IBPP3/443-1082/12/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2012 r. (data wpływu 9 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2013 r. (data wpływu 15 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienie z podatku VAT opłat dodatkowych za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego - jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienie z podatku VAT opłat dodatkowych za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2013 r. (data wpływu 15 stycznia 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP3/443-1082/12/KG z dnia 31 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednoosobową Spółką Gminy. Od 1998 r. działa jako towarzystwo budownictwa społecznego. Posiada nieruchomości będące środkami trwałymi, w których znajdują się lokale mieszkalne oraz użytkowe, które Spółka wynajmuje. Z najemcami Spółka zawiera umowy najmu, z których wynika, że mają oni obowiązek uiszczać czynsz, a niezależnie od czynszu są zobowiązani pokrywać koszty związane z dostarczaniem do poszczególnych lokali mediów m.in.: energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda i zrzut ścieków, wywóz nieczystości stałych, przy czym każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak i poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione. Ponadto część z nich zobowiązana jest ponosić dodatkowe opłaty, np. za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych itp., które także są wyszczególnione.

Wnioskodawca posiada zawartą umowę cywilno-prawną z Gminą, na podstawie której zarządza nieruchomościami Gminy wymienionymi w załączniku do tej umowy.

W zasobach tych znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe. Zgodnie z ww. umową przychodami Spółki są czynsze najmu z lokali mieszkalnych i opłaty z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych i użytkowych. Spółka zawiera w imieniu Gminy umowy z najemcami lokali mieszkalnych, z których wynika, że najemcy ci są zobowiązani płacić czynsz najmu, a niezależnie od czynszu najemca jest zobowiązany do uiszczania opłat za dostarczone do lokalu media, które są szczegółowo wyodrębnione. Ponadto niektórzy najemcy lokali mieszkalnych gminy ponoszą dodatkowe opłaty z tytułu korzystania z domofonów, anten zbiorczych, wind, pomieszczeń gospodarczych itp., które są także szczegółowo wyodrębnione.

Spółka zawiera również w imieniu Gminy umowy najmu z najemcami lokali użytkowych, z których wynika, że są oni zobowiązani uiszczać czynsz za najem lokalu na podstawie faktury VAT wystawionej przez Miasto na rachunek Miasta, natomiast opłaty pozostałe, tj. media dostarczone do lokali użytkowych zobowiązani są uiszczać na podstawie faktur VAT wystawionych przez Wnioskodawcę na rachunek Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku z dnia 5 października 2012 r. wyjaśnia, że wątpliwości Spółki co do zastosowania prawa podatkowego dotyczą dodatkowych opłat za korzystanie z:

* anten zbiorczych,

* domofonów,

* wind,

* pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnia iż:

Usługi dodatkowe wymienione powyżej dotyczą wyłącznie lokali mieszkalnych, wynajmowanych na cele mieszkaniowe.

Wnioskodawca nie posiada zawartych umów na świadczenie usług dodatkowych, gdyż są to opłaty pobierane za korzystanie z instalacji, urządzeń oraz pomieszczeń znajdujących się w danej nieruchomości o charakterze mieszkalnym. Dotyczy to zarówno lokali własnych jak i gminnych. Używanie anten zbiorczych, domofonów, wind i pomieszczeń gospodarczych (które stanowią dodatkową powierzchnię do lokalu mieszkalnego, dla pełnego zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych) jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania najemców i ich rodzin w lokalach mieszkalnych.

Zgodnie z umowami zawieranymi z najemcami lokali mieszkalnych przeznaczonymi wyłącznie na cele mieszkaniowe Wynajmujący oddaje Najemcy do używania lokal mieszkalny wraz z pomieszczeniami przynależnymi, a z tytułu użytkowania lokalu Najemca jest zobowiązany uiszczać Wynajmującemu czynsz najmu oraz następujące opłaty:

* za centralne ogrzewanie,

* za centralnie ciepłą wodę,

* za dostawę zimnej wody i odbiór nieczystości płynnych,

* za odbiór nieczystości stałych,

* koszty przyłącza wody,

* za antenę zbiorczą,

* za domofon,

* za windę,

* za pomieszczenie gospodarcze.

Opłaty za anteny zbiorcze, domofony, windy oraz pomieszczenie gospodarcze mają charakter symboliczny i nie odzwierciedlają kosztów związanych z ich utrzymaniem. W skali miesiąca jest to dochód ok. 400 zł na całym zasobie, ze wszystkich wymienionych składników. Jednak Wnioskodawca chciałaby ustalić, jaka jest właściwa stawka dla tego typu opłat przy umowie najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z załącznikiem Nr 2 do umowy najmu w ramach pobieranego czynszu, opłat i innych świadczeń Wynajmujący obowiązany jest zapewnić:

Umowa najmu w zakresie określonym w pkt 7 odwołuje się do ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Zatem Wynajmujący ma prawo wypowiedzieć umowę najmu, jeżeli najemca jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności (art. 11 ust. 2 pkt 2 przywołanej powyżej ustawy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do dodatkowych opłat opisanych powyżej ponoszonych przez najemców lokali mieszkalnych Wnioskodawcy i Gminy należy zastosować zwolnienie z podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, do opłat dodatkowych za korzystanie z anten zbiorczych, domofonu, wind, opłacanych przez najemców lokali mieszkalnych należy zastosować zwolnienie z podatku VAT.

Zarówno czynsz z tytułu najmu, jak i media dostarczone do lokali mieszkalnych wraz z dodatkowymi opłatami za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów stanowią jedną nierozerwalną usługę najmu, która w przypadku lokali mieszkalnych korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36, a zatem dodatkowe opłaty ponoszone przez najemców lokali mieszkalnych również korzystają ze zwolnienie z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, że w uzupełnieniu z dnia 10 stycznia 2013 r. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że wniosek dotyczy dodatkowych opłat za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego, zatem w niniejszej interpretacji oceniono stanowisko Wnioskodawcy w kontekście tych właśnie wymienionych opłat dodatkowych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 cyt. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Posłużenie się jednak sformułowaniem "całość świadczenia należnego od nabywcy" oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Podstawowa stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 cyt. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta świadczenie usług wynajmu wyłącznie nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca posiada nieruchomości będące środkami trwałymi, w których znajdują się lokale mieszkalne oraz użytkowe, które Wnioskodawca wynajmuje. Z najemcami Wnioskodawca zawiera umowy najmu, z których wynika, że mają oni obowiązek uiszczać czynsz, a niezależnie od czynszu są zobowiązani pokrywać koszty związane z dostarczaniem do poszczególnych lokali mediów m.in.: energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda i zrzut ścieków, wywóz nieczystości stałych, przy czym każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak i poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione. Ponadto część z nich zobowiązana jest ponosić dodatkowe opłaty za korzystanie z:

* anten zbiorczych,

* domofonów,

* wind,

* pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego.

Usługi dodatkowe wymienione powyżej dotyczą wyłącznie lokali mieszkalnych, wynajmowanych na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca nie posiada zawartych umów na świadczenie usług dodatkowych

Wnioskodawca ponadto posiada zawartą umowę cywilno-prawną z Gminą, na podstawie której zarządza nieruchomościami Gminy. Zgodnie z ww. umową przychodami Wnioskodawcy są czynsze najmu z lokali mieszkalnych i opłaty z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych i użytkowych. Wnioskodawca zawiera w imieniu Gminy umowy z najemcami lokali mieszkalnych, z których wynika, że najemcy ci są zobowiązani płacić czynsz najmu, a niezależnie od czynszu najemca jest zobowiązany do uiszczania opłat za dostarczone do lokalu media, które są szczegółowo wyodrębnione. Ponadto niektórzy najemcy lokali mieszkalnych gminy ponoszą dodatkowe opłaty z tytułu korzystania z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych.

W związku z przedstawionymi wyżej okolicznościami sprawy, Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy do dodatkowych opłat za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego, ponoszonych przez najemców lokali mieszkalnych Wnioskodawcy i Gminy należy zastosować zwolnienie z podatku VAT.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak, więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę. Podstawową usługą jest usługa najmu.

Strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, czy usługi dodatkowe), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych pełniących funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych). Należy zauważyć, że o opodatkowaniu właściwą stawką podatku VAT dla wykonywanych czynności, nie mogą decydować zapisy w zawartej umowie oraz intencje umawiających się stron, tylko rzeczywisty charakter czynności.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty, zużytej energii lub wody, czy też świadczonych usług dodatkowych jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Usługa pomocnicza, taka jak dostęp do anteny zbiorczej, domofonu, windy, pomieszczenia gospodarczego typu komórka pełniącego funkcję uzupełniającą do lokalu mieszkalnego nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, a koszty usług dodatkowych, w tym opłaty z tytułu anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka pełniących funkcje uzupełniające do lokali mieszkalnych, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Ponadto z punktu widzenia usługobiorcy istotny jest zakup usługi najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe. Nie ma zatem podstaw prawnych, aby w przedmiotowej sprawie sztucznie rozdzielać jedną usługę najmu na: usługę najmu i usługi obce (refakturowane) oraz stosować dla nich odrębne stawki VAT. Konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą ściśle powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Odnosząc się do wyrażonych przez Wnioskodawcę wątpliwości, wskazać należy iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji pomieszczenia gospodarczego typu komórka, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Zgodnie z § 3 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

Z powyższego wynika, iż dodatkowe pomieszczenia gospodarcze typu komórka, co do zasady, mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokalu mieszkalnego służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania przetworów, obuwia i innych produktów, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego.

W przedmiotowej sprawie, opisana usługa najmu jest usługą złożoną, która łączy w sobie usługę sensu stricte najmu lokali mieszkalnych i przyporządkowanych do niej dodatkowych kosztów opisanych we wniosku, tj. dodatkowe opłaty za korzystanie z:

* anten zbiorczych,

* domofonów,

* wind,

* pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego.

Zatem, w ocenie tut. organu, kwoty odpłatności za ww. dodatkowe usługi opisane we wniosku jako opłaty dodatkowe ponoszone przez najemcę, są należnościami wynikającymi z postanowień zawartych umów najmu pomiędzy wynajmującym (właścicielem nieruchomości) a najemcami. Tym samym nie mogą być przedmiotem odsprzedaży, bowiem stanowią one element cenotwórczy usługi najmu. Odrębne potraktowanie usług dodatkowych związanych z korzystaniem z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego, koszty których obciążają najemców zgodnie z zawartymi umowami najmu stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu nie znajdujące uzasadnienia ekonomicznego i gospodarczego.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe na rzecz najemcy. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są ściśle związane z usługą najmu lokali mieszkalnych i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Dodatkowe opłaty za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, wind, pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego, nie stanowią odrębnych usług, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. W związku z tym świadczenie usługi najmu lokali mieszkalnych wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, w całości zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przypadku gdy Wnioskodawca świadczy usługi najmu lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe, to na wystawianych fakturach dotyczących usługi najmu, której elementem kalkulacyjnym są dodatkowe opłaty winien zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opłaty dodatkowe za korzystanie z:

* anten zbiorczych,

* domofonów,

* wind,

* pomieszczeń gospodarczych typu komórka, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, gdzie najemcy przechowują przetwory, obuwie i inne produkty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa domowego,

opłacane przez najemców lokali mieszkalnych korzystają ze zwolnienie z VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.