IBPP3/443-1029/13/EJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu lipca 2013 r.), oraz pismem z dnia 28 sierpnia 2013 r. (data wpływu 30 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

* jest prawidłowe w zakresie nieuwzględniania dla potrzeb kalkulacji współczynnika struktury sprzedaży obrotu z tytułu odpłatnego zbycia mienia stanowiącego środki trwałe tj. wyposażenie np. komputery, meble, służbowe aparaty telefonii komórkowej oraz samochód pożarniczy;

* jest nieprawidłowe w zakresie nieuwzględniania dla potrzeb kalkulacji współczynnika struktury sprzedaży obrotu z tytułu oddania gruntów w użytkowanie wieczyste oraz z tytułu zbycia prawa użytkowania wieczystego.

W dniu 27 maja 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuwzględniania dla potrzeb kalkulacji współczynnika struktury sprzedaży obrotu z tytułu odpłatnego zbycia mienia oraz oddania gruntów w użytkowanie wieczyste. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu 3 lipca 2013 r.) oraz pismem z dnia 28 sierpnia 2013 r. (data wpływu 30 sierpnia 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 22 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, dotyczących m.in. najmu przysługuje jej prawo do obniżenia podatku VAT należnego o podatek naliczony, czynności zwolnione od podatku VAT oraz czynności niepodlegające przepisom ustawy o VAT

Zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Gmina powinna skorzystać z prawa obniżenia podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego Gminy.

W piśmie z dnia 28 czerwca 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego i wskazał, że zbywane mienie (stanowiące środki trwałe) oraz oddane grunty w użytkowanie wieczyste są użytkowane na potrzeby działalności Gminy. Środki trwałe są amortyzowane stawkami raz w roku (na koniec roku). Czynności powyższe dokonywane są sporadycznie, tj. została podpisana w 2009 r. jedna umowa o użytkowanie wieczyste, która w 2013 r. została przez Sąd unieważniona, oraz 2-3 razy w roku następuje sprzedaż środków trwałych.

W piśmie z dnia 28 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca podał ponadto następujące informacje:

1. Gmina zbyła samochód pożarniczy, który wykorzystywany był do realizacji zadań własnych Gminy, art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.). Samochód nie był wykorzystywany komercyjnie. Gmina ma zamiar zbyć wyposażenie - sprzęt np. meble, komputery oraz służbowe aparaty telefonii komórkowej (rozmowami prywatnymi ze służbowej telefonii komórkowej są obciążani pracownicy).

2. Gmina nie dokonywała odpłatnego zbycia mienia komunalnego (stanowiącego środki trwałe) takiego jak np. lokale mieszkalne, budynki etc. Gmina nie dokonywała odpłatnego zbycia gruntów. Gmina oddała grunty w użytkowanie wieczyste.

3. Grunty oddane w użytkowanie wieczyste nie były wykorzystywane przez do wykonywania działalności komercyjnej, nie były też wykorzystywane bezpośrednio przez Gminę na jej potrzeby (grunty rolne - odłogi).

4. Oddawane w użytkowanie wieczyste grunty nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy.

5. Zbywane mienie, o którym mowa we wniosku to wyposażenie np. komputery, meble itp. oraz samochód pożarniczy. Sprzedany samochód pożarniczy wykorzystywany był do realizacji zadań własnych Gminy, art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.). Samochód nie był wykorzystywany komercyjnie.

6. Przychody z tytułu zbycia "mienia stanowiącego środki trwałe" zostają uwzględnione w budżecie Gminy i środki te pozwalają na bezpośrednie finansowanie wykonywanych zadań Gminy.

7. W drugiej części pytania chodzi o uwzględnianie w kalkulacji proporcji obrotu z tytułu oddania gruntów w użytkowanie wieczyste (pobierane przez Gminę opłaty roczne - w każdorocznej kalkulacji proporcji) oraz też o obrót z tytułu zbycia prawa użytkowania wieczystego, w roku podpisania aktu notarialnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2):

1. Czy do celów kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, Gmina powinna uwzględnić obrót z tytułu: odpłatnego zbycia mienia (stanowiącego środki trwałe) oraz oddania gruntów w użytkowanie wieczyste.

Stanowisko Wnioskodawcy (do pytania oznaczonego we wniosku nr 2):

W świetle art. 90 ust. 5 i 6 ustawy o VAT, dla celów ustalenia proporcji struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, Gmina nie wlicza do obrotu odpłatnego zbycia mienia (stanowiącego środki trwałe) oraz oddania gruntów w użytkowanie wieczyste.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie nieuwzględniania dla potrzeb kalkulacji współczynnika struktury sprzedaży obrotu z tytułu odpłatnego zbycia mienia stanowiącego środki trwałe tj. wyposażenie np. komputery, meble, służbowe aparaty telefonii komórkowej oraz samochód pożarniczy;

* nieprawidłowe w zakresie nieuwzględniania dla potrzeb kalkulacji współczynnika struktury sprzedaży obrotu z tytułu oddania gruntów w użytkowanie wieczyste oraz z tytułu zbycia prawa użytkowania wieczystego.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 cyt. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w art. 90 ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2 ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W art. 90 ust. 4 ustawy o VAT wskazano, iż proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy), a także obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie (art. 90 ust. 6 ustawy).

Wyjaśnić w tym miejscu należy, iż brzmienie przytoczonego przepisu art. 90 ust. 5 ustawy wskazuje, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3 nie wlicza się obrotu uzyskanego z:

Wskazać należy że wykładnia porównawcza powyższej regulacji oraz cyt. art. 174 ust. 2 lit. a Dyrektywy prowadzi do wniosku, iż wynikający z przepisu krajowego zwrot "używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności" wskazuje, iż nie jest wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, bowiem "użytkownikiem" w rozumieniu tego przepisu jest jedynie taki właściciel, który do momentu sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa. Z przedmiotowego przepisu Dyrektywy wynika bowiem wprost, że przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa.

Tak więc "użytkownikiem" w rozumieniu art. 90 ust. 5 ustawy jest jedynie taki właściciel, który do momentu sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Zatem, środek trwały oddany w najem, dzierżawę lub w użytkowanie wieczyste nie spełnia ww. warunku.

Należy zwrócić uwagę na to, że używanie rzeczy to jeden z przejawów jej użytkowania w potocznym tego słowa znaczeniu. Oznacza to, że używanie jest w istocie stanem faktycznym a nie prawnym przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym. W konsekwencji skoro przepis art. 90 ust. 5 ustawy o VAT wymaga dla nadania towarom, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika, charakteru towarów używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności, to aby przedmiotowe towary były używane przez podatnika na potrzeby jego działalności, to przyjąć należy, że używanie, jako faktyczny stan dotyczący przedmiotowych towarów, wykonywać musi sam zbywający towar podatnik, a nie osoby trzecie w ramach przysługującego podatnikowi władztwa nad towarem (nieruchomością). Innymi słowy "używanie", o którym mówi art. 90 ust. 5 ustawa o VAT rozumieć należy jako faktyczne posługiwanie się towarem przez podatnika, dokonującego jego dostawy.

Jak już wskazano przepis art. 90 ust. 5 ustawy, jest bezpośrednią implementacją regulacji wynikającej z art. 174 ust. 2 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którą, w drodze odstępstwa od ust. 1 (sposób wyliczenia proporcji stosowanej przy odliczaniu podatku naliczonego), przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa.

Pojęcie "dóbr inwestycyjnych", z których korzysta podatnik w swoim przedsiębiorstwie nie może obejmować tych dóbr, których sprzedaż ma dla danego podatnika charakter zwykłej działalności gospodarczej. Gdy sprzedaż ta stanowi zwykłą i podlegającą opodatkowaniu działalność podatnika, należy uwzględnić uzyskany z niej obrót przy obliczaniu części podatku naliczonego podlegającej odliczeniu.

Należy wskazać, iż ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia "sporadycznie". Według internetowego słownika wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego - "sporadyczny" to zdarzający się, występujący czasami, nieregularnie, nieczęsto, przypadkowo, trafiający się tu i ówdzie, pojedynczo. Również słowo "sporadyczny" definiowane jest jako "występujący rzadko, nieregularnie" według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa - www.sjp.pwn.pl). Zatem, sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności. Jednakże powtarzalność nie może przerodzić się w stały element prowadzonej działalności. Zatem transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki.

Należy przy tym również zaznaczyć, iż przepisy unijnych dyrektyw w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (tekst jedn.: VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 2006/112/WE, która z dniem 1 stycznia 2007 r. zastąpiła VI Dyrektywę) także nie precyzują co należy rozumieć przez "sporadyczne (incydentalne) wykonywanie czynności".

Przepisy Dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg Słownika Języka Polskiego oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy". Można zatem uznać, iż użyte w unijnych dyrektywach w zakresie VAT pojęcie "incidental transactions" powinno być rozumiane szerzej, niż użyte w polskiej ustawie o VAT określenie "czynności dokonywane sporadycznie". Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają bowiem zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia "accessoire", a w wersji niemieckiej "Hilfsumsätze", co wskazuje, iż w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania "transakcje sporadyczne" i określa omawiane czynności jako "transakcje pomocnicze".

Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli działalność np. sprzedaż nieruchomości, stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż obrót ustalony w oparciu o zasady wynikające z art. 90 ust. 1 i ust. 2 ustawy - zgodnie z ust. 5 i ust. 6 tego artykułu - pomniejsza się o wartość:

* obrotu z tytułu dostawy środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są one zaliczane do środków trwałych podatnika, używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności,

* sporadycznych transakcji dotyczących nieruchomości,

* sporadycznych usług dot. pośrednictwa finansowego.

Należy wskazać, że w kategorii transakcji incydentalnych nie mieszczą się transakcje stanowiące bezpośrednie, stałe i konieczne rozszerzenie działalności podatnika. Sprzedaż nieruchomości jest koniecznym elementem działalności, ponieważ dzięki temu Gmina bezpośrednio finansuje realizację zadań własnych i zleconych. Sprzedaż nieruchomości jest składową podstawowej działalności Gminy.

Przechodząc do zasadniczej kwestii będącej przedmiotem wniosku a dotyczącej uwzględniania w kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy obrotu z tytułu odpłatnego zbycia mienia stanowiącego środki trwałe oraz oddania gruntów w użytkowanie wieczyste, wskazać należy że z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina zbywa mienie stanowiące środki trwałe oraz oddane grunty w użytkowanie wieczyste. Wnioskodawca podał, że czynności powyższe dokonywane są sporadycznie, tj. została podpisana w 2009 r. jedna umowa użytkowania wieczystego, która została w 2013 r. przez Sąd unieważniona oraz 2-3 razy w roku następuje sprzedaż środków trwałych. Gmina nie dokonywała odpłatnego zbycia mienia komunalnego (stanowiącego środki trwałe) takiego jak np. lokale mieszkalne, budynki etc. Gmina nie dokonywała odpłatnego zbycia gruntów. Gmina oddała grunty w użytkowanie wieczyste. Zbywane mienie, o którym mowa we wniosku to wyposażenie np. komputery, meble itp. oraz samochód pożarniczy. Sprzedany samochód pożarniczy wykorzystywany był do realizacji zadań własnych Gminy, art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie. Samochód nie był wykorzystywany komercyjnie. Gmina ma zamiar zbyć wyposażenie - sprzęt np. meble, komputery oraz służbowe aparaty telefonii komórkowej.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż przy kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, Wnioskodawca powinien uwzględniać obrót z tytułu oddania gruntów w użytkowanie wieczyste oraz obrót z tytułu zbycia prawa użytkowania wieczystego w roku podpisania aktu notarialnego, które są zaliczane do środków trwałych Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy nie były one używane bezpośrednio przez Wnioskodawcę na potrzeby jego działalności.

Obrót uzyskany z oddania gruntów w użytkowanie wieczyste nie może być uważany za wchodzący w zakres pojęcia dóbr inwestycyjnych używanych przez Wnioskodawcę do potrzeb jego działalności (na potrzeby działalności - art. 90 ust. 5 ustawy o VAT).

Sformułowanie bowiem w art. 90 ust. 5 ustawy "używanych na potrzeby działalności podatnika" dotyczące środków trwałych należy rozumieć jako niebędących przedmiotem jego zwykłej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tymczasem oddanie przez Gminę gruntów w użytkowanie wieczyste lub zbycie prawa użytkowania wieczystego należy do przedmiotu Jej stałej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, a nie jest wykonywane okazjonalnie z uwagi np. na zbędność określonego środka trwałego (np. sprzedaż budynku, w którym mieściła się siedziba Urzędu Gminy).

Natomiast obrotu uzyskanego z tytułu sprzedaży mienia stanowiącego środki trwałe tj. wyposażenia np. komputery, meble, służbowe aparaty telefonii komórkowej oraz samochód pożarniczy - stosownie do art. 90 ust. 5 ustawy - nie należy uwzględniać przy obliczaniu proporcji, z uwagi na fakt, iż ww. towary stanowią - jak wskazano we wniosku - środki trwałe Gminy i były/są używane w Jej działalności.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dla celów ustalenia proporcji struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, Gmina nie wlicza do obrotu odpłatnego zbycia mienia (stanowiącego środki trwałe) oraz oddania gruntów w użytkowanie wieczyste, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż w pozostałym zakresie wniosku tj. w kwestii objętej pytaniem nr 1 dotyczącej możliwość odliczenia części podatku VAT od wydatków poniesionych z tytułu projektu inwestycyjnego polegającego na informatyzacji Gminy w oparciu o proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.