IBPP2/4512-392/15/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) i § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 18 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przekazania Wspólnikowi przez Spółkę osobową majątku w postaci wierzytelności, w tym z tytułu pożyczki i odsetek, w związku z rozwiązaniem tej Spółki bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z 18 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przekazania Wspólnikowi przez Spółkę osobową majątku w postaci wierzytelności, w tym z tytułu pożyczki i odsetek, w związku z rozwiązaniem tej Spółki bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również jako: "Spółka") jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich przychodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W przyszłości Spółka zostanie przekształcona w spółkę osobową (spółkę jawną, dalej: SpJ) z siedzibą w Polsce. Na moment przekształcenia i później, Spółka będzie miała dopełnione obowiązki zgłoszeń rejestracyjnych dotyczących podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości SpJ może zostać rozwiązana bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Przewiduje się przy tym, że na moment rozwiązania w skład majątku SpJ mogą wchodzić w szczególności wierzytelności wobec wspólników SpJ (dalej jako: Wspólnik lub Wspólnicy łącznie) z tytułu udzielonych pożyczek i odsetek od tych pożyczek. Niewykluczone, iż w skład tegoż majątku będą wchodziły również wierzytelności pieniężne wobec osób trzecich (pożyczkowe lub z tytułu sprzedaży zrealizowanej przed rozwiązaniem).

Wnioskodawca pragnie wskazać, że w odniesieniu do wierzytelności pożyczkowych (oraz odsetek) przysługujących SpJ wobec Wspólników w związku z rozwiązaniem SpJ bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego nastąpi wygaśnięcie zobowiązania Wspólników wobec SpJ z tytułu zaciągniętych pożyczek poprzez tzw. konfuzję (confusio) - instytucję prawa cywilnego, powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności SpJ wobec Wspólników) na skutek połączenia w tym samym podmiocie (Wspólnika) prawa (wierzytelności SpJ wobec danego Wspólnika) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wspólnika wobec SpJ).

Momentem wygaśnięcia tego zobowiązania będzie z mocy prawa moment przekazania przez SpJ przedmiotowych wierzytelności Wspólnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w momencie rozwiązania SpJ bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego czynność przekazania Wspólnikowi majątku w postaci wierzytelności, w tym z tytułu pożyczek i odsetek, będzie podlegać po stronie SpJ opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W momencie rozwiązania SpJ bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego czynność przekazania Wspólnikowi majątku w postaci wierzytelności, w tym z tytułu pożyczki i odsetek nie będzie podlegać po stronie SpJ opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na wstępie należy zauważyć, że zgodnie z art. 58 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030; dalej jako "k.s.h.") rozwiązanie spółki powodują:

* przyczyny przewidziane w umowie spółki,

* jednomyślna uchwała wszystkich wspólników,

* ogłoszenie upadłości spółki,

* śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości,

* wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika,

* prawomocne orzeczenie sądu.

Natomiast, jak wskazuje art. 67 § 1 k.s.h., w przypadkach określonych w art. 58 należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

Mając na uwadze powyższe, co potwierdza również doktryna, przepis art. 67 § 1 k.s.h. ma charakter dyspozytywny, bowiem wspólnicy mogą uzgodnić inny sposób zakończenia działalności spółki. Tym samym likwidacja spółki jawnej nie jest obligatoryjna, gdyż zakończenie jej działalności może się odbyć bez jej przeprowadzenia, np. w drodze jednomyślnej uchwały wszystkich wspólników o rozwiązaniu spółki jawnej.

Mając na uwadze powyższe, wspólnicy spółki osobowej mogą postanowić o zakończeniu jej działalności poprzez jej rozwiązanie bez likwidacji.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w jego ocenie zarówno likwidacja, jak i rozwiązanie spółki niebędącej osobą prawną bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego podejmowane są z tych samych przyczyn i dla osiągnięcia tego samego skutku w postaci zaprzestania działalności spółki oraz ustania jej bytu prawnego. Formalne różnice między ww. procedurami nie powinny mieć wpływu na odmienną ocenę konsekwencji podatkowych instytucji rozwiązania spółki osobowej.

Jak zostało przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego przewiduje się, że w ramach rozwiązania SpJ bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, dojdzie do nabycia przez Wspólników majątku w postaci wierzytelności, w tym z tytułu pożyczek udzielonych przez Spółkę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei z art. 7 ust. 1 ustawy VAT wynika, iż: "przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zgodnie zaś z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ilekroć w przepisach ustawy mówi się o towarach "rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii."

W świetle powyższego uznać należy, że przekazanie majątku przez SpJ (w związku z jej rozwiązaniem) w postaci wierzytelności, w tym z tytułu pożyczek, nie mieści się w definicji odpłatnej dostawy towarów i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W takiej sytuacji należy zatem rozważyć, czy nabycie przez Wspólników majątku SpJ w postaci wierzytelności, w tym wierzytelności pożyczkowych, spełnia przesłanki przemawiające za uznaniem tej czynności za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, "przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W świetle powyższego, to nabycie wierzytelności a nie jej przekazanie może potencjalnie na gruncie ustawy VAT być rozumiane jako świadczenie usług. Kwestia ta była przedmiotem bogatego orzecznictwa (w zakresie zbycia/cesji wierzytelności), gdzie potwierdzano, iż w przypadku cesji wierzytelności cedent/zbywca nie świadczy usługi podlegającej VAT - usługi w takim przypadku może świadczyć jedyne cesjonariusz (nabywca). Wnioski takie podkreślano wielokrotnie w orzeczeniach sądów administracyjnych, zapadłych po wyrokach ETS z dnia 26 czerwca 2003 r., C-305/01 w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH oraz wyroku ETS z dnia 27 października 2011 r., C-93/10 w sprawie Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG.

Na tezy zbliżone do tez wynikających z powyższych orzeczeń ETS wskazywał również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. sygn. akt I FSK 2104/08: "(...) sprzedaż wierzytelności własnej nie jest usługą, ale usługą jest jej nabycie. Rozpatrując bowiem instytucję obrotu wierzytelnościami w odniesieniu do pojęcia "usługi", nacisk położony jest na jej zakup, a nie sprzedaż. W tym przypadku usługę świadczy nabywca wierzytelności, a jej beneficjentem jest sprzedawca". Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. I SA/Po 828/10.

Stanowisko to (w zakresie zbycia wierzytelności) powszechnie potwierdza Minister Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np. jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 22 marca 2011 r., sygn. IPPP2/443-969/10-2/KG: "W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi (...) Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych nie stanowi dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Pozostaje ona zatem poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy nabycie w momencie rozwiązania SpJ bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przez Wspólnika majątku w postaci wierzytelności SpJ, w tym z tytułu pożyczek udzielonych temu Wspólnikowi (i odsetek), nie będzie rodzić po stronie SpJ obowiązku podatkowego w podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy rozważyć czy Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest podmiotem zainteresowanym.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Artykuł 93a § 1 ww. ustawy stanowi, że osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

W myśl art. 93a § 2 pkt 1, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:

Tak więc, w wyniku przekształcenia dokonanego w przewidzianym przez przepisy prawa trybie - osobowa spółka handlowa powstała w wyniku przekształcenia spółki kapitałowej, staje się sukcesorem jej praw i obowiązków w zakresie prawa podatkowego.

Nadmienić przy tym należy, że na mocy art. 93e Ordynacji podatkowej, przepisy art. 93-93d stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej.

Oznacza to, że aby określić zakres przejmowanych przez następcę prawnego praw i obowiązków, należy dokonać oceny nie tylko przepisów Ordynacji podatkowej, ale także innych aktów prawnych.

Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie (z uwzględnieniem postanowień art. 93e Ordynacji podatkowej) przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika.

Przedmiotem następstwa podatkowego są prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego, przy czym zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, rozumie się przez to prawa i obowiązki zawarte we wszelkich aktach normatywnych prawa podatkowego.

Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa, jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, który w przyszłości przekształci się w spółkę jawną, jest podmiotem zainteresowanym.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Dostawą towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zatem przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Zatem usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument (beneficjent), odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Na świadczenie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Z pojęcia usługi wyłączone jest takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które stanowi dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia, jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei stosownie do ust. 2 tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. W przyszłości Spółka zostanie przekształcona w spółkę osobową (spółkę jawną, SpJ) z siedzibą w Polsce. Na moment przekształcenia i później, Spółka będzie miała dopełnione obowiązki zgłoszeń rejestracyjnych dotyczących podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości SpJ może zostać rozwiązana bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Przewiduje się przy tym, że na moment rozwiązani w skład majątku SpJ mogą wchodzić w szczególności wierzytelności wobec wspólników SpJ z tytułu udzielonych pożyczek i odsetek od tych pożyczek. Niewykluczone, iż w skład majątku będą wchodziły również wierzytelności pieniężne wobec osób trzecich (pożyczkowe lub z tytułu sprzedaży zrealizowanej przed rozwiązaniem).

W odniesieniu do wierzytelności pożyczkowych (oraz odsetek) przysługujących SpJ wobec Wspólników w związku z rozwiązaniem bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego nastąpi wygaśnięcie zobowiązania Wspólników wobec SpJ z tytułu zaciągniętych pożyczek poprzez tzw. kontuzję (confusio) - instytucję prawa cywilnego, powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności SpJ wobec Wspólników) na skutek połączenia w tym samym podmiocie (Wspólnika) prawa (wierzytelności SpJ wobec danego Wspólnika) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wspólnika wobec SpJ). Momentem wygaśnięcia tego zobowiązania będzie z mocy prawa moment przekazania przez SpJ przedmiotowych wierzytelności Wspólnika.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania czynności przekazania wspólnikowi majątku w postaci wierzytelności w momencie rozwiązania SpJ bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

Zasady i tryb rozwiązania i likwidacji spółki jawnej regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem.

Zgodnie z art. 58 Kodeksu, rozwiązanie spółki powodują:

Artykuł 67 § 1 Kodeksu stanowi, że w przypadkach określonych w art. 58 należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

Zatem art. 67 k.s.h. określa zasady zakończenia działalności spółki w związku z zaistnieniem jednej z przyczyn rozwiązania spółki, określonych w art. 58 k.s.h. Typowym następstwem zaistnienia przyczyny rozwiązania spółki jawnej jest likwidacja spółki. Wspólnicy mogą jednak uzgodnić inny sposób zakończenia działalności spółki. Uzgodnienie w tym zakresie może zostać poczynione zarówno przed zaistnieniem przyczyny rozwiązania spółki, jak również po jej zaistnieniu.

Ustawodawca pozwala na odstąpienie od przeprowadzenia likwidacji, przewidując, że wspólnicy mogą uzgodnić inny sposób zakończenia działalności spółki. Wyłączając postępowanie likwidacyjne wspólnicy muszą jednocześnie uzgodnić inny niż postępowanie likwidacyjne sposób zakończenia działalności spółki. Przedmiotowe uzgodnienie powinno dotyczyć w szczególności zasad podziału majątku spółki oraz sposobu zaspokojenia i zabezpieczenia wierzycieli.

Na podstawie art. 82 § 1 Kodeksu, z majątku spółki spłaca się przede wszystkim zobowiązania spółki oraz pozostawia się odpowiednie kwoty na pokrycie zobowiązań niewymagalnych lub spornych.

Pozostały majątek dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy spółki. W przypadku braku stosownych postanowień umowy spłaca się wspólnikom udziały. Nadwyżkę dzieli się między wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczą oni w zysku (art. 82 § 2 Kodeksu).

Jeżeli majątek spółki nie wystarcza na spłatę udziałów i długów, niedobór dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy, a w przypadku ich braku, w stosunku, w jakim wspólnicy uczestniczą w stracie. W przypadku niewypłacalności jednego ze wspólników, przypadającą na niego część niedoboru dzieli się między pozostałych wspólników w takim samym stosunku (art. 83 Kodeksu).

Należy wskazać, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.).

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy - Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zatem wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest więc prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Takie zbycie, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem takiej transakcji jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku tej transakcji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie stwierdzić należy, że czynność przekazania własnej wierzytelności nie stanowi dostawy towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Przekazanie własnych wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem, przekazanie wierzytelności przez Spółkę na Wspólnika, nie stanowi czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Reasumując, czynność przekazania przez Spółkę osobową wierzytelności własnych (wierzytelności wobec Wspólnika oraz wobec osób trzecich) w momencie jej rozwiązania bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie likwidowanej Spółki.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.