podmiotowi (C), przy czym towar jest transportowany (wysyłany) bezpośrednio od podmiotu A do podmiotu C (w transakcji tej może wziąć udział także większa liczba podmiotów). Zgodnie z art. 22 ust. 2, jeżeli w wyniku takiej transakcji towar jest wysyłany lub transportowany, wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie. Jest to oczywiste uproszczenie będące naturalną konsekwencją uznania, iż w takim przypadku mamy do czynienia z szeregiem dostaw. W przypadku kiedy transport organizowany jest przez dostawcę (A), wówczas kwestia przyporządkowania transportu jest jasna - będzie on przypisany pierwszej dostawie (A-B). (...) Omawiana regulacja przyjmuje jako zasadę podstawową, iż jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy (a zatem nie jest to ani pierwszy sprzedawca - A, ani ostateczny nabywca - C), przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy (czyli dostawie A-B). Jest to reguła podstawowa. Reguła ta nie znajdzie jednak zastosowania, jeżeli nabywca (B) udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie (a więc dostawie B-C).

Konstrukcja omawianego przepisu prowadzi do wniosku, iż w przypadku gdy nabywca (B) organizuje transport (wysyłkę), istnieje domniemanie związku transportu (wysyłki) z pierwszą dostawą (A-B). W konsekwencji, to tej pierwszej dostawie przyporządkowany jest transport (wysyłka) towarów. Transport (wysyłka) może być przyporządkowany kolejnej dostawie tylko z inicjatywy stron (o czym świadczy odniesienie się ustawodawcy do "udowodnienia" zasadności przypisania transportu tej, innej niż pierwsza, dostawie) i tylko jeżeli nabywca (w pierwszej dostawie) udowodni zasadność tego przypisania.

Innymi słowy, przyporządkowanie transportu (wysyłki) towarów innej niż pierwsza dostawie towarów może nastąpić jedynie:

* z inicjatywy stron,

* w przypadku gdy nabywca (w pierwszej dostawie) zawarł umowę dostawy, z warunków której wynika zasadność przypisania transportu (wysyłki) tej, innej niż pierwsza, dostawie,

* w przypadku, w którym nabywca udowodni, że zawarte warunki dostawy (następującej po pierwszej dostawie w łańcuchu) uzasadniają przypisanie transportu (wysyłki) tej właśnie dostawie."

Z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika aby transport miał być przyporządkowany dostawie pomiędzy G.C. a Klientem a zatem nie dochodzi do derogacji zasady ogólnej wyrażonej w art. 22 ust. 2 ustawy, która a priori zakłada przyporządkowanie transportu pierwszej w kolejności dostawie czyli pomiędzy G.P. a G.C.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej podlegającej opodatkowaniu stawką 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego należy uznać, że transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a G.C. jest wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

W art. 42 ust. 11 jak już wcześniej wskazano przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I FSK 1301/08).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada, następujących dokumenty potwierdzające wywóz towarów do innego kraju członkowskiego:

* dokumenty CMR oraz oświadczenia przewoźnika

* korespondencja handlowa z nabywcą (w tym złożone zamówienie oraz potwierdzenie zapłaty za towar)

* w razie konieczności również oświadczenie nabywcy potwierdzające otrzymanie przez niego towarów

* kopii faktury sprzedażowej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ww. dokumenty, pod warunkiem iż będzie wynikać z nich których towarów dotyczą (specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku), będą uprawniać Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT dla dostawy na rzecz G.C.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.