IBPP2/4512-817/15/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) i § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 29 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 1539/14 Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 15 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (Gmina) jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jak podatnik VAT czynny. Gmina jest właścicielem terenów, na których wytyczone zostały przystanki autobusowe. Przystanki te udostępniane są prywatnym firmom przewozowym. Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym oraz uchwały Rady Miejskiej w T nr....z dnia...r. w sprawie ustalenia stawki za korzystanie z przystanków komunikacyjnych Gmina pobiera wynagrodzenie od przewoźników za możliwość zatrzymania się na przystankach komunikacyjnych. Do marca 2014 r. Gmina zawierała umowy cywilno-prawne z przewoźnikami i od opłat za korzystanie z przystanków odprowadzany był podatek VAT w wysokości 23%. Od marca 2014 r. Gmina zawiera z firmami przewozowymi porozumienia w sprawie uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz wnoszenia opłat za korzystanie z przystanków i pobierane opłaty traktuje jako opłaty o charakterze publicznoprawnym zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 20 marca 2013 r. (sygn. I FSK 687/12).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłaty pobierane przez Gminę za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest to opłata o charakterze publicznoprawnym - zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane.

Pogląd o publicznoprawnym charakterze opłat przystankowych został uzasadniony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2013 r., I FSK 687/12, publ. CBO-SA: (...) W konsekwencji powyższych wywodów uznać zatem należy, że wnioskodawca jako jednostka budżetowa, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego, przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym. Nie miał racji zatem kasator wywodząc, że działanie polegające na wydaniu zezwolenia na pobieraniu opłat za korzystanie z przystanków i dworców, ustawowo nałożonych na przewoźników nie mieściło się w definicji sfery działań organów władzy publicznej, wynikającej z treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

W art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, ustawodawca przesądził, iż opłata ta stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na:

* utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców,

* realizację zadań w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

Odnosząc się do przytoczonych powyżej poglądów dotyczących charakteru prawnego opłat, o których mowa w art. 16 ust. 1 i 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym należy opowiedzieć się za publicznoprawnym charakterem tych opłat. Stanowią one świadczenie odpłatne (ekwiwalentne) ściśle powiązane z zakresem usług świadczonych przez samorząd. Nadto wykazują pewne cechy podatków - mają charakter pieniężny, powszechny, bezzwrotny, ustalany jednostronnie przez organy jednostki samorządu terytorialnego (w drodze uchwały organu stanowiącego). Wreszcie w ustawie o transporcie zbiorowym jasno wskazano na przeznaczenie wpływów uzyskiwanych z opłaty, tj. realizację zadań ustawowych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego, a zatem precyzyjnie określono cel publiczny, jakiemu mają służyć opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców.

W dniu 6 sierpnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Gminy T interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPP2/443-460/14/AB dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 28 sierpnia 2014 r.), złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), Gmina T zastępowana przez adw. Mateusza W wezwała tut. organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 6 sierpnia 2014 r. znak: IBPP2/443-460/14/AB.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z 23 września 2014 r., znak: IBPP2/4432-80/14/AB podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z 6 sierpnia 2014 r. znak: IBPP2/443-460/14/AB.

Gmina T zastępowana przez adw. Mateusza W na interpretację indywidualną z 6 sierpnia 2014 r. znak: IBPP2/443-460/14/AB złożyła skargę z 23 października 2014 r. (data wpływu 28 października 2014 r.), w której wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 6 sierpnia 2014 r., znak: IBPP2/4432-80/14/AB wydaną w imieniu Ministra Finansów przez organ upoważniony do wydawania interpretacji tj. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego wszystkich kosztów procesu, z uwzględnieniem wynagrodzenia adwokata za zastępstwo procesowe według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 29 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 1539/14 uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny Gliwicach wskazał, że w ocenie Sądu w omawianym zakresie, jednostki samorządu terytorialnego funkcjonują jako organy władzy publicznej działające w ramach przyznanych im ustawowo uprawnień, a przewidziana w art. 16 ust. 4 ustawy o transporcie opłata mieści się w kategorii świadczeń zaliczanych do danin publicznych, o czym świadczy fakt, że:

Fakt, że za uiszczenie opłaty przewoźnik otrzymuje ekwiwalent w postaci prawa do zatrzymania się na przystanku czy dworcu niczego w sprawie nie zmienia. Zauważyć bowiem należy, że z całym szeregiem działań organów administracji jakiś ekwiwalent jest związany, np. wydanie odpisu aktu stanu cywilnego, wydanie paszportu, a nie ma chyba wątpliwości, że są to czynności o charakterze administracyjnym.

Trudno także twierdzić, że działalność gminy w analizowanym obszarze w jakikolwiek sposób mogłaby wpłynąć na konkurencję, skoro zadania i uprawnienia przewidziane ustawą o transporcie nałożone zostały tylko na właściwą miejscowo jednostkę samorządu terytorialnego wskazanego szczebla i właściwego ministra. Również ta okoliczność wskazuje, że uznanie, iż w tym zakresie wnioskodawca działa jak organ władzy, a nie podmiot gospodarczy jest zgodne z prawem unijnym.

Konkludując, w świetle przedstawionych wyżej okoliczności Sąd orzekający uznał, że pobieranie opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina, jest czynnością przy wykonywaniu której Gmina występuje w roli organu władzy publicznej i zarazem mieszczącą się w sferze publicznoprawnej. Dlatego też stwierdził, że spełnione zostały obie przesłanki wskazujące, że w analizowanym zakresie Gmina nie jest podatnikiem podatku VAT.

Już zupełnie marginalnie Sąd podniósł, że ustawa o transporcie posługuje się pojęciem "opłaty", a nie "wynagrodzenia" czy "zapłaty", co dodatkowo wzmacnia argumentację o jej charakterze innym niż cywilnoprawny. Dlatego Sąd za uzasadnione uznał zawarte w skardze zarzuty naruszenia prawa materialnego, a w szczególności art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Mając na uwadze ww. rozstrzygnięcie WSA w Gliwicach z 29 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1539/14 oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, że czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest, co do zasady, czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym). W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

Z kolei art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W przypadku więc gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi - w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 - opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jak podatnik VAT czynny oraz jest właścicielem terenów, na których wytyczone zostały przystanki autobusowe. Przystanki te udostępniane są prywatnym firmom przewozowym. Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym oraz uchwały Rady Miejskiej Gmina pobiera wynagrodzenie od przewoźników za możliwość zatrzymania się na przystankach komunikacyjnych. Do marca 2014 r. Gmina zawierała umowy cywilno-prawne z przewoźnikami i od opłat za korzystanie z przystanków odprowadzany był podatek VAT w wysokości 23%. Od marca 2014 r. Gmina zawiera z firmami przewozowymi porozumienia w sprawie uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz wnoszenia opłat za korzystanie z przystanków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z 29 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1539/14 stwierdził, że przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie jest ustalenie, czy opłaty pobierane przez Wnioskodawcę z tytułu zatrzymywania się przewoźników na przystankach komunikacyjnych i dworcach winny być opodatkowane podatkiem od towarów i usług, ta zaś okoliczność zależy od ustalenia, czy dokonująca tej czynności jednostka samorządu terytorialnego działa jak podatnik tego podatku, czy też jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, co zależy od oceny, czy działania jednostki mieszczą się w sferze publicznoprawnej, czy też należą do sfery cywilnoprawnej i wykazują znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, mogącej przyczynić się do zakłócenia konkurencji. Powołał przy tym art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1 z późn. zm.) - którego odzwierciedleniem w porządku krajowym jest art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Przepis ten stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże, w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W ocenie Sądu opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobierana od przewoźników bądź operatorów mieści się w kategorii świadczeń zaliczanych do danin publicznych, o czym świadczy fakt, że:

Sąd stwierdził też, że fakt, iż za uiszczenie opłaty przewoźnik otrzymuje ekwiwalent w postaci prawa do zatrzymania się na przystanku czy dworcu niczego w sprawie nie zmienia. Zauważyć bowiem należy, że z całym szeregiem działań organów administracji jakiś ekwiwalent jest związany oraz że działalność gminy w analizowanym obszarze nie mogłaby w jakikolwiek sposób wpłynąć na konkurencję, skoro zadania i uprawnienia przewidziane ustawą o transporcie nałożone zostały tylko na właściwą miejscowo jednostkę samorządu terytorialnego wskazanego szczebla i właściwego ministra. Również ta okoliczność wskazuje, że uznanie, iż w tym zakresie wnioskodawca działa jak organ władzy, a nie podmiot gospodarczy jest zgodne z prawem unijnym.

Sąd orzekający uznał zatem, że pobieranie opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina, jest czynnością przy wykonywaniu której Gmina występuje w roli organu władzy publicznej i zarazem mieszczącą się w sferze publicznoprawnej. Dlatego też stwierdził, że spełnione zostały obie przesłanki wskazujące, że w analizowanym zakresie Gmina nie jest podatnikiem podatku VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego, obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa oraz wydany w przedmiotowej sprawie wyrok WSA w Gliwicach z 29 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1539/14 stwierdzić należy, że czynności prawne, objęte zapytaniem Wnioskodawcy, należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną i infrastrukturą jej towarzyszącą, który wyposażony w kompetencje do orzekania w tych sprawach, realizuje zadania publiczne, wynikające z ustawowego powołania do pełnienia funkcji zarządcy dróg.

W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawca, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym.

Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT jednostka samorządowa nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.